รักวุ่นๆกับผู้หญิงหน้าตาย

ลำดับตอนที่ #1 : นักเรียนใหม่

 

ณ โรงเรียนหญิงล้วน

 

"เอาล่ะวันนี้จะมีเด็กใหม่ประจำห้องเราเอาล่ะแนะนำตัวหน่อยสิ"คุณครูสาวสวยมาดขรึมผมสีดำเงายาวสลวยเธออยู่ในชุดสีขาวคล้ายชุดนายทหารเรือเธอยืนตรงสง่างามเธอคือคุณครูนางาโตะครูประจำชั้นห้องแห่งนี้เธอผายมือออกแก่ผู้มาเยือนใหม่  ผู้มาเยือนใหม่มีใบหน้าเรียวสวยดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนแววตาดูอ่อนโยนผมสีน้ำตาลปล่อยยาวสลวยผิวขาวราวกับหิมะแต่เธอไม่ใช่สโนว์ไวแน่นอนเธอตัวเล็กว่าคุณครูเล็กน้อยเดินออกมาข้างหน้าส่งยิ้มเล็กน้อยแก่สมาชิกภายในห้องนี้"ฉันชื่ออาคากิค่ะ อายุ16ปีค่ะ"

 

"ส่วนที่นั่งก็....นั่งตรงนั้นจ๊ะ ตรงผู้หญิงผมมัดข้างน่ะจ๊ะคุณคากะดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะค่ะ"คุณครูชี้มือไปยังโต๊ะนั่งหลังสุดซึ่งมันเป็นโต๊ะนั่งเป็นคู่ๆตรงนั้นเป็นที่เดียวที่ยังว่างอยู่อาคากิมองตามที่ครูชี้แล้วหันมาพยักหน้าตอบรับคุณครูเธอสะพายกระเป๋าก้าวเท้าเดินไปตรงที่นั่งที่ว่างเปล่าตรงนั้นระหว่างทางเดินเพื่อนๆก็ส่งยิ้มอ่อนหวานออกมาให้ยกเว้นผู้หญิงที่เธอต้องนั่งด้วย ผู้ที่มีใบหน้าไร้รอยยิ้มมองมาที่อาคากิแล้วเอื้อมมือดึงเก้าอี้ข้างๆออกให้

 อาคากิยิ้มตอบเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณเธอวางกระเป๋าลงและพาร่างของเธอนั่งลงเก้าอี้ คากะคือผู้หญิงที่นั่งข้างๆเธอ จุดเด่นของเธออยู่ที่ผมมัดด้านข้างและใบหน้าที่นิ่งๆดูเย็นชาต่างกับคนอื่นที่มีรอยยิ้มให้เธอ

"สวัสดีจ๊ะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ"อาคากิหันหน้ามาเพื่อจะสร้างมิตรภาพแต่อีกคนดูจะเย็นชาเหลือเกินไร้การตอบรับจากอีกฝ่ายอาคากิก็หันหน้ากลับไปมองที่กระดาน คากะเหลือบไปดูสีหน้าอีกฝ่ายแล้วมองไปที่กระดานเช่นกัน

"ฉันชื่อคากะคุณคงได้ยินชื่อฉันจากคุณครูแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"คากะพูดขึ้นมาโดยไม่แม้แต่จะหันมามองอีกฝ่าย อาคากิได้ยินก็ยิ้มเล็กน้อยรู้สึกกลัวๆกับเพื่อนร่วมโต๊ะ....

 

