รักสุดป่วน ของนายเพลย์บอยกะยัยปากร้าย

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 4 >> กวนประสาทไม่เลิก

" อ่ะ นี่สตอเบอร์รี่ "  ไนท์ตักสตอเบอร์รี่จากถ้วยของเค้าให้ไรต์

" ขอบใจ "   แล้วไรต์ก็รับมากินโดยไม่สนว่ารีซังกำลังเเอบยิ้มน้อย ๆ อยู่ ส่วนไอ้บอลนั่งทำหน้าเซ็งโลก เเละไอ้ไนท์แถบลอยเเล้วตอนนี้

" อร่อยมั้ย "  ไนท์ถามพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ

" ไม่อร่อยมั้ง  นี่นายไม่เคยเห็นคนกินไอศครีมหรือไงห๊า  มองอยู่นั่นเเหล่ะ "  ไรต์หันหน้ามามองอย่างหาเรื่อง

" เคย  แต่ไม่เคยเห็นใครปัญญาอ่อนชอบกินไอศครีม ช็อคโกแลตกับสตอเบอร์รี่นิ "  ไนท์ยังคงตอบได้หน้าถีบเช่นเคย

" นี่นายว่าฉันปัญญาอ่อนเรอะ ดูแกซะก่อนเถอะ ไอ้โรคจิต เอาเเต่จ้องคนอื่น "   ไรต์เลิกสนใจไอศครีมเเล้ว แต่หันมาสนใจตัวก่อกวนเเทน

" เธอว่าใครโรคจิตห๊ะ ที่ฉันมองเธอเพราะเห็นว่ามันประหลาดหรอก "   ไนท์ทำหน้าเเบบเหลือเชื่อสุด ๆ ที่ไรต์คิดได้เเบบนั้น

" ฉันไม่ได้ประหลาดเว้ย "  ไรต์เริ่มขึ้นเสียง พร้อมเส้นเลือดที่ขมับเริ่มกระตุก ๆๆ นิด ด้วยความโมโห

" งั้นหรอ แต่ฉันไม่เชื่อ "
 

" ไอ้ไนท์เเกจะกวนประสาทฉันไปถึงไหนว่ะ  รำคาญเว้ย อยากตายมากนักใช่ม่ะ "  เมื่อพูดจบ ไรต์ก็เดินมาจับมือไนท์เเล้วลากไปมุมลับ ๆ ของห้างซึ่งมันก็ไม่ห่างไกลจากร้านไอศครีมเท่าไหร่

" แกมีอะไรนักหนาว่ะ กวนอยู่ได้ ว่างมากนักใช่มั้ย "   ไรต์ปล่อยมือเเละก็หันหน้ามาคุยกับไนท์อย่างสงบ เเต่ภายในใจของเธอนั้นกำลังคิดอยากเเตะมันมากเหลือเกิน โอ้ย!!!!!!  อยากจะฆ่ามันจริง ๆๆ

" ก็ไม่มีอะไร  มันสนุกดี "  ไนท์ตอบได้อย่างน่าส่งไปลงนรกเช่นเคย เเต่ก่อนที่ไรต์จะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ เธอก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะล้มลง เหมือนมีใครมาขัดขาเธอระหว่างเดิน
 

" โอ้ยใครว่ะ "  ไรต์โวยวาย เเต่ในความเป็นจริงเเล้วเธอขาอ่อนเอง  เนื่องจากการวิ่งมาราธอนไล่ตืบคนสุดโหดของเธอนั่นเอง

" นี่เธอ เป็นไรมากมั้ย "   ไนท์รีบวิ่งเข้ามาถามอาการไรต์อย่างเป็นห่วง

" ไม่เป็นไร เรื่องเเค่นี้จิ๊บ ๆๆ "  ไรต์ไม่ว่าเปล่าก็ลุกขึ้น เเต่ไนท์ก็ยังคงเป็นสุภาพบุรุษเหมือนเดิม คือเข้าไปช่วยประคอง  และมันจะเป็นการไม่เสียหน้ามากเลยถ้าเขาไม่ทำพลาดล้มซะเองอีกรอบ

" เฮ้ย นี่นายจงใจรึเปล่าว่ะ  "   ไรต์โวยวายเมื่อร่างของไนท์คร่อมลงบนตัวเธอ  กลิ่นหอมจากตัวของไรต์ที่ไนท์สัมผัสได้มันทำให้เค้าอยากอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนไมายอมลุกขึ้น

" เฮ้ย ๆๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆๆ นะ "  ไนท์เริ่มเเก้ตัว เเต่ภายในใจกำลังอยากจะล้มลงไปอีกรอบ เพราะกลิ่นตัวของไรต์นี่มันหอมจริง ๆๆ

" ไม่ได้ตั้งใจก็ลุกซิ โว้ย "  ไรต์ออกเเรงผลักไนท์ออกไป ไนท์ที่เพิ่งได้สติก็เริ่มขยับตัวลุกขึ้นยืนเเละช่วยพยุงไรต์ขึ้นมา

