คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : No one Know me except You
ตอนที่5No one Know me except you
ฟ้าวววว!!!
ฉึกๆๆๆ
คากะในชุดนักธนูเล็งธนูไปจุดกลางดูลมแล้วปล่อยลูกธนูพุ่งเข้าตรงกลางเป๊ะเป็นภาพที่สวยงามและเท่ห์ในเวลาเดียวกัน
แปะๆๆๆเสียงตบมือน้อยๆ
"ฟอร์มกลับมาเหมือนเดิมเลยนะคุณคากะอีกไม่กี่วันจะได้ไปแข่งแล้ว"คุณครูประจำชมรมเอ่ยขึ้นในตอนที่หายไปเป็นอาทิตย์คากะมาฝึกธนูแต่ดูเหมือนไม่ค่อยมีสมาธิแต่ตอนนี้กลับมาเป็นคนเดิมแล้ว
"ค่ะ"ใบหน้านิ่งตอบนิ่งๆน่าแปลกที่ปกติจะดูเหมือนไร้ชีวิตชีวาแต่ตั้งแต่หายไปเป็นอาทิตย์มีอะไรบางอย่างที่แปลกไป
[อาคากิจับรุ่นพี่คากะไปเหรอ]
ข่าวลือในวันนั้นวันนี้เงียบลงแล้วอาจเป็นเพราะพี่คากะช่วยพูดล่ะมั้ง
[คงจะเข้าใจอะไรกันผิดน่ะ]
สำหรับคากะที่หลุดพ้นจากโซ่พันธนาการนั้นมาได้แต่เหมือนหัวใจจะยังคงถูกพันไว้โดยไม่รู้ตัวแต่ถึงกระนั้นก็ยังคงหลบหน้ารุ่นน้องสุดโรคจิตอยู่ดีชีวิตที่น่าเบื่อกลายเป็นเรื่องตื่นเต้นอย่างโหดร้ายยิ่งเจอกันหัวใจก็ยิ่งสั่นอยากหายตัวไปไม่อยากรู้สึกในสิ่งที่ควบคุมไม่ได้
ยังคงคิดถึงเธอ......เฝ้าฝันถึง
และโหยหาเรื่อยๆมาในทุกๆคืน
"เฮ้อ...ปวดหัวจริงๆ"คากะกุมขมับหลังจากสอบวิชาเลขไปปกติเธอหัวดีจะตายแต่เพราะหยุดไปเป็นอาทิตย์ก็เกือบตามเพื่อนไม่ทันไหนจะอ่านหนังสือไหนจะซ้อมยิงธนูและไหนจะหลบยัยโรคจิตนั้น(ดูเหมือนจะเป็นกิจวัตรประจำวันไปซะแล้ว)
แต่ว่าหลังจากเหตุการ์ณข่าวลือนั้นก็ดูเหมือนอาคากิจะไม่ค่อยตามคากะเท่าไหร่แต่ก็ยังคงตามอยู่เช่นเคย
"คากะจังจะไปไหน"เสียงเพื่อนสุดแซ่บที่ก่อเรื่องการตบตีเมื่อครั้นก่อนให้ดังทั่วโรงเรียนกล่าวขึ้นมา
"ว่าจะไปห้องพยาบาล"คากะตอบก่อนหันหน้ากลับไปยังทางเดินพาร่างบางๆไปยังห้องพยาบาลด้วยอากาศหนาวหรือเปล่านะที่ทำให้รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว โชคดีที่ภาคบ่ายไม่มีสอบเพราะเป็นวิชาพละ
"เป็นหวัดจ๊ะ"คุณครูสาวห้องพยาบาลชูปรอทวัดไข้ขึ้นมา38องศาพร้อมกับยื่นยาให้คากะกินแล้วพักผ่อน
"เอาล่ะไปนอนพัก"ร่างเพรียวบางลุกขึ้นจัดแจงที่นอนให้กับคุณคากะเพื่อให้ได้นอนพักเพราะสีหน้าคากะนั้นดูเหมือนใกล้ตายก็นะเธอแทบไม่ได้นอนเลยล่ะด้วยฤทธิเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นักธนูสาวเพลีย
ก็ยาแก้หวัดมันทำให้ง่วงนอนหนิน่า
"คุณครูเอนะ
ช่วยมาห้องผอ.ด้วยค่ะ"เสียงประกาศตามสายดังขึ้นทำให้คุณครูสาวต้องผละตัวออกมาขอตัวไปห้องผอ.
