รักสุดป่วน ของนายเพลย์บอยกะยัยปากร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 >> อย่าอยู่เลยแก

หลังจากที่พวกนั้น ไปกันเเล้วฉันก็ต้องเดินกลับบ้านคนเดียวอีกครั้ง   พร้อมกับความเจ็บเเค้นไอ้ไนท์  เพื่อนใหม่ที่เพิ่งได้คบกันเนี่ย มันเจือกทิ้งฉัน ทั้ง ๆ ที่บอกว่ามันจะเลี้ยงอาหารเย็นฉัน  เเต่มันกลับไปชวนไอ้รีซังนั่นคนเดียว  คอยดูเถอะ ไอ้ไนท์ เจอเมื่อไหร่ โดนดีเเน่   หิวข้าวจังโว้ย!!!!!!

“ หิว ๆๆๆ หิวจังโว้ย โอ้ย!!!!! “  ฉันล้มลงไปกองกับพื้นทันที  คือว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นั่นก็คือ ฉันมั่นไส้ ไอ้ไนท์จัด  จนแตะก้อนหินข้างทาง   แต่มันไม่ใช่ก้อนหินธรรมดาน่ะสิ เลยเจ็บอย่างนี้

วันนี้วันซวยของฉันจริง ๆๆ    ฉันลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บ  นี่ฉันต้องเดินกลับบ้านในสภาพอย่างนี้นะหรอ ทั้งหิว ทั้งเหงา ทั้งเจ็บ  ทั้งเเค้น

เช้าวันรุ่งขึ้น  ที่ห้องนอนของฉัน

“ ไรต์  ไรต์ ตื่นได้เเล้ว วันนี้พี่มีงานด่วนนะ ”   เสียงพี่ของฉันเอง พี่มักจะมาปลุกฉันทุก ๆ เช้าเลยล่ะ  เพราะนาฬิกามันไม่ปลุกฉันไม่ได้นะสิ  พี่ฉันนั้นเป็นผู้ชายที่บอกได้เลยว่าเสียงเพราะสุดยอด เเถมหน้าดี เท่ห์อีกต่างหาก แต่น้อยกว่าไอ้ไนท์  งงจังว่ะ ทำไมไอ้ไนท์เป็นทอม  เเต่ถึงได้หล่อกว่าพี่ชายฉันเนี่ย

“ ไรต์ ตื่น ๆ ”   พี่ฉันมานั่ง ๆ ข้างฉันเเล้วเขย่า  โอ้ย ๆๆ ตื่นเเล้วๆๆ

“ เออ ๆๆ ตื่นเเล้วพี่รอเเป็ปนะ ”    แล้วฉันก็ลุกไปอาบน้ำเเต่งตัว  เสร็จปุ๊ป!! ก็ลงมากินข้าว เเล้วก็ขึ้นรถให้พี่พาไปส่งที่ห้าง ฉันนัดกับยัยรีซังไว้ก่อนหน้านี้เเล้ว

“ มีเงินกินหนมยัง ”    พี่พูดหยั่งกับฉันเป็นเด็กอนุบาลเลยนะ

“ ยัง ”   แล้วฉันก็เเบมือขอตังค์มัน ดูๆ ไปนี่โครดเหมือนเลยนะ

“ เอ้า  เธอนี่เหมือนเด็กเลยนะ  ”   พี่ฉันยิ้มให้ ยิ้มไรนักหนาว่ะ ไปทำงานไป๊ ชิ้วๆๆ

“ ฉันดูเหมือนเด็กก็เพราะมีพี่ปัญญาอ่อนเนี่ยเเหล่ะ ”  ฉันพึมพำเบา ๆ พอให้พี่มันได้ยิน  เเต่มันก็ยังคงตีหน้าตายอย่างเดิม แล้วขับรถออกไป

“ เอ้  ไอ้ลิงกังมันไปไหนเนี่ย นัดมาร้านไอติมเเล้วไม่เห็นๆ หน้ามันเลยเนี่ย หรือว่ามันจำทางไม่ได้ มันคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง ”  ในขณะที่ฉันนั่ง ไปบ่น ไป ในร้านไอติมที่ฉันนัดไอ้รีซังไว้  ก็ได้เห็นชาย หญิงคู่หนึ่งยืนอยู่หน้าร้านดูเหมือนว่า ผู้หญิงกำลังบอกรักบอกรักผู้ชายเเต่ผู้ชายก็ปฏิเสธ  ชั่งประไรไม่ใช่เพื่อนฉันซะหน่อย   แต่ไอ้หน้าผู้ชายนี่มันคุ้นนะ  ฉันเห็นเเว็ปๆๆ ครั้งหนึ่งก่อนแล้วก็เพิ่งจะมาประจักว่า ไอ้นั่นคือไอ้จังไร ไนท์!!!!

