รักสุดป่วน ของนายเพลย์บอยกะยัยปากร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3 >> ไอ้บอล

" แฮ่ก ๆๆๆ เฮ้ยไอ้ไนท์หยุดนะโว้ยยยยยยยยยย "  ฉันเรียกมันครั้งสุดท้ายก่อนจะนั่งพักที่ร้านขายอาหารเเห่งหนึ่ง ไม่คิดว่าหน้าหวาน ๆ อย่างงั้นจะวิ่งได้เร็วขนาดนี้

" เเห่ก ๆๆ ไอ้ไนท์เจออีกครั้งเมื่อไรนะเเก แห่ก ๆๆ "  ฉันบ่นพึมพำอย่างเจ็บแค้น

" เหนื่อยไหมครับ "  มีคนยื่นแก้วน้ำมาให้ หนอยไอ้ไนท์แกมาเยาะเย้ยฉันเรอะ

" หมับ "  ฉันจับที่ข้อมือของมัน โดยไม่ได้เงยหน้าดูเลยว่าคนที่ฉันจับนั้นเป็นใคร

" หึ ๆๆ  " ฉันหัวเราะอย่างกับคนบ้าเน่ะ

" เฮ้ยไรต์  จับมือผมทำไม " น้ำเสียงเค้าเปลี่ยนไปจากเดิม เสียงเหมือนไอ้บอลเลยอ่ะ บอลเป็นเพื่อนเก่าฉันที่โรงเรียนน่ะ วันนี้เรานัดมาเจอกัน เเต่ฉันกับลืมซะนี่

" อ้าวไอ้บอล!!!!! "  ฉันตกใจเเถบช๊อค ไอ้บอลเป็นผู้ชายเเละมันก็รู้เรื่องโรคประจำตัวของฉันดี เพราะอย่างนั้นมันเลยไม่เคยจับตัวฉันเลย เเต่นี่ฉันจับตัวมันก่อน!!!!!

" เดี่ยวนี้ไม่เป็นไรเเล้วหรอ " มันถามอย่างสงสัย

" ป้าเเกสิ ไอ้บอลช่วยกรูด้วย ฉัน…ปวด…หัววว " เเล้วโรคประจำตัวฉันก็กำเริบ

" เฮ้ย ๆๆ ไอ้ไรต์อย่าเพิ่งเป็นอะไรสิว่ะ ตื่นขึ้นมาก่อนเดี่ยวคนอื่นเค้าก็คิดว่าฉันมอมเเกหรอก เฮ้ย ๆๆ ตื่นสิ " ไอ้บอลพยายามเรียก แต่ก็อ่ะนะ ต้องรอไปอีกสิบนาทีกว่าฉันจะตื่น

" เฮ้ย แกทำอะไร ไรต์น่ะ " ผู้ชายที่วิ่งหนีไรต์เมื่อกี้ เดินมาหาผมด้วยท่าทางเอาเรื่อง

" ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย " บอลตอบหน้าตาเฉย

" แล้วทำไมไรต์ถึงเป็นลม " ยังไม่วายจะถามต่ออีก

" ก็คงวิ่งไล่เเกจนเหนื่อยมั้ง ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า "

" อ้าวบอล มานานเเล้วหรอ แฮ่ก ๆๆ " รีซังที่เพิ่งวิ่งตามมาถึงทัก  ดูท่าทางของรีซังเหมือนคนเพิ่งไปวิ่งมาราธอนมาใหม่ ๆ เลยอ่ะ

" อือ แล้วว่าแต่ไอ้นี่เป็นใคร "  บอลถามรีซัง เพราะเค้ายังไม่รู้จักไนท์เลย

" ก็ ไนท์เค้าเป็นเพื่อนของเรากับไรต์เองเเหล่ะ "   รีซังอธิบายขณะที่เเย่งน้ำออกมาจากมือของบอล แล้วดื่มอย่างรวดเร็ว

" บอล โทษที พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ นายมารอนานเเล้วใช่ไหม "  รีซังพูดขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ดื่มเป็ปซี่หมด

" อืม ว่าเเต่เป็นไงมาไงล่ะเนี่ย เธอนัดฉันมาเจอไรต์ แต่ทำไมฉันถึงเห็นไรต์ เล่นวิ่งไล่จับนายนี่ล่ะ "

