ตอนที่ 21 : TERRIBLE No.20
-20-
“ไม่ได้เว้ย พี่จะไปไหน?”
“แบม พี่โอเคค...”
“ไม่ แบมว่าพี่ยังซีดอยู่นะ”
“แบม....”
อย่าถามครับว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุการณณ์กำลังจัดว่าวุ่นวายพอสมควร หนึ่งชีวิตหน้าตาควีโยมิใสๆชื่อย่อบ.ใบไม้ กำลังนั่งกลิ้งโค่โล่กับพื้นห้อง ขาสองข้างเกี่ยวขาอีกคนไว้ แขนสองข้างก็โอบรอบท่อนขาอีกคนไม่ให้ไปไหน นึกไม่ออกก็โปรดนึกท่าทูแบมก้อทเซบึนง้อแฟนสาวอ่ะครับ
แต่ตอนนี้ไอกระผมไม่ได้ง้อแฟนสาวแต่อย่างใด แต่ผมกำลังเหนี่ยวรั้งผู้ชายคนหนึ่งไว้ไม่ให้ไปไหนไกลจากผม เช้ะเด้ ดราม่าป่ะครับ ตลกกกกก คือมันไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่...
“แค่จะอาบน้ำนะแบม”
นี่แหละครับคือเหตุผลที่ทำไมผมนั่งเกาะเกี่ยวขาพี่มาร์คเป็นลูกลิงหิวนมแม่ เป็นหมีโคอาล่าหิวใบยูคาลิปตัส อยู่แบบนี้ ก็แค่ผู้ชายชื่อมาร์คต้วนตื่นขื้นมาตอนตี1เพื่อที่จะบอกผมว่า จะไปอาบน้ำ....
“แต่ม๊าบอกคนป่วยห้ามโดนน้ำ”
“แบมพี่ดีขึ้นแล้ว”
“ถ้าพี่เป็นบ้าเพราะน้ำอ่ะ!”
“แบม... พี่ไม่ได้เป็นพิษสุนัขบ้า...”
เออหวะ เหมือนหลอกด่าพี่เขาเลย แล้วดูพี่มาร์คทำหน้าเข้าดิ นี่ไม่รู้เป็นหน้าปลงตก หรือ รำคาญ หรืออะไร แต่พี่แน่ๆ ผมว่าตอนนี้พี่มาร์คคงอึดอัด เพราะผมรัดพี่เขาไว้แน่นมาก แอร์ในห้องก็ปรับให้อุณหภูมิเหมาะสมกับคนป่วย เหมาะจนไอคนไม่ป่วยอย่างตัวคนปรับเนี่ยนอนเหงื่อไหลเป็นน้ำตกไนแองการ่า....
“พี่จะอาบจริงอ่อ แต่นี่ตี1นะ พรุ่งนี้เช้ามั้ย”
“ไม่เหม็นมั่งรึไง หึ?”
พี่มาร์คก้มหน้าลงมาใกล้ ทั้งที่ผมยังคงเกาะพี่มาร์คเป็นลูกลิง นั่นทำให้ต้องผงะไปเล็กน้อย จริงๆก็ไม่น้อยเท่าไหร่... ผงะแรงอยู่เหมือนกัน และ มันแรงพอที่จะทำให้คนที่ไม่สามารถตั้งหลักตัวเองได้อย่างพี่มาร์คซวนเซ จน...
ปั่ก
“โอ้ย!”
“เห้ย พี่มาร์ค!”
ครับ พี่มาร์คเสียหลักจากการผงะตัวอย่างรุนแรงของผม เป็นผลให้พี่มาร์คคนหล่อพาตัวเองโก้งโค้งไปด้านหน้า ก่อนหัวสีส้มสดใสจะปักเข้าอย่างแรงกับสันโต๊ะเขียนหนังสือ.... เอิ่ม
แล้วไม่ต้องถามว่าเจ็บมั้ย เห็นหน้าก็รู้ เห็นความแดงที่โดนสันโต๊ะกระแทกก็รู้ เห็นขนคิ้ว ขนตา ก็รู้ ว่า...
