ห้องคุยกันของเจ้าของไอดี

ลำดับตอนที่ #10 : ลำดับตอนที่ 10

22

"แพทแกแต่งงานกับเค้าแล้วจริงๆหรอ" ไอเอ็มถามฉันระหว่างที่ฉันกับมันเดินห่างออกมา

"อือ"

"แกรักเค้าหรอ"

"แกใช้ส่วนไหนคิดวะเพื่อน"

"อ้าว ไม่รักแล้วไปแต่งงานกับเค้าทำไม"

"ก็นายนั่นบอกว่าถ้าฉันไม่แต่งด้วยตานั่นจะมาเอาตัวเอมี่กลับไปแต่งแทนน่ะสิ แกอย่าบอกเอมี่นะว่าฉันแต่งงานแทนเอมี่อ่ะ นะ นะ นะ ไอเพื่อนเลิฟ" ฉันเขย่าแขนไอเอ็ม

"เอ่อๆ ฉันจะไม่บอกเอมี่ แล้วไอน้ำรู้เรื่องยังอ่ะ"

"รู้แล้ว"

"หรอ ไม่น่าล่ะ"

"ทำไมหรอ ไอน้ำมันเป็นไร"

"เปล่า ไม่มีไรฉันกลับก่อนนะ" ไอเอ็มกำลังจะวิ่งไปที่รถของมันที่จอดอยู่หน้าโรงจอดรถ

"เดี๋ยว ไอเอ็มฉันยังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญกับแกเลยนะ เมื่อกี๊แกจะทำอะไรเอมี่ห๊ะ!!"

"เออ...ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่ากลับดึกไม่ดีเดี๋ยวโดนฉุด"

"ใครจะฉุดแกมีแต่แกนั่นแหล่ะที่จะไปฉุดเค้า ไอ้เพื่อนบ้ากลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะโว๊ย" ดูมันไม่ฟังกันเลยขึ้นรถปุ๊บก็ขับออกไปปั๊บ ปล่อยให้ฉันตะโกนใส่ไฟรถ ที่เคลื่อนห่างออกไปจากบริเวณบ้านฉันอย่างรวดเร็ว

                                  ……………………………………………………………

      หลังจากที่คุยกับไอเอ็ม (ยังไม่จบ) ฉันก็เดินกลับมาที่ตัวบ้าน พอเดินขึ้นมาบนชั้น2ฉันก็ได้ยินเสียง บางอย่างดังมาจากห้องนั่งเล่น

เสียงมันเป็นแบบนี้ค่ะ

"ตุ๊บ  ตึ่ง  เพล้ง  ตึก ตึก ตึก"

            และเสียงมันก็ยังคงดังต่อเหนื่องจากระทั้งฉันเปิดประตูเข้าไป ก็พบสะภาพของห้องนั่งเล่น ที่ไม่เหมือนห้องนั่งเล่น

          ข้าวของกระจาย ระเนระนาด ขลุ่ย ขิม ซอ (ตกใจจนบ้า) อ๊าย!นั่นแจกันราชวงค์ขนมผิง แตกยับไม่มีชิ้นดี รู้ไหมว่ามันราคาเท่าไร มันราคาตั้ง199เชียวนะ (แพงมากกกก) นั่นอีกแจกันราชวงค์ขัน (ถังโว้ย) นั่นอีกถ้วย ถ้วย ถ้วยใส่กล้วยบวชชีของโปรด  และภาพสุดท้ายก็ทำให้ ความรู้สึกเสียดายแจกันและกล้วยบวชชีละลายหายไป

         มันคืดภาพก็นายแทยัง ที่ผมยุ่ง เสื้อขาด ไม่เหลือมาดคุณชายมาเฟียสักนิด

"ก๊ากๆ นายไปฟัดกับหมาที่ไหนเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"ก็หมาบ้านเธอนั่นแหล่ะ เฮ้ยปล่อยนะโว้ย!"

