คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1>> ไมมีชื่อตอนง่ะ
ท่ามกลางสายฝนที่คอยโหมกระหน่ำ ในค่ำคืนที่มืดมิดไร้เงาเเสงเเห่งดวงจันทร์ บรรยากาศอย่างนี้มันยิ่งทำให้หัวใจของใครบางคนที่ยืนรอเธออยู่อย่างนั้นยิ่งทั้งหนาว ทั้งเหงา และรู้สึกเดียวดายที่สุด
เมื่อฉันนั้นต้องยืนอยู่ในที่อย่างนี้เพียงลำพัง มันยิ่งทำให้ฉันอยากจะบ้าตายยยยยยยยยย !!!!!!!
ในบรรยากาศที่เเสนเลวร้ายสำหรับคนอกหัก ( หรือถูกทิ้ง ) อย่างงี้ มันยิ่งทำให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ยืนตากฝนอยู่ยิ่งหดหู่ และผู้หญิงคนนั้นก็เป็นใครไม่ได้ ก็เป็นนั่น ฉันเองแหล่ะ
ไม่ใช่เพราะว่าอยากเป็นนางเอกมิวสิกวีดีโอหรอกนะค่ะ (เพราะว่าเป็นเเล้วมันลำบากนะสิ ) แต่เพราะสมองของฉันน่ะสิ ทำงานไม่ได้เรื่อง!! เลยพาเรียวขาอันงามของฉันเดินวกไปวนมาข้ามทวีป เอ่อ!! เว่อร์ไปหน่อยนะ สรุปว่ามันพาฉันมาที่ไหนไม่รู้ มีเเต่เสาไฟฟ้า ถนน ต้นไม้ และต้นไม้มองไปทางไหนก็เจอเเต่ต้นไม้ โอ้ยทั้งหนาวทั้งงง!!!!!!!
ฉันยืนรอพี่ชายสุดเลิฟอยู่ที่นี่มานานกว่า 1 ชั่วโมง!!!! เเล้ว ไอ้พี่บ้า ทำไมมาสักที ยืนรอจนเมื่อยเเล้วนะ ตอนเเรกก็ยืนรอสบาย ๆ หรอก เเต่หลังๆ นี่สิ ฝนไม่รู้ว่าจะตกมาทำฮ่าอะไร หนาวก็หนาว หิวก็หิว ไม่เคยคิดอยากกลับบ้านเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิตฉัน !!!!
“ ตึก ๆๆ ตึก ” เสียงฝีเท้าของใครไม่รู้วิ่งตรงมาทางนี้ ฉันหันไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาทางฉัน สีหน้าตกตะลึงทันทีที่เห็นหน้าฉัน นี่ฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไงฮ่ะ!!!
ตุ๊บ !!! ไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลย นายนั่นก็วิ่งเข้ามาทางฉันอย่างรวดเร็วเเล้วก็ชนเข้าที่ตัวฉันอย่างจัง จนเราสองคนกระเด็น ขอเน้นว่ากระเด็นมานะค่ะ!!!! มาจนถึงป่า ที่อยู่ด้านหลังเนี่ยเเหล่ะเเล้วฉันก็ได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนหนึ่ง ตามมา
“ คุณหนูครับ ออกมาเถอะครับ คุณหนูไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอกครับ ยังไงคุณหนูก็ต้องกลับไปอยู่ดี ”
“เงียบ ๆ ไว้นะ ” นายนั่นบอกกับฉัน ฉันได้เเต่อึ้ง!! เพราะตอนนี้นายนั่นนอนทับฉันอยู่ ว๊าก เกิดมายังไม่เคยเจอใครนอนทับตัวมาก่อนเลย แล้วนายนี่ก็ไม่เจียมตัวอีก ตัวหนักเเล้วไม่เจียมใจเลย
พอได้ยินเสียงฝีเท้านั้นเบาลง ฉันถีบนายนั่นทั้งกระโปรงอย่างงี้เเหล่ะ หนักโว้ย!!!!!!
