คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Gerbera ❀ 1
ถึงจะอยู่เขตใต้มาตั้งแต่เกิดก็ไม่เคยชินกับอาการร้อนตอนสายแบบนี้เลยลมเย็นๆที่พัดผ่านคลายร้อนไปได้บ้างทำให้วันยุ่งๆรู้สึกดีขึ้นเยอะเพราะต้องซื้อวัตถุดิบเข้าร้านหลายอย่างคนเดียววันนี้ขายดีมากลูกค้าแน่นร้านไม่ว่าจะขนมปัง พาย หรือ เค้ก ทุกอย่างเกือบหมดแล้วยังต้องรีบทำขนมปังที่ลูกค้าสั่งไว้
“ลุงเกลครับวันนี้เอาแป้งสาลี 2 กระสอบ น้ำตาล 1 กระสอบ เนยสดกับยีสต์เอามากกว่าเดิม2เท่านะครับ”
“วันนี้ขายดีหรือไงถึงซื้อไปซะเยอะ”
“ครับวันนี้ขายดีมากยังไม่ทันจะเที่ยงขนมก็จะหมดแล้วนี้ต้องรีบทำที่เขาสั่งไว้อีก”
“เหนื่อยแย่เลยถ้าลุงขายดีแบบนั้นนะลุงปิดร้านหนีดีกว่าไม่ไหวๆ”
“ตลกอีกแล้วนะครับเราขายดีขายหมดเร็วเราก็ได้เงินเยอะไปซื้อของอร่อยเป็นรางวัลสำหรับความเหนื่อยในวันนี้”
“ก็ลุงไม่มีลูกแบบเอ็งมาช่วยขายนิลุงขายคนเดียวลุงแก่แล้วด้วย”
“แก่ตรงไหนกันครับลุงเกลยังดูหล่อดูยังหนุ่มยังแน่น แข็งแรง หุ่นดี แถมกล้ามก็ใหญ่ วัยแบบลุงเกลเขาเรียกว่าวัยกำลังร้อนแรงครับ”
“ใครสอนมาอยากตีจริงๆอย่ายอคนแก่เยอะเลยลุงก็เขินเป็นนะเจนนิซ”
“ลุงเกลครับพ่อฝากรายการสั่งของมาให้ครับ”
“โอ้เยอะเหมือนกันนะเนี่ยอย่างกับจัดงานฉลอง”
“ใช่ครับงานฉลองวันเกิดอายุ20ปีของลูกชายคนเดียวตระกูลโลเวล”
“โลเวลหรอที่คฤหาสน์ใหญ่ใกล้ป่าสนใช่มั้ยถ้าใช่คุณชายคุณหญิงตระกูลนั้นหน้าตางดงาม กิริยามารยาทก็ดี พูดจาไพเราะ เป็นมิตร ไม่ถือตัว ลูกชายคนเดียวคงต้องดูดีสง่างามเหมือนผู้ให้กำเนิดมากแน่ๆ อยากเห็นเหมือนกันนะลุงไม่เคยเห็นหน้าค่าตา”
“ไม่เคยเห็นเลยหรอครับ”
“อืมเห็นว่าไปเรียนที่เขตกลางนะเมืองเคนเนดี้ตระกูลโลเวลเก่าแก่เขาก็คงส่งลูกไปเรียนที่ดีๆเขตนั้นเป็นศูนย์กลางของประเทศรวมทุกอย่างทั้งความเจริญความศิวิไล เออ แล้วนี้ไม่ต้องไปซื้ออย่างอื่นหรอ”
“ต้องไปซื้อนม ไข่ แล้วก็ผลไม้ครับ”
“ของที่สั่งวันนี้เดี๋ยวลุงไปส่งให้ที่ร้านแต่ขอกินข้าวเที่ยงก่อนส่วนในรายการของงานฉลองลุงจะจัดการให้ยืนคุยกันกับลุงซะนานเลยครั้งที่แล้วไปส่งของโดนพ่อเอ็งด่าว่ากักตัวลูกเขาไว้คุยเล่นแก้เหงาแล้วไม่มีคนช่วยอบขนม”
“นี้เงินนะครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับวันหลังจะแวะมาคุยเล่นด้วยลุงเกลจะได้ไม่เหงา”
