คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง
[เลเวลอัพ 2↑]
- ระบบกำลังวิเคราะห์สกิลจากพฤติกรรมของผู้เล่น
...
[วิเคราะห์พรสวรรค์ 20%]
- เมื่อค่าวิเคราะห์พรสวรรค์ครบ 100% ที่เลเวล 10 คุณจะได้รับทักษะพิเศษที่ออกแบบมาเพื่อคุณโดยเฉพาะ
“อ้าว! ฉันอุตส่าห์ลุ้นนึกว่าจะปลดล็อกเดี๋ยวนี้ซะอีก” ไอหน้าโง่มองบนแล้วถอนหายใจ ถึงอย่างไรเมื่อครู่ก็แอบตื่นเต้นนิดๆ อยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองจะได้สกิลแบบไหนมา
คงต้องหาคนช่วยสู้แล้วล่ะ
แน่นอนว่าคนคนนั้นไม่ใช่พ่อของเขา เพราะหลังจากตาลุงนั่นบอกให้เล่นถึงเลเวล 10 เพื่อรับตั๋วเปลี่ยนชื่อฟรีแล้ว เขาก็อ้างว่าถูกหัวหน้ากิลด์เรียกตัวแล้ววาปหายไปดื้อๆเลย
“เป็นคนชวนฉันแท้ๆ ไร้ความรับผิดชอบชะมัด” ขณะที่บ่นๆไป สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่ง กำลังวิ่งวนรอบต้นไม้โดยมีสัตว์หน้าตาคล้ายไก่แต่ไม่มีหงอน ขนของมันเป็นสีเขียวเรียวยาวคล้ายใบหญ้าอ่อนปกคลุมทั่วร่างกาย ตัวใหญ่พอๆกับห่าน ชื่อของมันคือ แกรซาน มอนสเตอร์เลเวล 4 เป็นหนึ่งในมอนสเตอร์สามสายพัธุ์ที่อาศัยอยู่ในทุ่งราบโซเฟียแห่งนี้
“โอ้! เด็กคนนั้นคงเป็นผู้เล่นใหม่เหมือนกันสินะ” ถ้าช่วยกันโค่นเจ้าไก่นั่น แป๊บเดียวคงถึงเลเวลสิบแหละ ไอหน้าโง่ค่อยๆลุกขึ้นหวังจะเดินไปหาเด็กชาย แต่เหมือนอีกฝ่ายก็คิดเหมือนกันเพราะเจ้าตัวหันวิ่งตรงมาหาเขาพร้อมแหกปากเสียงดัง
“อ๊ากกก! ช่วยด้วย!!”
กะซ๊าก! เจ้าแกรซานคำรามก้องพร้อมวิ่งไล่หลังเขามาติดๆ
ไอหน้าไง่รีบง้างดาบรอ วิ่งตรงมาแบบนี้ฟันโดนแน่ๆหวานหมู เอ๊ย หวานไก่ชัดๆ
เมื่อสัตว์ร้ายเข้ามาในระยะโจมตี
ดาบยาวเล่มบางก็สับเข้าลำคอของตัวแกรซานดัง สวบ! ขนสีเขียวปลิวว่อนเหมือนใบไม้ร่วง
[ไอหน้าโง่ทำดาเมจ 4 หน่วย]
ฟันแรงขึ้นก็จริงแต่แทบไม่ระคายผิวมันเลย
เจ้าไก่บิดคอดังกร๊อบแกร๊บดูเหมือนมันจะบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่ไม่มีสถานะผิดปกติใดๆต่างจากโคเดียร่าโดยสิ้นเชิง มิหนำซ้ำมันยังหันมาหาชายร่างสูงด้วยสายตาดั่งเพชฌฆาต
“แฮะๆ ซวยแล้วไง” ไอหน้าโง่ยิ้มเจื่อน “ฉันขอโต๊ด”
กะซ๊าก!! มันกระโดดเตะชายหนุ่มอย่างฉับพลัน แต่ด้วยสัญชาตญาณนักกีฬาไอหน้าโง่จึงกระถดตัวถอยหลบได้หวุดหวิด แต่ยังไม่ทันตอบโต้จะงอยปากอันแหลมคมก็พุ่งตามมาติดๆหวังจะกะซวกหัวใจที่เต้นตุ้บตั้บอยู่ในอกเของเขา
ฉันหลบไม่พ้นแน่ ปากใหญ่อย่างกับหัวแม่ตีนแบบนั้นถ้าโดนเข้าไปคงเจ็บน่าดู เขารู้ว่าระดับความเจ็บปวดในเกมนี้จะรู้สึกแค่ 10% จากชีวิตจริง แต่เจ็บก็คือเจ็บนั่นแหละไม่มีใครอยากโดนหรอก
เขาหลับตาแล้วกัดฟันแน่น
ทันใดนั้นก็มีลำแสงสีขาวพุ่งกระแทกหน้าเจ้าไก่ดัง ปึ้ก!
