The Summon ศึกเทพถล่มโลก

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่14 : สัมภาษณ์ (เด็กใหม่) 2

เวลาเรียนร่วงเลยไปจนถึงพักกลางวัน

“เอรินะ ลุกซ์คุง และก็คุณยูเมะไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”เป็นเสียงของคาเอเดะดังขึ้นมาและที่เธอชวนคานาโกะด้วยก็ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะเธอเห็นว่าเอรินะกับคานาโกะเป็นเพื่อนกันก็เลยชวนไปทานอาหารกลางวันด้วยแต่ถึงเอรินะกับคานาโกะจะไม่ใช่เพื่อนกันคาเอเดะก็คิดจะชวนคานาโกะไปทานอาหารด้วยกันอยู่แล้ว  

“เรียกคานาโกะก็ได้นะ”คานาโกะยื่นมือไปข้างหน้าและบอกให้คาเอเดะเรียกชื่อของตัวเองได้เลย

“จ้ะ เรียกฉันว่าคาเอเดะก็ได้นะ”คาเอเดะยื่นมือไปจับมือของคานาโกะเพื่อเป็นมารยาท

หลังจากนั้นพวกลุกซ์ก็ไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน และเป็นอีครั้งที่คาเอเดะตกใจ เพราะว่าเธอก็พึ่งมารู้ว่าเอรินะและลุกซ์นั้นรู้จักคานาโกะอยู่แล้ว และฟังจากที่คานาโกะเล่านั้นคานาโกะใช้เวลาเพียงแค่วันเดียวก็เป็นเพื่อนกับเอรินะได้แล้ว แต่พอลองกับมาดูตัวเองคาเอเดะก็อดคิดไม่ได้ว่า แล้วที่เราทำมาทั้งหมดหลายเดือนเพื่อที่จะได้เป็นเพื่อนกับเอรินะล่ะ

พอพวกลุกซ์ทานข้าวกลางวันเสร็จและกำลังจะเดินไปยังห้องเรียนของพวกตนนั้น จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทางคานาโกะพร้อมกับซองจดหมายที่อยู่ในมือ

“ผมจะรอนะครับ”ชายคนนั้นยื่นซองจดหมายมาให้คานาโกะ คานาโกะที่รู้ว่าจดหมายที่ผู้ชายคนนี้ยื่นมาให้คือจดหมายรักแน่นอน เพราะมันมีสติกเกอร์รูปหัวใจแปะไว้อีก

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่าฉันรับไม่ได้หรอกค่ะ เพราะฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”คานาโกะก้มหัวนิดหน่อยเป็นการขอโทษ แต่ที่คานาโกะตอบออกไปแบบนั้นก็เพราะอะไรคงไม่ต้องบอกนะ

“เอ๋”ชายคนนั้นอุทานออกมา ด้วยตอนนี้ตนหน้าเสียเป็นอย่างมากเพราะแถวๆนี้คนก็เยอะซะด้วยเพราะเป็นหน้าโรงอาหาร และก็ถูกปฏิเสธต่อหน้าคนมากมายอีกจะไม่ใหเสียหน้าได้ยังไงล่ะ

“ถ้างั้นพวกฉันขอตัวนะคะ”คานาโกะพูดพร้อมกับลากแขนลุกซ์ไปด้วยและเดินเข้าห้องเรียนทันที

“ให้นักเรียนแทนค่าxด้วย2แล้วคำตอบมันก็จะได้แบบนี้”เสียงแห่บแห้งของครูสอนคณิตศาสตร์ดังขึ้น

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง  เสียงออดหมดเวลาดังขึ้นหลังจากคุณครูแสดงวิธีทำเสร็จแล้ว

“หมดเวลาแล้วเก็บของได้ และอย่าลืมกับไปทบทวนบทเรียนกันล่ะ”คุณครูคณิตศาสตร์กล่าว

“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”เสียงของหัวหน้าห้องตะโกนออกมาอย่างรู้หน้าที่

“ขอบคุณครับ/ค่ะคุณครู”เสียงของเพื่อนในห้องประสานเสียงกัน เมื่อคุณครูเดินออกไปจากห้องแล้ว ลุกซ์ เอรินะ คาเอเดะ และคานาโกะที่เก็บของเสร็จแล้วเดินทางกลับบ้าน เมื่อเปิดประตูห้องเรียนมาพวกลุกซ์ทุกคนยกเว้นคานาโกะนั้นรู้สึกคุ้นหน้ากับนักเรียนหญิงที่อยู่ตรงหน้านี้อย่างมาก