คนในเมืองนี้เป็นมิตรทุกคนคงเพราะเขตใต้เป็นเขตเล็กๆเลยทำให้คนในเขตสนิทกันมีอะไรก็จะมาแบ่งปันใครมีปัญหาก็จะช่วยเหลือครอบครัวของเจนนิซสนิทกับลุงเกลขายวัตถุดิบทำขนมลุงเฮนรี่ขายนมกับไข่และป้าโซเฟีย ขายผลไม้เป็นพิเศษเพราะรู้จักกันตั้งแต่พ่อเริ่มทำร้านพ่อบอกว่าลุงๆกับป้าชอบมาขโมยตัวเขาตอนยังเล็กๆไปเล่นด้วยตลอดและยังช่วยเหลือพ่อกับแม่หลายอย่างโตขึ้นต้องดูแลพวกเขาให้ดีเหมือนที่เขาทำดีกับเรามาตลอด
“ป้าโซเฟียสวัสดีครับ”
“เจ้าเจนนิซป้าคิดถึงจังเลยมากอดหน่อยซิ ”เจนนิซยิ้มก่อนจะเดินไปสวมกอดหญิงสาววัยกลางคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้โดยไม่รู้สึกเขินอาย
“พึ่งเจอกันเมื่อเช้าเองนะครับคิดถึงกันแล้วหรอเนี่ยสงสัยต้องมาอยู่ด้วยแล้วป้าโซเฟียจะได้ไม่ต้องคิดถึงผมให้เหนื่อย”
“เจ้าเด็กคนนี้นิคำพูดคำจาช่างน่าเอ็นดูเสียจริงแถมยังขี้อ้อนไม่แปลกใจทำไมใครๆก็รักเจ้าเจนนิซตัวน้อยของป้า”
“ผมไม่ตัวน้อยแล้วครับป้าโซเฟียเจนนิซอายุครบ20ปีแล้วไม่เด็กแล้ว”
“ก็ยังเด็กในสายตาป้าอยู่ดี แล้ววันนี้เจ้าเด็กน้อยของป้ามาทำไมอีกล่ะผลไม้ที่ซื้อไว้เมื่อเช้าไม่พอหรอ”
“ไม่พอครับวันนี้ขายดีมากเกือบหมดตั้งแต่สายๆแถมยังมีรายการขนมที่สั่งไว้อีกเลยตั้งมาซื้อเพิ่ม”
“เอาเยอะมั้ยวันนี้ป้าก็ขายดีเหมือนกัน”
“พ่อจดผลไม้ที่จะใช้มาให้แล้วครับเอาไม่กี่อย่างแล้วก็พ่อฝากรายการผลไม้สำหรับงานฉลองที่จะจัดอีกไม่กี่สัปดาห์งานนี้ใหญ่มากต้องใช้ผลไม่เยอะพ่อเลยสั่งไว้เสียตั้งแต่เนิ่นๆ”
“งั้นรอป้าแป็บเดียวเดี๋ยวป้าจัดผลไม้ขอวันนี้ให้ป้าจะคัดแต่สวยๆให้เลย”
“ให้ผมไปช่วยมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะรอป้าแป๊บนะ” ป้าโซเฟียพูดเสร็จก็รับตะกร้าไม้เปล่าๆที่เจนนิซเอามาด้วยเดินเข้าไปในร้านไม่นานนักป้าโซเฟียก็ออหมาพร้อมตะกร้าที่เต็มไปด้วยผลไม่มากมายหลากหลายสายพันธุ์
“เมื่อวานป้าพึ่งได้เชอร์รี่จากเขตกลางหลานป้าส่งมาให้กินมันเยอะมากป้ากินคนเดียวไม่ไหวตั้งใจจะให้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วเรารีบเลยไม่ทันได้ให้ก็ไปแล้วของโปรดเรากับเจ้าเจียน่านิกินเยอะๆนะจะได้โตๆ”
“ขอบคุณครับป้าโซเฟียนี้เงินครับผมขอตัวไปช่วยพ่อกับแม่อบขนมแล้วนะครับวันหลังจะแอบมานั่งเล่นกับป้าโซเฟียอีก”
“จ้าอย่าลืมขโมยเอาเจ้าเจียน่ามาด้วยนะป้าคิดถึงยัยตัวเล็ก ”
