ตอนที่ 3 : Two shot
Two shot
เสียงกระแทกปึงปังอย่างแรงเรียกให้สายตาของสิ่งมีชีวิตที่นั่งอยู่ในจุดเกิดเหตุเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจ ร่างโปร่งผิวขาวผู้มากับการทำลาย ข้าวของต่างๆถูกมือซีดนั่นปัดตกกระจายไปหมด ก่อนที่ร่างนั้นจะนั่งลงอย่างแรงแล้วยกมือขึ้นเท้าคางตัวเอง ใบหน้าสวยแต่แฝงด้วยความหล่อแบบผู้ชายบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องเดาให้ยาก ว่า คืมฮิมชาน ผู้นี้หงุดหงิดมากแค่ไหน
“หน้าบอกบุญไม่รับเลยนะฮยอง ไปไหนมาหรอ?”
เสียงจากร่างที่นั่งกดอะไรยิกๆอยู่หน้าคอมพิวเตอร์จอยักษ์เอ่ยถามขึ้นมา เรียกเสียงพ่นลมหายใจจากคนอารมณ์ขุ่นพรืดใหญ่ ดวงตาตี่ละจากจอคอมมาสนใจพี่ชายหน้าสวยแทน
“หงุดหงิดดดดดด โว้ยยยยยยยย!”
มือสองข้างยกขึ้นทึ้งเส้นผมตัวเองอย่างขัดใจ พร้อมทั้งร่างอายุไม่น้อยนักที่ลงไปดิ้นแด่วๆอยู่บนโซฟาเรียกสายตาขำปนสมเพชในนิสัยเด็กของรุ่นพี่อายุห่างจากตนได้ไม่ยาก
“มุนจงออบอา~ ไอ้แดยังไม่กลับมาอีกหรอ?”
เอ่ยถามขึ้นมาทั้งที่หน้าตายังคงขมวดตึง คนถูกถามลิ่กคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปนิ่งๆอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรนัก
“ยังไม่เห็นเลยนะฮะ...”
ดวงตาเรียวสวยกรอกไปมาหลังจากที่ได้ยินคำตอบจากรุ่นน้องตาตี่ เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เช้าวันนี้เขาไปเจอบังยงกุกมา คิดว่าจะทำให้คนต้องหน้าดิ้นพร่านแท้ๆแต่ท่าทางที่เจอมันกลับเรียบนิ่งเมินเฉย... บังยงกุกกล้าเมินคิมฮิมชาน มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเกือบจะหลุดมาดนิ่งๆแล้วโวยวายเป็นเด็กไปหลายต่อหลายรอบ...
“แล้ว เด็กเขื่องที่ถูกส่งมาใหม่ที่ชื่อ...”
“จงออบอา~”
ยังไม่ทันจะเอ่ยจบประโยค เหมือนเสียงใสๆสไตล์เด็กน้อยดังรอดมาจากทางประตู ร่างสูงผิวขาวออร่าโผล่หัวสีสันสะดุดตาไม่แพ้ไปกว่าผิวกาย ผมสีบรอนด์เงินที่ถูกไฮไลท์ด้วยสีน้ำเงินและแดง... ทั้งที่เป็นสีดูประหลาดแต่กลับขลับให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของนั้น ดูดีอย่างน่าประหลาด
“เอ้า ฮิมชานฮยอง สวัสดีฮะ”
ไอเด็กยักษ์ทำท่าตะเบ๊ะให้ผมก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมาแล้ววิ่งไปหาคนที่กำลังง่วนอยู่หน้าคอม ผมมองดูไอเด็กใหม่ที่ชื่อ จุนฮง หรือ เซลโล่อะไรนั่นพยายามจะเรียกความสนใจจากจงออบที่เพ่งสมาธิกับจอขนาดยักษ์ มีบ้างทีจงออบหันมาเหวใส่ชุดใหญ่ แต่ก็แอบหันมาขอโทษขอโพยเมื่อเห็นว่าไอเด็กโย่งนั่นเงียบไปคล้ายว่าจะเกิดอาการงอน...
เหอะๆ
“เห้อ น่าเบื่อชะมัดเลย...”
