ลำดับตอนที่ #1 : ^^^^^^^^^^^^^^^

ใบสมัครนางเอกยุนโฮ

ยุนโฮชื่อ เจ้าชายเนโร  ไคล์อิวิลลัส

1. ชื่อ/ความหมายของชื่อไม่รู้ความหมายไม่เป็นไรจ้ะ (ขอบอกว่าต้องเป็นแฟนตาซีนะจ๊ะ)  :  ทิสเนียร์ แวร์ฟุล ไคท์ทริค Tisnear  werefol  kitetrick

2.ชื่อเล่น/ฉายา  :  เนียร์ / ฝนสีเงินแห่งรัตติกาล

3.อายุ/วันเกิด : 21 /  21 พฤษภา

4.มาจากเมือง/ยศหรือตระกูล  :  เมืองคาลอส  ดินแดนซาตาน ดินแดนแห่งรัตติกาล  / หลายสาวคนเดียวของกษัตริย์แห่งดินแดนซาตาน  เป็นลูกของน้องสาวกษัตริย์ผู้ครองบรรลังกษัตริย์แห่งดินแดนซาตาน ท่านพ่อของเธอมีเชื้อสายที่สืบต่อกันมาของผู้ควบคุมราตรี

5.นิสัย  -  ตอนเด็กๆเธอเป็นคนสนุก คุยเก่ง ยิ้มง่าย  แต่เมื่อท่านพ่อและท่านแม่ของเธอตายเพราะถูกรอบสังหารนั้น ทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เคยคุยเก่งคุยสนุก กลับกลายเป็นว่า เป็นคนเงียบ ขรึม ขี้หงุดหงิด ไม่พอใจอะไร ขว้างปาของที่อยู่ใกล้มือ เธอมักจะโมโหง่ายและแต่ละครั้งที่เธอโมโหมันมักจะร้ายเสมอไป  การกวันใจเธอมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีหลอกน่ะ  เพราะถ้าเธออารมณ์ดี เธออาจจะแค่ด่า แต่ถ้าเธออารมณ์ไม่ดี ก็อาจจะโดนของที่อยู่ใกล้มือเธอปาเข้าให้ก็เป็นได้ รอยยิ้มที่เคยแต่งแต้มอยู่บนใบหน้ากลับหายไปเหมือนมันไม่เคยมี เธอกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจ ชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ เธอเป็นคนเจ้าอารมณ์เหมือนดั่งพายุ เธอไม่เคยก้มหัวให้ใคร เธอเป็นคนที่มีทิฐิสูง รักศักศรีดิ์ การเอาชนะคืออีกสิ่งหนึ่งที่เธอชอบ เธอมักจะปลีกตัวไปอยู่คนเดียวเสมอๆ ไม่ค่อยสุงสิ่งกับใครเท่าไหล่นัก เธอเกียดการพ่ายแพ้ ถึงแม้นิสัยของเธอจะเป็นเช่นนี้ แต่เธอเองก็เป็นคนที่มีเหตุผลมากพอตัว เมื่อเป็นงานใหญ่หรืออะไรที่มันสำคัญๆ เธอมักจะไม่ใช่อารมณ์มาทำให้งานนี้ต้องล่มลง และเธอจะทำมันสุดความสามารถของเธอ ตั้งแต่ที่ท่านพ่อและท่านแม่ของเธอตายไปทำให้เธอเลือกที่จะเก็บตัวอยู่คนเดียวมาโดยตลอด แต่มีคนเดียวเท่านั้นที่มักจะเข้าถึงตัวเธอได้ คือเจ้าชายลูเซียสที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง

6.ลักษณะ/บุคลิก : ดวงตาสีแดงเพลิง ผมยาวถึงกลางหลังสีขาว ผิวสีขาวเนียนอมชมพู ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ริมฝีปากสีชมพูอ่อนและซีด

7.ความสามารถของคุณ : พลังเวทย์รัตติกาลขั้นสูง สามารถปลุกเทพได้และ สามารถควบคุมผีที่ปลุกขึ้นมาได้  และสามารถใช้ดาบที่สืบทอดต่อกันมาจากบรรพบุรุษได้ ดาบเทวะมรณะสามารถ ใช้พลังเวทย์แห่งรัตติกาลขั้นสูงเท่านั้น ถึงจะเรียกออกมาได้ และใช้พลังจิตแห่งรัตติกาลควบคุมมันได้ เมื่อ ไม่ได้เรียกดาบเทวะมรณะออกมาใช้ มันจะปรากฏเป็น ลอยสัก รูปดาบเทวะมรณะตรงต้นแขนข้างขวา