เจ็บ
“บะ แบม บอกแล้วไง ให้อาบพรุ่งนี้”
พูดด้วยเสียงสั่นๆ หน้าซื่อๆ กลัวแม่งจะโมโหชักปืนมายิงหัวผมเอาซะ นี่ไม่เคยได้ยินหรอครับ สมัยนี้ ข่าวคราว สามี ฆ่า ภรรยา เยอะแยะ ยั้ว เยี้ยไปหมด แต่.. เห่ยยย ตัวกระผมนี่ไม่ใช่ เมียพี่มาร์คนี่หว่า กลัวไรวะ กร๊ากกกก เดี๋ยวนะ เลิกตลกแล้วดูอาการคนเจ็บก่อนดีมั้ยเอ่ย?
“เฮ้ออ”
พี่มาร์คถอนหายใจ...
พี่มาร์คถอนหายจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~
“ถอนหายใจทำไมหงะ”
ทำหน้าควีโยมิโค่ดๆ แล้วเบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไอเหรี่ยแบม นี่จะสะดิ้งไปเพื่ออะไร คือใจแกว่งอ่ะ ใจมันแกว่ง อยู่ๆ ต้วนอี้เอินก็ถอนหายใจใส่น้องแบม ฮ่อลลา เดี๋ยวนะ.... กูดราม่าทำไม?
“งั้นแบมอาบให้หน่อย”
“ห่ะ?”
อ้าปากค้าง น้ำตาที่คลอๆเบ้าตาเตรียมหยาดหยด นี่หดกลับกันแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ของคนที่นั่งลูบหน้าผากปอยๆอยู่ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ว่าไงนะ?
“พี่ว่าไรนะ? อะเกนพลีสสสสึ”
เห่ย สำเนียงอิงลิชดีเด่นอ่ะกันต์พิมุก ผมรู้สึกเส้นคิ้วของพี่มาร์คกระตุกนิดๆ ก่อนใบหน้าหล่อจะเงยขึ้นมาแล้วยิ้มเย็นๆให้... ไม่เคยเห็น ไม่เคยเห็นมาร์คต้วนเวอร์ชั่นนี้ ทำไมดูมมันน่ากลัว แปลกๆ...วะ
“อาบน้ำให้หน่อย... นะ”
จบ ปิ๊ง
ชัดเจนทุกคำพูด อ้าปากหวอ จนที่มาร์คต้องตบปั่กเข้าที่คางให้ปากปิดเหมือนเดิม แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาอย่างดูเหมือนจะแอบสะใจ เห่ยยย ทำไมทำงี้อ้ะ!
“อาบเองดิ”
ลุกขึ้นยืนค้ำหัวคุณพี่เขา แล้วเตรียมออกเดินไปนั่งแหมะบนเตียงนอนของเจ้าของห้อง แต่ด้วยว่าพระเอกนิยายทั่วไปยังไงก็ยังเป็นพระเอกนิยาย เรื่องมือไวอย่าให้พูด พี่มาร์คคว้าเอาเรียวขาเล็กๆ ฮิ๊ย๊ะ.... ของผมไว้ในทันท่วงที และมันก็เป็นผลให้ผมล้มกลิ้งก้นกระแทกพื้นดัง ปั่ก...
“พี่มาร์ค!”
หันไปค้อนคนที่ยิ้มหน้าตายอยู่ด้านหลัง แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็ทำให้ต้องสงบสเงี่ยมเจียมตัว เมื่อสิ่งมีชีวิตประกายหัวสีส้ม คืบคลานเข้ามาใกล้ผมที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น นี่ก็นอนนิ่งๆไง เห่ย ไม่ได้อ่อยเว้ย แค่ล้มมาเจ็บแล้วขยับไม่ได้เฉยๆ...จริงๆนะ เชื่อกันต์พิมุกดิเห้ย
“ทำไรอ่ะพี่....”
นี่ก็ถามนางเอกเหลือเกิน ท่าคลานเข้ามาคร่อมซะขนาดนี้แล้ว นี้เล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะแปะมั้ง เอ้อออ....