{สกิลเวทมนตร์ : ศรนภา} เด็กชายชี้คทาที่กำลังเปล่งแสงมาที่สัตว์ร้าย “ขอบใจที่ช่วยล่อให้นะพี่ตัวสูง”
[เม0ริLLทำดาเมจ 16 หน่วย]
นั่นยังไม่มากพอที่จะปลิดชีพมอนสเตอร์ตัวนี้ แถมการโจมตีนั้นกลับทำให้เจ้าแกรซานหันกลับมาหาเหยื่อรายแรกของมันอีกครั้งด้วย
“...เอ๋” มันอึดกว่าที่เด็กชายคาดเขายืนชะงักทำตัวไม่ถูก เพราะตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในระยะที่หนีไม่พ้นอย่างแน่นอน
“ตายแน่” ทั้งสองอุทานพร้อมกันก่อนที่เจ้าสัตว์ร้ายจะฟาดเท้าใส่เด็กน้อยเมอริลจนปลิวไปกลางอากาศ
“เจ้าหนู” ไอหน้าโง่มองตามด้วยความเป็นห่วง แต่คนที่น่าห่วงกว่าคือตัวเขาในตอนนี้
ปึ้ก! เหมือนมีอะไรกระแทกเข้าที่หน้าอกตามมาด้วยความเจ็บแปลบเสียดลึกจนหายใจไม่ออก หากพูดให้ถูกคือหายใจเข้าไม่ได้เสียมากกว่า เมื่อพยายามมองไปข้างหน้าก็พบกับจะงอยปากที่ชุ่มไปด้วยเม็ดพิกเซลหลากสีสัน
มันคือเลือดของเขา
เจ็บ! เจ็บชะมัดไหนว่า 10% จากชีวิตจริงไง
ไอ้บ้าเอ๊ย เป็นแค่ไก่แท้ๆ
ขณะที่ร่างของชายหนุ่มค่อยๆล้มลง เขาได้แต่ตัดพ้อในใจว่า แกควรจิกเด็กนั่นสิวะ ไม่เคยได้ยินคำว่าไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่งหรือไง
[ไอหน้าโง่ได้รับดาเมจ 22 หน่วย]
Hp ของเขามี 50 ตอนนี้เหลือเพียง 28 หน่วย
ชายหนุ่มทรุดนั่งกับพื้นเหงื่อแตกพลั่ก เขาเอื้อมมือไปคลำหน้าอกที่บัดนี้มีเม็ดพิกเซลไหลจนชุ่มเสื้อ แต่ก่อนที่ร่างสูงจะทำอะไรได้มากกว่านี้ เจ้าไก่ก็ฉวยโอกาสเตะเขาจนลอยตามเมอริลไปอีกคน
ทั้งสองนอนห่างกันไม่กี่เมตรท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวขจีที่มีลมพัดอ่อนๆโชยมา ทว่าบรรยากาศกลับไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิด เมอริลค่อยๆประคองร่างอันบอบช้ำของตัวเองเพื่อคลานไปหาไอหน้าโง่ที่นอนหายใจรวยริน แม้ไม่เจ็บเท่าชีวิตจริงแต่ร่างกายก็ตอบสนองเหมือนกับชีวิตจริงอยู่ดี
“พี่ชายไหวรึเปล่า”
ร่างสูงส่ายหน้ารัวๆอยากบอกออกไปว่า แค่หายใจยังทรมานเลย
“ไม่เป็นไรนะพี่ เดี๋ยวผมป้อนโพชั่นให้” เด็กน้อยหยิบขวดเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกง ในนั้นมีของเหลวสีแดงเข้มราวกับเลือด
เขาเปิดฝามันออกแล้วบรรจงรินใส่ปากไอหน้าโง่อย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มไอสำลักเล็กน้อยแต่ก็กลืนลงไปได้ในที่สุด
หวานจัง...มีกลิ่นของดอกไม้เข้มข้นมากเลย แล้วก็กลิ่นคล้ายๆสมุนไพร
ไอ้หน้าโง่ค่อยๆฟื้นสติกลับมาอีกครั้ง เขาพยายามเลียริมฝีปากเพื่อสัมผัสรสชาตินั้นก่อนที่มันจะจางหายไป
อร่อยแฮะ
แล้วร่างกายก็เริ่มดีขึ้น การหายใจราบรื่นไม่ติดขัด เขารีบดีดตัวขึ้นนั่งเพื่อมองดูข้อความจากระบบ
[ไอหน้าโง่ฟื้นฟู HP 50 หน่วย]
“นายไปเอาของแบบนั้นมาจากไหน” ชายหนุ่มหันไปถามเด็กน้อย
“พวกคนในเมืองให้มาน่ะ แต่ตอนนี้พี่อย่าเพิ่งสนใจเรื่องยาดีกว่า” เมอริลกล่าวพร้อมหันไปมองศัตรูที่กำลังเดินก้าวเข้ามา
ไอหน้าโง่มองตามแล้วกล่าว
“ไอ้ไก่นั่น...ฉันจะเอามันมาทำลาบให้ดู” เขาเอื้อมมือไปแตะไหล่เด็กชาย “เรามารุมมันกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะล่อ...”