8.พลังเวทของคุณ : พลังเวทย์รัตติกาลแห่งความมืดและความตายสามารถปลุกผีได้ และสามารถปลุกเทพผู้คุ้มครองนรก เทพแห่งภูติผีและความตาย เทพแห่งความพยาบาลและความปรารถนาและเทพแห่งพลังและการทำลายล้าง สามารถปลุกเทพพวกนี้ได้แค่ เดือนละครั้งเท่านั้น ส่วนการปลุกผีนั้นปลุกได้ตลอดเวลา

9.ฝีดาบของคุณ : ไม่เป็นรองใครเรื่องความรวดเร็วและคมดังลมพัดผ่านไป

10.คทา :: ไม่จำเป็นต้องมีทั้ง 2 อัน

11.ดาบ :: ไม่จำเป็นต้องมีทั้ง 2 อัน : ดาบดำรัตติกาล ตอนกลางคืนจะแปล่งแสงสว่างมาก ทำให้มองเห็นได้ในที่มืด ผู้ที่เป็นเจ้าของเท่านั้นที่จะสามารถเห็นแสงสว่างนั้นได้ และเมื่อมีอันตรายดาบก็จะเปลี่ยนจากสีน้ำเงินเป็นสีแดงเพลิง ตัวดาบเป็นสีดำเงางาม ส่วนด้ามจับนั้น เป็นสีเทาเงิน ออกไปทางดำเงานิดๆ มีเชื่อสลักอยู่ตรงโคลนดาบซึ่งเป็นภาษาในดินแดนซาตานเท่านั้น

12.สัตว์วิเศษ:: มังกรดำ ชื่อ คาเชียร์ เป็นสัตว์ของตระกูลเธอ เธอได้มาเมื่อตอนเธอยังเด็ก ท่านพ่อของเธอมอบมันให้เธอเองกับมือ มันสามารถพูดคุยได้แต่ต้องคุยภาษาดินแดนซาตานเท่านั้น  และสามารถแปลงกายเป็นอะไรก็ได้ตามที่สั่ง

13.ความสามารถของอาวุธ:: ดาบดำรัตติกาล เมื่อนำเวทย์แห่งความมืดรัตติกาลเข้ามาหลอมรวมเข้ากับดาบ ดาบจะมีอนุภาพมากขึ้นและจะมีไอสดำวนอยู่รอบๆดาบ ส่วนดาบเทวะมรณะ เป็นดาบที่ไม่มีวันแตกหัก สามารถควบคุมดาบได้ด้วยพลังจิตแห่งรัตติกาล และจะใช้เวทย์แห่งรัตติกาลเรียกออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ นอกจากผู้ที่ได้รับสืบทอดแล้วจะไม่มีผู้ได้จับต้องได้ แต่จะมองเห็น เท่านั้น

14.อาหารที่ชอบ/อาหารที่ไม่ชอบ : อาหารที่เป็นเนื้อสัตว์ทุกชนิดที่มันไม่สุกเกินไปและดิบเกินไป / มังสวิรัส และอาหารเนื้อสัตว์ที่สุกๆและดิบๆ

15.สิ่งที่เกลียดเข้าไส้/สิ่งที่ชอบโคตรๆ : การโกหก การหักหลังทรยศ / สีของเลือดและการไหลรินของเลือดศัตรู

16.อิมเมจ/บอกชื่ออิมเมจ : อี จินอา

17.อิมเมจของคู่คุณ :

18.อื่นๆสามารถใส่ได้แล้วแต่ -  ชุดเครื่องแต่งกายของของเธอ

ชุดคลุมสีดำยาวเกินเข่า ใส่มงกุฏสีดำไว้บนหัว แหนบดาบดำรัตติกาลไว้ที่เอว และใสถุงมือ