“อาบน้ำให้หน่อย ไม่ไหวแล้ว...ร้อน”
ร้อนก็ร้อนดิ ทำให้ต้องมากระซิบว่าร้อนใกล้หูด้วยวะ เชี่ยแม่ง กามมากอ่ะบทนี้ โอ้ยยยยยยยยยย ผมดันหน้าพี่มาร์คที่อยู่ใกล้หูมากๆออก พี่เขายิ้มน้อยๆให้เหมือนจะอยากขำ แต่นี่ไม่ขำนะเว้ย เออ ร้อน นี่ก็ร้อน ร้อนตั้งแต่หน้ายันปลายนิ้วหัวแม่เท้าแล้วเนี่ย ฮรื่ออออ เกิดมาเป็นกันต์พิมุกทำไมต้องแพ้มาร์คต้วนวะ
“ก ก็ ลุกดิ...”
พูดอ้อมแอ้มๆออกไป แอบเห็นพี่มาร์คกระตุกยิ้มที่มุมปาก... เดี๋ยวนะ ขอดูให้ชัดๆแปป หือ หน้าตาก็ดูอิดโรยแบบปกติ... นี่แกล้งป่าววะ แต่เมื่อกี้แอบเห็นจริงๆนะโว้ย
“ไม่อยากลุกแล้ว ทำไงดี....”
เอ้า เห้ย ไมพูดเงี้ยอ่ะ นอกจากจะไม่ลุกออกไปไหน ยังจะเคลื่อนหน้าเคลื่อนตัวมาใกล้ๆอีก แหม่ ทำขนาดนี้แล้ว ยกขันหมากไปขอ ม๊า ป๊า เลยมั้ยครับ ลูกมีพ่อมีแม่นะเห่ย อย่าทำแบบนี้ มาร์คต้วน
“พี่ อย่าตล....”
ปั้ง!!
“เฮ่ลโล่วววว มาร์คต้วน ตายยังวะ อ้าวเห้ย!”
ใครนำพาไอคนคนนี้เข้ามา....
ใครนำพาแจ็คสันหวังเข้ามาบ้านมาร์คต้วนตอน.... เหลือบตาดูนาฬิกาแปปป...
ตี1ครึ่ง....
ตลกมั้ย ถามว่าตลกมั้ยยยยยยยยยยยยย คนบ้าอะไรบุกบ้านเพื่อนตอนตี1ครึ่งกันวะครับบบบ?
“เห่ย น้องหวังขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจมาขัดจังหวะนะครับ ว้ายยยย”
ปากนี่น่าเอาหนังยางดีดซักที....
ตอนนี้พี่มาร์คลุกออกไปจากตัวผมแล้วครับ ลุกไปนั่งถอนหายใจอยู่บนเตียงนอน ส่วนตัวผมก็ยังนอนแอ้งแม้ง กลิ้งโก้โล่อยู่บนพื้นห้องกว้าง รู้สึกเคว้งคว้างแบบเรือเล็กควรงดออกจากฝั่ง ไม่อยากหันไปมองหน้ากวนๆของไอพี่หวัง เดี๋ยวแม่งรู้ว่าเขินตอนเจ้าตัวเข้ามาเห็นฉากพีค.... แล้วจะเอาไปล้อกับไอเพื่อนเชี่ยยูคยอม...
นี่ก็มีเรื่องให้เล่นกันสนุกปากแล้วหละครับ ผมนึกออกเลยวันที่ไปโรงงเรียนแล้วต้องเจอไอสองเกลอกวนประสาทพร้อมๆกันเนี่ย....
“มาทำไม”
บิงโก เนี่ยแหละ อยากถามมาก และพี่มาร์คก็เป็นคนเปิดปากถามออกไป นี่นึกหน้าพี่มาร์คคออกแบบไม่ต้องหันมองเลยอ่ะ
“ทำหน้าเป็นยักษ์เป็นมารเลยนะครับ ก็เป็นห่วง กลัวป่วยตาย เลยมาเยี่ยม”
“ตี 1 กว่า? เอาความจริง”
“อิโด่วว ว เออ กูจะบอกให้เอาบุญ แต่ มึงห้ามหัวเราะนะมาร์คต้วน คืองี้ หวังปาป๊าไม่อยู่บ้านไงเว้ย แล้วเผอิญชายหวังอ่ะกลัวผีเลยจะมานอนด้วย....”