" เหอ ๆ ไอ้พวกชวยโอกาส "   ไรต์พูดสีหน้าเรียบเฉย เเต่ไนท์กลับเเปลกใจอย่างเเรง ก็ผู้ชายอย่างเค้าน่ะมีเเต่ผู้หญิงอยากให้ชวยโอกาส

" จะหลงตัวเองไปหน่อยมั้ง ไรต์  อย่างเธอน่ะ นอกจากหน้าตาเเล้วก็ไม่มีอะไรดีหรอก "  ไนท์พูดเยาะ ๆๆ

" นายก็เหมือนกันเเหล่ะ บางทีอาจเเย่กว่าฉันซ้ำ นอกจากหน้าตาห่วย ๆ เเล้วอย่างอื่นก็ไม่มีดีหรอก "  ไรต์มองไนท์ตั้งเท้าขึ้นมาจนถึงหัว ปากก็บ่นพึมพำว่า

" หน้าตาก็งั้น ๆ ไม่เห็นจะดีเลย เเล้วนิสัยก็…ไม่อยากพูด "         ไรต์ตีสีหน้าเอื่อมระอาอย่างที่สุด  นั่นยิ่งทำให้ไนท์เพิ่งรู้สึกอยากพิสูจน์ให้ไรต์เห็นว่า เค้าไม่ใช่ว่าจะดีเเต่หน้าตา!!!!!!!!!

" พูดยังกะตัวเองสวยตายงั้นเเหล่ะ "   ไนท์ย้อนกลับ

" ก็นายเองไม่ใช่หรอที่ว่าฉันหน้าตาดีน่ะ "   ไรต์ย้อนกลับอีกครั้งอย่างเจ็บเเสบ

" ก็ใช่ เเต่ตอนนี้ฉันว่าเธอนั้นมันบ้า ไม่เหมือนชาวบ้าน ยัยวิปริด"

" เเล้วทำไมล่ะฉันเป็นของฉันอย่างนี้น่ะ   มันผิดด้วยหรอที่ไรต์เป็นตัวของตัวเองง่ะ มันผิดด้วยหรอ "  ไรต์เริ่มกวนประสาท

" เธอนี่มันบ้าจริง ๆ "  ไนท์พูดอย่างหัวเสีย

" อ๋อ กินข้าวเเล้ว "

" ฉันด่าเธออยู่นะ ไรต์ "  ไนท์เริ่มขึ้นเสียง

" กำลังคุยกับควายอยู่เนี่ย ไม่เข้าใจเลย"

" ไรต์เธอเลิกพูดจาคนละเรื่องซักทีได้ไหม "  ไนท์โวย เพราะเค้าไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนทำเฉยฉากับเค้าได้ขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต              ให้ตายสิโว้ย!!!!!!! มีคนอย่างยัยบ้านี้อยู่บนโลกอีกไหมนะ

" อะไรนะ จะชวนไปเที่ยวหรอ "   แต่ไรต์ยังคงพูดจา ภาษาไม่รู้เรื่องอย่างเดิม!!!!!!!!!! ไม่เปลี่ยนเเปลง   ส่งผลให้ไนท์เริ่มคิดแผนสุดท้าย

" ถ้าเธอไม่หยุดนะ ฉันจะจูบเธอจริงด้วย "  ไนท์ขู่   ไรต์มีสีหน้าเเปลกใจเล็กน้อย   เเต่ก็ทำท่าทางไม่สนใจเช่นเดิมแล้วหันไปมองทางร้านไอศครีมที่เพิ่งผ่านมา  ตอนนี้เธอต้องการให้เพื่อนสองคนนั้นตามมาจริง ๆ กลัวว่าไอ้ไนท์มันจะทำอย่างที่พูด

" พอดีฉันไม่ว่างน่ะ "  ไรต์ยังคงทำเช่นเดิม นี่คือการยั่วโมโหได้ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมา  แล้วเธอก็ทำท่าจะเดินกลับไป

" จะไปไหน "   ไนท์ดึงมือไรต์ไว้

" จะฆ่าฉันไม่ใช่เรอะ " ไนท์รีบพูดก่อน  เเต่มีหรือที่ไรต์จะดูไม่ออกว่านี้คือการหลอกให้เธอกับมาพูดปกติ

" กินไอศครีมอร่อยดีคะ …ค่ะ " ไรต์เริ่มเสียงสั่น เพราะโดนไนท์จ้องมองปากตัวเองอย่างน่าหวาดเสียว
 -_-;;;  เหอ ๆ อย่าทำอย่างงั้นนะโว้ย

เฮ้ย ๆ อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะเว้ย  ปากฉันไม่ใช่ของสาธารณะนะ     <  ไรต์คิดในใจ  >