คำถาม

1.อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่ายุนโฮเป็นเจ้าชายแห่งแดนปีศาจ เขาครอบครองปีกสีดำแห่งรัตติกาล คุณพอจะตอบได้ไหมว่าทำไมคุณถึงหลงใหลในตัวเขา

ตอบ  ความรอบคอบของเขาและมีความเป็นผู้นำ ทำให้เธอหลงใหลในตัวเขาโดยที่ไม่รู้ตัว และ เขาคือราชาปีศาจคนต่อไปจึงทำให้เธอยิ่งหลงใหลในตัวเขาเข้าไปอีก

2.ถ้าวันหนึ่งคุณทำเขาความจำเสื่อมด้วยการร่ายเวทผิดๆไป คุณจะรับผิดชอบยังไง ตอบดีๆนะ

ตอบ  "ท่าน เหตุใดท่านจึงลงไปนั่งเล่นตรงนั้นกันเล่า?" เธอเดินเข้ามาถามเขาหน้าตาย ทั้งๆที่เธอเป็นร่ายเวทย์ใส่เขาเอง
"ท่านเป็นใครกัน แล้วทำไมข้าจึงลงมานั่งเล่นเช่นนี้" เนโรลุกขึ้นมาแล้วก็ตั้งคำถามแก่เธอ
"ท่านเล่นอะไรของท่าน ก็ข้าไงทิสเนียร์ อยากมาเล่นอะไรบ้าๆแถวนี้น่ะ!!" เธอตะโกนอย่างตกใจ
"ท่านหาว่าข้าบ้ารึ ก็ข้าจำไม่ได้นี้ว่าข้าคือใคร" เนโรพูด พร้อมทำหน้างง
"ก็ท่านคือเจ้าขายเนโร ผู้ครอบครองปีกดำแห่งรัตติกาลไม่ใช่หรือ เหตุใดท่านถึงจำมันไม่ได้" เธอเริ่มหมดความอดทนกับเขาแล้ว
"ขะ อ๊ากกกกกกกก บึ้ม!!!"
"เฮ้ย ท่านเป็นอะไรขอท่านเนี่ย หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ ท่าน!! ข้าบอกให้ท่านหยุดอาละวาดสักที!!" เธอตกใจเมื่ออยู่ๆ รอบข้างเธอกับเขาก็เกิดระเบิดขึ้นพร้อมกับที่เขาร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เธอต้องใช้เวทย์ป้องกันเธอกับเขาไม่ให้โดนลูกหลงที่เขาระเบิดออกมาอย่างต่อเนื่อง
"ท่านเป็นบ้าอะไรเนี่ย!! โธ่เว้ย ท่าน!! ได้ยินเสียงข้ามั้ย!! ท่าน!!!ๆๆ ข้าไม่อยากใช่มันกับท่านเลยท่านเนโร ผลัก!!" เธอเดินเข้าไปเขย่าๆเขา แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาทำให้เธอต้องใช่ วิชายานอนหลับสมัยเก่าแก่เข้าช่วย คือกับสับตรงต้นคอแรงๆนั้นเอง
"ท่านข้าขอโทษ เรื่องเวทย์ที่ข้าร่ายใส่ท่าน ข้าไม่ได้ตั้งใจน่ะ" เธอพึมพำเบาๆหลังจากร่ายเวทย์พาเนโร ไปบรรทมในห้องของเนโร

3.ในการขึ้นประลองศาสตราวุธ คุณและเขาจะต้องมาสู้กันเอง คุณจะทำยังไงเพราะว่าในการสู้ครั้งนี้..คุณจะต้องเป็นฝ่ายแพ้

ตอบ  "เหตุใดข้าจึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้กัน!! ยังไงก็แล้วแต่ข้าก็จักไม่ก้มหัวให้ท่าน ถึงแม่ท่านจะชนะข้าก็ตาม เจ้าชาย  ท่านจงจำไว้เถิดว่าคนอย่างข้า ไม่เคยจักต้องก้มหัวเพื่อยอมรับความพ่ายแพ้แก่ใครแม้กระทั่งท่านก็เถอะเจ้าชายเนโร"  เมื่อพูดเสร็จเธอได้เดินออกไปจากลานประลองศาสตาราวุธทันที เธอพ่ายแล้ว เธอพ่ายแพ้ในการประลองศาสตาวุธครั้งนี้กับเจ้าชาย เธอรู้ว่าเจ้าชายไม่ได้ใช่วิธีสกปรกแต่อย่างใด แต่ที่เธอพ่าย เพราะความสามารถของเธอยังน้อยไปต่างหากเล่า