“ โอ้ย หนักชะมัดเลย ” ฉันบ่นพร้อมกับยืนขึ้น นายนั่นหันหลังเตรียมตัวจะไป
“ นี่ พาฉันหกล้มเเล้ว ไม่คิดจะขอโทษเลยรึไงฮ่ะ !!! ” เเล้วฉันก็ยืนประจันหน้ากับนายนั่น ในที่มืด ๆ อย่างนี้ทำให้ฉันมองไม่เห็นหน้าเค้าเลย เเต่ก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าใบหน้าเค้าอยู่ทางไหน
“ ปั๊ก ” เน้น ๆ เลยค่ะ แหมล้มทับฉันเเล้วยังมาทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ไอ้บ้า ไอ้ชั่ว ไอ้โรคจิต
“ นี่เธอ ทำอะไรของเธอน่ะ ” เค้าคำรามเสียงดัง งี้โครตน่ากลัวเลย ฉันเลยติดจรวดวิ่งหนีออกมาก่อน เเต่เค้าก็วิ่งตามมาเเล้วจับมือฉันไว้อีก ฉันยืนอยู่ใต้เสาไฟฟ้าอยู่ ตอนนี้เลยได้อาศัยเเสงไฟมองหน้าไอ้คนบ้าโรคจิตนี่ซะหน่อย
อ๊าก ๆๆๆ ไม่อยากจะพูด นายนี่หล่อบรมเลยง่า เเต่หน้าตาตอนนี้มันไม่ค่อยน่าพิสวาทเท่าไหร่ คือหน้ามันน่ากลัวเกินไป !!!
“ นี่ปล่อยมือฉันนะ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้ทุเรศ ” แล้วมันก็ปล่อยมือฉันเเต่โดยดี
“ ใครที่ไหนเค้าจะอยากจับมือเธอฮ่ะ ” นี่เเกพูดออกมาได้ไงเนี่ย นายเป็นคนล้มทับฉัน เเล้วก็วิ่งมาจับมือฉันเองนะ
“ ที่จับเนี่ย ก็เพราะอยากถามว่าทำไมเธอถึงต้องชกหน้าฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉันนั้นก็มีเเต่คนอยากให้จับมือกันทั้งนั้นเเหล่ะ ” อ้อ งี้นี่เองแต่ขอโทษ ฉันไม่รู้สึกยังงั้นอ่ะ
“ แหวะ ๆๆ หลงตัวเอง นึกว่าตัวเองดีเลิศนักรึไงฮ่า คนอื่นเค้าถึงอยากให้เธอจับมืออ่ะฮ่า รู้ไว้ซะด้วยฉันไม่ชอบไอ้พวกที่หน้าดีเเล้วหยิ่งหลงตัวเอง ชนคนอื่นเเล้วไม่ขอโทษ แถมช่วยพยุงฉันซักนิดก็ไม่มี และยังมาเดินหนีหน้าตายอย่างงี้ได้อีกหรอ ” หลังจากปล่อยให้มันเเพลมมานาน ฉันก็ได้โอกาสด่ามันคืนมั้งเเหล่ะ ผู้ชายอะไรไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย เเถมหยิ่งอีกต่างหาก
“ นี่เธอ เเม่ฉันยังไงเคยด่าฉันขนาดนี้เลยนะ ” ดูเหมือนว่าจะโกรธเเหะ
“ ก็ดีเเล้วนี่ ไม่มีใครว่านายนายเลยเป็นอย่างงี้ไง โดนคนอื่นว่ามันจะได้จำ ดีขนาดไหนเเล้วที่ฉันช่วยให้นายเข้าใจตัวเอง เเละรู้ว่าตัวเองนั้นสายตาของคนอื่นนั้นมันเป็นยังไง ”
