Killing camp ลับ ลวง ล่า [yaoi B.A.P]

ตอนที่ 2 : One shot

One shot:


 

ครืดด ด ครืดดด ดด



 

ติ๊ด


 

“ครับ?”


 

“...”


 

“หือ จะเข้ามาหรอ อืมๆ อีกซักครึ่งชั่วโมงนะฮยอง...”


 

ร่างบนเตียงกว้างสีดำสนิทค่อยๆลุกยันตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงช้าๆหลังจากที่เสียงงึมงำๆในโทรศัพท์เงียบไป ความรู้สึกเมื่อยเนื้อตัว และ ความเจ็บแปล๊บที่ช่วงล่างทำให้ใบหน้าหวานเหยเกเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ  มือขาวยกขึ้นขยี้ตาตัวเองช้าๆก่อนจะค่อยลืมตามองบรรยากาศรอบห้อง


 

ความอบอุ่นของร่างที่กอดเขาไว้ทั้งคืนยังไม่จางหายไปเช่นเดียวกับรอยจ้ำแดงตามผิวกายขาว หากเพียงแต่ร่างของคนผู้นั้นไม่ได้อยู่ในที่แห่งนี้แล้ว เตียงนอนขนาดกว้างมีเพียงร่างเขาคนเดียวที่นั่งอยู่ส่วนอีกร่างเหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยยับยี่บนผืนผ้า...


 

บ้าจริง มันก็ควรเป็นอย่างงี้อยู่แล้ว เราจะ...เสียใจทำไม...


 

แกร๊กก~

 

ใบหน้าหวานที่ซวดซบลงกับฝ่ามือตัวเองเงยขึ้นมาแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงความผิดปกติจากประตูห้องน้ำ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะอ้าค้างอย่างตกตะลึงเมื่อ ความผิดปกตินั้นคือ ร่างของชายที่นอนกอดเขาเมื่อคืนนี้ ชายที่เมื่อตื่นเช้ามาก็ทำให้เขานึกถึง ผู้ชายชื่อ จองแดฮยอน  ทำไม?


 

“ด...แดฮยอน?”


 

ใบหน้าของยองแจยังคงแสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่คิดว่าร่างตรงหน้าตนนี้จะจากไปแล้วแต่ไหงถึงยังอยู่ แถมยังมายืนยิ้มร่าอย่างสบายใจแบบนี้ ทำไม???


 

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ ยองแจอา~ พอดีหิวหนะ เลยลุกขึ้นมาก่อน แต่ไม่อยากปลุกนายเลยลุกมาเงียบๆ ว่าแต่ห้องนายไม่มีอะไรกินเลยหรอเนี่ย~~”


 

ใบหน้านั้นยังคงยิ้มแย้มเหมือนกับว่าเป็นวันสบายๆเช่นในอดีต มือบางกำแน่นอย่างข่มอารมณ์เอาไว้ ภาพเหตุการณ์ต่างๆไหลย้อนเข้ามามันทำให้ดวงตารู้สึกร้อนรื้อด้วยของเหลวใสๆ ก่อนจะปล่อยมันออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร


 

“ยองแจอา ร้องทำไม?”


 

พอเห็นอย่างนั้นคนที่ง่วนอยู่กับการหาของกินก็รีบวิ่งเข้ามานั่งบนเตียงกว้างทันที นิ้วเรียวยาวยกขึ้นเกลี่ยหยดน้ำบนใบหน้าขาวออกช้าๆอย่างทนุถนอม


 

ยังต้องถามอีกหรอว่าทำไมเขาถึงร้องไห้ นายมันบ้าจริงๆแหะ จองแดฮยอน...