พอไม่มีใครสนใจตัวเอง ไอเด็กสองตัวก็เล่น(?)กันอยู่หน้าคอม จองแดฮยอนก็ไม่รู้มัวแต่ไปหาคนรักที่กำลังจะกลายเป็นศัตรูถึงไหน ไม่มีใครสนใจฮิมชานซักคน มันพาลให้นึกถึงร่างของคนหน้าโหดที่วันนี้ทำเมินเฉยเขา
เอาซิ บังยงกุก นายจะเมินฉันไปได้เท่าไหร่กัน
หลังเที่ยงคืนวันนี้ นายกับฉันคือศัตรู ถึงจะเป็นมานานแล้วก็เถอะ
แต่คราวนี้ต่างออกไป ศัตรูที่เดิมพันธ์กันด้วยชีวิต
ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดต้องตาย ถ้าไม่เช่นนั้นก็ต้องตายมันทั้งคู่...
“นี่ นายเลิกกอดฉักซักทีได้ไหมห๊ะ!!”
คิดอะไรเพลินๆอยู่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเสียงแผดๆจากทางโต๊ะคอมทำให้ต้องชะเง้อหน้ามองสองเด็กน้อยที่กำลังฟัดเหวี่ยงกันอยู่ คนตัวสูงกว่ากอดคนตัวเล็กแน่นเหมือนลูกลิงเกาะแม่ลิง ส่วนไอคนถูกกอดก็สะบัดแล้วเหวี่ยงแล้ว ทำทุกอย่างแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าปลิงตัวโตจะหลุดออก
เหอะ... ปล่อยเด็กมันทะเลาะไปแล้วกัน
เพล้ง!
เป็นอีกรอบที่สะดุ้งสุดตัว แม้แต่สองร่างที่กอดรัดกันอยู่ก็สะดุ้งตามเช่นเดียวกัน หันขวับไปตามเสียงที่ดังมาจากหน้าต่างใบโตทางด้านหลัง ปรากฏชายหนุ่มหน้าหล่อผิวแทนเล็กน้อยยืนยิ้มร่าทั้งยังปรากฏของแหลวที่แดงที่ไหลเป็นทางมาจากหัวไหล่ขวาใต้เสื้อขาวนั่นอีก...
“จองแดฮยอน ประตูมี เข้ามาดีๆไม่ได้รึไงห๊ะแกหนะ!?”
แผดเสียงออกไปแทบจะทันทีกับวิธีการเข้ามาที่ไม่ธรรมดาของชายชื่อ จองแดฮยอน คนถูกตวาดยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินไปนั่งแหมะข้างๆเด็กหนุ่มสองคนหน้าจอคอมยักษ์ จงออบมองคนมาใหม่แล้วส่ายหัวนิดๆก่อนจะออกคำสั่งให้เด็กตัวเขื่องที่นั่งกอดเขาให้เดินไปหยิบกล่องยามาให้
“วันหลังก็เข้ามาดีๆหน่อยซิฮะฮยอง กระจกแตกไม่พอ ไหล่บากด้วยเนี่ย”
คนตาตี่บ่นอุบเรียกเสียงหัวเราะน้อยๆจากคนถูกเอ็ด ฮิมชานมองภาพนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืด ดวงตาคมเรียวจับจ้องใบหน้าของคนที่ยังยิ้มรื่นไม่ชักสีหน้าเจ็บปวดอะไรทั้งที่กำลังโดนจงออบจับแอลกอฮอล์ราดลงแผลสดซะขนาดนั้น
“...”
“จ้องหน้าเหมือนมีอะไรจะพูดนะ ฮิมชานฮยอง”
คนถูกถามเลิ่กคิ้วขึ้นเล็กน้อย แดฮยอนเป็นคนที่ค่อนข้างจะดูมีมิติส่วนตัวสูงอยู่ ดูไม่ค่อยออก แต่กลับตามคนอื่นทันตลอด สมแล้วที่เป็นรุ่นน้องที่เขาไว้ใจมากที่สุด ไว้ใจมาตั้งแต่เด็กๆ...
“เป็นไงมั่งหละ ไปหานายคนนั้นมา ชื่ออะไรนะ อะไร แจๆ?”