“ เอาเป็นว่าฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ” แล้วก็วิ่งหนีฉันไปเลย
“ ยังดี เฮ่อ เมื่อไหร่พี่จะมารับเนี่ยไหนว่ารู้จักที่นี่ไง ” ฉันก็ได้เเต่ยืนรอ ๆ รอไปเรื่อย จนเห็นรถของพี่ชายขับมาทางนี้
“ รอนานไหม ไอซ์ ” พี่ชายฉันถามอย่างเป็นห่วง นี่เเกเพิ่งมาเรอะ ผ่านไปกี่ชั่วโมงเเล้ว นาฬิกาเสียรึไงว่ะ รอเป็นชั่วโมงเนี่ยนานไหมล่ะ
“ ก็นานอ่ะ เเต่ทำไมพี่เพิ่งมาอ่ะ ” ฉันถามอย่างสงสัย เป็นลูกผู้ดีอย่าทำตัวหยาบคายเว้ย ๆ
“ ก็มีธุระนิดหน่อยน่ะ “ พี่ชายสุดหล่อของฉันตอบหน้าตาย ธุระบ้านเเกสำคัญมากนักรึไงฮ่ะ ถึงมารับฉันช้าเนี่ย รู้ไหมมันหนาว
“ หรอค่ะ งั้นกลับได้รึยัง ” ฉันถาม พี่ชายพยักหน้าเบา ๆ ให้ตายไอ้ฮ่านี่มันสำนึกบ้างไหมเนี่ย
“ ไอซ์ เดี่ยวพี่ไปทำธุระแป๊ปนะ รออยู่บนรถก่อน ” เมื่อขับรถมาถึงคฤหาสน์หลังหนึ่งพี่ชายของฉันจอดรถเเล้วก็วิ่งไปกดออด
“ ให้ตายสิ หนาวจะตายในรถเนี่ย ” ฉันบ่นพร้อมกับลูบเเขนตัวเองอย่างร้อนรน โอ้ย ๆ เซ็งจังโว้ย ฉันทนนั่งรถไม่ไหวเลยลงมาหาพี่ชาย เเต่พี่มันหายเข้าบ้านไปเเล้ว
“ โอ้ย เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านเนี่ย ” ฉันบ่นงุบงิบ พร้อมกับเดินไปตามทางถนนนั้นอย่างเบื่อ ๆ พี่มาเมื่อไหร่ค่อยขึ้นรถก็ได้
“ อ่ะนี่เธอ ” มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฉันจากด้านหลัง เเละด้านหลังเขาก็เหมือนว่าจะมีลูกน้องคอยตามประกบตลอด เเละที่สำคัญเขาคือผู้ชายที่เพิ่งล้มทบฉันเมื่อก่อนหน้านี้ สงสัยโดนจับได้มั้ง
ฮ่ะ ๆๆ สะใจหมั่นไส้นักไอ้หน้าหล่อจอมหยิ่ง
“ คุณมาทำอะไรเเถวนี้ ” ฉันถามอย่างสุภาพ ก็ภาพพจน์ของฉันมันเป็นอย่างงี้นี่น่า ช่วยไม่ได้ที่ฉันดันเกิดมาเป็นลูกคุณหนู นี่เเหล่ะคือสิ่งที่ฉันไม่ชอบ อยากจะตะโกนถามมันดัง ๆ ว่า มาได้ไงว่ะ
“ ก็นี่บ้านฉัน แล้วเธอมาทำอะไรเเถวนี้ ” อ๋อนี่บ้านนายหรอ อืมๆ คุณชายจริง ๆ ด้วย เเล้วมันหนีอะไรล่ะตอนนั้น
“ มาเดินเล่น “ ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับเดินต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่สนใจ
“ เเล้วมาได้ไง ” เออถามจริงเว้ย รำคาญ!!!