ว่าอะไรนะ?
ผมกลิ้งตัวกลับไปมองคนตัวสั้นๆที่ยืนเท้าเอวทำหน้าเขินๆอยู่หน้าประตูห้องของมาร์คต้วน เมื่อกี้เจ้าตัวว่าอะไรนะครับ แล้วนั่นแม่งดูทำหน้าเข้าดิ เขินซะเต็มประดาเลยอ๊ะ
เมื่อกี้พี่เขาว่าไรนะครับ
“เหอะ...”
แล้วมันก็เป็นแบบที่พี่หวังเขาต้องการนั่นแหละครับ พี่มาร์คไม่ได้แสดงอาการขำอย่างโอเวอร์แอคติ้งอะไรใดๆออกมาเลย นอกจากเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ส่วนผมที่นั่งแหมะอยู่บนพื้นเนี่ย....
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เห่ย จริงดิพี่?”
หัวเราะลั่นบ้านเลยครับกันต์พิมุก
ว้ายยยยยยยยย แล้วดูดิ พี่เขาหน้าแดงใหญ่เลยอ่ะ
กร๊ากกกกกกกกก คือจี้อ่ะจี้ มันจี้เส้นมากกกกก พี่หวังคนแมน หวังปาป๊าไม่อยู่บ้านเลยกลัวผีแล้วมาขอนอนด้วยที่บ้านมาร์คต้วน เห่ย เดี๋ยว คือจี้เส้นมาก คือหยุดขำไม่ได้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
“เออ กู สาบานกูจะไม่รบกวนมึงกับน้องแบมนะต้วนนะ”
พี่หวังว่า แล้วชูนิ้วสามนิ้วขึ้นแนบหัวแบบลูกเสือสามัญ แล้วก็เดินออกไป ทิ้งผมกับพี่มาร์ค ให้เริ่ม งง กับ สถานการณ์ จริงๆ จะเหมารวมว่า งง ทั้งผมทั้งพี่มาร์คก็ไม่ใช่หรอก เมื่อตอนนี้ พี่เขาเดินหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว มีแต่ผมคนเดียวนี่แหละ ที่นั่งง่อย ทำหน้าอึนอยู่คนเดียว
แต่เดี๋ยว...
พี่มาร์คเข้าห้องน้ำไปแล้ว?
“พี่มาร์คคค ออกมานะเว้ยยย!”
นั่นแหละครับ ผมรีบวิ่งไปกระโดดเกาะกระจกประตูห้องน้ำแหมะเป็รจิ้งจกตุ๊กแกตามผนังทันที เห็นเงาลางๆ กับ เสียงสายน้ำก็รู้ทันทีว่า คงไม่ทัน... ป่านนี้ พี่มาร์คคงจะชุ่มช่ำไปทั้งตัวและหัวใจแล้ว เช้ดดดดด เดี๋ยวนะ แล้วที่พยายามรั้งมาตั้งนาน เกาะขาเป็นปลิงไม่อายผีสางนางไม้ตั้งนานนั่นเพื่ออะไร?
“พี่มาร์ค พี่มาร์คคคคคคคคค”
โหยหวนไปดิ กันต์พิมุก พี่มาร์คก็อาบน้ำไปผิวปากไปเหมือนจะเยาะเย้ยผมกลายๆ นี่ก็ทุบกระจกแบบไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน คือแตกคามือได้มันคงแตกไปแล้วอ่ะ นี่ดีแข็งแรงพอ ถ้าถามว่าทำไมต้องมาทำแบบนี้
ก็ไม่อยากให้ไม่สบายอีกนี่หว่า... ก็อุส่าดีขึ้นแล้ว
ก็กลัวจะกลับไปตัวร้อนจี๋แบบเมื่อเย็นๆนั่นอีก... ก็ไม่บอกหรอกนะว่า เป็นห่วงหน่ะ ไม่บอกหรอกเห้ยยยยย!