"เอาล่ะจ๊ะ วันนี้ครูจะให้จับคู่speak Englishใครที่จับคู่ได้แล้วก็มาสุ่มหนังสืออังกฤษไปอ่านโดยให้อ่านหน้าที่ครูแปะโพสอิทคั้นเอาไว้ซึ่งหนังสือพวกนี้เป็นนวนิยายดังๆจากต่างประเทศ ครูเลือกตอนดังๆไว้ให้อ่านแล้ว2อาทิตย์หน้าครูจะให้พวกเธอมาอ่านหน้าห้องพร้อมแสดงละครนะจ๊ะใครแสดงดีครูให้เต็มใครแสดงไม่ดีก็มีบทลงโทษนะจ๊ะเดส~"คองโกวคุณครูสาวสวยสดใสที่จบจากมหาวิทยาลัยอังกฤษแล้วกลับมาสอนภาษาที่โรงเรียนแห่งนี้เธอไม่ได้เข้ามาในห้องแค่ตัวเปล่าเพราะเธอนำหนังสือภาษาอังกฤษจากเมืองนอกมาเพียบมาใช้ในการสอนซะด้วยซึ่งก็ทำให้นักเรียนบางคนในห้องแทบสะอึกเพราะพวกเธอไม่ชอบภาษาอังกฤษนั้นเอง

"คุณคากะจะคู่กับใครค่ะ"อาคากิหันมามองหน้าคากะ

"คู่กับใครก็ได้ค่ะ"คากะเหงื่อตกเล็กน้อยเพราะวิชานี้เป็นวิชาที่เธอไม่ถนัด....

 

"งั้นมาคู่กันนะค่ะ"อาคากิกุมมือคากะเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คากะหน้านิ่งๆรีบซ่อนใบหน้าแดงๆดึงมือออกอาคากิมองกระทำแบบนั้นแล้วคากะพึมพำออกมาเบาๆแต่พอให้อีกคนไดัยิน

"ช่วยไม่ได้นะ เธอเพิ่งมาใหม่จะคู่ด้วยก็ได้"

 

"แหมๆคุณคากะแปปเดียวก็สนิทกันแล้วเหรอ เฮอะ คาบนี้ภาษาอังกฤษหวังว่าเธอจะอ่านออกนะไม่เป็นตัวถ่วงคุณอาคากิเขา!!!คุณอาคากิค่ะ ฉันซุยคาคุค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"เสียงหวานที่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยียวนกวนประสาทก็ดังขึ้นแทรกบรรยากาศที่เกือบจะดีเมื่อกี้หมดคากะแทบอยากจะเอาหนังสือฟาดเข้าที่กะบาลซุยคาคุ อาคากิหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นเธอยิ้มน้อยๆแล้วตอบตามมารยาท"เช่นกันค่ะคุณซุยคาคุ!"

 

"ซุยคาคุ ฉันเองก็หวังว่าเธอจะอ่านมันออกเหมือนกันนะ!ไม่ต้องให้คุณโชวคาคุคอยกระซิบบอกอย่างคราวก่อน!"

 

"ฮึ่ม!!!พูดงี้เรามาแข่งกันอ่านดีกว่า!!"

 

"ได้สิ!!!ถ้าแพ้อย่ามาร้องไห้นะ"

 

"บอกตัวเองเถอะ คุณคากะ!!!!"

 

"ฮึ่มมม!!!!"

 

ทั้งคู่กัดฟันรีบลุกขึ้นจากบริเวณนั้นเดินไปยังหน้าห้องที่มีคุณครูคองโกยืนรอนักเรียนมาสุ่มหยิบหนังสือภาษาอังกฤษ อาคากิมองการกระทำทั้ง2อย่างงงๆ ตัดมาทางคากะกับซุยคาคุพวกเธอไม่รีรอรีบคว้าหนังสือภาษาอังกฤษที่ถูกสุ่มอยู่ในกอง ไม่มีใครรู้ว่าใครจะได้เรื่องอะไร....

 

ทันทีที่คว้าหนังสือขึ้นมาซุยคาคุก็ก้มลงมองเธอถึงกับหน้าเบ้น้อยๆ

"ซินเดอเรล่า..."ซุยคาคุสีหน้าแย่ลงน้อยๆเธอเปิดไปตามหน้าโพสอิทคั้นเอาไว้

 

"เป็นตอนนางซินเต้นรำอยู่กับเจ้าชาย.......แล้วก็เป็นตอนที่เจ้าชายตามหาซินเดอเรล่าด้วยรองเท้าแก้ว"

 

คากะยิ้มมุมปากสายตาที่ชวนกวนส้นเท้าอีกฝ่ายเอามากๆเธอหยิบหนังสืออังกฤษขึ้นมาดูบ้างว่าได้เรื่องอะไรทันทีที่ก้มลงไปดูคากะแทบหัวเสียกับหนังสือที่เห็น

"โรมิโอกับจูเลียต......ตอนงานใส่หน้ากากและตอนที่ทั้งคู่ตาย...."