 

“อย่าร้องเลยนะ ยองแจอา นายไม่เหมาะกับใบหน้าเศร้าเลยนะ”


 

ชายตรงหน้ายังคงส่งยิ้มพร้อมกับเกลี่ยน้ำตาที่ร่วงหล่นไปเรื่อย ริมฝีปากอุ่นเลื่อนมาประทับจูบเบาๆบนแก้มซ้ายทีขวาทีของคนที่นั่งสะอึกไห้อยู่ก่อนจะค่อยๆปรับองศาไปยังริมฝีปากบางทีเม้มติดกันแน่น...


 

ก๊อก ก๊อก


 

“ยองแจ”


 

เสียงเคาะประตูทำให้มือของยองแจเผลอผลักร่างของแดฮยอนออกอย่างแรง ใบหน้าของคนถูกผลักมองประตูด้วยความฉงนสลับกับใบหน้าหวานที่แสดงออกถึงอาการเลิ่กลั่ก


 

“ฮ ฮะ ยงกุก ฮยอง แปปนะ!”


 

เขานึกได้แทบจะทันทีว่าตัวเองนัดกับยงกุกเอาไว้ว่าจะเข้ามาที่ห้องนี้ เพราะมัวแต่ตกใจว่าทำไมคนข้างๆตนยังคงอยู่ในห้องเลยลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท มือบางยกกุมหน้าฝากตัวเอง ก่อนจะเหลียวมองคนที่ยังทำหน้าสงสัย


 

“มีคนมาหาแหนะ ยองแจอา เปิดปร...”


 

“ไม่ได้! เปิดตอนนายอยู่ไม่ได้...”


 

เสียงหวานกระซิบรอดไรฟัน สร้างความแปลกใจให้แดฮยอนเข้าไปใหญ่ ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะค่อยคลายออกคล้ายว่ากำลังเข้าใจอะไรบางอย่าง มือหนาชี้ไปยังสัญลักษณ์ police บนหัวเตียงของยองแจก่อนจะเบ้หน้าไปทางประตู ซึ่งยองแจเองก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างรวดเร็ว


 

ทำยังไงดี เกิดยงกุกฮยองรู้ว่าแดฮยอนอยู่ในนี้...


 

“งั้นฉันออกไปหาอะไรกินแปปนะ~”


 

สิ้นประโยคคนพูดก็ลุกขึ้นก้าวฉับๆไปทางหน้าต่างก่อนจะเปิดมันออก สายลมกระโชกเข้ามาภายในตัวห้องบ่งบอกว่าห้องนี้ไม่ได้อยู่ชั้นต่ำๆเลย ใบหน้าของแดฮยอนหันมาเบ้ใส่คนที่ยืนนิ่งอยู่กลางห้องแล้วเผยยิ้มออกมานิดๆ


 

“เดี๋ยวมานะ”


 

“เห้ย จองแดฮยอน!”


 

ยองแจชักสีหน้าตกใจแทบจะทันทีที่เห็นร่างตรงหน้ากระโดดลงไป ไอบ้าเอ้ย นี่มันชั้น5 นะ นายทำบ้าอะไรวะ เนี่ยยย จองแดฮยอนนนนน


 

เขาวิ่งไปที่หน้าต่างนั่นแทบจะทันทีก่อนจะมองกวาดสายตาออกไปก็พบร่างของคนที่สร้างความตกอกตกใจให้เข้ายืนยิ้มร่าอยู่บนดาดฟ้าของตึกข้างๆก่อนร่างนั้นจะเดินเข้าตัวตึกไป


 

...


 

หึ ทำคนเขาตกใจหมด ไอบ้าจองแดฮยอน


 

“เฮ้ ยูยองแจ เปิดได้รึยังห๊ะ?”


 

เสียงโหวกเหวกจากคนข้างนอกทำให้ยองแจต้องรีบไปคว้าเอาเสื้อมาใส่อย่างรวดเร็วก่อนจะค่อยไปเปิดประตูออก สีหน้าของยงกุกดูไม้ดีนักเหมือนไปหงุดหงิดอะไรมาซักอย่าง ร่างนั้นเดินเข้ามาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟากว้างอย่างแรง


 

“ฮ ฮยองไปกัดกับหมาที่ไหนมาหนะ...”