“ไม่ได้หรอกครับ” เด็กน้อยรีบปฏิเสธ “ผมไม่เหลือมานาแล้ว เพราะงั้นผมถึงป้อนยาให้พี่ก่อนไง”
“อ้าว แล้วจะสู้ยังไงมันเลเวลสูงกว่าฉันอีกนะ” ไอหน้าไง่เริ่มกังวล
“ไม่เป็นไรพี่ ก่อนหน้านี้ผมโจมตีมันไปเยอะแล้ว พี่ฟันอีกสองสามทีมันก็น่าจะตายแล้วล่ะ...น่าจะนะ”
“ทำไมต้องย้ำคำว่า'น่าจะ'ด้วยเล่า” ร่างสูงหยิบดาบขึ้นมา ถึงจะเริ่มกลัวนิดๆแต่เขาก็รู้จักท่าโจมตีของมันแล้ว “ฉันขอฝากความหวังไว้ที่คำพูดของนายนะเจ้าหนู”
“เล่นมันเลยพี่”
กะซ๊าก! เจ้าไก่เป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาก่อน ไอหน้าโง่ไม่รอช้าเริ่มวิ่งเข้าใส่เช่นกัน “แกไม่รอดแน่ เจ้าแกรซาน!”
สัตว์ร้ายกระพือปีกแล้วกระโดดขึ้น
มันกำลังบินมา
ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าช้าๆ แม้ตอนนี้เขาจะยังไม่มีสกิลโหดๆในเกม แต่เขายังมีสกิลจากชีวิตจริงอยู่ “วิชากระบี่กระบอง ยก! จ้วง! แทง!”
แน่นอนว่าการเหวี่ยงดาบโง่ๆนั้นไร้ผล
กรงเล็บของเจ้าไก่โฉบเข้าที่ไหล่ซ้ายของไอหน้าโง่
“โอ๊ย เจ็บเหมือนแมวข่วน” แผลนั้นลึกจนถึงกระดูก แต่เนื่องจากไม่ใช่จุดตายอย่างหัวใจ ผลที่ได้จึงไม่ทรมานเท่าก่อนหน้า
“แขนซ้ายชาจนยกแทบไม่ขึ้นเลย”
กร๊าาา เจ้าไก่ส่งเสียงเยาะเย้ยพร้อมกับโยกคอไปมา มันค่อยๆเดินกระทืบเท้าเข้ามาหาขณะที่ไอหน้าโง่ยืนกำดาบด้วยมือเดียว
ครั้งเดียว...ขอฟันโดนแค่ครั้งเดียวก็ยังดี เขาภาวนาในใจขณะที่สัตว์ร้ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“เฮ้ยไอ้ kcf แน่จริงมาสู้กับฉัน” เสียงใสๆดังขึ้นจากด้านหลังของสัตว์ร้าย
เป็นเจ้าหนูเมอริลที่กำลังยั่วยุ
ด้วยความไร้เดียงสาของแกรซาน มันจึงหันไปหาเด็กน้อยอย่างว่าง่าย
ไอหน้าโง่รีบใช้เสี้ยววินาทีนั้นพุ่งเข้าแทงกลางลำตัวของมันทันที สวบ!
กร๊ากกก!!? เจ้าไก่สลายไปพร้อมกับเสียงร้องของมัน
[เลเวลอัพ 5↑]
- ปลดล็อกสกิลดาบขั้นที่ 1
{สกิลดาบ "ติดตัว" : ทักษะดาบพื้นฐาน} Lv.1
{สกิลดาบ : ทิ่มทะลวง} Lv.1
{สกิลดาบ : ผ่าศิลา} Lv.1
[วิเคราะห์พรสวรรค์ 50%]
“สุดยอดเลย ขึ้นมาทีเดียว 3 เลเวลแถมได้สกิลใหม่ด้วย” ร่างสูงรีบไถดูหน้าต่างสเตตัสอย่างตื่นเต้น เขาไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าแผลที่แขนได้หายไปแล้วตอนเลเวลอัพ
“ยินดีด้วยนะพี่ชาย จากนี้พี่ก็สู้สบายขึ้นแล้วล่ะ” เมอริลเข้ามาแสดงความยินดี ตอนนี้เขาเองก็ขึ้นจากเลเวล 6 มาเป็นเลเวล 7 แล้ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าไม่ได้นายฉันก็แย่เหมือนกัน” ชายหนุ่มกล่าวอย่างจริงใจ
“พี่จะสู้ต่ออีกไหม ถ้าสู้ผมจะชวนเข้าปาร์ตี้”
“ปาร์ตี้?” มันต้องฉลองขนาดนั้นเลยเหรอ
มันไม่ใช่ปาร์ตี้แบบน้านน!!
ความคิดเห็น