“ยูยองแจ”
ยูยองแจไม่ใช่คนที่ฮิมชานไม่รู้จัก แต่อาจจะแค่ลืมไปชั่วขณะเพราะตนห่างหายจากสถานที่แห่งนั้นมานาน สถานที่แห่งคุณธรรมที่คนไร้คุณธรรมอย่างเขาเข้าไปแฝงตัวเก็บความลับ...
“เออ นั่นแหละ เป็นไง?”
“ฮยองก็ไปหา บังยงกุกมานี่ เป็นไงหละ?”
คำถามยอกย้อนที่เล่นเอาจุกถึงอก ฮิมชานเบ้หน้าเล็กน้อยอย่างขัดใจก่อนจะคว้าเอาแก้วน้ำสีใสปาใส่คนถามแทบจะทันที แต่กะนั้นคนถูกประทุษร้ายก็ยังหลบทันทำให้แก้วน้ำขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ปลิวไปโดนเด็กตัวเขื่องที่นั่งมองตาใสอยู่
“เห้ย พวกฮยองทะเลาะกันก็อย่ามาทำลูกหลงดิฮะ”
เด็กเขื่องลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะผลักจงออบที่ยังละเมียดละไมค่อยๆทำแผลให้ไอคนหน้าหล่ออยู่ออกแล้วไปนั่งทำแทนซะเอง
“มัวแต่ละเมียดละไมอยู่มันจะไม่เสร็จซักทีนะ เซลโล่คิดว่างั้น”
พอเด็กเขื่องลงมือทำแผล ใบหน้าของจองแดฮยอนก็ซี้ดด้วยความเจ็บทันที มันทำให้เข้าใจอย่างชัดเจน ว่าที่ตอนแรกมันนั่งยิ้มได้นั้นเป็นเพราะ มุนจงออบมือเบา = =
“ช่างฉันเถอะหน่า ว่าแต่แกเถอะ ฉันถามก่อนนะ”
ใบหน้านั้นนิ่งเรียบไปจากที่เคยยิ้มร่า ดวงตาที่ดูเหม่อๆเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆหันมามองคนถาม
รักมากซินะ... หึ
“ก็ดีนะ อย่างน้อยผมก็ได้บอกรักเขาอีกครั้ง ก่อนจะเที่ยงคืนวันนี้”
เคร้ง!
รอยยิ้มกว้างจากคนพูดทำให้เผลอขมวดคิ้วมุ่น ยิ้มกว้างก็จริงแต่ดวงตานั้นยังเหม่อลอย ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกตัวว่าตัวเองต้องการยิ้มจริงๆ
เสียงขวดแก้วตกลงกับพื้นทำให้ต้องเบี่ยงเบนความสนใจ เด็กหนุ่มตาตี่รีบก้มลงเก็บก่อนจะขอโทษขอโพยใหญ่ที่ทำพื้นพรมเปียกด้วยตัวยาที่อยู่ในขวดแก้ว
“ผมขอตัวนะ”
“เห้ย ไปด้วยดิ~”
เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นทันทีก่อนจะก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวร่างสูงตัวเขื่องของเด็กน้อยที่ลุกขึ้นเดินตามไปด้วยติดๆ
“แบบนี้นายจะทำได้หรอ จองแดฮยอน”
ทั้งห้องตกอยู่ในความสงบไปชั่วครูก่อนจะถูกทำลายความเงียบด้วยเสียงทุ้มแผดๆ ฮิมชานเดินมาหยุดก่อนจะนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าขมวดคิ้วมุ่น
“ผมเลือกได้หรอ ฮยอง”
...
นั่นซินะ พวกเขาเลือกได้หรอ... แต่ถ้าเลือกได้จริงๆ เขาจะเลือกทำต่อไปหรือหยุดหละ นั่นหละ คำถามที่แท้จริง
“หึ ถึงชีวิตเลยนะ”
ใบหน้านั้นเงยขึ้นมาสบตากับผมช้าๆ ดวงตานั้นแข็งกร้าวแต่ก็ยังคงความอ่อนไหวเพราะนัยตาที่สั่นระริกเล็กน้อย เจ็บปวดจากการพรากจากคนรักด้วยเหตุผลอื่นไม่เท่าการพรากด้วยมือตัวเอง...