 

ทั้งคู่เงียบอยู่นานก่อนจะวิ่งตรงดิ่งไปหาคุณครู

"ครูคองโกว!!!!!!นี่มันหนังสือรักชัดๆหนูอ่านมันไม่ได้หรอกกกก!!ต้องแสดงด้วยนี่!!!!!"ซุยคาคุพูดใบหน้าแดงก่ำ

"ครูคองโกค่ะ!!!! นี่มันมีฉากจูบด้วย ครูคิดอะไรอยู่!!!!!"คากะก็พูด พยายามทำหน้านิ่งๆแต่แก้มแดงเถือก...

 

"แหมๆพวกเธอนี่นะไม่ประสีประสาเอาซะเลยการที่ ฉันให้พวกเธอได้ลองread a book เพราะอยากให้พวกเธอได้สร้างมิตรภาพกับคู่ของตนเองไงจ๊ะอีกอย่างแค่จูจุบกันเองเมืองนอกเขาก็ทำกัน"ครูคองโกทำหน้าดีด๊า~ไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนจะหัวเราะมาดังๆเธอสบตาคากะและซุยคาคุอย่างมีชัยก่อนเธอจะห้ามปรามทั้ง2เพราะพวกคากะซุยคาคุจะเปลี่ยนหนังสือนั้นเอง ดีนะโรงเรียนนี้หญิงล้วน....

"ถ้าพวกเธอคิดเปลี่ยนเดียวฉันก็ให้เรื่องไททานิกตอนแจ๊คกับโรสอยู่หน้าเรือสำเภาซะหรอกจะเอาไหม"

 

....

........

.............

 

"โชวจัง...ฉันได้เรื่องซินเดอเรล่าอ่ะ ในสมุดมีฉากเต้นรำอ่ะคือฉัน...."

 

"ไม่เป็นไรน่า เราก็ตามบทไปแค่นั้นเองซุยจังไม่ต้องเครียดหรอกนะ"โชวคาคุยิ้มตอบรับเอื้อมมือลูบหัวซุยคาคุเบาก่อนจะจับมือพากลับนั่งที่

 

....

.......

 

 

 

แค่นั้นเองอ่อ โชวจังไม่เขินอายฉันบ้างเลยเหรอ....

 

_____________________

 

"คุณคากะได้เรื่องอะไรมาค่ะ"อาคากิมองคากะที่เดินกลับมาด้วยใบหน้าที่โคตรสิ้นหวังปนแก้มแดงๆ เธอมองหน้าอาคากิด้วยความอึดอัดใจ เธอถอนหายใจเล็กน้อย จับได้เรื่องไหนไม่ได้ดันจับได้เรื่องรักโรแมนติคอีกเธอยิ่งไม่ประสีประสาเท่าไหร่ แหม... คุณครูก็ช่างเลือกตอนจริงๆเอามาซะตอนจูบ คิดจะปลูกดอกลิลลี่หรือไง... ถ้าโรงเรียนนี้มีผู้ชายมันจะเป็นยังไงนะ...

 

"โรมิโอกับจูเลียตค่ะ"คากะพูดจบก็หลบสายตาทันทีรีบนั่งที่ตัวเองอาคากิได้ฟังก็ยิ้มกว้าง เรื่องโรมิโอกับจูเลียตเรื่องโปรดเธอเลยล่ะ อาคากิเธอไม่รู้อะไรซะแล้วคากะส่งหนังสือให้อาคากิอ่านเธอเปิดไปหน้าที่คุณครูคองโกคั่นโพสอิทไว้

 

.....

 

[ในงานสวมหน้ากาก

โรมิโอเต้นรำพร้อมกับจูเลียตทั้งสองประสานมือระหว่างกัน

โรมิโอ:ขนาดท่านใส่หน้ากากยังงดงามเช่นนี้...