" เอ่อคือ ไม่ได้เล่นวิ่งไล่จับกันหรอก เรียกว่าวิ่งไล่ตืบ!! ดีกว่านะ ฉันก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน "

" หึ ๆ ไอ้ไรต์นี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ "  บอลพูด

" เเล้วนายเป็นเพื่อนยัยบ้าหรอ  ไม่น่าเชื่อว่าไรต์จะมีเพื่อนเป็นผู้ชายด้วย "  ไนท์พูดเยาะ ๆๆ

" ก็ใช่อ่ะดิ รู้จักกันมานานเเล้วด้วย "  บอลคุย

" อ่อหรอ ไม่ยักกะรู้ไม่เห็นไรต์เล่าให้ฟังเลย " ไนท์พูดจากวน ๆ < ทั้งที่เค้าเพิ่งจะเจอไรต์เมื่อวานเอง >

" สงสัยไรต์คงเห็นว่านาย คงไม่สำคัญพอมั้ง "

" นี่ ฉันกับไรต์น่ะสนิทกันดีกว่านายอีกนะ "

" นี่!!! จะเถียงกันเอาโล่รึยังไงห๊ะ เงียบ ๆ หน่อยสิ บอลวานอะไรหน่อยสิ ไปซื้ออะมิโนโอเค ให้หน่อย " รีซังพูดขึ้นหลังจากที่ยืนฟังสองหนุ่มเถียงกัน

" เอามาทำไม " บอลถามอย่างสงสัย

" เออน่า ไปเหอะ เร็ว ๆ ล่ะ "

" อือ ๆๆ เดี่ยวมานะ รีเฝ้าไรต์ไว้ด้วยอย่าให้ไอ้นี่เเตะตัวไรต์ล่ะ "

" เออ ๆ ห่วงกันจังนะ " รีซังพูดขณะที่มือนั้นทำท่าพยายามไล่บอลไปไกล ๆ ก่อน

" นี่ ไนท์แกไปทำอะไรให้ไรต์มันโกรธห๊ะ"  รีซังพูดอย่างเป็นการเป็นงาน

" ก็เเค่ ฉุด กระชาก ลาก ดึง เบี้ยวนัด แค่นี้ "  ไนท์อธิบาย เเต่เค้าก็ไม่ยอมบอกเรื่องที่เค้าจับไรต์มา Kiss ต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น

" แค่นี้ ไม่จริงน่า มีอะไรอีกรึเปล่า"  รีซังพยายามเค้น

" ไม่มี๊…ไม่มี "    ไนท์ปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย

" เออ ๆ เเน่ใจนะ เเล้วเรื่องเเฟนล่ะ แกโกหกอะไร "

" ก็ฉันบอกไรต์ว่า ฉันกับรีซังเป็นเเฟนกัน "

" ฮ่าๆๆ  ไรต์มันคงหึงนายมั้ง "   รึซังเเซว เเต่มันผิดไปจากความจริงอย่างเหลือหลาย ไรต์ไม่ได้หึงไนท์เลยสักนิด

" ฮ่า ๆ อาจจะจริงมั้ง "   ถึงเเม้ในใจจะคิดว่ามันตรงกันข้ามกันอย่างลิบลับ  เเต่ไนท์ก็เเกล้งทำเป็นเรื่องจริง

" นี่หัวเราะอะไรกันห๊ะ !!! " ไรต์ตื่นขึ้นเเล้ว

" ไรต์เป็นไงมั้ง เจ็บตรงไหนไหมจ๊ะ ที่รัก "  ไนท์รีบวิ่งเข้าไปประคอง เเล้วหันมายักคิ้วให้รีซัง

" นี่อย่าเรียกฉันว่าที่รักนะ ไอ้ไนท์ พอทีหยุดกวนประสาทฉันได้เเล้ว แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะเเย่ "  ไรต์บ่นพร้อมกับผลักไนท์ออกไปไกล ๆ

" อายคนอื่นหรอ รีก็เพื่อนของพวกเราเองไม่ต้องอายอะไรหรอก แหมที่รักอย่าเเกล้งกันอย่างนี้สิ "  ไนท์พูดจากวนโอ้ยไรต์อีกครั้ง

" นี่ บอกว่าอย่าเรียกฉันว่าที่รักไง ไอ้บ้านี่เด๊ะบัด "  ไรต์ยกมือขึ้นเตรียมตัวโบกปูน  เอ้ยไม่ใช่โบกหน้าไนท์