“เขาก็ต้องเอาชีวิตผม...”
“พูดเหมือนตอนจบจะตายคู่งั้นหละ แบบในหนังดราม่าอ่ะ เคยดูป่ะ โรแมนติกดีนะ หึหึ ฮ่าๆๆๆ ๆ”
ผมหัวเราะลั่น ส่วนคนที่นั่งนิ่งอยู่มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ
“ไม่รีบใช่มั้ย?”
เลิ่กคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยกับคำถามของคนตรงหน้า แดฮยอนมองหน้าคนถูกถามนิ่งใบหน้าหล่อนั้นปรากฏรอยยิ้มบางๆ
“ก็ไล่ล่าเหมือนแมวหยอกหนูหนะ ฉันไม่รีบหรอก แต่ไม่รู้ทางนั้นจะรีบรึเปล่า~”
สิ้นคำตอบ คนถามก็ยิ้มร่าขึ้นมาทันที ร่างนั้นลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเองก่อนจะเดินไปทางหน้าต่างที่แตกเป็นโพลง
“จะไปไหนหนะ?”
“ไปทำตัวเป็นแมวหยอกหนูหนะ”
หัวเราะหึในลำคอด้วยเสียงแผ่วๆ ก่อนจะกระโดดออกไปจากทางเดินที่โผล่เข้ามา แมวหยอกหนูงั้นหรอ... ระวังจะโดนหนูหยอกกลับแล้วกัน
เขาเองก็ไม่รีบหรอกที่จะเอาชีวิตของคนฝ่ายนั้น จริงๆพวกเขาไม่ได้มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องไปเอาชีวิต แต่เพราะเมื่อวันก่อนได้ไปเจอมา คำสั่งจับตาย... มันทำให้เขารู้ว่า หากใครมอบคำว่าตายให้ก็ต้องคืนสนองด้วยคำว่าตายเหมือนกัน ก็แค่นั้นเอง
อาชญากรมืดที่ไม่ทราบจำนวนสมาชิกแน่ชัด ทำงานทั้งทางระบบเทคโนโลยีกระทั่งการเป็นหน่วยลอบฆ่า มือของเขาฆ่าคนมานับไม่ถ้วน เช่นเดียวกับชายที่เพิ่งเดินออกไปนั่น มันก็สมควรที่จะถูกหมายค่าหัวด้วยความตาย น่าตลกชะมัด...
แกรก ๆ
ผมจำเป็นต้องเก็บของ ผมอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว...
ผ้าสีขาวสะอาดที่ถูกปิดคลุมเฟอนิเจอร์ต่างๆภายในห้องเว้นเพียงพื้นเตียงกว้างที่ยังปรากฏสีดำอยู่ที่เดียว รอยยิ้มเยาะกับภาพตรงหน้า ร่างผู้เป็นเจ้าของรอยยิ้มค่อยๆทรุดตัวลงนั่งช้าๆ มือเล็กถูกยกขึ้นปิดใบหน้าของตัวเองเบาๆพร้อมกับไหล่บางที่ลู่และไหวสั่นอย่างน่าประหลาด
เจ็บ
อีก 4 ชั่วโมง จะเป็นเวลาเที่ยงคืน เขาจำเป็นต้องย้ายออกไปจากที่แห่งนี้ เพราะหลังจากเที่ยงคืนไปจะเป็นนาทีแห่งชีวิต ต้องเป็นทั้งผู้ล่าและผู้ถูกตามล่าไปพร้อมๆกัน
ใบหน้าหล่อกับรอยยิ้มกว้างไหลวนเข้ามาในโสตประสาทตลอดทำให้แรงไหวจากไหล่บางสั่นมากยิ่งขึ้น ตั้งแต่ที่ยงกุกเข้ามาในห้องนี้แล้วสนทนากับเขาจนกระทั่งออกไป ร่างของชายที่ชื่อจองแดฮยอนก็ไม่กลับมาอีกเลย คงจะไปแล้วจริงๆซินะ...