…แล้วมันหนักหัวนายไม่เล่า… ฉันน่ะอยากตอบอย่างงั้นจริง ๆ
“ เหาะมา ” ฉันตอบสั้น ๆ อย่างไม่ใส่ใจ
“ เธอเหาะได้หรอ ” นายนั่นถามอย่างทึ่งจัด ตกลงมันเชื่อฉันหรอเนี่ย คนเหาะได้มีที่ไหนเล่า
“ นี่นายเชื่อฉันหรอ “ ฉันทำน้ำเสียงอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“ ก็เกือบน่ะ ถ้าเธอบินได้ก็คงจะดี ” นายนั่นพูดอีกครั้งเเละนี่ก็ทำให้ฉันงงอย่างเเรง
“ อือ “ ตกลงเราพูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย เหาะ ๆ บิน ๆ บ้าป่าวว่ะ
“ เธอเข้าไปนั่งเล่นในบ้านฉันไหม ” นายนั่นชวนเเละเดินตามฉันมาพร้อมกับลูกน้องอีกสี่คน จะตามมาทำไมว่ะ
“ ไม่!! ” ฉันตอบอย่างมั่นใจ ไปไกล ๆ ซักทีสิเว้ย จะตามมาทำไมเนี่ย
“ เเน่ใจนะ เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้ ” นายนั่นยังตามไม่เลิก
…เออเเน่ใจสิว่ะ ……อย่ามายุ่งได้ไหม………ฉันคิดในใจแต่ก็เเค่คิด
“ เเน่ใจสิ ฉันมาเดินเล่นนะไม่ได้มาเที่ยวบ้านนาย ”
“ ก็ไม่เห็นเป็นไรไปเที่ยวบ้านฉันก็ได้ ” เเน่ะยังไม่เลิก บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปสิโว้ย
“ บอกว่าไม่ไง ” ฉันย้ำอีกครั้ง เเต่นายนี่ดูท่าจะไม่ยอมง่าย ๆ แถมหันไปขยิบตาให้ลูกน้องข้างหลังอีก
แล้วหลังจากนั้นฉันก็โดนพวกนั้นเเบก หรือว่าลากเข้าไปในคฤหาสน์หลังนั้น ให้ตายสิเเกทำบ้าไรว่ะ ถ้าพี่ฉันหาฉันไม่เจอฉันจะทำไงเนี่ย แล้วนายจะพาฉันเข้าไปในบ้านทำไมว่ะ ปล่อยฉันลงดิ
“ เฮ้ย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ” ฉันโวยวาย เเต่นายนั่นยังคงทำท่าทางไม่ได้ยิน เเถมเดินหน้าระรื่นนำเข้าบ้านไปอีกต่างหาก เฮ้ย ๆ จะทำไรฉันน่ะ โอ้ย ๆๆ วันนี้ทำไมเป็นวันที่เเสนสุดซวยอย่างงี้เนี่ย
“ ปล่อยฉันเดี่ยวนี้นะ นายมันบ้าชัด ๆ ไอ้โรคจิต ” ฉันตะโกนด่าอย่างไม่ใส่ใจใครมันเเล้วจนพวกนั้นมันอุ้มฉันมาที่ห้องของใครสักคนเเล้ววางฉันลงอย่างเเผ่วเบา ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไปปล่อยให้ฉันอยู่ในห้องนี้เพียงลำพังกับไอ้โรคจิต
“ นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ” ฉันถามอย่างโมโห
“ นั่นมันเรื่องของฉัน เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ” นายนั่นพูด อ้าวอะไรว่ะเนี่ย ฉันมีเสื้อผ้าซะที่ไหน เเล้วนายนี่โรคจิตจริง ๆ ใช่ไหม ลากคนอื่นมาให้อาบน้ำเเต่งตัวในบ้านตัวเองเนี่ยนะ นายมันประสาทชัด ๆ จะบ้าเรอะใครจะไปยอม ฉันยังไม่รู้จักชื่อเเม้กระทั่งชื่อนายเลยนะเว้ย
