คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Gerbera ❀ Intro
“เจนนิซเอาขนมปังไปส่งได้แล้ว” เสียงชายวัยกลางคนตะโกนมาจากในครัวเรียกลูกชายคนเดียวของเขาเด็กหนุ่มวางงานจัดเรียงขนมปังตรงหน้าเดินไปตามเสียงเรียก
“หลังไหนครับ” เด็กหนุ่มรับตะกร้าไม้ที่เต็มไปด้วยขนมปังพายและเค้กที่ทำสดใหม่พึ่งออกจากเตาหอมอบอวลไปทั่วห้องครัว
“คฤหาสน์ตระกูลโลเวลลืมหรือยังไงวันนี้วันอาทิตย์แล้วนะอย่าช้ารีบส่งรีบกลับอย่าเถลไถลต้องกลับก่อนอาทิตย์ตกมันอันตรายแถมนั้นมันเป็นป่าพ่อเป็นห่วง”
“ครับจะรีบไปรีบกลับ” เจนนิซกอดผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินออกจากร้านไปพร้อมตะกร้าไม้
เจนนิซลูกเจ้าของร้านขนมปังเล็กๆในเขตใต้เมืองริโอน่าภูมิภาคห้อมล้อมไปด้วยทะเลสาบเป็นเขตที่มีทิวทัศน์ธรรมชาติที่สวยที่สุดในประเทศวัลดัสเจนนิซถึงเขาจะเป็นลูกชาวบ้านธรรมดาแต่กลับมีรูปร่างอรชรผิวพรรณสีน้ำผึ้งราวกับเจ้าชายสูงศักดิ์หน้าตาที่แม้แต่อิสตรียังอิจฉาไม่ว่าใครก็ต้องเหลียวมองและเมื่อไดที่ได้สบตาคู่นั้นไม่สามารถละสายตาได้เลยไหนจะนิสัยเรียบร้อยน้อยน้อมถ่อมตนใครที่ได้อยู่ใกล้ก็ต้องเอ็นดูและตกหลุมรักคนในเมืองต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าพระเจ้าช่างรักเขา
เจนนิซอยู่บ้านมีหน้าที่เลี้ยงน้องสาวตัวน้อยเจียน่าวัยห้าขวบส่วนที่ร้านขนมปังก็จัดเรียงขนมหน้าร้านหรือเป็นลูกมือช่วยพ่อกับแม่อบเค้กและส่งขนมตามบ้านต่างๆแต่บ้านที่เขาไปส่งบ่อยที่สุดคงจะเป็นคฤหาสน์ตระกูลโลเวลที่อยู่ห่างไกลจากเมืองแถบยังติดกับป่าทุกๆครั้งที่ตระกูลโลเวลสั่งขนมปังจะส่งจดหมายมาว่าพวกเขาต้องการอะไรบ้างและต้องส่งวันไหนพร้อมกับเงินค่าขนมเหล่านั้นทุกครั้งที่ไปส่งคนที่ออกมารับก็จะเป็นพ่อบ้าน
ทุกครั้งที่ไปส่งขนมปังไม่เคยได้เห็นเจ้าของคฤหาสน์เลยสักครั้งเคยถามพ่อกับแม่ว่าพวกเขาเป็นยังไงเคยเจอไหมพ่อกับแม่ตอบว่าเคยเจอแค่ครั้งเดียวคุณชายและคุณหญิงพวกเขาทั้งสองสง่างามไม่ถือตัวเป็นมิตรพูดจาไพเราะยิ้มแย้มแต่ดวงตากลับดูดุดันพ่อกับแม่จำดวงตาของคุณทั้งสองได้แม่นหลังจากวันนั้นก็ไม่เคยเจออีกเลยเจอแต่คนส่งจดหมายเท่านั้นความจริงวันนั้นเจนนิซก็ได้เจอคุณทั้งสองแต่คงจำไม่ได้เพราะตอนนั้นดูเจียน่าอยู่
“มาส่งขนมปังครับ” เจนนิซเคาะประตูคฤหาสน์ไม่นานคุณลุงไซรัสพ่อบ้านของคฤหาสน์ก็มาเปิดประตู
“ขอบใจนะหนูเจนนิซอ่ะนี้คุณชายคุณหญิงซื้อมาฝากจากเขตเหนือท่านบอกว่าเป็นของฝากเล็กๆน้อยๆอยากขอบคุณที่ทำขนมปังอร่อยๆและมาส่งให้ถึงที่ทั้งๆที่ใกล้จากเมืองมากแบบนี้ชาของพ่อกับแม่ส่วนตุ๊กตาของหนูน้อยเจียน่าส่วนอันนี้สร้อยข้อมือรูบี้ของหนูเจนนิซ”คุณลุงพ่อบ้านรับตะกร้าขนมปังไปพร้อมยื่นถุงผ้าขนาดไม่ใหญ่มากให้แทน
