คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -3-
“ไงชิน”ยุนทักทายชินที่เดินเข้าห้องชมรมด้วยสีหน้าเซ็งๆ ยุนโยนน้ำส้มให้ชิน แต่ครั้งนี้ชินเหม่อไม่สามารถรับขวดน้ำส้มได้ ขวดน้ำส้มกระแทกกับพื้นห้องแตกกระจาย ชินสะดุ้งนิดๆก่อนจะลุกลี้ลุกล้นหาผ้ามาเช็ด ทำเอายุนสงสัยกับอาการที่เกิดขึ้นกับชิน
“อันยองคับ”คีย์เดินมาพร้อมหยิบผ้าจากมือชินมาเช็ด เพราะดูท่าทางชินเกร็งๆ คีย์ก้มเช็ดไม่นาน ก็ดูเหมือนอวัยวะคล้ายเท้าจะมาเหยียบที่ผ้าในมือคีย์ เจ้าของรอยเท้านั่นคือยุนนั่นเอง ยุนยกเท้าออกแล้วจ้องคีย์อย่างแรง ไม่ช้ายุนก็พลวดเข้าไปกระชากของเสื้อของคีย์
“ฉันเคยสอนว่าไง”ยุนว่าเสียงเรียบ แล้วมองหน้าคีย์ที่พอจะรู้ว่าเรื่องอะไร คีย์ถอนหายใจแล้วแกะมือของยุนออก แต่ดูเหมือนว่ายุนยิ่งกำแน่นกว่าเดิม
“ไอ้พวกฉวยโอกาส! ต้องการให้ทุกคนมองชมรมเราว่าอย่างนี้ใช่ไหมคิมคิบอม”ยุนเอามืออกจากคอเสื้อคีย์ก่อนจะนั่งลงต่อหน้าคีย์ คีย์ถอนหายใจเล็กก่อนจะก้มขอโทษยุน ยุนตัดสินใจไม่รับรู้การกระทำของคีย์แล้วก็เดินออกจากห้องชมรมทันที
“จูบ เป็นเรื่องสำคัญของผู้หญิงนะคีย์ อย่าล้อเล่นเรื่องนี้”ชินเดินมาแตะไหล่คีย์ที่ยังคงก้มอยู่ ชินหยิบผ้าจากมือของคีย์มาเช็ดน้ำส้มที่หกต่อ ยุนที่เดินหนีออกจากห้องชมรมเข้าก็ตรงเข้าไปที่คาบเรียนเอกในสาขาของเค้า เพราะวิชาการขับร้องเป็นวิชาที่ยุนสายตลอด
“ยุน~”ร่างบางลากเสียงยาวแล้ววิ่งมาเกาะที่แขนของยุนทันที ท่ามกลางสายตาประชาชีร่างบางเกาะแน่นไม่ปล่อยทำเอาสาวๆรอบข้างหมั่นไส้เป็นแถบ ยุนแกะมือของหล่อนออกแล้วผลักออกห่างๆ
“อย่าทำแบบนี้ มันไม่ดีต่อตัวเธอและฉัน”ยุนพูดบอกร่างบางแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ ร่างบางยังคงตามไปเกาะนั่งข้างๆยุนไม่ปล่อย ยุนเริ่มเกิดอาการที่เรียกว่ารำคาญอย่างหนัก
“นิ! ทิฟฟานี่ ปล่อยผมได้แล้ว”ยุนเอ่ยชื่อสาวร่างบางนามทิฟฟานี่ขึ้น ทิฟฟานี่เป็นลูกสาวของผอ.โรงเรียนเค้าจึงมีสิทธิ์ที่จะเข้าใกล้ยุนได้โดยปราศจากการก่อกวนของเอฟซี เพราะถ้าเกิดเรื่องเมื่อไหร่ พ่อทิฟฟานี่จะสืบสวนไล่ออกอย่างเดียว ทิฟฟานี่ทำท่าร่าเริงเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองดังออกมาจากปากเรียวๆของยุน ผลการที่ยุนพูดชื่อหล่อนทำเอาสาวทิฟฟานี่เกาะแขนแน่นกว่าเดิม
“ปล่อย!”ฮยอนอาเผยโฉมข้างๆทิฟฟานี่ทำเอาทั้งสองต้องตกใจเมื่อได้เห็น ยุนแอบยิ้มเล็กๆก่อนจะค่อยๆเอาแขนออกห่างทิฟฟานี่ ส่วนทิฟฟานี่ก็เดินเข้าหาฮยอนอาอย่างมั่นใจพร้อมส่งสายตายวนยี