“ นายมันโรคจิต ไม่!!! ฉันไม่อาบฉันจะกลับบ้าน เเล้วนายอย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ ” ฉันพูดอย่างโมโห ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู เเต่นายนั่นขวางทางไว้ เฮ้ย ๆ ตกลงเเกโรคจิตใช่ไหมเนี่ย
“ อาบซะ เเล้วฉันจะพาไปส่งบ้าน ” อ้าวเวร เเกเข้าใจความหมายฉันไหมเนี่ย
“ จะอาบได้ไงล่ะ เสื้อผ้าฉันก็ไม่มี ผ้าเช็ดตัวอะไรล่ะ ” ฉันพูดพยายามหาข้ออ้าง ต่าง ๆ นานา ซึ่งมันก็จริงจะให้ฉันอาบน้ำยังไงล่ะ
“ โน้น ตรงไปเเล้วก็จะเจอห้องน้ำ ในนั้นมีทุกอย่างครบถ้วนพร้อมกับชุดของเธอด้วย ” นายนั่นบอกพร้อมกับชี้ไปที่ห้องน้ำ ห้องน้ำที่ทำด้วยกระจก โวยอยากจะบ้าตาย มีเพียงผ้าม่านอันนิดเดียวปังเเค่ส่วนกลางของลำตัวเนี่ยนะ ให้ตายสิ นายนั่นก็มองเห็นฉันตอนอาบน้ำตลอดเลยล่ะสิ โอ้เเม่เจ้าเว้ย ไอ้บ้า นายมันบ้าจริง ๆ
“ นายจะบ้าหรือไง ให้ฉันอาบน้ำในห้องน้ำอย่างงั้นน่ะนะ ” ฉันพูดอย่างทึ่งจัด นายนั่นได้เเต่พยุกหน้าเบา ๆ อย่างไม่สนใจสีหน้าของฉันที่เริ่มซีด ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะด่านายเป็นภาษาอียิปจริง ๆ เลย
“ โว้ย ทำไมฉันต้องมาเจอคนบ้าอย่างนายด้วยเนี่ย ” ภาพพง ภาพพจน์ห่าไร ฉันไม่สนเเล้ว ฉันพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกระทืบเท้าเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหันมาเน้นย้ำนายนั่นก่อนจะเข้าไปอีกว่า
“ ห้ามเเอบดูนะเว้ย ถ้าฉันรู้ว่านายเเอบดูล่ะก็ ฉันจะฆ่าเเกเข้าใจไหม ” ฉันย้ำเเละเข้าห้องน้ำไป โดยไม่ได้สังเกตสีหน้ายิ้มเเย้มของนายนั่นเลย
เมื่อฉันเข้าไปอย่างเเรกที่ฉันทำคือหันมามองนายนั่นให้เเน่ใจก่อน เเล้วค่อยหันไปอาบน้ำต่อเมื่อฉันเริ่มอาบน้ำ นายนั่นก็ยิ้มอีกครั้ง ยิ้มหาเหวรึไงฟร่ะ เดี๋ยวเถอะ ฉันรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะเปลี่ยนนายนั่นอาจจะเปลี่ยนใจเข้ามาช่วยฉันอาบ ฉันรีบเเต่งตัวโดยเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่อีกฟากหนึ่ง เเต่เเล้วก็ต้องตกใจ
ฉันได้เเต่ทำหน้าเซ็งจัด มันเเกล้งกันชัด ๆ เลยนี่หว่า เอาชุดเซ็กซ์มาให้ฉันใส่ ไอ้บ้าเอ้ย
ฉันได้หยิบชุดนั้นออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกได้ว่ามันอธิบายไม่ถูกเลยจริง ๆ ชุดเซ็กซ์สีขาวนวลที่ยิ่งมองเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งอยากจะโยนมันทิ้งขยะเหลือเกินให้ตายสิ เเค่ฉันใส่กระโปรงธรรมดา ๆ ก็จะบ้าตายเเล้ว เเละยิ่งให้ฉันใส่ชุดเซ็กซ์นี่ ฉันอยากจะบ้าตาย โอ้พระเจ้าทำไมกลั่นแกล้งฉันอย่างงี้