เอาละสิ  สายตาสองตาสบกัน  ทำไงดีผู้หญิงคนนั้นก็มองมาทางฉันด้วย  เเล้วหน้าไอ้ไนท์ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที มันยิ้มให้ฉันอย่างล้อเลียนเเล้วเดินเข้ามาหาฉันในร้าน  ฉันรู้สึกถึงการคุกคามของมัน มันจะมาอะไรทางฉันเนี่ย ยิ่งให้ตอนนี้ด้วยเเล้ว   นี่ไอ้ไนท์แกเบี้ยวเรื่องเลี้ยงข้าวฉัน  แล้วยังนำพาความซวยมาให้ฉันอีก  ถ้าฉันโดนยัยนั่นตบจะทำยังไงล่ะเนี่ย

“ ช่วยมากับฉันหน่อย ”  แล้วไอ้ไนท์ก็ลากฉันไปทางห้องน้ำของห้าง  จะลากทำไมว่ะ ไอ้ฮ่านี่ เด๊ะบัด

“ ไนท์คุณพาผู้หญิงคนนี้มาด้วยทำไม ”   ยัยผู้หญิงคนนั้นถาม

“ ก็มาพิสูจน์ให้คุณดูไง  ว่าฉัน-มี-แฟน-เเล้ว  และนี่คือแฟนของฉัน เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก ถ้าเธอยังมีสมองก็ไม่ควรทำร้ายเเฟนฉันด้วย ไม่งั้นเธออย่าหาว่าฉันไม่เตือน ”  ไอ้ไนท์จับเเขนฉันเเน่น  ตกลงมันเป็นผู้ชายจริง ๆ หรือทอมเนี่ย

“ หึ ใครจะไปเชื่อ  ผู้หญิงคนนี้นะบ้างทีอาจเป็นตัวปลอมก็ได้ คุณเเค่เอามาหลอกตาฉัน ”  ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าไม่เชื่อ ก็ถูกเเล้วล่ะ มันไม่ใช่จริง ๆ นี่หว่า

“ งั้นดูนี่ ”  ไอ้ไนท์มันพูด ในขณะที่ฉันยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก  ไอ้ไนท์ก็ก้มหน้าลงมาหาฉันเเละ… ประทับริมปีปากของเค้าลงบนปากฉัน   ไม่นะ ไอ้นี่มันเอาเฟริสคิสของฉันไปได้ไง  ไอ้ฮ่าเอ้ย ฉันได้เเต่อึ้ง !!!  อึ้งครับ  อึ้งสุด ๆ เลย อึ้งโครต ๆๆ เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำกับฉันอย่างนี้

จนได้ยินเสียงกระทืบเท้าของผู้หญิงคนนั้น   แล้ววิ่งออกไป มันจึงยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระไอ้นี่  ตายซะแก!!!!!

“ หมับ”  มันรับหมัดของฉันไว้ได้  โอ้ไม่น่าจอร์จ

“ ขอโทษทีนะ ที่รัก ”

“ ที่รักพ่อแกสิ ฉันไม่ใช่ที่รักแกโว้ย  ไอ้ไนท์ “  ฉันด่ามันอย่างไม่ยั้ง ก็อยู่ ๆ มาหาว่าฉันเป็นที่รักได้ยังไงว่ะ  มันทำหน้างง

“ อ้าว รีซังไหนเธอบอกว่าจะยอมเป็นเเฟนกับฉันเเล้ว ไง  เเล้วเธอก็เป็นแฟนฉันเเล้วด้วย “   แน่ะ  โห้ จำชื่อยังไม่ได้ เเถมมาหาว่าฉันเป็นยัยรีซังอีกอย่างนี้ต้องสั่งสอน

“ เพี๋ยะ  ป้าป ”   หึ ๆๆ เน้น ๆๆ เลย  เต็มเเรงรักเลย เอ้ยเต็มเเรงเเค้นเลย

“ นี่เธอทำอะไรเนี่ย ฉันเป็นเเฟนเธอนะ ”  มันพูดหน้าตาย

“ เอ๊ะ ไอ้นี่บอกว่าไม่ใช่แฟน ไม่ใช่ที่รักแกไง ฉันชื่อไรต์เว้ย”