“ฝากขอบคุณท่านทั้งสองด้วยนะครับชากับตุ๊กตาผมรับไว้ได้ครับแต่สร้อยข้อมือมันมากเกินไปผมรับไม่ได้จริงๆครับมันแพงแล้ว”
“รับไปเถอะคุณท่านเอ็นดูหนูเจนนิซเหมือนลูกและอยากให้สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของขวัญวันเกิดอายุครบ20ปีสร้อยเส้นนี้ไม่ได้ซื้อมาพร้อมกับของอันอื่นนะแต่เป็นของที่มาจากเขตใต้เราแต่ท่านตั้งใจเลือกด้วยตัวท่านเองเลยนะ”
“ผมอยากขอบคุณท่านทั้งสองมากเลยครับที่เอ็นดูผมแต่คุณท่านเขารู้ได้ไงว่าผมอายุครบ20ปีแล้ว”
“ท่านทั้งสองอยากรู้เลยให้ลุงมาถามหนูไงและถ้าหนูเจนนิซอยากขอบคุณท่านกำลังจะจัดงานฉลองวันเกิดวันลูกชายคนเดียวอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าวันนั้นหนูก็มาขอบคุณท่านเองสิแล้วนี้เป็นรายการขนมในวันงานฝากด้วยนะ”
“ลานะครับ”
หลังจากลาคุณลุงไซรัสเจนนิซเดินถือถุงผ้าไปที่เขามั้งไปทุกครั้งหลังจากส่งขนมปังเสร็จมันไม่ใกล้จากคฤหาสน์เท่าไรนักแต่เป็นที่ๆสวยงามที่สุดในความทรงจำทะเลสาบสีฟ้าครามใหญ่สุดลูกหูลูกตาทุ่งดอกเดซี่ห้อมล้อมไปด้วยป่าสนทึบมีสัตว์เล็กๆเช่นนกเป็ดน้ำกระต่ายป่าและเขามักจะมานั่งอ่านหนังสื่อถ้ามีเวลาเหลือหรือว่ายน้ำที่นี้มันทั้งสวยเงียบสงบ
“ทำมงกุฎดอกไม้กลับไปฝากเจียน่าดีกว่าเจ้าตัวน้อยต้องดีใจมากแน่ๆ” แค่คิดถึงหน้าน้องสาวที่ได้เห็นมงกุฎดอกไม้ที่เขาจะให้ก็รู้สึกมีความสุข
ไม่รู้ว่าใช้เวลาไปเท่าไรแต่รู้ตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็เริ่มเข้าใกล้ทะเลสาบ แสงอาทิตย์ที่กำลังตกมันสวยจนต้องหยุดมอง พอมองวิวด้านหน้าจนพอใจแล้วเขาเก็บมงกุฎใส่กระเป๋าด้วยความทะนุถนอม แต่กล่องผ้ากำมะหยี่สีดำกลับตกออกมาจากกระเป๋าหยิบมันขึ้นมาปัดเศษหญ้าออกก่อนจะเปิดดูสร้อยข้างใน
สร้อยข้อมือเส้นเล็ก ๆสีเงินมันวาว จี้รูปดอกไม้เป็นรูบี้มันสวยมากๆ แต่เขาไม่รู้ว่ามันคือดอกอะไรไม่เคยเห็นมาก่อนถึงหน้าตามันจะดูคล้ายเดซี่แต่มันก็ไม่ใช่
แกร๊ก เสียงกิ่งไม้หักดังมาจากป่าสนไม่ไกลนักเขาหันไปตามเสียง เห็นดวงตาดุดันของหมาป่าสีดำทมิฬตัวใหญ่ มันใหญ่กว่าหมาป่าที่เขาเคยเห็นพรานแถวบ้านล่ามาได้หลายเท่า ดวงตาสีอำพันจ้องมองมาทำให้ตัวแข็ง หัวใจเต้นเร็ว หายใจถี่ปากแห้ง ขาไม่สามารถขยับได้ สมองก็ว่างเปล่า เหงื่อซึม ลำคอแห้งผาก เขาไม่มีทางสู้มันได้ด้วยมือเปล่าแต่ถึงจะมีอาวุธเขาก็ต้องตายแน่ๆมันจ้องมองนิ่งก่อนจะหันหลังเดินหายเข้าไปในป่าสน
“มันไปแล้ว” เมื่อตั้งสติได้เจนนิซรีบเก็บกล่องสร้อยใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกจากที่นั้นทันทีแต่เสียงหอนของหมาป่าก็ดังไล่หลังตามมา
“กลับมาแล้วหรอแล้วนั้นถือถุงผ้าอะไรมาพ่อจำได้ว่าเอาไปแค่ตะกร้าขนมปังนิ”
“กลับมาแล้วครับคุณชายกับคุณหญิงซื้อมาฝากจากเขตเหนือครับส่วนนี้จดหมาย”
“สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ หน้าซีดๆ จะไม่สบายหรอ แล้ววิ่งกลับมาหรือไง เหงื่อเต็มตัวไปหมด ถือถุงนั้นไปด้วยแล้วกินข้าวกันเถอะแม่ทำของโปรดไว้ให้” พ่อพูดเสร็จก็เดินนำไปที่ห้องครัว
“ไปส่งขนมเป็นยังไงบ้างเหนื่อยมั้ยวันนี้”
“ไม่ครับเจนไม่เหนื่อยเลยสักนิด” แม่จะถามอย่างนี้และทำของโปรดไว้ให้ทุกครั้งที่ไปส่งขนมปังที่คฤหาสน์ตระกูลโลเวลเพราะจากร้านไปคฤหาสน์ที่ว่าไกลแล้ว แต่ระยะทางจากคฤหาสน์กลับมาที่บ้านนั้นไกลกว่ามาก
“กินเยอะนะเจนนิซของแม่แก้มหายหมดแล้ว” เราทั้งสี่คนนั่งกินข้าวกันไปคุยเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในวันนี้กันแถมพ่อก็ชอบเล่นมุกจีบแม่ หรือ เล่าเรื่องตลกมันทำให้ห้องครัวเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ มันเป็นแบบนี้ทุกวันและมันยังทำให้ลืมความกลัวไปได้แป๊บเดียวก็ยังดี
“คุณชายคุณหญิงให้ของฝากมาจากเขตเหนือของพ่อกับแม่เป็นชา”
“แล้วของหนูมีมั้ยคะพี่เจนนิซ”
“น้องสาวตัวน้อยของพี่จะไม่มีได้ยังไงนี้ตุ๊กตาแกะสีขาวน่ารักมั้ยพี่ว่ามันเหมือนเจียน่าของพี่นะ”
“น่ารักค่ะแต่หนูว่าเหมือนพี่เจนนิซมากกว่าอีก”
“5555โอเคแต่ของเจียน่าไม่ได้มีแค่ตุ๊กตานะพี่ทำมงกุฎดอกไม้มาให้ด้วยพี่ทำเองกับมือเลยนะ”
“กรี๊ดดดขอบคุณนะคะพี่เจนนิซสวยมากเลยใส่ให้หนูหน่อย”
“สวยจริงๆด้วยเจ้าหญิงน้อยของพี่ ”
“แล้วนี้กล่องกำมะหยี่สีดำคืออะไรหรอลูก” แม่ชี้ไปที่กล่องที่โผล่ออกมาจากถุงผ้า
“ของเจนเองครับมันเป็นสร้อยข้อมือรูบี้คุณลุงไซรัสบอกว่าคุณท่านทั้งสองเอ็นดูเหมือนลูกอยากให้สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของขวัญวันเกิดอายุครบ20ปี ท่านตั้งใจเลือกด้วยตัวท่านเองมันลำบากใจนิดหน่อยที่รับของแพงๆ แต่ไม่อยากให้คนให้รู้สึกเสียความตั้งใจเจนเลยรับมามันสวยมากๆไม่รู้ว่าจี้มันเป็นรูปดอกอะไรไม่เคยเห็นมาก่อนเลยพ่อกับแม่รู้มั้ยครับ”
“ดอกเยอบีร่าแต่พ่อไม่รู้ความหมายนะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปอาบน้ำนอนไปแล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องไปช่วยพ่อกับแม่ก็ได้เห็นตอนกลับบ้านมาหน้าซีดๆ”
“พ่อแม่ครับเจนมีเรื่องอยากถามอีก”
“ก็ว่ามาสิ”
“พ่อเเม่เคยเจอหมาป่าที่ตัวใหญ่มากๆมั้ยมันใหญ่ว่าเจนอีกวันนี้เจนเจอหมาป่าดวงตาสีอำพันดุดันมันสีดำทมิฬตัวใหญ่มันใหญ่กว่าหมาป่าทั่วไปหลายเท่ามันจ้องมองนิ่งก่อนจะหันหลังเดินหายเข้าไปในป่าสนเสียงหอนของมันยังดังอยู่ในโสตประสาทมันน่ากลัวมาก”
“ต่อไปไม่ต้องไปส่งที่นั้นอีกพ่อจะเป็นคนไปเอง”
“แต่ขาของพ่อไม่ดีแค่เดินเร็วๆพ่อก็เจ็บแล้ว”
“แล้วจะให้ทำยังไงพ่อจะไม่ปล่อยให้ลูกของพ่อต้องไปประเชิญหน้ากับสัตว์ร้ายพ่อไม่อยากเสียลูกไปนะเจนนิซลูกมีคนเดียว”
ใช่เจนนิซคนนี้มีคนเดียวบนโลก
#Gerberamj
ความคิดเห็น