" อย่าโกรธสิคร้าบ  ไนท์ล้อเล่น "   ไนท์ยกนิ้วก้อยขึ้นมา พร้อมกับทำสายตาออดอ้อน จนไรต์เริ่มรู้สึกเเปลก ๆ ดูอีกทีไอ้นี่ก็น่ารักดีเเหะ  แต่ไรต์ก็ปฏิเสธอย่างเเข็งขัน

" นี่ ๆ เธอดูสิ ผู้ชายคนนั้นน่ารักจังเนาะ ง้อเเฟนซะน่ารักเลยอ่ะ ฉันอยากมีเเฟนอย่างงั้นบ้างจัง "

" ดูสิ ผู้ชายคนนั้นน่ะ น่ารักสุด ๆ ไปเลยอ่ะ  ยิ่งยิ้มยิ่งน่ารัก "

" โอ้ยฉันจะละลายเเล้ว ยิ่งมองยิ่งน่ารัก คนอะไรก็ไม่รู้ "

 มีเสียงนินทามากมายดังตามมา เนื่องจากไนท์เป็นคนที่ถือได้ว่า หน้าตาดี หล่อ จนฉันไม่อยากเชื่อว่าเป็นทอม  เเละเป็นคนร่างสูง ขาว ดูเท่ห์ เเละทรงผมทรงคล้าย ๆ นักร้องญี่ปุ่น ยิ่งทำให้ไนท์นั้นเป็นจุดสนใจของสาว ๆ  และที่สำคัญนายนี่ชอบยิ้ม เลยทำให้มันยิ่งดูดีขึ้นไปอีก

" นี่ ไอ้ไนท์เเกหยุดทำอย่างงี้ได้ไหมว่ะ ดูเเล้วอุบาทว์ว่ะ "  ฉันบ่น

" มีเเต่คนว่าฉันทำเเบบนี้เเล้วน่ารักนะ  มีเธอคนเดียวน่ะเเหล่ะ ที่ดูเเล้วอุบาทว์น่ะ "  ไนท์เถียง แต่ก็ไม่ยอมหยุดยิ้ม เเถมหันไปยิ้มให้สาวคนอื่น ๆ อีก  เออ ขยันโปร่ยเสน่ห์นะ เด๊ะ โดนผู้หญิงรุมฉันจะไม่ช่วยเเกเลย

" นี่ดูสิเค้ายิ้มให้ฉันด้วย "   เออ ๆ สาวเดี๋ยวนี้เป็นไรไปฟร่ะ บ้าผู้ชายขึ้นทุกวันเลยเเห่ะ

" นี่ !!! " ฉันตะโกนทักผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ดูท่าจะบ้าไอ้ไนท์มาก ๆ หน่อย

" เรียกฉันหรอ "  ผู้หญิงคนนั้นหันมามองฉันอย่างงง ๆ ไม่วายหันไปมองไนท์ด้วย

" อืม " ฉันพยักหน้าน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปทักไกล ๆ พอให้ไนท์มันไม่ได้ยินเรื่องที่เราคุยกัน

" คือ ผู้ชายคนนั้นน่ะ ชื่อไนท์ เค้าบอกว่าเธอน่ารักน่ะ เลยให้ฉันมาเรียก เค้าอยากจะคุยด้วย "  ฉันพูดเเค่นี้เท่า
นั้นเเหล่ะ ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งกระดี๊กระด้าเข้าไปหาไนท์ทันที

" เฮ้อ !! "  ฉันถอนหายใจอย่างปลง ๆ เเล้วปล่อยให้ไอ้ไนท์มันเเก้สถานการณ์เองล่ะกัน ฉันก็เลยเดินหนีออกมาจากที่นั่นทันที ปล่อยให้ไนท์ยืนทำตาขวางใส่

" รีซัง ไอ้บอลล่ะ "  ฉันถามขณะที่รีซังเดินมาสมถบ

" เดี่ยวมา ฉันบอกให้มันไปซื้ออะมิโนน่ะ "  รีซังตอบ ยัยคนนี้เป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนหนึ่ง ไม่ว่าฉันจะทำอย่างไงมันก็ไม่เคยโกรธฉันเลย ก็อ่ะนะ คนที่จะคบกับฉันได้ต้องมีความอดทนสูงมาก ๆ เท่านั้นแหละ