จูเลียต:ท่านก็พูดเกินไปแล้ว พูดแบบนี้ข้าเขินนะ

โรมิโอโอบกอดจูเลียตพลางกระซิบ

โรมิโอ: ได้โปรดให้ข้าได้มองหน้าเจ้า ให้ข้าได้ยลโฉมของเจ้าว่าเจ้างดงามเพียงใด

จูเลียต:หากข้าเปิดหน้ากากออกท่านก็ต้องเปิดหน้ากากออกเช่นกันนะค่ะ

โรมิโอยิ้มหวาน:ได้สิ

ทั้งสองจับมือกันเดินออกไปที่ระเบียงหน้าต่างโรมิโอยืนตรงหน้าจูเลียตส่งสายตายตาอันอบอุ่นทั้งคู่ยืนสบตากันอยู่นาน

โรมิโอ:ให้ข้าได้เห็นใบหน้าท่าน...

จูเลียตยกมือเรียวบางขึ้นมาถอดหน้ากากออกสบตากับโรมิโอ

โรมิโอ:ท่านช่างงดงามยิ่งนัก อา... งดงามเสียยิ่งกว่าหญิงใดบนโลกใบนี้ โอ หัวใจของข้า...

จูเลียต:เมื่อท่านได้เห็นใบหน้าของข้าแล้วท่านช่วยถอดหน้ากากออกด้วย

โรมิโอ:ได้สิ 

โรมิโอยิ้มบางๆมือหยาบๆยกขึ้นมาดึงกน้ากากออกจากใบหน้า

จูเลียต:ท่านเองก็หล่อเหลือเกิน ทั้งดวงตาคิ้วที่ดูอ่อนโยนทำให้หัวใจของข้า....

โรมิโอกุมมือจูเลียตไว้ที่หน้าอกยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆให้จูเลียตได้ฟังหัวใจของเขา

โรมิโอ:ให้ข้าได้สัมผัสริมฝีปากที่งดงามของท่านจะได้ไหม

โรมิโอยื่นใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้ๆหน้าจูเลียต จูเลียตหลับตาลงเพื่อรอ...ทั้งคู่บรรจงจูบอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนาน.........

---------------------------------------

โรมิโอ"อะไรกันจูเลียต นี่เจ้าตายแล้วเหรอ โธ่ได้โปรด ลืมตาขึ้นมาสิ!!บอกข้าว่ามันไม่จริง!! จูเลียตข้าจะขอตายตามไปกับเจ้า"

โรมิโอก้มลงไปประทับริมฝีปากเบาๆก่อนจะคว้าถุงใส่ของของโรมิโอเขาหยิบขวดยาเล็กๆที่มีอานุภาพทำลายล้างอย่างน่ากลัวมันคือ ยาพิษ เขาดื่มอย่างไม่ลังเล ทุกอย่างเริ่มเบลอไปหมดตัวเขาเริ่มชาขึ้นและเย็นขึ้นเขาเอื้อมมือไปสัมผัสจูเลียตอย่างทะนุถนอมพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะสิ้นใจ...

โรมิโอ:"ข้าจะขอรักเจ้าทั้งที่มีลมหายใจและไม่มีลมหาย....ใ...จ....."

ไม่กี่นาทีต่อมาจูเลียตก็ฟื้นขึ้นมาในระยะเวลาที่เธอกินยาหยุดลมหายใจเพื่อหนีการแต่งงานกับชายที่เธอไม่ได้รัก เธอสะลึมสะลือเล็กน้อยเห็นโรมิโอนอนอยู่ข้างๆก็ดีใจรีบเข้าไปหาทันทีที่เธอสัมผัสตัวโรมิโอ น้ำตาเธอก็ไหล

'ทำไมตัวคุณเย็นแบบนี้!?....ไม่นะโรมิโอ!!!!!!!!!!!"

จูเลียตร้องไห้โอบกอดโรมิโอเอาไว้เหลือบเห็นขวดยาเขาคงคิดว่าเธอตายเลยฆ่าตัวตายตาม... ทำไมโลกถึงโหดร้ายกับเธอเช่นนี้จูเลียตหยิบขวดยาขึ้นมาดื่มบ้างเธอร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ"ไม่มียาพิษสักหยด...."