4.ยุนโฮเป็นปีศาจ แต่สถานที่รวมตัวของยี่สิบบุคคลในชะตากรรมคือสวรรค์ของซีวอน คุณจะเปลี่ยนความคิดของการเป็นศัตรูชาวสวรรค์ให้มาชื่นชอบยุนโฮอย่างไร

ตอบ  "เหตุใดพวกท่านถึงเกลียดชังเจ้าชายเนโรกัน ท่านเนโรเคยทำอะไรผิดหรือ ท่านถึงต้องเกลียดชังเขา" เธอถามชาวสวรรค์
"ท่านเนโรไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่ตระกูลของท่านเนโรต่างหากที่ทำผิด ท่านไม่รู้หรือว่า ตระกูลของท่านเนโรทำอะไรไว้" ชาวสวรรค์คนนึงตะโกนตอบออกมา
"ใช่ ข้าไม่รู้ ตระกูลของท่าเนโรทำอะไรไว้ แต่เหตุใดจึงพวกท่านจึงมาเกลียดชังท่านเนโรกันเล่า? แล้วท่านคิดเช่นไรท่านออเบย์ " เธอได้หันไปถามความคิดเห็นของออเบย์
"สำหรับข้า เนโรกับข้ามันเปรียบเสมอเพื่อนกัน แล้วเหตุใดข้าจักต้องเกลยีดชังเขาด้วย" ออเบย์หันมาตอบคำถามของเธอ
"อย่างนั้นรึ ท่านไม่ใช่คู่แข่งกันหรือ ข้าได้ยินว่ามา ท่านกับท่านเนโรเป็นคู่แข่งกันนี้"
"อ่า มันก็ใช่แหละน่ะท่าน ข้ากับท่านเนโรมักจะเป็นคู่แข่งกันเสมอ แต่ข้าก็เห็นเขาเป็นเพื่อนของข้าน่ะ" ออเบย์ตอบไปยิ้มไป
"อันนี้เรื่องของท่านแล้วล่ะ   พวกท่านเห็นหรือยัง ขนาดท่านออเบย์ ยังไม่เกลียดชังท่านเนโรเลย แล้วเหตุใด พวกท่านถึงเอา เรื่องตระกูลของเขามาคิดกัน เขาไม่ใช่คนๆเดียวกับที่ท่านคิดหลอกน่ะ พวกท่านเลิกเกลียดชังเขาสักทีได้หรือไม่ ข้ามิได้ขอร้องให้พวกท่านยอมทำตามที่ข้าพูด แต่ข้าพูดให้พวกท่านเข้าใจกันว่า ท่านเนโรนั้นดีพอจะให้พวกท่านชื่นชมมากกว่าเกลียดชังเสียอีก!!" เมื่อเธอพูดกับออเบย์เสร็จเธอก็หันกลับไปพูดกับเหล่าชาวสวรรค์ทั้งหลายที่ยังเกลียดชังท่านเนโร 
หลังจากที่เธอผู้เสร็จทำให้มีเสียพูดคุยกันระหว่างชาวสวรรค์ทั้งหลายเกี่ยวกับที่เธอพูดไป จากการเกลียดชังแปลเปลี่ยนเป็นการชื่นชมมากขึ้นเลื่อยๆ

5.นิยามความรักในรูปแบบของคุณ

ตอบ  ความรักสามารถเปลี่ยนแปลคนได้ ความรัก คือการให้และเสียสละ  สามารถยอมตายเพื่อคนที่รักได้ ความรักเปรียบเสมือนทราย ที่ไม่ว่าจะโดนน้ำกัดเซาะเท่าไหร่ ก็ยังกลับเป็นทรายที่คงความสวยงามไว้อย่างนั้น