“ยองแจอา~ บอกแล้วไงว่าอย่าร้องไห้”
กริ๊ก!
เสียงทุ้มที่ดังมาจากทางไหนก็ไม่รู้ แต่ด้วยความที่จิตใจกับลังตกอยู่ในภวังค์ของความสับสน มือบางยกวัตถุสีดำขวับขึ้นจ่อหัวผู้โผล่มาใหม่อย่างรวดเร็วตามสันชาตญาณของคนที่ระแวดระวังตัวเป็นทุนเดิมด้วยความที่ผู้มาเยือนมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
“หือ ถ้าเป็นหลังเที่ยงคืนฉันคงตายแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆ”
เสียงทุ้มนั้นหัวเราะร่า วัตถุสีดำถูกลดระดับลงด้วยมือบางที่สั่นเทา ใบหน้าหวานตีกันยุ่งไปหมดก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาเรือนขาวตรงหน้า
มาทำไมกัน...
“เตรียมย้ายแล้วหรอ...”
“...มาทำไม”
คนถูกถามชะงักนิ่งไป แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มอยู่เหมือนเดิม สายตานั้นหลุบลงต่ำ มือหนาภายใต้ถุงมือสีดำสนิทกำแน่น นั่นซินะ มาทำไม...
“คำถามไม่เป็นมิตรเลยนะ”
“มันก็สมควรแล้วไม่ใช่รึไง”
เสียงหวานหูกดต่ำลง ร่างนั้นเดินเข้ามาหาคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง
สีหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวด มันเหมือนมีดที่กรีดแทงหัวใจคนมอง มีอะไรเหมือนกัน... เขาก็มีสีหน้าที่เจ็บปวดคนตรงหน้าก็มีสีหน้าที่เจ็บปวด เจ็บหัวใจ เราเองก็คงรู้สึกเหมือนกัน...
ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังยืนนิ่งเหมือนเดิม เข็มเวลายังคงเดินต่อไปอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดรออะไรทั้งนั้น เหมือนเมฆดำก้อนใหญ่กำลังค่อยๆคืบคลานเขาหาเขาสองคนช้าๆ กำลังรอเวลา เวลาที่ความผูกพันธ์ต่างๆจะกลายเป็นเพียงความทรงจำจางๆเท่านั้น
“เวลาเดินไม่รออะไรเลยเนอะ”
แดฮยอนพูดออกมาเสียงแผ่วพร้อมทั้งเดินเข้าหาร่างที่ยืนเขม่นตาให้ตนอยู่ มือบางไม่ได้ละจากวัตถุสีดำยังคงกำแน่น แน่นมากเหมือนอยากจะให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆไปซะ
“ไม่คิดจะวางซินะ”
รอยยิ้มละมุนนั่น แต่ดวงตากลับดูเศร้าและว่างเปล่า วงแขนกว้างยกขึ้นรวบคนที่ยังยืนตัวสั่นอยู่มาไว้ในอ้อมกอดตัวเองหลวมๆ พอเห็นว่าไม่มีท่าทางขัดขืน แรงกอดก็ยิ่งกระชับขึ้น
เหมือนจะอบอุ่นแต่ทำไมมันหนาวจับใจ
อ้อมกอดที่รู้สึกว่างเปล่าราวกับไม่ได้ถูกสัมผัส ใจมันหวิวๆเหมือนว่าไม่มีอีกแล้วอ้อมกอดที่อบอุ่น
“ขอเวลาอยู่อย่างนี้ซักพักนะ...”