“คุณมาทำอะไรที่นี่งั้นหรอค่ะ คุณยามะ โคโกะ”เอรินะที่ตกใจอยู่เปิดประตูออกมาก็พบกับผู้หยิงคนนี้ยืนอยู่ในระยะประชิดก็เอ่ยออกมา

“แน่นอนอยู่แล้วค่ะว่าต้องมาสัมภาษณ์เด็กใหม่”โคโกะตอบความตั้งใจของตนเองออกมาตรงๆ

“สัมภาษณ์งั้นหรอค่ะ”คานาโกะถามออกมาพร้อมกับเอียงคอนิดหน่อยอย่างสงสัย

“ใช่ค่ะงั้นฉันขอแนะนำตัวเลยนะคะ ฉันชื่อว่ายามะ โคโกะค่ะมาจากชมรมหนังสือพิมพ์ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา งั้นขอสัมภาษณ์เลยแล้วกันนะคะคุณยูเมะ คานาโกะ”โคโกะไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบเข้าเนื้อหาหลักทันที

“งั้นคำถามแรกนะคะ คานาโกะจังเนี่ยมีคนที่ชอบหรือเปล่าคะ”โคโกะถามออกมาพร้อมกับในมือถือสมุดจดกับปากกาเตรียมที่จะจดข้อความที่คานาโกะพูด แต่โคโกะรอสักพักคานาโกะก็ไม่ตอบเลยเงยหน้าออกมาจากสมุดจดแล้วจ้องไปที่หน้าของคานาโกะ โคโกะที่เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นคานาโกะที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเป็นที่เรียบร้อยแต่ด้วยสปีริตของนักข่าวของเธอ เธอก็รีบยกกล้องขึ้นมากดชัตเตอร์รั่วๆเพื่อที่จะถ่ายหน้าของคานาโกะในหลายๆด้าน

“เงียบแบบนี้แสดงว่ามีสินะคะ”โคโกะที่เห็นว่าถ้าเงียบแบบนี้โดยที่ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเข้ารื่องก็คงจะไม่ได้ข้อมูลก็เอ่ยทักคานาโกะพร้อมกันรอยยิ้มที่มีเลศนัย

“ระ เรื่องนั้น”คานาโกะที่กำลังจะตอบก็เลือบตาไปมองลุกซ์ ลุกซ์ก็หันมาสบตาเธอเหมือนกันจนคานาโกะหันหน้าหนีแทบไม่ทัน และก็คิดไปด้วยว่า ทั้งๆที่ตอนกลางวันพูดว่ามีคนที่ชอบออกไปได้ง่ายๆแต่ตอนนี้ทำไมถึงไม่กล้าพูดออกไปล่ะ หรือเพราะตอนนั้นกลัวว่าถ้าเรารับจดหมายมาแล้วลุกซ์จะเข้าใจผิดงั้นเหรอ

“โห่ๆ แบบนี้นี่เอง”โคโกะก้มหน้าลงไปจดโน้ตลงในสมุดจดของตนแล้วเงยหน้าขึ้นมามองคานาโกะ

“ขอบคุณสำหรับการสัมภาษณ์ค่ะ แค่นี้ฉันก็ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์มาแล้วเพราะฉนั้นลาก่อนค่ะ”พูดจบโคโกะก็วิ่งไปทางห้องชมรมของตนทันที

“เฮ้อ”คานาโกะรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่โคโกะยอมถอยไป ถึงไม่รู้ว่ายัยนักข่าวนั่นเขียนอะไรลงไปในสมุดจดก็เถอะแต่คานาโกะก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่เรื่องแปลกๆก็พอ

“งั้นพวกเรารีบกลับกันเถอะ”ลุกซ์ที่ยืนจ้องสาวๆอยู่นานก็เอ่ยออกมา เพราะตอนนี้ตนอยากจะกลับไปพักผ่อนมั่ง ถึงพวกเทพจะไม่ต้องพักผ่อนก็เถอะ เพราะเทพมีพลังเวทย์เยอะกว่ามนุษย์หลายเท่าตัวทำให้เวลาเหนื่อยหรือล้าจะสามารถนำพลังเวทย์มาทดแทนในส่วนที่ขาดหายไปได้