 

พอสังเกตดีๆ ใบหน้าของคนเป็นพี่ช้ำเล็กน้อยที่มุมปากดูยังเป็นรอยช้ำใหม่


 

“ฮึ่ย!!”


 

น้ำเสียงฟึดฟัดนั้นยิ่งทำให้ยูยองแจทำตัวไม่ถูก ใบหน้าหวานหันมองไปรอบๆห้องเพื่อจะสำรวจความเรียบร้อยระหว่างรอให้ยงกุกฮยองอารมณ์เย็นลง พลันสายตาก็เห็นสถานที่ที่เขาควรเคียร์มากที่สุด บริเวณเตียง...


 

ร่างเล็กของยองแจค่อยๆก้าวช้าๆไปยังเป้าหมายแต่ก็ต้องสะดุดกึกเมื่อเสียงทุ้มต่ำของคนที่นั่งอารมณ์ขุ่นมัวอยู่เรียกเขาซะดังลั่น


 

“ยองแจ!”


 

“ห ห๊ะ อะไร ยงกุกฮยอง??”


 

ใบหน้าขรึมนั้นแสดงท่าทางจริงๆจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเดินก้าวฉับมายังร่างของยองแจที่ยืนบังซากความเสียหายบนเตียงไว้ มือหนายกขึ้นจับไหล่คนเป็นน้องก่อนจะเอ่ยสารภาพบาปออกมาราวกับว่ายองแจคือบาทหลวงที่จะช่วยปลดทุกข์ได้อย่างไรอย่างนั้น


 

“ฉันเจอ ฮิมชาน...”


 

ห่ะ? ใบหน้าหวานชะงักไปเล็กน้อย เขารู้จักเจ้าของชื่อนี้ดี เคยร่วมงานกันมาก่อน คิม ฮิมชาน บุคคลที่เคยได้ชื่อว่า ทำงานให้กับองค์กรอย่างภักดีมาตลอด เป็นคนรักของยงกุกฮยอง จนกระทั่ง...


 

“มันเป็นความจริง...”


 

ความจริง?


 

“ฝั่งนู้นผู้บงการคือ ฮิมชาน...”



 

ใจผมกระตุกแทบจะทันทีที่ได้ยินคำพูดที่ออกจากปากของยงกุกฮยอง ทำไมกันนะ พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกันอยู่ จริงๆผมก็รู้มาตลอด ฮิมชานฮยองไม่ใช่ตำรวจสายลับที่ภักดีอะไร ก็แค่องค์กรมืดที่แฝงตัวเข้ามา สุดท้ายร่างนั้นก็ตีตัวหายไป หายไปกว่าหลายเดือน เช่นเดียวกับจองแดฮยอน...


 

จองแดฮยอนกลับมา คิมฮิมชานก็กลับมา...


 

นั่นซินะ หนังสงครามเรื่องใหม่มันกำลังจะบังเกิดขึ้นอีกครั้ง


 

หนังสงครามที่เล่นตลกอยู่บนรากฐานความอ่อนแอของจิตใจคน...


 

“อ่อ แล้วก็อีกอย่างนะ ยองแจ...”


 

“ครับ?”


 

“ฉันได้รู้มา จองแดฮยอนไม่ใช่แค่ผู้ร้ายทั่วไปตามประวัติ...”


 

“...”


 

“เขาเป็นนักฆ่าจากฝั่งนู้น คำสั่งคือจับตาย”

มันเหมือนกับปัญหาหลายๆอย่างเริ่มโถมเข้ามาเมื่อความมืดมิดเขยิบเข้ามาใกล้ตัว


 

หลังจากที่ได้บุกไปห้องรุ่นน้องคนสนิทเพื่อเล่าบางสิ่งบางอย่างให้กับร่างนั้นฟัง ตัวเขาก็ต้องกลับมาเดินเตร็ดเตร่เพื่อคิดหาทางแก้ไขปัญหาอะไรบางอย่าง


 

คิม ฮิมชาน...