" ไรต์ฟื้นแล้วหรอ เธอนี่ตายยากจัง "  นี่คือคำเเรกที่ไอ้บอลทัก มันก็อย่างงี้เเหล่ะ ชอบกวนเบื้องล่าง

" เออ ฉันยังอยู่จองล้างจองผลาญเเกอีกนาน "  ฉันพูดอย่างขอไปทีก่อนที่ฉันจะเดินเเวะเข้าร้านขายไอติม

" รีซัง แกให้ฉันซื้อมาทำไมว่ะ อะมิโนเนี่ย "  บอลถาม

" ก็ให้ไอ้ไรต์มันกินไงเล่า มันจะได้ไม่เครียด " รีซังบอก  พร้อมกับดึงขวดอะมิโนมาจากมือไอ้บอลเเล้วเอาไปให้ไรต์ดื่ม

" วันนี้พวกแกจะกินอะไรเดี๋ยวฉันเลี้ยง "  ไรต์พูดขึ้นหลังจากที่พนักงานนำเมนูมาให้ทั้งสาม

" เอาเเบบที่เเพงที่สุดแล้วก็อร่อยที่สุดค่ะ "  ไอ้รีซังสั่งเป็นคนเเรก

" ผมด้วยคับ " ตามด้วยไอ้บอล  พวกมันไม่มีหัวคิดกันรึไงฟร่ะ

" ของฉันด้วยค่ะ "  แล้วก็ตามด้วยฉัน เหอ ๆ ขี้เกียวจคิดเหมือนกัน

" ได้ค่ะ"  เเล้วพนักงานก็หายเข้าไปในร้านอีกครั้ง เเล้วออกมาอีกครั้งพร้อมกับไอศครีม รสช๊อคโกแลตที่ประดับไปด้วย ขนมปังเเละสตอเบอรี่  เหอ ๆ ไอศครีมรสช๊อคโกแลตใส่สตอเบอร์รี่ เเปลกดีเเหะร้านนี้

" ไรต์ เราให้ เราไม่ชอบกินสตอเบอร์รี่อ่ะ "     ไอ้บอลตักสตอเบอร์รี่ให้ฉัน ฉันก็รับมากินโดยดี  แต่ก่อนที่มันจะเข้าปากฉันน่ะสิ จู่ ๆ สตอเบอร์รี่ก็หายไป

" เฮ้ย "  ฉันโวยวายพร้อมกับเงยหน้ามองคนที่เเย่งสตอเบอร์รี่

" ไอ้ไนท์ แกยังไม่ตายอีกเรอะ แล้วแกมาเเย่งสตอเบอร์รี่ของฉันทำไม "

" พอใจ "   ไนท์ตอบแบบหน้าตายมาก  อย่างงี้มันน่าจับฆ่าให้ตายจริง ๆ สิโว้ย

" นี่เเก เอาออกมานะ "   ฉันเขย่าตัวมัน ก็สตอเบอร์รี่อ่ะ ของโปรดฉัน

" นี่เธอจะบ้าเรอะ ถ้าอยากกินเดี่ยวฉันสั่งใหม่เเล้วให้เธอก็ได้ "   ไนท์โวยวายมั้ง

" เออ "  ไรต์ยอมหยุดแต่โดยดี

" ฮึ ๆ หวงไรต์หรอ ไนท์ " รีซังตามไปแซวไนท์

" ป่าวว เเค่อยากกินเฉย ๆ "

" อย่าคิดว่าไม่รู้นะ ให้สตอเบอร์รี่ใคร จะได้เป็นแฟกะคนนั้น "  รีซังยังคงเเซวต่อไป ไนท์เริ่มหน้าเเดง

" ไม่จริงหรอกน่า "  ไนท์เเก้ตัวเขิน ๆๆ

" ฮ่าๆๆ "

*-*-*---------------------------------***-*-*-*

มาอัพเเล้วครับ

เย้ ๆ มีคนอ่านนิยายเราด้วย

เป็นสิ่งที่ดีใจอย่างเหลือล้นครับ ตั้งเเต่เเต่งนิยายมาไม่ค่อยมีใครเข้าอ่านสักเท่าไหร่

ขอบใจเพื่อน ๆ นักอ่านทุกคนนะคับ