พระเจ้ากลั่นแกล้งอะไรกันวะเนี่ย

 00

เวลาพักเที่ยง

"ภามมึงเคี้ยวข้าวดีๆดีวะ" ฟีม เพื่อนคนเดียวที่เขามีบอกด้วยน้ำเสียงอันเบื่อหน่าย เพราะมันไม่ใช่ครั้งเดียวที่เพื่อนสนิทของเขาจะเป็นเเบบนี้

"ละมึง จะให้กูทำไง เคี้ยวข้าวเเม่งเหนื่อย" เขาพูดเฉื่อยๆทำให้คนฟังรู้สึกเหนื่อยไปด้วยเลย 

"รึมึงจะเคี้ยวให้กู" ก่อนจะต่ออีกหนึ่งหนึ่งประโยคที่ทำให้ฟีมและโต๊ะข้างๆแหยะไปตามกัน 

"ยี้~สัสภามพูดห่าไรเนี่ย" พร้อมทำท่ารังเกียจใส่อีกคน 

"ฮ่า ฮ่า "ภามขำเบาๆทำให้เพื่อนของเขาตกใจไปเลยทีเดียวเพราะตั้งเเต่รู้จักกันมาภามไม่เคยขำโดยให้เหตุผลกับฟีมว่า มันเหนื่อย 

"เห้ย!!มึงขำ" 

"เออ กูก็คนไหมวะ"

"สัส อยู่กันมาตั้งนานไม่ขำ ก็นึกว่าขำเเล้วจะตาย" ฟีมพูดเชิงหยอกเเต่ภามนั้น...

"ฮึก ..เเค่กๆ"ทันทีที่จิ้มเเครอตเข้าปากก็สำลักทันที

"ฮ่าๆ เล่นอะไรวะเนี่ย"

"ฟีม.เเค่กๆ กูไม่เล่น"

ฟีมหน้าเจื่อนพร้อมทำอะไรไม่ถูก

ผู้คนที่อยู่บริเวณรอบๆก็ไม่ได้ช่วยนึกว่าเป็นการแกล้งกันเฉยๆ ฟีมเป็นถึงหัวโจ๊กนักเรียนโรงเรียนนี้เลยนิ

"เห้ยๆอย่าพึ่งเป็นไรนะเว้ย กูไปตามครูแป๊ป"พูดจบฟีมก็วิ่งไปปล่อยให้ภามอยู่คนเดียว 

'ไอ้ฟีมไอ้ห่าทิ้งกู สัส ถ้าประเทศนี้สอนการปฐมพยาบาลเบื้องต้นจะเป็นบุญกับกูมากนะ'

ภามสบถในใจพร้อมกับลมหายใจที่โรยริน ก่อนขาดอากาศหายใจไปในที่สุด