ครืดด..........
"คุณครูเอนะหนูปวดหัวนิดหน่อยอยากขอนอน"เสียงหวานสุดแสนคุ้นเคยแน่นอนเป็นใครไม่ได้นอกจากยัยโรคจิตของเรื่องที่แสร้งว่าปวดหัวเพื่อมานอนเธอเซ็งๆกับชีวิตประจำวันเพราะโดนคนที่เธอรักหลบหน้าจริงๆเธอจะลักพาตัวอีกครั้งก็ได้แต่เพราะข่าวลือครั้งที่แล้วเลยถูกจับตาเป็นพิเศษตั้งแต่มาโรงเรียนมีแต่บรรยากาศและสายตาแปลกๆแม้พี่คากะจะมาช่วยแก้ต่างให้ก็เถอะ
"อ่าวไม่อยู่...."อาคากิที่มาเสียเที่ยวก็เลยคิดว่าจะนอนเลยแต่ก็แจ๊คพ๊อตแตกเมื่อเธอเห็นพี่สุดที่รักของเธอนอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาลอย่างไม่รู้เรื่อง
............
"พี่คากะ..."ร่างบางๆไม่รีรอเดินเข้าไปใกล้ๆคากะที่สลบไปด้วยฤทธิยาด้วยรู้สึกที่โหยหารักใคร่ความคิดถึงและความอดทน!?ทำให้เธอดีใจเอามากๆเธอเอาเก้าอี้ครูห้องพยาบาลมานั่งเธอเท้าคางมองดูสำรวจใบหน้าเรียวสวยนั้นอย่างเนิ่นนาน พลันความหื่นเข้า!?และแล้วหมาป่าอาคากิก็กระโจน!?ขึ้นเตียงแกะน้อยนามคุณคากะทันที
"เธอ!?"หัวใจแทบขาดเมื่อเปิดตาที่หนักอึ้งขึ้นมาพบว่าหมาป่าน้อยคล่อมเธออยู่ คากะเอามือยันหน้าอาคากิทันทีถึงจะเพลียๆด้วยฤทธิยาอะไรก็แล้วแต่วินาทีนี้สู้สุดชีวิตอาคากิเธอก็ต่อสู้สุดขีวิตเช่นกันระหว่างคนป่วยสู้กับคนแกล้งป่วยผลเห็นๆ
คนป่วยชนะ!?
ร่างสูงผลักอาคากิได้สำเร็จเตรียมเผ่นแต่พอเห็นสีหน้าที่ปวดใจของอาคากิ
หัวใจของเธอแทบจะขาดคากะหยุดตัวลงนั่งข้างๆอาคากิ
อาคากิตั้งใจจะปล่อยฉัน…อา...ใจอ่อนอีกแล้วเรา
"พี่ไม่กลัวเหรอ"อาคากิพูดหลังจากเงียบมานาน
"ถ้าพี่ไม่ออกไปจะโดนจับกดก็ไม่รู้นะ"อาคากิก้มหน้าหนีทันทีหน้าแดงก่ำ
ตึกตัก
ตึกตัก
หัวใจที่เต้นแรงและรัวเพราะอะไรนะถึงรู้สึกไม่อยากไปจากตรงนี้หัวใจกำลังเหนี่ยวรั้งเราไว้งั้นเหรอ
"จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ"อาคากิเงยหน้ามามองสบตากับคากะ
…..
อยากรู้ใจตัวเอง....
…..
"เอ่อ..."
"ถ้าพี่ไม่ไปจะกดจริงๆนะ"อาคากิพูดขึ้นอีกครั้ง
"อะเอาสิ"
"ห๊ะ!?"
รู้ว่าไม่สมควร
ถึงมันจะผิดแต่ทนไม่ไหวแล้ว
__________________________________________________________
"คุณคากะล่ะ"อาจารย์พละเช็คชื่อ
"ไม่สบายค่ะ
เขาไปนอนห้องพยาบาล"คองโกวยกมือตอบ
'พักผ่อนให้เต็มที่นะคากะจัง'
_________________________________________________________
"อืมม..."ริมฝีปากที่ประกบกันพวกเราจูบกันเนิ่นนาน
รสจูบที่หอมหวาน
ร่างกายที่ร้อนขึ้นมาราวกับเป็นไฟ
หัวใจที่เต้นตึกตัก
ดวงตาที่มุ่งมั่นนั้น
สัมผัสที่ต้องการ
มากกว่านี้
มากกว่านี้อีก
"อา........"