จูเลียตกุมมือที่เย็นชืดของโรมิโอเอื่อมมือไปคว้าดาบสั้นที่เหน็บตรงเอวโรมิโอเธอยิ้มน้อยๆน้ำตาไหลริน

"ข้ารักท่านและจะอยู่กับท่านตลอดไป...."

ฉึก!!

........

จบตอน 

พยายามเข้านะจ๊ะ อิอิ happy♡ <<ลายมือครูคองโกว

 

"....."อาคากิอ่านจบตัวแข็งเป็นหิน...คากะไม่ยอมหันมามองหน้าเธอเลย เธอเหลือบมองคากะ หูของคากะเป็นสีแดง....

 

อาคากิอมยิ้มเล็กน้อย

 

'นึกว่าจะเป็นคนไร้ความรู้สึกซะอีก'

 

 

_______________________

 

ณ สนามบาส

 

"คาบนี้เป็นคาบต่อจากคาบภาษาอังกฤษซึ่งทุกคนคงได้รู้ว่าตนเองต้องแสดงละครเรื่องอะไร วันนี้ครูนากะจังไอดอลแห่งโรงเรียนนี้จะมาสอนแอคติ้งการแสดงนะจ๊ะ~ซึ่งคะแนนก็ได้2วิชาคือ วิชาอังกฤษและวิชาการแสดง"นากะจังชูมือสองนิ้วขึ้นตามสไตล์ของเธอเอง   เธอจบเอกการแสดงมาด้วยอันดับหนึ่งมหาวิทยาลัยโตเกียวนักเรียนนั่งฟังอย่างตั้งใจเพราะคะแนนได้2วิชา ฮุฮุ

"เอาล่ะ พวกเธอเข้าคู่ตามที่จับ หันหน้าเข้าหากัน จับมือกันและก็หมุนติ้ววววๆ

เอายิ้ม

เอาตีหน้าเศร้า

เอาแสดงหน้าดีใจ

แสดงหน้าโกรธ

คิดว่าเวลาหิวต้องทำหน้าแบบไหน"

 

"เป็นวิชาที่น่าเบื่อจริงๆ"คากะเท้าคางบ่นน้อยพอให้อีกคนได้ยินอาคากิยิ้มหวานหันหน้ามาหาคากะ คากะถอนหายใจเล็กน้อยเธอเริ่มเหงื่อตกเพราะต้องจับมืออีกฝ่าย

"คุณคากะเหงื่อออกเยอะจัง แถมหน้าก็ดูแดงๆเป็นอะไรรึป่าวค่ะ"อาคากิถาม

"เอ.... อ่อ....อากาศมันร้อนน่ะ อย่าสนใจเลยตั่งใจซ้อมดีกว่า"คากะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้คงที่มือที่จับเริ่มสั่นๆอาคากิได้ฟังก็ยิ้มบางๆถึงแม้เธอจะงงก็ตาม

 

'ที่นี่หนาวจะตาย!?'

 

----------------------------

ช่วงพัก

 

"อาคากิซัง ฉันฟุบุกิค่ะ ส่วนนี้เพื่อนฉันชื่อยูดาจิ"ฟุบุกสาวร่างเล็กแถมแบน!?เธอแนะนำตัวและแนะนำเพื่อนเธอที่แบนไม่แพ้กัน!? ด้วยความอัธยาศัยดีอาคากิยิ้มตอบรับยื่นมือจับกันแสดงความรู้จักและเป็นมิตร

โดยมีคากะมองอยู่ห่างๆ แหนะๆทำเป็นเมินแต่จริงๆก็สนใจ

คากะถอนหายใจเบาๆแล้วก็เดินออกจากห้องเรียนไป.......