 

ชื่อนี้มันทำให้เขาอยากจะพังทำลายทุกอย่างรอบตัวให้ดับสูญ คนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นที่รักที่สุด แต่กลับทรยศเขา ไม่ซิ... ไม่ได้ทรยศ เรียกว่าหลอกหลวงทำร้ายจนจิตใจเขาแตกยับป่นปี้ไปหมด


 

เหตุการณ์เมื่อเช้าก่อนที่จะตัดสินใจไปยังห้องของยูยองแจ มันทำให้เขาหงุดหงิดจนแทบจะคลั่ง หายหน้าหายตากันไปเกือบปีไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความบังเอิญแต่เพราะมันเป็นเกมส์...


 

‘เฮ้ย่าห์~  you know who am i?’


 

สัมผัสรุกล้ำที่ไม่ทันให้ได้ตั้งตัว มือเย็นเฉียบตรงเข้ามาปิดตาเขาไว้แน่นพร้อมทั้งร่างกายของใครบางคนที่อัดกระแทกเข้ามาเต็มแผ่นหลังเขาจนทำให้ซวนเซไปด้านหน้าอย่างแรง น้ำเสียงยียวนคุ้นเคยทำให้คนที่ตกอยู่ในภาวะมึนงง ใจหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม ความรู้สึกเจ็บชาทั่วร่างทำให้ร่างกายหยุดนิ่งไม่ตอบสนองใดๆ


 

‘เฮ้ ไม่ได้ยินหรอ ฉันกำลังถามนายอยู่นะ บังยงกุก~’


 

มือเย็นนั้นยังไม่ผละออกจากรอบดวงตาไป แต่น้ำเสียงที่แสนจะคุ้นเคยนี้ทำให้บังยงกุกเดาไม่อยากว่าคนที่อยู่ด้านหลังตนนี่คือใคร แม้จะไม่ได้พบกันนานเกือบปีแต่นิสัยและน้ำเสียงก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง


 

‘ฮิมชาน...’


 

‘ปิ๊งป่อง ซาวด์กู้ด~’


 

ร่างนั้นผละออกก่อนจะวิ่งมายืนเด่นอยู่ตรงหน้าเขา ร่างโปร่งผิวขาวเนียน ใบหน้าละม้ายคล้ายผู้หญิงแต่ก็ยังคงมีความหล่อแบบผู้ชาย ดวงตาคมที่กรีดอายไว้บางๆยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด ริมฝีปากบางนั้นแย้มยิ้มที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น


 

‘…’


 

‘อะไรกัน คนอุส่ามาหาทำหน้าไม่ดีใส่เลยนะ’


 

ใบหน้าหวานหงิกงอเล็กน้อยก่อนจะเผยยิ้มร่าออกมาแบบเดิม ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆคนที่ยังยืนนิ่งเป็นรูปปั้นสลักอยู่


 

‘ไม่อยากพูดอะไรหน่อยหรอ?’


 

พลุบ!


 

‘หวายยย~ นี่ถ้าหลบไม่ดีหน้าฉันพังขึ้นมาจะทำไงหึ นี่มันใบหน้าของคนที่นายเคยรักที่สุดนะ บังยงกุก~’


 

หมัดหลุนๆจากคนที่ยืนนิ่งอยู่ปล่อยออกไปตรงๆแต่คนที่ยิ้มยียวนก็ยังคงหลบได้ น้ำเสียงหวานเจือการประชดประชัน เน้น คำว่า ‘รัก’ ให้คนยืนฟังอยู่รู้สึกหงุดหงิดเล่นๆ



 

‘จะโผล่หัวของนายออกมาทำไมฮิมชาน...’