เจนนิซกอดลาป้าโซเฟียก่อนจะเดินออกมา ตะกร้าที่เต็มไปด้วยผลไม้บวกกับอาการยามบ่ายที่ร้อนต่อให้เป็นชายหนุ่มชาติทหารก็ต้องมีความรู้สึกวูบบ้างแหละ แถมร้านป้าโซเฟียก็ใกล้จากร้านพอตัวทางรัดก็เป็น ป่าทึบ เขาเลยตัดสินใจหยุดพักนั่งม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่กลางเมือง ที่มีน้ำพุไอน้ำคงจะช่วยคลายร้อนได้บ้างไม่มากก็น้อย วันนี้ช่วยพ่ออบขนมตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นข้าวปลาก็ยังไม่ตกถึงท้องสักเม็ดได้กินแค่นมสดแก้วนึงกับขนมปังหนึ่งแผ่นก่อนออกมาถ้ายังดันทุรังเดินกลับร้านมีหวังเป็นลมกลางทางแน่
ปึก เจนนิซเดินชนกับผู้ชายคนนึงเขาจนล้มลงตะกร้าผลไม้ก็ตกไม่น่ามัวแต่มองไปที่น้ำพุเลยชนคนอื่นจนได้ชายคนๆนั้นรีบลุกแล้วมาช่วยเจนนิซปัดเศษดินออกจากตัวก่อนจะเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าคือใครไม่เคยเห็นมาก่อนถ้าเป็นคนในเขตใต้เขาต้องเคยเห็นหน้า
“ขอโทษครับคุณเจ็บตรงไหนหรือป่าว”
“มะ ไม่ครับ”
“ไม่อะไรกันครับเข่าคุณเลือดออกคุณนั่งก่อนนะครับผลไม้คุณตกหมดเลยผมเก็บเองนะครับ”
“ผลไม้ของคุณยังใช้ได้มั้ยครับถ้าใช้ไม่ได้แล้วผมรับผิดชอบเอง”
“ยังใช้ได้ครับมีช้ำไม่กี่ลูกแต่ยังใช้ได้อยู่ครับ”
“แล้วโรงพยาบาลไปทางไหนครับ”
“เดินตรงไปเจอร้านขายผ้าแล้วเลี้ยวขวาเดินไปเรื่อย ๆก็เจอแล้วครับไม่ไกลมาก”
“งั้นไปกันครับ”
“ครับ ? ”
“ผมจะพาคุณไปทำแผล”
“มะ ไม่เป็นไรครับแผลแค่นี้อีกเดี๋ยวกลับไปทำที่บ้านก็ได้งั้นขอตัวก่อนนะครับขอบคุณที่ช่วยเก็บผลไม้ให้ โอ้ย”
“ดูท่าข้อเท้าจะแพลงด้วยให้ผมพาไปหาหมอเถอะนะครับไม่งั้นก็ให้ผมไปส่งคุณนะครับให้ผมได้รับผิดชอบที่เดินไม่ดูทางจนชนคุณจนเจ็บเถอะนะครับผมรู้สึกผิดขาก็เจ็บเข่าก็เลือด”
“ผมเองก็ใจลอยเหมือนกันขอโทษนะครับ”
“เอาผ้าเช็ดหน้าขอผมไปปิดแผลก่อนนะครับแมลงหรือฝุ่นจะได้ไม่เข้ามันยังไม่ได้ถูกใช้มันอาจจะไม่สะอาดมากแต่ดีกว่าปล่อยไว้เฉยๆ”
“ขอบคุณครับสำหรับผ้าเช็ดหน้าแต่ไม่ต้องไปส่งหรอกครับเราแยกกันตรงนี้เลยก็ได้ครับผมกลับเองได้”
“คุณไม่ต้องกลัวผมจะทำอะไรคุณนะครับนี้กลางเมืองมีคนเดินขวักไขว่ผมทำอะไรคุณไม่ได้หรอกและผมจะไม่ทำด้วย”
“งั้นก็ได้ครับ”
“คุณขึ้นมาเลยครับ” เขาย่อตัวหันหลังให้อีกมือก็หยิบตะกร้าผลไม้เขาพูดพร้อมหันมายิ้ม
“ขึ้นอะไรครับ”
“ขึ้นมาบนหลังผมไงครับ”
“คุณจะให้ผมขี่หลังหรอครับ”
“คุณเดินไม่ไหวนิก็มีแค่วิธีนี้ที่ง่ายที่สุดแล้ว”
“แค่พยุงก็ได้นะครับคุณลุกขึ้นมาเถอะถ้าคุณไม่ลุกงั้นไม่เป็นไรดีกว่าครับผมค่อยๆเดินกลับเอง”
“อย่าดื้อนะครับข้อเท้าแพลงถ้ายังฝืนใช้งานมัน ระดับที่ 1 ปวด บวม กดแล้วเจ็บที่บริเวณเท้าระดับที่ 2 เอ็นและเนื้อเยื่อรอบข้อเท้ามีการฉีกขาดบางส่วน ปวด บวมที่บริเวณเท้ามาก ระดับที่ 3 ระดับนี้รุนแรงที่สุด เอ็นที่บริเวณเท้ามีการฉีกขาดทั้งหมด เดินลงน้ำหนักไม่ได้คุณยังอยากเดินหรือวิ่งเล่นได้อยู่มั้ยครับ”