“...อืม”
ผ่านไปกว่าหลายนาที ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องกว้าง ยองแจไล่มองคนตรงหน้าที่กอดตนอยู่ไปเรื่อยก่อนจะสะดุดกับไหล่ขวาของแดฮยอนที่พันด้วยผ้าพันแผลไว้แต่ดูเหมือนจะพันได้ไม่ดีนักเพราะสีแดงสดเริ่มปรากฏขึ้นมาตามเนื้อผ้า
“ไหล่ไปโดนอะไรมา”
คำถามเสียงเบาเหมือนเอ่ยผ่านๆแต่แฝงด้วยความห่วงใย อ้อมกอดยิ่งกระชับแนบขึ้นไปอีกก่อนเสียงทุ้มจะพูดออกมาเบาๆเจือเสียงหัวเราะ
“กระโดดเข้าห้องทางหน้าต่างกระจกหนะ เลยโดนบาด”
“เฮ้อ จะเข้าจะออกอะไรให้มันดีๆไม่ได้รึไงนะนายหนะ”
มือเล็กออกแรงดันคนที่กอดตนอยู่สร้างความแปลกใจให้ร่างของแดฮยอนแต่ก็ยอมถอยออกมาดีๆ คนตัวเล็กเดินไปรื้อกล่องลังก่อนจะเดินกลับมาหาเขาอีกครั้งด้วยเครื่องมือทำแผลขนิดครบเซ็ต ก็นะ เป็นถึงตำรวจสายลับของแบบนี้ไม่มีก็แปลก
“นั่งลงซิ จะทำให้ใหม่...”
คนถูกเอ็ดนั่งลงแทบจะทันทีเพราะเสียงติดดุแต่ฟังดูอ่อนโยน ใบหน้าหวานนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ๆก่อนจะบรรจงทำแผลที่ไหล่ขวาให้อย่างตั้งอกตั้งใจ ว่ามือของมุนจงออบเบาแล้ว มือของยูยองแจเบากว่าร้อยเท่า ผ้าพันแผลสีขาวสะอาดตาถูกพันอย่างสวยงามต่างจากเดินที่ถูกพันไว้มั่วๆโดยเด็กเขื่องจงฮุน
“บาดเยอะเลยนะ วันหลังก็เข้าจะออกห้องอะไรหนะให้มันปกติหน่อย...”
เสียงบ่นพึมพำข้างๆหูเรียกรอยยิ้มเบาๆให้กับคนถูกตำหนิ มือขาวยังคงบรรจงทำแผลเล็กๆน้อยๆให้อย่างตั้งอกตั้งใจ ดวงตาใสจับจ้องตามร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยลากของเศษกระจง แม้จะเป็นรอยเล็กๆน้อยๆ ขูดๆขีดๆแต่ก็ใช่ว่าจะมีน้อยเลย...
“ยองแจ...”
...
มือบางชะงักไป ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบกับตาของคนที่เรียกชื่อตนใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ห่างเพียงไม่ถึงคืบ ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้าในระยะประชิด ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าที่แอบเห็นรื้อของเหลวใสจากดวงตาของคนตรงหน้านี้...
“ฉันรักนาย”
สิ้นคำสารภาพ ริมฝีปากได้รูปค่อยๆกดจูบแผ่วเบาลงบนกลีบปากนุ่มกดจูบย้ำซ้ำๆอย่างโหยหาโดยไม่มีการล่วงล้ำใดๆ และไม่มีปฏิกิริยาขัดขืน พอเห็นดังนั้นจูบหนักก็ถูกกดลงแนบแน่นทั้งยังพลิกร่างกายตนให้หันเข้าหาอีกร่างได้อย่างถนัด มือหนาส่งไปประคองท้ายทอยร่างตรงหน้าไว้เพื่อปรับองศาให้เข้าที่
จูบบางเบาๆเริ่มแปรเปลี่ยนอุณหภูมิเมื่อลิ้นร้อนเริ่มอยากจะลุกล้ำสัมผัสหาความหวานภายใน ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงอนุญาติให้ผ่านทางได้ ลิ้นร้อนดุนดันเก็บเกี่ยวสิ่งหวานล้ำราวกับว่าจะไม่มีวันได้สัมผัสมันอีก ฟันขาวๆขบกัดเบาๆกับริมฝีปากเนียนนุ่มเรียกเสียงครางฮือจากคนใต้บงการ แขนเล็กยกโอบรอบลำคอแกร่งก่อนจะค่อยๆยกชันตัวขึ้นนั่งคร่อมทับตักแดฮยอนแทน
มือหนาลูบไล้ไปตามโครงร่างบางช้าๆก่อนจะหยุดชะงักเพราะมืออีกคนที่มาจับห้ามเอาไว้ ริฝปากทั้งคู่ผละออกจากกันอย่างช้าๆค่อยๆ ดวงตาหวานรื้อด้วยอารมณ์ปรารถนาหากแต่เวลาไม่เหมาะสม คนด้านบนเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเรือนสวยที่ตีเวลาเกือบจะสี่ทุ่ม
มันควรจะเป็นเวลาที่เขาต้องเดินทางแล้ว...