"รู้สึกดี?"อาคากิกระซิบข้างหูเบาๆค่อยๆไล้ที่ใบหู
"ไม่รู้สิ..."คากะตอบออกมาเบาๆใบหน้าแดงก่ำ
นิ้วเรียวสวยสัมผัสเข้ามารุกล้ำจุดอันตราย
ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ยังไม่ชิน
ร่างกายกำลังจะเป็นหนึ่งเดียว
ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยรู้สึก
รอยยิ้มนั้นยิ้มออกมาแล้ว...ช่างสดใสเหลือเกิน
นี่เรา...หลงรักคนแบบนี้งั้นเหรอ
มารู้ตัวอีกทีคากะก็สลบลงไปคาอ้อมกอดอาคากิใบหน้าที่หลับสนิททำให้ไม่สามารถล่ะสายตาไปได้เลยอาคากิก้มลงไปหอมแก้มคากะเบาๆ
"รัก...เหลือเกิน"อาคากิพึมพำออกมาจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ทั้งตัวเธอและคนที่สลบพลางลูบไล้ใบหน้า
ทั้งที่ได้สัมผัสแล้ว
ทำไมมันเจ็บแบบนี้
"พี่ยอมเพราะไม่อยากให้ฉันเศร้าใช่ไหม"
แม้รู้ว่าพูดออกไปจะไม่ได้คำตอบแต่มันก็อดไม่ได้เลย
คากะนอนแน่นิ่งความจริงแล้วยังไม่ได้หลับพอแน่ใจว่าอาคากิออกไปแล้วเธอค่อยๆยันตัวขึ้นมาจากที่นอนลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่างเวลาเรียนที่เริ่มไปเรื่อยๆ
หยุดไม่ได้เลยความรู้สึกนี้ราวกับเวลาที่เดินไปเรื่อยๆ
พลันนึกถึงคำถามของอาคากิ
ฉันมันคนเห็นแก่ตัวที่ไม่ตอบเธอ
เพราะไม่กล้า………..ขอโทษนะอาคากิ
ขอเวลาให้ฉันได้สำรวจใจตัวเองมากกว่านี้
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลยอาจจะด้วยเรื่องของการสอบปลายภาคและการแข่งยิงธนูแต่เป็นฝ่ายของคากะเองด้วยที่หายไปโดยอ้างว่าเก็บตัวฝึกซ้อมก็มีบ้างที่เดินเจอกันตามทางเดินก็ได้เพียงแค่สบตากันเท่านั้น
ช่วงเวลาที่ห่างกันเธอจะยังคิดถึงฉันหรือเปล่า
ช่วงเวลาที่ไม่มีพี่รู้ไหมมันเจ็บแค่ไหน
คิดถึง
…..
………….
……………………………
……………………………………………….
ฟ้าว!!!
ฉึกฉึกฉึก
25คะแนน
แพ้งั้นเหรอ...
"อย่าพึ่งเสียใจกันนะครับเรายังมีรอบแก้ตัว"
............
......
...
"คากะไม่เป็นไรนะ"คองโกวปรี่เข้ามาปลอบหลังจากคากะลงมาจากรถ
"เรื่องแค่นี้เอง"คากะตอบเบาๆมองดูบริเวณโดยรอบที่ปกติจะมีเหล่าแฟนคลับมายืนรอบัดนี้มีเพียงแค่เพื่อนๆในห้องเธอเท่านั้นคองโกวเหมือนจะพึ่งรู้สึกตัวคากะรู้สึกสบายใจ
ยัยพวกนั้น...