“พี่มาร์คคคคคคคคคคคคคค”
ยังคงร้องโหยหวนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ คือก็ไม่ทันแล้วอ่ะจริง แต่แบบ ไม่รู้จะทำอะไรไง ก็มาโหยหวนเล่น เผื่อพี่แกจะสำนึกได้บ้าง แต่ก็รู้สึกชอกช้ำระกำใจ เมื่อได้ยินเสียงแว่วมาจากห้องน้ำ ว่าน้ำสบายอย่างนั้น อาบแล้วสบายอย่างงี้ น้ำเย็นจัง เฮ้อออ อร๊ากกกกกกกก ไอพี่ต้วนนนนน
“ไอพี่มาร์คต้วน ไอพี่บ้า!”
ผมตะโกนลั่นเป็นภาษาบ้านเกิดสยามเมืองยิ้มถิ่นคนน่ารัก แอบได้ยินเสียงน้ำสะดุดกึกไป เออ เว้ย แปลไม่ออกหรอกว่าเขาด่าหนะ ก่อนเสียงน้ำจะไหลอีกครั้ง ผมล้มเลิกที่จะโหยหวนเปลี่ยนมาเป็นเกาะกระจกเป็นปลิงนิ่งๆแทน เพราะเริ่มเหนื่อย
กำลังจะย้ายสังขารร่างไปนั่งรออีกคนดีๆบนเตียงนอน แต่เหมือนโชคชะตาฟ้ากลั่นแกล้ง เมื่อพี่มาร์คดันเปิดประตูสวนมาโดยที่ยังมีกันต์พิมุกเกาะเป็นตัวดูดกระจกอยู่...
แล้วถามว่าโรแมนติกซีนมั้ย?
ตอบเลยว่า ไม่!
พี่มาร์ค รับ ไม่ทัน พี่มาร์คไม่ทันตั้งตัว นั่นเป็นผลให้ร่างหวิวๆของกันต์พิมุก คม่ำลงกับพื้นห้องน้ำ และ แน่นอน คนเรามันจะล้มก็ต้องคว้าอะไรไว้ใช่ป่ะเห้ย... แล้วแบบ อะไรนิ่มๆอยู่ในมือ?
ลืมความเจ็บปวดทางร่างกายไว้ แล้วให้คงามสนใจกันสิ่งที่น่าสงสัยในกำมือที่คว้าติดมา ผ้าขนหนูผืมสั้นสีขาว?
เดี๋ยวนะ?
“แบม ผ้าเช็ดตัว...”
“อ๊ากกกกกกกก ไอพี่มาร์ค ไอชีเปลือยยยยย”
โหยหวนเป็นภาษาบ้านเกิดอีกแล้วนะครับผม เมื่อรู้แหล่งที่มาของผ้าขาวในมือ โยนมันไปด้านหลังตัวเอง ถามว่าทำไมไม่โดยนให้พี่มาร์คก็มันตกใจอ่ะ รีบเอามือมาปิดหน้าตัวเอง ดิ้นไปดิ้นมาเหมือนคนไม่เคยเห็น ทั้งที่ของตัวเองก็มี เห่ย อย่าแบนเค้านะเตง.... นั่นแหละ ครับ ดีดดิ้นเหมือนสาวน้อยเลยกู ไอเฮรี่ยยย
“แบม...”
“พี่มาร์ค ไปเลย ไปเลยนะ~~”
กลับมาสื่อสารด้วยภาษาที่เขาใจกันเหมือนเดิมครับ ผมเอามือข้างนึง ดันๆขาพี่แกให้ออกไปห่างๆตัว ตานี่ก็ยังหลับปี๋อยู่ แต่อีกคนก็ไม่มีทีท่าจะขยับ คือจะยืนเป็นชีเปลือยอีกนานมั้ย ไม่หนาวหรอ เดี๋ยวไม่สบาย.... เห้ย!
ไม่สบาย!!
“พี่มาร์ค!! โอ้ยย!”