อาคากิที่หัวเราะยิ้มๆกับเพื่อนก็หันไปเห็นคากะเดินออกจากห้องไป

"คุณคากะไปไหนอ่ะ"อาคากิชี้นิ้วไปยังประตูที่คากะเพิ่งเดินออกไปฟุบุกิกับยูดาจิมองตามก่อนจะยิ้มเห่ยๆ

"อย่าสนใจเขาเลยค่ะ ปกติเขาก็ไม่ค่อยคุยกับคนอื่นอยู่แล้วคงจะไปดาดฟ้าตามปกติมั้งค่ะ"

 

 

 

คากะยืนมองท้องฟ้าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเธอมือเกาะกรงเหล็กสายตาจ้องมองไปที่ท้องฟ้ามองหมู่เมฆล่องลอยอย่างอิสระ ซึ่งเธอก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน

"เป็นที่ที่สบายจริงๆ~"คากะยิ้มออกมาเธอล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากระโปรงหยิบหนังสือภาษาอังกฤษเล่มนั้นมาอ่าน

"อะโอว... ยะยูวว...อา...เว  รี่ บะบิวบิ้วติฟูล"

คากะแทบจะเอาหัวฟาดลงพื้นซีเมนต์สำเนียงเธอนี่ช่างช้ำในตรมยิ่งนัก คิดแล้วก็เครียด ใช่เราต้องเล่นแสดงสีหน้า คุณอาคากินี่น่าสงสารนะที่ต้องมาคู่กับเธอ

'ฉันคิดว่าจะเป็นโรมิโอ เพราะหน้าอย่างฉันเล่นจูเลียตเพื่อนทั้งห้องคงจะหัวเราะไม่น้อย'

อาคากิแอบเดินตามขึ้นมาดู ภาพที่เธอเห็นคือคากะกำลังทำท่าทางแปลกๆและใบหน้าที่ฝืนธรรมชาติของเธอ
"ฮะฮะ"อาคากิแอบขำเล็กน้อยก็ยังแอบดูต่อไป

 

" you are....บิ..โอ้ยยยยยย พูดไม่ได้"คากะจับเข่ากุมขมับเบาๆหน้าแดงแปร้ดดดดเมื่อคิดถึงหน้าเด็กใหม่ขึ้นมาอาคากิแอบมองดูห่างๆและแล้วคากะก็พูดประโยคหนึ่งที่ทำให้อาคากิยิ้มออกทันที"สงสารคุณอาคากิจังต้องมาคู่กับเราต้องพยายามหน่อยแล้ว..."

 

"แหม คุณคากะจริงๆแล้วคุณก็เป็นห่วงฉันเหรอค่ะ"ในที่สุดอาคากิก็ยอมเผยตัวคากะตาเหลือกสะดุ้งหน้าแดงสุดๆหวังว่าเธอจะไม่ได้ยินอะไรเมื่อกี้นะคากะรีบดึงสติตัวเองกลับทันทีเข้าโหมดหน้าบึ้งเหมือนเดิม

"ป่าวค่ะ ฉันจะห่วงคุณทำไม ที่ฉันทำเนี่ยเพื่อคะแนนค่ะ"คากะพูดไปหลบสายตาอาคากิเธอทำหน้าบึ้งๆเบ้ๆทันที

 

ปากแข็งจริงๆนะ

 

อาคากิเห็นท่าทีก็ยิ้มหลุดขำออกมาเธอเดินเข้าไปใกล้ๆคากะจนคากะถอยหนีจนชิดมุมอาคากิยิ้มๆคว้าหนังสือภาษาอังกฤษในมือคากะมาอ่านบ้างเธอเปิดหน้านั้นแล้วเริ่มอ่านคากะตกตะลึงทันทีในสำเนียงของอาคากิ

 

มันช่าง....!!!!!

 

 

ไม่ต่างจากเธอเลย...!?

 

 

อาจจะแย่กว่าเธอด้วยซ้ำ!!!?

 

 

"โอว...ไอ....แอม...วะวอน....ว๊อน...ทูว....ซะซี อันนี้อ่านไม่ออกอ่ะ คิคิ"อาคากิอ่านไปขำไปซึ่งสำเนียงของเธอทำให้คากะอมยิ้มและขำออกมาเบาๆอาคากิมองใบหน้านั้นอย่างมีความสุข

 

"คุณคากะเวลายิ้มแล้วน่ารักจัง"

 

...

 

...

 

บูมมม!!!!