ดีแล้วล่ะ
ชีวิตประจำวันกลับมาเป็นปกติจากความวุ่นวายไม่มีจดหมายรักที่ส่งมาทุกวันหรือแม้กระทั่งคนที่มารอไม่มีเสียงกรี้ดกร๊าดที่น่ารำคาญ
คากะรู้สึกราวกับค้นพบความสุขแม้ว่าจะแพ้ มีเวลาส่วนตัวใกล้จะเรียนจบแล้ว
ช่วงเวลาที่แสนดี
"มานอนอะไรตรงนี้"อาคากิยืนมองคากะนอนลงบนสนามหญ้าภูเขาหลังโรงเรียน
"เธอยังตามฉันอีกเหรอ"ใบหน้านิ่งๆลุกขึ้นมามองผู้มาเยือนอาคากิรับรู้บางสิ่งบางอย่างในแววตาคู่นั้น
ไร้ความเจ็บปวด ทั้งๆที่แพ้แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังดีใจ
คากะมองอาคากิกวักมือให้เข้ามาใกล้อย่างผิดปกติหรือแพ้จนเจ็บปวดงั้นเหรอ…
"ทำไมพี่ต้องแกล้งแพ้”อาคากิยืนนิ่ง
“…กะแล้วว่าเธอต้องรู้ ก็สมเป็นเธอล่ะนะ”คากะค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมาแล้วเดินมาใกล้ๆอาคากิ
“เพราะอะไรน่ะเหรอ
ก็แค่ลองใจน่ะ
เคยได้ยินที่เขาพูดกันหรือเปล่าว่าเราจะรู้ว่าใครรักเรจริงต่อเมื่อเราล่มและทุกๆคนก็ทำให้ฉันได้เห็น”คากะยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีใครเคยเห็นเพราะมันเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดเลยก็ว่าได้อาคากิเหม่อมองไปที่รอยยิ้มนั้น
“เอาล่ะฉันตอบคำถามเธอแล้ว
เธอจะตอบได้หรือยังว่าทำไมถึงมาทีนี้”คนหน้าคมยืนมองอาคากิ
“ก็เพราะรู้ว่าพี่อยู่ที่นี้”อาคากิตอบเบาๆ
“บรรยากาศแบบนี้คงไม่ควรพูดเรื่องแบบนี้เลยถ้าฉันจะถามเธอว่า”คากะเอื้อมมือไปจับมือเรียวนั้นไว้เป็นครั้งแรกเลยนะที่คากะทำแบบนี้
“เธอยังรักฉันหรือเปล่า”คำถามที่ชวนใจเต้น อาคากิตกใจ
“พี่จะถามทำไม”แววตาที่ค้นหาความจริงคากะสบตานั้น
“ก็ตอนนี้ฉันน่ะไม่มีอะไรเลยทั้งความสง่า
ความเท่ ไม่ได้เลิศเลอไม่ได้เป็นรุ่นพี่สุดเพอร์เฟ็คอย่างที่ใครเขาว่าไว้ เธอยังรักฉันหรือเปล่า”ว่าแล้วคากะก็ค่อยๆคลายมืออาคากิออกเดินหันหลังไป
“พี่จะถามคำถามที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วทำไม”อาคากิเดินเข้ามากอดจากทางด้านหลังพร้อมกับกระซิบเบาๆ
“นั้นสินะ ยัยขี้โกงขโมยตัวไม่พอยังมาขโมยหัวใจฉันอีก
อาคากิ”
"อาจจะพูดช้าไปสักนิดแต่ตอนนี้ฉันรู้ใจตัวเองแล้วว่า ฉันรักเธอ"คนตัวสูงแกะมือเรียวสวยที่กอดตัวเองนั้นออกเพื่อหันมาสบตาคนตรงหน้าพร้อมกับพูดประโยคหนึ่งที่กลั่นกรองแล้วกลั่นกรองอีกออกมา เพราะไม่มั่นใจถึงต้องใช้เวลาแต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว
ที่ฉันแข่งยิงธนูแพ้ไม่ใช่ลองใจแฟนคลับแต่เพื่อจะลองใจเธอ และเธอก็ยังคงอยู่
มันอาจจะช้าไป
และไม่มีความโรแมนติค
แต่มันก็จริงจังสุดๆสำหรับฉัน
ฉันรักเธอ แม่คนโรคจิต
อาคากิยืนนิ่งหลังจากที่ได้ฟังประโยคนั้นประโยคที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินพลันน้ำตาสีใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนานเท่าไหร่ที่รอคำคำนี้คากะกางแขนออกมาเราสองคนกอดกัน
"นี่ฉันฝันไปงั้นเหรอ"อาคากิพึมพำออกมา
"อยากรู้ไหมว่าฝันไปหรือเปล่า"คากะหยิกเข้าที่แก้มขวาของอาคากิ
"โอ้ยย เจ็-----"ยังไม่ทันได้บ่นรู้ตัวอีกทีริมฝีสวยๆคนตรงหน้าก็ประทับเข้ามาที่ริมฝีปากของเธอ
นี่สินะตัวตนของคากะซัง
บทจะรุกก็รุกได้น่ารักขนาดนี้
แบบนี้ไม่ให้รักได้ไง
TBC
ความคิดเห็น