"ฮ่าๆๆๆ นะ...ไหน หมาที่ไหน ฉันเห็นแต่ท่านผู้กำกับแล้วก็ท่านสาราวัตร ก๊ากๆนายหล่อขึ้นนะเนี่ย"

"นี่ยัยบ้าหัวเราะอยู่ได้มาช่วยกันหน่อยสิ"

"ฮ่าๆ สลาฟ ป๊อกเด้งมานี้ม่ะ"

           ผู้กินตับสลาฟ(ผู้กำกับต่างหางโฮ่ง) และ ศาลาวัดป๊อกเด้ง (สาราวัตรไม่ใช่ศาลาวัด โฮ่งๆ) เป็นสุนัขพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ด ทั้งสองตัวเป็นสุนักตำรวจที่บ้านฉันเลี้ยงไว้

       คิดดูสิขนาดหมาบ้านฉันยังมีงานทำ สรุปแล้วทั้งบ้านมีฉันคนเดียวเนี่ยแหล่ะที่ไม่มีงานทำ - -

"โฮ่ง/โฮ่ง"  ทั้งสองตัวเปล่อยขากางเกงของนายแทยังออกจากปาก แล้ววิ่งมาหาฉันแทน

"สลาฟ ป๊อกเด้งจ๋า วันนี้ไปนอนด้วยกันนะ"

"โฮ่ง/โฮ่ง" (ได้เลย)

"ไม่ได้ เธออย่าเอามันไปนอนด้วยนะ"

"ทำไมอ่ะ"

"ฉันไม่อยากมีหมามานอนด้วยเพิ่มอีกสองตัว แค่ตัวเดียวก็แย่แล้ว"

"ตาบ้า มาว่าฉันเป็นหมาแล้วที่นายเลี้ยงไว้ในปากล่ะมันเป็นตัวอะไร"

"โฮ่งๆ" (สลาฟตอบได้มันคือแมงกินฟันไง)

"นี่.. "

"ทำไม"

"ตกลงเธอจะเอา ไอ้สองตัวนี้ไปนอนด้วยให้ได้ไช่ไหม"

"ใช่"

"ก็ได้ เอามันไปนอนด้วยก็ได้ "

"โฮ่งๆ" (เย้ ป็อกเด้งจะได้ไปนอนห้องเดียวกับสุดหล่อฮิฮิ)

"แต่... "

"แต่อะไร"

       นายแทยังเดินเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ นายนั้นก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉันว่า....

                                .................................................................................................

"สลาฟ ลาฟ ลาฟ ลาฟ  ป๊อกเด้ง เด้ง เด้ง เด้ง อยู่ไหน ไหน ไหน ไหน" (เติ่มเอ่คโค่เพื่อ?)

      ฉันตามหาสลาฟกับป๊อกเด้งจนทั่วบ้าน แต่ก็ยังหาไม่เจอสักที ที่ห้องก็ไม่มี(หมาฉันมีห้องส่วนตัว)

"คุณหนูขา คุณหญิงให้มาตามไปทานอาหารเช้าค่ะ"

"ค่า พี่ส้มโอ พี่ส้มโอคะ"

"คะ คุณหนู"

"พี่เห็นสลาฟกับป๊อกเด้งไหมคะ"

"อืม...ไม่นิคะ ไม่เห็นค่ะ รีบไปที่ห้องอาหารเถอะค่ะคุณหนูเดี๋ยวคุณหญิงจะรอนาน"

"ค่ะ พี่ส้มโอ"

        ฉันเดินไปที่ห้องอาหารพร้อมกับพี่ส้มโอ ในห้องอาหารมีคุณแม่ ป๊า นายแทยังแล้วก็เอมี่นั่งอยู่ 

"คุณพ่อล่ะคะ"

"ไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วจ๊ะ ลำไยเสิร์ฟอาหารเลย"

"ค่ะคุณหญิง"

"นี่ นาย"  ฉันสะกิดนายแทยังที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วกระซิบให้นายแทยังได้ยินคนเดียว

"อะไร" นายแทยังกระซิบกลับมา

"นายเห็นสลาฟกับป๊อกเด้งป่ะ"

"เห็น"

"ที่ไหน"

"ที่...ขอบคุณครับ" นายแทยังกำลังจะบอกแต่ป้าลำไย เอาอาหารมาเสิร์ฟพอดี

         หลังจากที่ป้าลำไยเสิร์ฟอาหารให้นายแทยังป้าก็เอาอาหารมาเสิร์ฟฉันและอาหารเช้าวันนี้ก็คือสะเต็ก!!!OoO

                                         .............................................................................