 

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกไปนิ่งเรียบ เรียกเสียงหัวเราะจากคนฟังได้เป็นอย่างดี ก่อนที่ใบหน้านั้นจะส่ายไปมาอย่างไม่สนอะไรนัก เขาเดินวนไปรอบๆร่างของยงกุกก่อนจะวนกลับมายืนนิ่งอยู่ที่เดิมอีกครั้งดังเดิม แต่สิ่งที่ต่างออกไป ใบหน้าหวานไม่ได้กำลังยิ้มร่า แต่มันกลับเรียบนิ่งจนน่าเกรงกลัว



 

แต่มีหรือที่คนอย่างบังยงกุกจะกลัว?


 

‘กำลังตามล่าฉันอยู่งั้นซิ...’


 

สายตาเฉียบคมนั้นจ้องมายังร่างสูงนิ่งก่อนจะชำเลืองมองเอกสารในมือหนาที่ตอนนี้ถูกขยำจนยับยี่ไม่มีชิ้นดี


 

‘black rabbit โค้ดเนมฉันเองหละ บังยงกุก…’


 

เสียงนั้นยังคงเอ่ยไปนิ่งๆเรียบๆเช่นเดียวกับสายตาที่จับจ้องแผ่นกระดาษขาวในมือหนา ริมฝีปากบางแสยะยิ้มสวยก่อนจะกลับไปน่านิ่งดังเดิมอีกครั้ง


 

มันเป็นความจริงซินะ... black rabbit คือ โค้ดเนมของ คิมฮิมชาน


 

‘อาชญากรอันดับหนึ่งที่กำลังถูกตามล่า... อืมๆ นั่นหละ ฉันเอง'


'นายดูไม่ตื่นเต้นอะไรกับสิ่งที่ฉันกำลังบอกเลยนะ บังยงกุก ให้ตายเหอะ น่าหมั่นไส้ชะมัด'

 

‘...หมดธุระแล้วซิ?’

 

ใบหน้าสวยตรงหน้าตึงขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะเดินผ่านตนไป พอเห็นอย่างนั้นหมัดหลุนๆจากมือบางขาวซีดก็ตรงเข้าปะทะกับใบหน้าหล่ออย่างไม่มีการลดผ่อนแรง ใบหน้าของบังยงกุกปัดหันไปตามแรงหมัด มุมปากได้รูปปรากฏของเหลวสีแดงสดกับรอยช้ำน้อยๆ

ดวงตากร้าวของบังยงกุกยังคงมองร่างตรงหน้าด้วยความนิ่งเฉย ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรแต่เขากำลังสะกดอารมณ์ทุกอย่าง ชื่อของ black rabbit คือ หัวหน้าอาชญากร ที่เขาจะต้องตามล่า เช่นเดียวกับ จองแดฮยอนที่ยูยองแจจะต้องตามจับเช่นกัน... และกฏมันก็มีอยู่ว่า จับตาย



 

และมันคงไม่ต่างกัน เพราะ ฝั่งนั้นก็คงเล่นถึงชีวิตเช่นเดียวกัน...


---------------------------------
เอ้ย ช่ะ มาต่ออีกตอน

อาจจะสั้นๆไปหน่อยแต่มันจะยาวขึ้นเรื่อยๆในอนาคต :D
ความดราม่าและซาดิสคือของชอบของคนเขียนเบาๆ 
เอ๊ะ จริงๆไม่ชอบดราม่าหรอก ชอบซาดิสมากกว่า 5555555

ว่าแต่ทำไมโค้ดมาดามต้องแบล๊คแรบบิท กร๊ากกกกกก
ตอนแรกจะเอาพิ๊งจะได้ตรงกับสีมาดาม
แต่แหมะ มันจะน่ารักไปนะ สีชมพูเนี่ย พิ๊งๆ  5555555555
จริงๆ แรปบิทมันก็ยังดูโมเอ้วอยู่นะ แต่ตันจริง คิดไม่ออก
กร๊ากกกกกกกกก


อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจกันด้วยเด้ออออ ขอบคุณข่า T..T