" พอได้รึยัง "  รู้สึกเหมือนว่าไนท์จะมีความอดทนสูง มาก ๆๆ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงโดนตืบไปนานเเล้ว เเต่อย่างไรต์มีหรือยอมโดนตืบง่าย ๆ หรอก คนเรามันก็ต้องเผ่นกันก่อนสิโว้ย

" เออ ๆ พอก็ได้ว่ะ "   ไรต์ยอมหยุดเสียที

" อย่างนี้สิ "  ไนท์พูดอย่างมีชัย

ฮึ ทำเป็นเก่งไปเหอะ สักวันฉันจะเตะอัดเเก  ไรต์คิดในใจ

ในที่สุดไรต์ก็ตัดสินใจเดินนำไนท์ กลับไปที่เดิม ส่วนไนท์ก็เดินหน้าระรื่นตามไปด้วยท่าทางที่เเสนกวนตรีนสุด ๆ

โอ้ย ไม่ไหวเเล้วเว้ย !!!!!!!!!!!!  ไรต์คิดในใจ เธอก็ได้เเต่ข่มอารมณ์เอาไว้รอให้ถึงโอกาสก่อนเถอะฉันจะเเกล้งแกให้ยิ้มไม่ออกเลย

ไรต์ตรงมานั่งข้าง ๆ ไอ้บอลอย่างจงใจ  ทำให้บอลเเปลกใจอย่างเเรง!!!!!!! ถ้าเค้าเกิดพลั้งมือจับตัวเธอ ไรต์ก็คงจะเป็นลมไปอีก อย่างงั้นก็จบเห่

" นี่เธอ ไปนั่งข้าง ๆ ไอ้บอลทำไม มานั่งข้าง ๆ ฉันสิ เดี่ยวก็เป็นลมไปอีกหรอก "   ไนท์พยายามชวนไรต์มานั่งด้วย แต่เค้าก็ไม่เคยชวนใครอย่างนี้มาก่อนเลย   ก็เพราะเค้าไม่เคยชวนผู้หญิงปากร้ายน่ะสิ!!!!!!

" ไม่ ฉันไม่นั่งกับแกหรอก  รี บอล กินเสร็จยังจะได้จ่ายตังเเล้วไปเที่ยวที่อื่นต่อ ส่วนไอ้คนที่ไม่ได้เชิญก็กรุณาไปไกล ๆ ด้วย "   ประโยคสุดท้าย ไรต์หันไปพูดใส่ไนท์อย่างอัดอั้น

" อือ "  รีซังพูด พร้อมกับเก็บกระเป๋า ส่วนไรต์จับเเขนบอลอย่างลืมตัวปกติเธอจะเป็นคนลากรีซัง หนี หรือไม่ก็บังคับให้ไปไหน

" เฮ้ย ! " บอลอุทานออกมาอย่างตกใจ

" แกเป็นอะไรว่ะ บอล   แค่จับเเขนเองทำเป็นหวงตัวไปได้ "  ไรต์พูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่…

" เฮ้ย "  ไรต์อุทานออกมามั้ง พร้อมกับปล่อยเเขนของบอลอย่างรวดเร็ว

" ไรต์แกเป็นไงมั้ง "  รีซังรีบวิ่งเข้ามาดูอาการ

" เอ่อ คือ ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรเเล้วจริง ๆ  "   ไรต์พูดออกมาอย่างดีใจ เเต่ที่เธอดีใจที่สุดนั้นก็คือ  ฮ่าๆๆ ฉันไม่ต้องขึ้นคานนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

" โห ดีใจด้วยเว้ย แกไม่เป็นไรเเล้ว "   ไอ้รีซังพูดออกมาอย่างดีใจสุด ๆ เพราะว่ามันจะได้คบกับผู้ชายคนอื่นได้ด้วย ไม่ต้องมาร่วมทุกข์อยู่กับไรต์อีกเเล้ว    แต่ปกติรีซังก็คบผู้ชายอื่นอยู่เเเล้ว

" อือ "   ไรต์เเสดงอาการดีใจออกมาจนเกินหน้าเกินตา เกินจนคนในร้านหันมามอง เเละยังไม่พอเธอยังเข้าไปกระโดดกอดบอล ส่งผลให้ไนท์เริ่มเดือด และเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้น

รีซังก็ได้เเต่มองตามไนท์ไปเเบบเเปลก  ๆ  ตอนนี้ไรต์เริ่มรู้ตัวเเล้วว่าทำอะไรลงไปบ้าง จึงปล่อยไอ้บอล แล้วก็หันมายิ้มทำหน้าเจียมเจี้ยม

" บางทีอาจจะอายจนอยู่ทนขายหน้าไม่ได้ก็ได้ "   รีซังพึมพำ เเละก็ลากไรต์กับบอลออกมาจากที่ตรงนั้น




*-*-------------------------**-*-*

ดีใจกันบ้างไหมคับ มาอัพเเล้ว เเต่คราวนี้น้อยหน่อยมันไม่ค่อยมีเวลา

ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคับ  รักคนอ่านทุก ๆ คน

จาก ผู้เเต่ง