“ เฮ้อ ไอ้บ้านี่มันคิดทำอะไรว่ะ คงไม่จับฉันปล้ำน้า~~ ” ฉันได้เเต่คิดเเล้วก็หยิบชุดนั้นมาใส่อย่างจำใจ ก็ชุดเก่าของฉันมันเปียกน้ำหมดเเล้วนี่น่า
“ นี่เธอเสร็จรึยัง จะให้ฉันช่วยเเต่งให้ไหม ” นายนั่นตะโกนออกมาจากข้างนอก
“ ไอ้บ้าเอ้ย ” ฉันสบทอย่างหัวเสียเเล้วก็เดินออกมาข้างนอกด้วยท่าทางการเดินที่เเสนทุเรศ มันไม่เคยชินเลยนี่หว่า ให้ฉันใส่ชุดอย่างงี้ได้ไงว่ะ
“ อืม งั้นไปกัน ” แล้วเค้าก็ลากฉันออกไปนอกห้อง อ้าวจะพาฉันไปไหนเนี่ย
และก็มาถึงอีกหนึ่ง ซึ่งกว้างกว่าห้องเดิมมาก มีเตียงนอนขนาดใหญ่สีครีมวางอยู่ตรงกลางห้อง พร้อมกับเฟอร์นิเจอร์ของใช้ทุกอย่างครบถ้วน ทั้งคอมพิวเตอร์โน้ตบุก เครื่องเล่นดีวีดี โฮมเทียเตอร์ โทรทัศน์ โทรศัพท์ ทุกอย่าง ครบหมด มีห้องน้ำ ห้องทำงานในตัว ให้ตายเถอะ นายพาฉันมาทำไมเนี่ย
“ รออยู่ตรงนี้ “ นายนั่นบอกให้ฉันนั่งรอเค้าบนเตียง จะบ้าหรือไง ตกลงนายพาฉันมาปล้ำหรือเปล่าเนี่ย
“ นายจะพาฉันมาทำไมเนี่ย ” ฉันถามอย่างเซ็ง ๆ เเมร่งโดดหน้าต่างหนีดีไหมว่ะ
“ ฉันไม่พาเธอมาทำอะไรไม่ดีหรอก ” นายนั่นพูดอย่างปัด ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ตกลงนายพาฉันมาห้องเนี่ยเพื่อพาเฝ้านายอาบน้ำหรือยังไงฮ๊ะ เชื่อเค้าเลยว่านายมันโรคจิต
ฉันรอนายนั่นอาบน้ำได้สักพักก็พล่อยหลับไป ก็นี่มันก็เที่ยงคืนกว่าเเล้ว เเละฉันยังรู้สึกว่าร่างกายของฉันมันหนาว ๆ ร้อน ๆ ไง ๆ ไม่รู้คงเป็นเพราะฉันตากฝนมากไปหรือเปล่า หรือว่าวันนี้ฉันผ่านเรื่องร้าย ๆ มามากมายเลยทำให้อ่อนเพลีย รู้เเต่ว่าฉันไม่มีเเรงเเม้เเต่จะลืมตาขึ้น
ฉันนอนในห้องนี่ไม่ได้ นี่คือความคิดของฉันที่ยังมีอยู่
ฉันได้เเต่พยายามลืมตาอย่างหนัก ก่อนที่จะเริ่มมองอะไรชัดขึ้น นายนั่นกำลังอาบน้ำอยู่ ได้เวลาเเล้ว หนีกลับไปห้องเดิมดีกว่า เเล้วปิดประตูหนีมันก็ได้
ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อจะพยุงตัวขึ้นเเล้วเดินออกไปจากห้องนี้ ตรงไปที่ห้องเก่าห้องที่ฉันไปอาบน้ำนั่นเเหล่ะ ฉันเปิดประตูอย่างเเผ่วเบา เเล้วเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว และล๊อกประตูอย่างว่องไว ก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวเองในลงไปนอนกองกับพื้น และค่ำคืนวันนั้นก็ผ่านไปอย่างยาวนาน