ลืมตาโพรงเงยหน้าอย่างรวดเร็วมองอีกคน แล้วก็ต้องผงะ.... และ เหมือนจะผงะแรงไป เพราะหัวดันไปโขกเข้ากับสันกระจกประตูเลื่อน ซวยเอี้ยๆอ่ะชีวิตกันต์พิมุก
แต่เรื่องที่น่าอึ้งกว่านั้นคือ ไอพี่มาร์คที่ผมด่าปาวๆว่าเป็นชีเปลือยเมื่อครู่ จริงๆพี่เขาไม่ได้ชีเปลือย... คือใส่ครบทุกชิ้นเลยด้วยไง แล้วไอพี่ร่ำร้องไปเมื่อกี้คืออะไร?
“อ้าว... ใส่เสื้อหรอ?”
“ใช่ไง ลุกเถอะ”
พี่มาร์คพยักหน้าตอบ ก่อนจะก้มโค้งตัวมาช้อนผมให้ลุกขึ้น จริงๆใช้คำว่าช้อมันจะดูดีไปนะ คือเอาจริงๆมั้ย พี่มาร์คจับแขนน้องแบมอย่างแรง ย้ำว่าอย่างแรง แล้วกระชากให้ลอยหวือมายืนหลักปักฐานได้หรอก... ไม่ได้ช้อนตงช้อนตัวอะไรหรอกทั่นผู้อ่าน
เป็นกันต์พิมุกนี่ไม่เจอเรื่องซวย ก็คือ เจ็บตัวทุกตอน จริงๆ... เฮลโล่วววววว ขอความยุติธรรม อ่อนโยน ใสๆ คืนให้กันต์พิมุกทีนะครับบบบผม....
แต่เดี๋ยว ผมว่าจะโกรธพี่มาร์คดีมั้ย... บอกอะไรไม่เคยฟังกันเลย โกรธแม่งดีกว่า
“ปล่อยเลย”
สะดิ้งครับ... แหม่ ตุ๊กตาทองคำนี่มอบให้แบมแบมเถอะ สะบัดแขนเล็กน้อยพอเป็นพิธี แต่คงจะพิธีรีตองมากไปหน่อยสะบัดยังไงก็ไม่หลุด เลยตัดสินใจ สะบัดอย่างแรงไปที แล้วเดินไปนั่งแหมะบนเตียง ทำหน้าทำตาแบบ อีกสองวันโลกจะแตก พี่มาร์คนี่มีอึ้งไปเลยย ไงหล่า เจอน้องแบมเวอร์ชั่น สะดิ้งเข้าไป หึหึ...
“เป็นอะไร”
“...”
ไม่บอกหรอก เอาทัพพีตักข้ามาง้างปากก็ไม่พูดหรอก... โกรธเว้ย โกรธ เล่นตัวไว้ กันต์พิมุก เล่นตัวไว้...
“แบม...”
พี่มาร์คกดเสียงโหดก็อย่าไปใจอ่อน อดทนไว้กันต์พิมุก
“แบม นับ1”
นับทำไม? จะให้นับตามหรอ เหอะ ไม่ใช่เด็ก ป.1 นะ จะได้มาสอนนับเลข 1 2 3 ถึง 10 ผมมองค้อนที่มาร์คที่ยืนมองผมด้วยใบหน้านิ่งๆ เห้ยเดี๋ยว คนโกรธอยู่นี่ เฮ่ลโล่ววว นั่นก็ทำหน้าเหมือนจะเอามีดมาจ้วงใส้กันเลยเห้ยย
“...”
“แบมแบม”
พอเห็นว่าผมยังนิ่ง ก็ยิ่งใช้เสียงโทนต่ำกดดันเรียกชื่อ เรียกทำไมนักหนา กลัวจำไม่ได้หรอ? เออ เนี่ย ก็จะเอาคืนให้เท่ากับที่ผมโหยหวนเรียกพี่แกหน้าห้องน้ำเมื่อกี้เลยอ่ะ
“ง่วงแล้วซินะ”
ห่ะ?
พี่เขาว่าไงนะเมื่อกี้ อะไร ใคร ง่วง?