“คุณเป็นหมอหรือไงถึงรู้ดีจัง”
“ป่าวหรอกครับผมไม่ได้เป็นหมอแต่ผมอ่านหนังสือมาเยอะเท่านั้นเองคุณขึ้นหลังผมมาเถอะครับก่อนที่เท้าจะใช้การไม่ได้อีกผมไม่ได้ขู่คุณนะ”
“ก็ได้ครับ” ผมชั่งใจก่อนจะเกาะหลังชายแปลกหน้าที่ยิ้มให้เขาลุกขึ้นพร้อมหยิบตะกร้าผลไม้แล้วออกเดินเขาไม่มีท่าทีที่จะหนักเลยเขาก็น้ำหนักไม่ใช่น้อยๆแถมยังเป็นผู้ชายอีกผู้คนนี้ช่างแข็งแรงเสียจริงหรือเขาจะเป็นทหารที่ถูกฝึกเป็นพิเศษก็ใช่แน่ๆเขาทั้งสูงร่างกายใหญ่ที่มีแต่กล้ามเนื้อไหล่กว้างการเคลื่อนไหวที่มั่นคงการหายใจที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอผิวสีแทนสวยหน้าตาหล่อรอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องชอบแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้สึกแปลกคือดวงตาคมสีอำพันคู่สวยเหมือนเคยเห็นมาจากที่ไหนมาก่อน
“ต้องไปทางไหนต่อครับ”
“เลี้ยวซ้ายตรงร้านขายร้องเท้าแล้วก็เดินตรง”
“เราก็อยู่ด้วยกันมาสักพักแล้วผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยผม เมลิก”
“ผมเจนนิซครับ”
“ชื่อเหมาะสมกับเจ้าของจังเลยนะคะ”
“ขอบคุณครับแต่ว่าคุณเมลิกมาจากที่ไหนคุณคงไม่ใช่คนที่นี้แน่ๆเพราะผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
“จริงๆแล้วผมเป็นคนเขตใต้ครับแต่ย้ายไปเรียนที่เขตกลาง”
“ดีจังเลยนะครับสักวันผมก็อยากลองไปเที่ยวที่เขตกลางและเขตเหนือ”
“ถ้าได้ไปผมขอเป็นคนพาเที่ยวนะครับผมรู้จักทั้งสองเขตดี”
“ถ้าถึงวันนั้นถ้าคุณเมลิกยังไม่ลืมก็ขอรบกวนด้วยนะครับ”
“ด้วยความยินดีครับผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยครับ”
“ว่าไงครับ”
“ร้านขนมปังอลาโน่อยู่ตรงไหนหรอครับพ่อกับแม่เวลาไปหาชอบซื้อไปฝากผมชอบมากๆพอได้กลับมาเขตใต้ก็อยากจะไปซื้อขนมปังที่ร้านนั้นด้วยตัวเองมันอร่อยที่สุดเท่าที่ผมเลยได้ทานมาคุณเจนนิซเชื่อมั้ยครับในเขตกลางหาร้านที่อร่อยแบบนี้ไม่ได้เลย”
“ขอบคุณนะครับที่ชื่นชอบขนาดนี้ร้านอยู่ไม่ไกลครับใกล้ถึงแล้ว”
“ร้านขนมปังอยู่ติดกับที่ๆคุณเจนนิซจะไปหรอครับ”
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองครับ”
“คุณคงไม่ใช่ลูกเจ้าของร้านขนมปังร้านโปรดของผมใช่มั้ยครับถ้าใช่นี้ผมเขินเลยชมร้านเขาซะยกใหญ่แต่ไม่รู้ตัวตัวเลย”
“ฮ่าาาเขินทำไมกันครับ”
“ไม่รู้ครับแต่มันเขินๆ”