แสงเเดดยามเช้าสาดเเสงเข้ามาในห้อง ดวงอาทิตย์ยามเช้านั้นมันเหมือนเป็นการเริ่มต้นของวันใหม่ที่ดี ฉันอยากให้เรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเพียงความฝันเท่านั้น เเล้วเมื่อฉันลืมตาขึ้นมาฉันก็จะพบกับห้องของฉัน ที่ยังคงอยู่ในสภาพปกติ เเละพบว่าเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดมันเป็นเพียงความฝัน
ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับมองไปที่เพดานสีขาวของห้อง ฉันหลับตาอีกครั้งก่อนจะลืมตาใหม่ เเละมองให้มันชัด ๆ อีกครั้ง
“ เฮ้ย ไม่จริงน่า ” ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ ฉันยังคงอยู่ในห้องของนายนั่น ฉันว่าเมื่อคืนนี้ฉันหนีออกมาเเล้วนี่น่าเเล้วฉันกลับมาอยู่ห้องนี้ได้ไงเนี่ย ไม่จริงนะ ฉันต้องฝันไปเเน่เลย แล้วฉันก็หยิกเเขนตัวเองอย่างเเรง
“ โอ้ย ให้ตายสิ ฉันมานอนในห้องนายนั่นได้ไงนะ ” ฉันบ่นอย่างหัวเสียพร้อมกับสำรวจเสื้อผ้าตัวเอง ยังอยู่ครบ เฮ่อ !!!!!
“ ว๊าก !!!!!!!!!!! ไอ้บ้า แกมานอนตรงนี้ได้ไง ” ฉันโวยวายขึ้นเมื่อฉันนั้นเริ่มสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ก็คือเจ้าของห้องนั่นเอง เค้านอนอยู่ข้างๆ ฉัน บนเตียงเดียวกับฉัน ขอร้องล่ะ ฉันอยากให้เรื่องกลายเป็นเพียงเเค่ฝันได้มั้ย ฉันรับไม่ได้
“ เฮ้ย ” นายนั่นตื่นขึ้นทันทีทำหน้าตกใจ เเล้วหันมามองฉันอย่างงง ๆ
“ นายมานอนตรงนี้ได้ไง ” ฉันถามพร้อมกับขยับตัวหนี
“ ก็เดินมา แล้วเธอตื่นนานรึยัง ” เค้าถามหน้าตาย ไอ้บ้าเอ้ย ฉันจะฆ่าเเก
“ ไม่ใช่เรื่องของนาย นายพาฉันมานอนด้วยทำไมห๊ะ ” ฉันถามอย่างโมโห
“ ก็เเค่เหงาน่ะ หิวหรือยังล่ะ “ เค้ายังคงถามหน้าตาย โอ้ย ผับผ่าเซ่ ฉันอยากจะบีบคอนายตอนนี้เลยจริง ๆ
“ ไม่หิว นี่นายถามจริงนายโรคจิตหรือเปล่าฮ๊ะ พาคนอื่นมานอนด้วยเนี่ย แล้วฉันจะไปโรงเรียนยังไงล่ะเนี่ย ” ฉันบ่น วันนี้วันจันทร์ฉันต้องรีบไปโรงเรียนด้วยสิ
“ ฉันไม่ได้โรคจิตหรอก เเล้วนี่ก็บ่ายสองกว่าเเล้วเธอยังจะไปโรงเรียนอีกหรอ ” นายว่าอะไรนะ นี่บ่ายสองเเล้วหรอฉันนึกว่ายังเช้าอยู่เลยนะเนี่ย ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง เฮ้ย !!! บ่ายสองจริง ๆ ด้วย เเล้วพ่อ กับพี่ฉันจะเป็นไงกันบ้างนะ คงหาฉันกันให้วุ่นเลยล่ะสินะ
“ ไม่ไปเเล้ว ฉันจะกลับบ้าน ” ฉันทำท่าจะลงจากเตียงเเต่นายนั่นจับมือฉันไว้ก่อน