ผมมองตามผู้ชายผมประกายส้มชื่อมาร์คต้วน เดินดุ่มๆ ดึ่ม ดึ่ม ดึ่ม ผิดเรื่องละ พี่มาร์คเดินไปที่สวิตซ์ไปข้างประตูก่อนจะกดปิด ให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง...
“ง่วงก็นอน”
พี่มาร์คว่างั้น แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม แถม ตบปุๆ ลงบนเตียงข้างๆตัว
เดี๋ยวๆ...
ไม่ใช่ป่ะ นี่ไม่ใช่แบบที่ต้องการและกำลังเรียกร้องความสนใจป่ะเห้ย??
“มาดิ”
พี่มาร์คทำเสียงโหดๆเล็กน้อย เมื่อเห็นผมยังนั่งนิ่งๆ อึนๆอยู่ แต่เดี๋ยวดิ พี่มาร์ค ทำไรของพี่วะ เห้ย นี่โกรธอยู่ ไม่ได้ง่วง คือไม่ง้อหรอ? อะไรยังไง เดี๋ยวๆ
“ถ้าไม่มาพี่นอนแล้วนะ”
เห่ย มีขู่อ่ะ เดี๋ยวนะ นี่ถามหน่อย ผมผิด? อยากหัวเราะแสกหน้าตัวเองดังๆ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
“...”
“พี่มาร์ค”
ลองเรียกดูเมื่อเห็นอีกคนเงียบๆไปหลังจากที่พยายามเรียกผมให้มานอนแล้วผมก็สะดิ้งไม่ยอมไปสักที... พี่มาร์คดูนิ่งๆไปนะครับ นิ่งเกิ๊นนนนนนนน
“หลับแล้วจริงดิ...”
ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆอีกคน ก่อนจะต้องเบ๊ะปากด้วยความไม่พอใจ ไหงงี้วะ ไหงงี้???????
“ไอ้พี่มาร์ค เห้ยๆ!!”
ยกมือขึ้นหมายจะทุบอีกคนสักปั้กให้สะใจตัวเองเล่นๆ แต่ไงอยู่ๆ มือที่กำลังจะดิ่งลงบนตัวอีกคนกลับโดนคว้าไว้แล้วดึงอย่างแรงจนร่างทั้งร่างผมหายต๋อมจมซุกอกไอพี่มันซะอย่างงี้วะเห้ย
ดิ้นดิดิ้น กันต์พิมุก
“นอนได้แล้วแบม พี่ง่วง”
ง่วงก็นอนไปเด้ !! ฮืออออออออ ไอพี่หวัง อยู่ไหนแล้ววะ กลับมาเลย กลับมาเอาแบมๆไปด้วยที ตอนนี้หน้าผมซุกอย่ากับอกพี่มาร์คโดยมีมือใหญ่ๆกดหัวผมให้ซบกันอกอุ่นๆแน่น คือเห้ย... คือมัน...
“อุ๊บบ”
“แบมเลิกดิ้น...”
“อุ๊บ ฮ้า!!”
ดิ้นสุดแรงเกิดเลยครับ เชียสสสสสสสสสสส เกือบตายยยยยยย ใครใช้ให้กดหน้ากับอกอย่างรุนแรงขนาดนี้ นี่นึกว่าจะได้ไปเฝ้าเหล่ากงแล้ว อ้าปากสูดหายใจเข้าให้เต็มปอด พี่มาร์คก้มมามองผมด้วนสีหน้างงๆ งงอะไร งงอะรายยยยยยยยย นี่สักวันพี่เขาต้องโดนขอหาฆ่านายกันต์พิมุกตายไม่รู้ตัวแน่ๆ...
“หายใจไม่ออก...”
ผมพูดเสียงเบาแล้วก็เบ้ปาก คือเลิกดิ้นแล้วไงตอนนี้ ไม่ใช่อะไรหรอกเหนื่อย
“อือ... งั้นตอนนี้นอนได้ยัง”
ไม่ได้สำนึกกันเลยว่าเจ้าตัวทำอะไรลงไปกับเด็กตัวน้อยๆอย่างผม คำถามของพี่มาร์คฉุดให้ผมเงยหน้าตัวเองไปจ้องหน้าอีกคนที่ดูจะพริ้มๆไปบ้างแล้ว พี่มาร์คคงง่วงจริงๆ...