“หมดเวลาแล้วหรอ...”
ยองแจหลุบหน้าลงต่ำกับคำถามของคนตรงหน้าตน พร้อมทั้งเลื่อนตัวลงจากตักกว้างมายืนนิ่ง
“ฉันน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ เนอะ...”
ใบหน้าหล่อพิจารณาคำพูดของตน คิ้วนั้นขมวดมุ่นตีกันยุ่ง ยองแจมองภาพๆนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดานขาวสะอาด เสียงหวานหูเอ่ยออกไปเรียบๆนิ่งๆด้วยถ้อยคำนี้เป็นสิ่งที่นึกอยู่ในใจตลอด
“เร็วมากพอสำหรับนายแล้วหละ เมื่อคืนหนะ”
“ฉันหมายถึงก่อนหน้าเมื่อคืนต่างหาก...”
เสียงทุ้มเอ่ยแทรกขึ้นมาแทบจะทันที ร่างเล็กไหวชะงักไป
หึหึ หมายถึงก่อนหน้าเมื่อคืนงั้นหรอ... งั้นทำไมนายไม่มาหละ ทำไมนายถึงเดินจากฉันไปหละ ทิ้งให้ฉันอยู่ลำพัง มาตลอด เกือบเดือน... นายหายไปไหนมาหละจองแดฮยอน
“ขอโทษ”
“ขอโทษอะไร?”
เงียบไปชั่วขณะใหญ่ ก่อนยองแจจะพาร่างของตนเดินออกไปทางประตู มันถึงเวลาแล้ว ยังไม่ใช่เวลาของการล่า แต่เป็นเวลาของการจากลา...
“ทุกอย่าง”
“รวมทั้งสิ่งที่กำลังจะเกิดด้วยรึเปล่า?”
เสียงหวานถามนิ่ง แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมา ครั้นพอหันกลับไปภาพตรงหน้าก็เป็นชายหนุ่มหน้าหล่อยืนยิ้มอยู่ที่ริมหน้าต่างที่ถูกเปิดอ้าออกจนลมโบกสะพัดเข้ามา
“ออกทางประตูดีๆก็ได้นะ...”
“ไม่หละ ตั้งแต่นี้ต่อไป เราสองคน มีทางเดินที่ไม่เหมือนกันแล้ว...”
คำพูดที่เหมือนกับกรีดแทบหัวใจคนฟังหากแต่คนพูดก็เจ็บปวดไม่แพ้กันเลย มือขาวกำแน่นกับลูกบิดบานประตู จังหวะการเต้นของใจที่ถี่และหนักหน่วงเหมือนว่าจะหลุดออกมาให้ได้
นั่นซิ ตั้งแต่นี้ไป ทางเดินของเรามันสวนทางกัน... ไม่ ไม่ใช่สวน แต่มันแยกออกจากกันเลยต่างหาก
“นายจะคิดถึงฉันมั้ย ยูยองแจ”
คำถามที่เหมือนจะหาคำตอบได้ง่ายแต่ก็ยาก คนถูกถามนิ่งชะงักมองผ่านไปพบดวงตาที่ดูว่างเปล่าราวกับจะบอกว่าเป็นคำถามที่ไม่ต้องตอบก็ได้ ขอแค่เก็บไว้ เก็บไว้ตอบในยามที่จิตใจมันแสนจะอ่อนล้าและสับสน
“ถ้าเลือกได้ ฉันจะคิดถึงนาย จองแดฮยอน...”