แล้วมันก็ยิ้ม  นี่เเสดงว่ามันรู้ตั้งเเต่เเรกเเล้วนะสิ   โอ้ยไอ้สาดดดดดดด แกอย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดเลย

“อ้าวไรต์มาอยู่อะไรตรงนี้ “  เสียงของรีซังดังมาก่อนที่ลูก ระเบิดย่อม ๆ ในหัวของฉันจะระเบิดออกก่อน

“ ก็มาหาแกไงว่ะ”  ฉันโกหกหน้าตาย

“ ก็เรานัดกันที่เราไอติมไม่ใช่หรอ  แล้วพี่ไนท์มาอยู่อะไรเเถวนี้ค่ะ  “   เหอะ ที อยู่กะไอ้นี่เเล้วหวานหยดหย้อย หยาดเยิ้มเลยนะไอ้ลิงกัง

“ ก็ไอ้ฮ่านี่เด๊ะ !!  มันลากตูมา”  เอาล่ะครับนิสัย เเย่ ๆ ของฉันออกมาวิ่งเต้น

“ นี่ไรต์ไปว่า พี่ไนท์อย่างงั้นได้ไง เก็บปากสุนัขของเธอไว้ด่าตัวเองดีกว่าเหอะ”    นี่ ได้ทีมีเเฟนใหม่เเกกล้าด่าฉันเลยเรอะ

“ เอ่อ ฉันว่าแกน่าจะหัดสั่งสอนเเฟนแกมั้งนะ ให้มันรู้จักสะบ้างว่าเเฟนตัวเองน่ะคนไหน”

“ เเกเอาอะไรมาพูด ฉันกับไนท์เป็นเเค่เพื่อนกันเฉย ๆ นะ”    ยัยรีซังรีบปฏิเสธทันที

“ อ้าวๆๆ งั้นไอ้นี่ก็โกหกฉันน่ะเซ่!!!!   “         ฉันมองหน้าไอ้ไนท์อย่างเคียดเเค้น  เเละลูกระเบิดที่อยู่ในสมองฉันก็ระเบิด ออกมาพร้อมกับสติสัมปะชันยะของฉันขาดผ่าง

“ อย่าอยู่เลยแก ตายซซซะะะะะะะะะ”    ไม่พูดพล่ามทำเพลง เเต่งกลอน ฉันก็วิ่งไล่เเตะไอ้ไนท์อย่างไม่คิดชีวิตกลางห้างสรรพสินค้าที่เต็มไปด้วยผู้คนคราคร่ำ

“ หยุดนะ ไอ้ไนท์ ” ฉันบอกให้มันหยุดวิ่ง เเต่ไม่มีทีท่าว่ามันจะยอมหยุดเลยจริง ๆ โอ้ยหอบเเล้วนะเนี่ย ไอ้หมอนี่วิ่งเร็วชะมัด

“ หยุดให้โง่เรอะ “  เเล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป

“ บอกให้หยุดไง ไอ้ชวยโอกาส” ฉันตะโกนด่ามันไปเรื่อย ๆ อย่างไม่อายใคร

“ รี ช่วยไนท์ด้วย เอาไรต์ไปสงบสติหน่อย”  นายจะว่าฉันเป็นคนบ้าเรอะ

“ เอ่อ พี่ไนท์ค่ะ รีขอโทษเรื่องนี้รีช่วยไม่ได้จริง ๆๆ ”  ยัยรีซังก็ได้เเต่วิ่งตามมาเฉย ๆ โดยไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง มันส์ไหมเนี่ยวิ่งไล่จับกลางห้าง

-*-*-*------------------------------------------****-*-*-

อ๊าก ๆๆ จบไปอีกตอนเเล้วครับท่าน  นางเอกของเราเนี่ยถึงจะมีโรคประจำตัวที่น่าปวดหัวนะครับ

เเต่ก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม ไปแปลกไปจากผู้หญิงที่ปกติดีคนอื่นๆ ๆ

ถึงนางเอกกะพระเอกของเราจะหน้าด้านกันไปหน่อยอย่าถือสาเลยนะ ครับ

เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ ผู้อ่านที่น่ารักทุก ๆ คน