6.เนรมิตฉากจบในฝันของคุณ หลังจากถล่มพวกเซตัสตายแล้วนะ

ตอบ "พวกท่านทั้งหลาย ข้าคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ข้าจักต้องกับบ้านเมืองของข้าเสียที" เธอพูดกับคนที่ร่วมต่อสู้ด้วยกันมา
"เหตุใดเจ้าจึงรีบกลับเล่า ไม่อยู่งานเลี้ยงด้วยกันกับพี่ก่อนหรือ?" ลูเซียสกล่าวถามเธอ
"ท่านพี่อยู่ไปเถิด ข้าไม่ชอบงานเลี้ยงท่านพี่ก็รู้" เธอบอกกับลูเซียส
"ข้ารู้ แต่เจ้าก็ควรจะลองดูหน่อยมันก็ไม่เสียหายอะไรมิใช่รึ เจ้าก็ไม่ได้รีบกลับไปทำอะไร งั้นอยู่งานเลี้ยงกับพี่นี้แหละ" ลูเซียสพยายามหาทางให้เธอมาร่วมงานเลี้ยงให้ได้
"แต่.." เธอพยายามปฏิเสธ แต่ก็โดนลูเซียสหมัดมือชจนได้
"ไม่มีแต่ทั้งนั้น เจ้าต้องอยู่เป็นเพื่อนพี่รู้ เข้าใจหรือไม่ท่านน้องที่รัก" เมื่อลูเซียสกล่าวเสร็จก็หันไปขยิบตาให้กับเจ้าชายเนโร และเดินออกไป
"ท่านพี่!! กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องน่ะท่านพี่!!" เธอตะโกนออกมาเหลืออด เมื่อโดนมันมือชก และเหล่าคนที่ร่วมต่อสู้กันมาก็เดินออกจากห้องไป
"ท่านพี่บ้าที่สุด!!" เธอสถบออกมาอย่างเหลืออด