“ อะไรอีกเล่า ฉันจะกลับบ้าน ” ฉันปัดมือนายนั่นออก
“ เดี่ยวฉันไปส่ง “ เฮ้อ !! ฉันอยากตบหน้านายจริงๆ
“ เออ ” ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำเเล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ในนี้มีเสื้อผ้าครบทุกเเบบตั้งเเต่เเบบธรรมดา ๆ จนไปถึงชุดสูท ฉันเลือกเพียงเเค่เสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดาเท่านั้นเเล้วออกมา นายนั่นรออยู่เเล้วเเละก็เข้าห้องน้ำต่อจากฉันไป
สักพักเค้าก็ออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่สบาย ๆ อย่างที่สุด เสื้อยืดกางเกงยีนเหมือนฉัน เเต่คนล่ะสี กับคนล่ะชนิด ของนายนั่นกางเกงจะมีขาด ๆ เล็กน้อย
“ ไปกัน บ้านเธออยู่ไหน ” นายนั่นถาม
“ ไปส่งฉันเเถว ๆ บริษัทพีสไทยก็พอ ” ฉันบอกพร้อมกับเดินออกนอกไปก่อน
“ บ้านเธออยู่เเถวนั้นหรอ ”
“ ไม่ใช่หรอก นายเเค่ไปส่งตามที่ฉันบอกก็พอ ” เรื่องอะไรจะบอกที่อยู่ของบ้านฉันล่ะ บอกให้นายตามไปรังควานล่ะสิไม่ว่า
“ ก็ได้ ” นายนั่นรับปากเเล้วพาฉันมาส่งตามที่ที่ฉันสั่ง
“ พรุ่งนี้เจอกันนะ ” นายนั่นบอกลา เเต่ฉันลืมไปเลยว่าฉันยังไม่ได้ถามชื่อนายเลย
“ ไม่ต้องมาเจอกันอีกหรอก นายชื่ออะไร ” ฉันถาม
“ ชื่อเฟริส แล้วเจอกันนะ .. ” เค้าทำหน้าคิด
“ ไอซ์ เเค่นี้นะ ฉันจะกลับเเล้ว ” ว่าเเล้วฉันเเสร้งเดินตรงไปทางซ้าย เพื่อที่จะให้เค้าไม่รู้ว่าฉันมาที่บริษัทนี้ก็เพื่อมาหาพี่ชายนี่เอง
พอเค้าขับรถออกไปปุ๊ป !! ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปในบริษัทหาพี่ทันที
“ อ้าว ไอซ์ยังไม่ตายหรอ ” นี่คือคำเเรกที่พี่ชายฉันทัก โอ้ยทำไมพี่ฉันนิสัยเป็นห่วงเป็นใยน้องจัง
“ ยัง นี่พี่เมื่อคืนนี้พี่ไปบ้านหลังนั้นทำไม ”
“ ไปทำธุระ “ พี่ชายฉันตอบสั้น ๆ สีหน้าเริ่มเครียด
“ ธุระอะไรเล่า ” ฉันถามอย่างอารมณ์เสีย
“ ก็ธุระของบริษัทไงล่ะ มีอะไรไหมเเล้วตกลงเมื่อคืนนี้เเกหายหัวไปไหน ฉันบอกให้รออยู่ในรถไง ” พี่เเกย้อน
“ ไปนอนบ้านเพื่อน ” ฉันโกหก จะให้บอกความจริงกับพี่ฉันได้ไงเล่า
“ เเล้วทำไมไม่โทรมาบอกฉันก่อนล่ะห๊ะ ปล่อยให้ฉันขับรถตามหาซะตั้งนาน ” ก็โทรศัพท์ฉันมันเเบตหมดเนี่ย
“ เออน่า ทำงานเสร็จเมื่อไหร่เเล้วบอกฉันนะ ” ฉันเดินตรงไปที่โซฟา ของห้องทำงานพี่ชายเเล้วก็ล้มตัวลงนอนหลับทันที
**************************************************************************
ความคิดเห็น