“น่ารักดีออก คุยกันเพลินเลยถึงแล้วครับ” ผมพูดเสร็จก็สะกิดให้คุณเมลิกค่อยๆปล่อยเขาลงยืนเขายืนมองร้านต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้าแต่ไม่ได้ทันสังเกตร้านขนมปังเมลิกมองร้านต้นไม้พร้อมมองที่ผมสลับกันไปมา สอง สาม ครั้งแล้วพยักหน้า
“โอ้โห คุณลูกร้านขายต้นไม้หรอเนี่ยร้านใหญ่มากเลยนะครับ”
“ป่าวครับผมไม่ได้ไม่ใช่ลูกร้านขายต้นไม้แต่ผมเป็นลูกของร้านข้างหลังคุณลองหันมาสิครับ” เขาหันหลังมาแล้วมองผมสลับกับป้ายร้านเขาอ้าปากค้างก่อนจะยิ้มเขินแล้วเกาท้ายทอยผมหัวเราะนิดหน่อยกับท่าทางท่ารักของเขาที่แสดงออกมาเมื่อรู้ความจริง
“เข้าร้านกันมั้ยครับอุสามาถึงที่แล้วมาชมคนอบขนมปังทุกก่อนที่คุณกินแล้วชอบจนยกให้เป็นร้านโปรดสิครับ”ผมยิ้มให้เขาก่อนที่เราสองคนจะเดินเข้าไปในร้านกัน
หลังจากเข้าร้านพ่อกับแม่ก็เดินออกมาจากหลังร้าน พวกเขาตกใจมากที่เห็นผู้ชายแปลกหน้าพยุงลูกตัวเองอยู่และเข่าที่มีผ้าพันก็มีเลือดซึมเล็กน้อย แต่ คุณเมลิกอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น และขอโทษ พวกเขาก็ไม่ถือโทษ หรือ โกรธอะไรแถมผมเเนะนำลูกค้าเจ้าประจำที่ไม่เคยเห็นหน้าให้พ่อกับแม่รู้จัก พวกเขาตื่นเต้นกันใหญ่ไม่คิดว่าร้านขนมปังร้านเล็ก ๆ ของพวกเราจะไปไกลถึง เขตกลาง แม่พาผมไปนั่งทำแผล ผมนั่งมองคุณเมลิกยืนคุยกับพ่ออย่าง ออกรส ออกชาติ ก็รู้สึกดีแปลก ๆ ชอบรอยยิ้มของคุณเมลิกจัง เวลายิ้มแล้วมุมปากยกขึ้น มันมีเสน่ห์ พ่อก็เอาขนมปังที่เพิ่งอบใหม่ใส่ถุงกระดาษเพื่อเป็นคำขอบคุณที่เขาชอบร้านเราและช่วยลูกของเขาถึงมันจะเป็นอุบัติเหตุก็เถอะ
“ผมกลับแล้วนะครับ”
“ขอบคุณที่ช่วยนะครับ”
“เรื่องเล็กน้อยครับ”
“กลับดีๆนะครับ”
“ดะ เดี๋ยวครับนั่งรอผมแป๊บนะครับอย่าพึ่งไปไหนเดี๋ยวผมมา” เขาพูดแล้วก็วิ่งออกไปจนลับสายตาผมก็นั่งรอตลกดีเหมือนกันที่ทำตามที่เขาบอกสักพักพ่อเรียกให้ไปหาที่หลังร้านผมกำลังจะลุกไปแต่ก็ต้องหยุดนั่งเหมือนเดิมเพราะเสียงวิ่งที่ดังเข้าใกล้มาทุกทีและคุณเมลิกก็มายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมช่อดอกไม้ ดอกที่เหมือนกับสร้อยข้อมือที่คุณท่านตระกูลโลเวลให้มา ดอกเยอบีร่า เข้าจำมันได้
“ผมให้มันสวยเหมาะกับคุณ” เป็นประโยคสั้นๆที่เรียบง่ายแต่กลับทำให้ความรู้สึกที่ไม่คิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวเพราะอะไรกัน ความใจดี คำพูด การกระทำน่ารักที่ขัดกับภาพลักษณ์ภายนอก รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ หรือ ดวงตาสีอำพันคู่นี้
#Gerberamj
ความคิดเห็น