ณ สวนกุหลายสีแดงในสวรรค์
"ข้าไม่ชอบท่านพี่ก็รู้ ทำไมจักต้องให้ข้าอยู่ด้วยเล่า!!" เธอบนงึมงำอยู่คนเดียว
"แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ชอบล่ะ" เนโรเดินเข้ามาข้างแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงแล้วพูดถามเธอไป
"ก็ข้า ไม่ชอบที่ๆคนมันยะ..เฮ้ย!!" เธอตกใจแล้วหัวกลับไปมองว่าใครกันที่คุยกับเธอ
"เห็นข้าแล้วตกใจขนาดนั้นเชียวรึ" เนโรทำหน้าขำในปฏิกิริยาที่ได้ตอบรับมา
"ก็ใครใช้ให้ทันเข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียงกันเล่า ข้าก็ตกใจเป็นเหมือนกันน่ะ!!" เธอตะหวาดเขาไปโดยที่เธอก็เอาแต่มองหน้าเขาแบบโกรธๆ
"ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะขวัญอ่อนขนาดนี้ หึหึ"
"ท่าน!! หยุดหัวเราะข้าเลยน่ะ มันหน้าตลกมากหรือไง ทะ ท่านมันบ้า!!" เธอเดินเข้าไปเพื่อที่จะเข้าไปตีเขา
"ข้าหยุดก็ได้ แต่นี้ อย่าใช่กำลังสิ" เขารับหมัดของเธอไว้ได้ทันก่อนที่มันจะกระทบลงบนอกของเขา
"ชิ!! ปล่อยข้าน่ะ!!" เธอว่าก่อนจะสะบัดมือออกจากกับจับของเขา แต่มันก็เอาไม่ออก
"นี้ ฟังข้าก่อนสิ แล้วข้าจะปล่อยเจ้า ถ้าเจ้าไม่ฟังข้าจะเปลี่ยนจากจับเป็นกอดแล้วน่ะ!!"
"ทะ ท่าน!!  มีอะไรก็พูดมาสิ!!" เธอทำตาโตก่อนจะหยุดสะบัดมือ
"เจ้ารู้หรือเปล่านิสัยของเจ้าเปลี่ยนไปน่ะ" เขาว่าพลางจ้องตาของเธอ
"ข้าเปลี่ยนยังไงกัน นิสัยข้าก็เป็นเหมือนเดิมนี้" เธอว่าพลางจ้องเขาตอบ
"ก็เจ้า ไม่โมโหง่ายหรือปาข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวแล้วยังไงล่ะ" เขาพูดก่อจะรวบมือเธอมาไว้อยู่ข้างเดียวแล้วมืออีกข้าง ปัดผมหน้าม้าของเธอไม่ให้บังตา
"อย่านั้นหรือ เรื่องที่ท่านจะพูด มีแค่นี้ใช่หรือไม่!! ถ้าใช่ปล่อยมือข้าเสียที" เธอเอียงหน้าหลบมือเขาและสะบัดมือของเธอต่อ
"ยัง ข้ายังพูดไม่จบ เจ้าอยู่นิ่งแล้วฟังข้าให้ดีล่ะ ข้าจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น" เขาพูดพร้อมกับล็อคตัวเธอให้อยู่นิ่งๆตั้งใจฟังเขาพูด
"ท่านก็ว่ามาสิ ข้าจะตั้งใจฟัง"
"ข้ารักเจ้า เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือเปล่า" เขาว่าพลางเสหน้าไปทางอื่น
"ท่านบอกรักข้าแล้วหันหน้าไปทางอื่นอย่างนี้นน่ะหรือ ข้าไม่ได้ยินหลอก" เธอว่าทำตาโตแต่ปฏิกิริยาของเขาทำให้เธอพูดประชดเขาออกไป
"ข้าบอกว่าข้ารักเจ้า!! เจ้าได้ยินแล้วใช่มั้ย ทิสเนียร์" เขาหันกลับมาตะโกนพูดใส่เธอแล้วก็ปล่อยมือจากตัวเธอออกทันที
"อ่า ท่านบอกรักข้ารึ ข้าได้ยินแล้ว และข้าก็มีอะไรจะบอกท่านเหมือนกันฟังให้ดีล่ะเจ้าชายเนโร~" เธอพูดพร้อมกับยิ้มนิดๆ
"เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลยน่ะ!!" เขาว่าพลางทำตาโต
"ก็ฟังที่ข้าจะพูดก่อนสิ แล้วท่านจะรู้คำตอบของข้า" เธอพูดและเดินเข้าไปจับหน้าเขา
"เจ้าก็พูดสักทีสิ"
"ท่านก็เงียบแล้วฟังซะ  ข้าก็รักท่านเหมือนกัน" เธอพูดพร้อมกับปล่อยมือที่จับหน้าเขาอยู่ออก แล้วยิ้มให้
"จะ เจ้า!!" เขากอดเธอทันทีเมื่อเธอปล่อยมือจากหน้าเขา
"ท่าน!! ข้าอึดอัดน่ะ ปล่อยข้าได้แล้ว!!"
"ข้าไม่ปล่อย เจ้าต้องตกลงก่อนว่าจะแต่งงานกับข้า"
"ขะ ข้า ไม่รู้  ท่านก็ไปถามท่านพี่ลูเซียสสิ เขาจะให้ข้าแต่งรึ" เธอว่า ตอนนี้หน้าเธอแดงขึ้นมานิดๆและล่ะ
"ลูเซียส ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี้ เจ้าอย่ามาเฉไฉ ตอบข้ามาว่าจะแต่งกับข้าหรือป่าว" เขาว่าพร้อมกับปล่อยอ้อมกอดออกแล้วเอามือมันจับหน้าให้เธอมองตาเขา
"ขะ ข้า ตะ แต่งกับท่านก็ได้!!!" เธอพูดพร้อมกับพยายามแกะมือเขาออกจากหน้าเธอ
"งั้นเย็นนี้แต่งกันเลยน่ะ"
"ท่านจะบ้าเร๊อะ!! ไม่น่ะ!! ไม่เอา!! เฮ้ จะพาข้าไปไหนน่ะ ปล่อยข้าน่ะ!!! พวกท่านจะทำอะไรข้าน่ะ ปล่อย!!!!" เธอพูดไปได้แค่ประโยคเดียวก็โดนพวกข้าราชบริพาลผู้หญิง ลากไปห้องแต่งตัว *0*

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แก้แล้วน่ะจ้าาาาา  แอบเลือดตกยางออก

แอบเอา ฮันมาย้ำรวมกันด้วย ก็เห็นว่า ฮันเป็นเจ้าชายดินแดนซาตานชิมิล่า
เอามามีส่วนนิดๆหน่อยๆคงไม่เป็นไรชิมิ 55+