----------------------------------------------------------------
แว้กกกกกกกกกกก finish two shot
นั่นซิทำไมต้องเขียนให้รักกันตั้งแต่ต้น 555555555555555555
ไม่รู้หงะ เคยแต่งแบบ เกลียดกันตอนแรกแล้ว แล้วมันดราม่าไม่สะใจ
อันนี้แหละดูดราม่าได้ยาวนานดี รึเปล่า 5555555555
จริงๆคนเขียนไม่ชอบแนวดราม่าเลย ย้ำอีกครั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ TT TT
แต่น้องหมูยองแจเป็นบุคคลที่ดูบริสุทธิ์เหมาแกการทำลาย(?)มาก กร๊ากกกกกกกกกก
เปิดตัว มาดามฮิม หนูออบ หนูโล่แล้นนนน :D
มาดามฮิมผู้เป็นหัวหน้าอาชญากร แหมะ... นึกถึงเสียงโหดๆของมาดามซิ กร๊ากกกกกกก
แต่อิมเมจมาดามดูเด็กๆอยู่เหมือนกันนะ ขี้โวยวาย 555555 ><
ส่วนหนูมุน ก็ดูจะนิ่งๆ หน่วงๆ(?) ดูมีอะไรกับแดฮยอนรึเปล่านะ เอ๊ะ... 55555555
ส่วนน้องโล่วว ผู้น่ารักกกกก <3 น้องมาด้วยคอนเซ็บของเด็กเอาแต่ใจตัวเอง(???)
ว่าแต่ทำไมมันลำเอียงถ่ายโอนตัวละครไปทางสมาชิกตัวร้าย 555
แหนะ คิดว่าจะฝั่งละ 3 อ่ะเด้ กร๊ากกกก
ติดตามต่อไปจ้ะ ;p
***ปล. ห่ะ ขอตกใจแปป 5555555555
เอ้อ คนเขียนเขียนผิดทั้งดุ้น(?)เลย ขอบคุณคะ Mai-3- น้องโล่จุนฮง จงฮุนนี่คืออะไรของคนเขียน? TT..TT 555555
อ่านด้วย เม้นด้วย เพื่อกำลังใจที่งดงาม ขอบคุณข่าาาาา (โค้งอย่างสวยงาม)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มันจะจบสวยมั้ยอ่าาาา
แม่เจ้า เศร้าขนาด !!!!!!!!!!!!!!
แด้แจ้ดราม่าได้ใจ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 29 ตุลาคม 2556 / 14:59
ส่วนโล่ก้อน่าจะชอบจงออบสิเนอะ
ซึ้งกับคู่เเดเเจ้มาก เเงๆ
แจเป็นห่วงแด้ รักมันแต่ก็ต้องฆ่ามันเหมือนกันใช่มั้ย นี่เจ็บแทน... T^T
โล่ออบกำลังมา คึคึ
ให้เค้ากลับมารักกันต่อได้มั๊ย น้ำตาแทบไหล :'(
จูบอำลาครั้งสุดท้าย
เจ็บเลยอ่ะ เหมือนเอามีดมากรีดเลย
แดแจจะจากกันแล้ว มันเศร้าไปไหม
แล้วแดหายไปไหนมาเกือบเดือนเนี่ย
พอกลับมา เห็นไหมว่าเวลามันจะหมดแล้วววว
#น้องออบชอบแดใช่ป่ะ ใช่แน่ๆๆ
#นั่งเช็ดน้ำตา น้ำมูก//ห๊ะ!!
ปล.เซลโล่ชื่อจริงชื่อ จุนฮง ไม่ใช่เหรอ?????
ออบชอบแดหรอ ทำของตกเลยอ่ะ
โล่ออบฮิมแด อยู่ข้างเดียวกันหมดจริงๆใช่ไหม
ไม่ใช่ว่ามาแนวหักหลังอะไรแบบนั้นนะ
รีบมาอัพนะค่ะ ^__^
ถึงตอนนี้จะโล่ออบยังไม่ชัด แต่รอตอนต่อไปㅋㅋㅋㅋ
ดราม่าน้ำตาแตกไปกับแดแจเลยㅠㅠ
ปล.ยืมยูส
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 22 มีนาคม 2556 / 17:53
โห้ แค่นี้ก็ดราม่าแล้ว ;_ ;
หลังจากนี้จะเป็นไง โฮกกกก
ดร่าม่าน้ำตาแตกเลย 555