“ยัยนี้นิเดี๋ยวแม่จัดการเลย ชิ!”ฮยอนอาบ่นเล็กๆหลังจากที่ทิฟฟานี่เดินหนีออกจากยุน และไม่รีรอเดินเข้าไปหาพี่ชายที่นั่งยิ้มอยู่ เพราะมันดูไม่ดีเท่าไหร่ที่เด็กปี 1 จะเข้ามาห้องปี 3 โดยพลการ ฮยอนอานั่งลงข้างๆยุนแล้วกระซิบ O.O ยุนได้แต่ทำตาโตเมื่อได้ยิน ฮยอนอาพูดเสร็จก็รีบเดินออกจากห้องทันที ทิ้งยุนที่ตาโตค้างอยู่
“คิมคีย์ เข้าเรียน!”หลังจากที่ออกมาจากห้องเรียนปี 3 ฮยอนอาก็ตรงไปที่ห้องชมรมแร๊พเปอร์ทันที ฮยอนอาตะหวาดคีย์ที่ยืนมองนอกหน้าต่างในห้องชมรม แต่ดูเหมือนว่าคีย์จะไม่ตอบสนองอะไรทั้งนั้น ฟิ้ว~
“ฮยอน!”คีย์ลูบหัวเบาๆ เพราะมีบางสิ่งกระแทกเข้าที่หัวของเค้าอย่างแรง กล่องดินสอ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เค้าตื่นจากภวังค์ได้ ฮยอนอาทำหน้ามึนๆก่อนจะเดินไปหาคีย์
“เรื่องของเยจี นายผิด นายรู้ใช่ไหม”ฮยอนอาได้มองสีหน้าของคีย์ก็พอรู้ว่าเค้าคิดเรื่องอะไรในตอนนี้ คีย์พยักหน้าตอบรับฮยอนอา แล้วหันหน้าหนี
“ฟังฉันนะ นายต้องไปขอโทษเค้า”ฮยอนอาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของคีย์แล้วย้ำคำพูด ชินที่เช็ดน้ำส้มที่พื้นเสร็จก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคน
“พี่เห็นด้วยกับฮยอนนี่นะคีย์”ชินบอกคีย์ที่ยังยืนนิ่งอยู่ คีย์เดินออกจากห้องแล้วหันหลังมาหาสองคน
“ไม่มีทางครับ ผมจะไม่เอ่ยคำว่าขอโทษ”คีย์พูดด้วยเสียงจิงจังก่อนจะหันหน้าเดินต่อไป ทำเอาฮยอนอาต้องถอนหายใจแรงๆอีกรอบ ชินได้แต่มองตามคีย์โดยไม่รู้ควรจะบอกอย่างไร เพราะตัวเองตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ฮวานซองๆ”เสียงเรียกดังขึ้นก่อนที่ฮวานซองจะเดินเข้าห้องเรียนการขับร้อง ฮวานซองหันหน้ามามองต้นเสียงที่ดังขึ้น
“อ้าว ว่าไงเยซอง”ชายหนุ่มร่างเล็กนามเยซอง เดินมาหาฮวานซองอย่างร้อนรุ่ม แล้วหายใจถี่ๆด้วยความเหนื่อยก่อนจะค่อยๆหายใจให้เป็นจังหวะ
“เฮ้ย!ๆ เป็นไรมากไหมเนี่ย ว่าไงเป็นไรเนี่ยถึงต้องเหนื่อยขนาดนี้”ฮวานซองถามอาการเยซองที่ยืนรวบรวมสติเล็กๆเยซองเริ่มจับจังหวะได้แล้วยืนตรงทันที
“นายไปช่วยดงเฮหน่อย!”เยซองพูดถึงดงเฮเพื่อนรักของฮวานซองที่อยู่ชมรมเต้น แล้วชี้ไปทางด้านหลังโรงเรียน ฮวานซองเมื่อได้ยินจากปากของเยซองไม่รอช้า เค้ารีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อจะไปให้ถึงดงเฮให้เร็วที่สุด
ความคิดเห็น