“ไม่ร้อนหรอ กอดไว้เงี่ย?”
พี่มาร์คส่ายหัวแทนคำตอบ.... เออวะ ไม่ร้อนก็ไม่ร้อน เมื่อตอนเย็นกอดเพราะม๊าบอกจะช่วยให้หายป่วยหรอกนะ แต่เนี่ย พี่แกกอดไว้โคดแน่นเลยไง...
แล้วมันก็อุ่นๆดีไง
ก็บ้านต้วนเปิดแอร์หนาวอ่ะ หนาวไปแข่งกับขั้วโลกเหนือหรอ...
ก็นั่นแหละ
จะหยวนๆให้แล้วกัน
นอนให้แขนมาร์คต้วนหรอ.... เหอะ ก็ไม่อยากจะปฏิเสธหรอกนะ... ว่ารู้สึกอบอุ่นดีเหมือนกัน...
------------------------------
หายกันไปหมดยังเห้ยยยย ถถถถถ
แต่งไปแต่งมาเริ่มอึน แบมเริ่มซึนแทนอิพี่ 5555555555555555555555
บทที่แล้วจบที่นอน บทนี้ก็จบที่นอน เห่ยยยยยยยยยยย
แล้วเมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบหละเนี่ยยยยยย 5555555555555555555555555555555555555555
วั้ยยยยยยยยยย มีคนเขียนคำนิยมฟิคคคค ฮืออออ น่ารักกก อ่ะ T...T
ขอบคุณมากมากเน่อ ขอบคุณคนอ่าน และ ทุกคอมเม้นที่เป็นกำลังใจด้วย
ถึงคนเขียนจะชอบดอง 55555555555555555555555555
แต่แบบ... โอ้ยยยย นี่ช่วงนี้ก็ตันๆในเรื่องความมุ้งมิ้งของฟิค นี่เล่นมุขมากเหลือเกิน
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ
เลิฟยูววววววววววว คนอ่านทุกทั่นน เจอกันใหม่ตอนหน้า
สัญญาจะให้มันดูเดินเรื่องมากกว่านี้ 5555555555555555 บายยย ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แล้วหวังจะมาขัดจังหวะเค้าทำมายยยย
แต่พี่ต้วนจะนิ่งไปไหน โอยยยยย หวานๆกันบ้างเถอะ คนอ่านอยากได้
แบมอย่าสะดิ้งลูกไม่งาม พี่เขาไม่เข้าใจเราหรอก 55555555
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 26 สิงหาคม 2557 / 13:52
อิพี่มาร์คก็ยังไม่โรแมนติกเหมือนเดิม 555555
ฟาดด้วยไม้หน้าสาม 555
แล้วโคตรโวยวายอะ พี่มาร์คก็ไม่ได้สนใจเล้ยยย เหนื่อยมั้ยลูก 55555555555555555555
ละก็ซนจน(เกือบ)เป็นเรื่อง 5555555555555555555555555555 ถ้ามีแต่ผ้าขนหนูน้องแบมจะทำไงจ้ะ หึหึหึ
แล้วอีพี่แจ็คนี่คือระ? กลัวผีมากมั้ง ตลก 55555555555555555555555555555555555555
มาถูกจังหวะอี๊กกก โดนล้อยาวๆเลยน้องแบม 55555555555555555555555555555555
ขอขำสิบที555555555555555 ฟิคนี้ตลกมากชอบมากกกกกก
เอาใจช่วยนะค่ะไรท์ มาอัพต่อไวๆนะค่ะสู้ๆ จุ้บๆๆๆ
แลล้วอิหวังนี่จำเป็นต้องมาขัด5555
พี่มาร์คกอดน้องแน่นเลยนะ
แจ็คสัน นายนี่มัน..... กร๊ากกกกกกกก สั้นคนแมนนนน