และแล้วควันก็ลอยออกมาจากหน้าแดงๆของคากะเธอยกมือเรียวปิดหน้าตัวเองทันทีอาคากิยิ้มหวานมองไปที่ใบหูของคากะที่แดงแจ๊ด

"พูดบ้าอะไรของคุณน่ะ!!ฉันจะไปล่ะบาย"คากะรีบวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นทันทีอาคากิเองตอนแรกก็อึ้งๆเล็กน้อยสักพักเธอก็เริ่มเข้าใจนิสัยของคากะ

...

.......

............

"จริงๆเธอก็น่ารักจริงๆนะ"

 

 

________________________________
 

และแล้วก็เริ่มต้นชีวิตนักเรียนใหม่

 

"นี่คุณอาคากิเอาขยะไปทิ้งให้หน่อยสิ"เพื่อนๆในห้องพูด

 

"ได้ค่ะ"อาคากิยิ้มน้อยๆ

 

"คุณอาคากิ ช่วยไปซื้อขนมปังให้หน่อยจิ"

 

"ได้ค่ะ"อาคากิยิ้มน้อยๆ

 

"คุณอาคากิช่วยทำเวรวันนี้ได้ไหมค่ะฉันมีธุระข้างนอก"

 

"ได้ค่ะ"อาคากิมองแต่ก็ตอบรับเธอกลัวเพื่อนจะไม่ชอบเธอ

 

"วันนี้มีทำความสะอาดสระน้ำพวกเราติดงานอ่า คุณอาคากิทำไปก่อนนะเดียวมาชดให้วันหลัง"

 

"ก็...ได้ค่ะ"

 

"วันนี้ไปร้องคาราโอเกะกันนนนคุณอาคากิไปด้วยกันไหมค่ะ ดีเลยยยวันนี้คุณอาคากิเลี้ยง"

 

"เอ๋!!ก็ได้ค่ะ ครั้งเดียวนะค่ะ"

 

3วันผ่านไปเป็นเหตุการ์ณเดิมๆทุกอย่าง

 

"คุณอาคากิค่ะ คือฉันต้องรีบไปทำงานบ้านอ่ะค่ะ คุณอาคากิช่วยทำความสะอาดห้องได้ไหมค่ะ"

 

อาคากิมองหน้าเพื่อนเธอทำท่าจะปฏิเสธเพราะเพื่อนเธอก็พูดประมาณนี้มาหลายรอบแล้วอ้างนู้นอ้างนี้ตลอด อาคากิตั้งใจจะปฏิเสธพอสบตาเพื่อนเธอถอนหายใจน้อยๆ

"ครั้งนี้สุดท้ายล่ะนะค่ะ"

 

อาคากิเก็บกวาดห้องคนเดียวเธอเดินไปที่ถังขยะแล้วยกมันขึ้นมา จริงๆเธอเป็นเวรวันจันทร์ต่างหากนี่ก็วันพฤหัส...ตลอด3วันมานี่เธอต้องทำเวรให้ทุกคน....

"อะไรกันน่ะ ยัยพวกนั้น...ฮึ่ม!!"อาคากิเหวี่ยงถังขยะอย่างหงุดหงิดเดินไปตามทางเดินมองลอดกระจกเห็นเพื่อนๆเธอเดินออกจากโรงเรียนอย่างมีความสุข

'ให้ตายสิ พวกเธอคิดว่าฉันนางฟ้าหรือไงนะไหนว่าติดงานไงไปเที่ยวชัวร์เล้ยยย'

 

พลัก!!

'โอ๊ะ!!!ให้ตายเฮอะ ใครเดินมาชนเนี่ยขยะกระจายหมดเลย'

 

(จริงๆแล้วอาคากิเดินชนเอง)

 

"นี่คุณไม่มีตาเดินหรือไงย่ะ!! ทีหลังเดินน่ะหัดระวังบ้าง!! เห็นไหมว่าถังขยะมันหนัก...ว้ายยยย คากะซัง ยังไม่กลับหรือค่ะ แหะ แหะ"อาคากิหน้าแดงก่ำหัวเราะเห่ยๆเผลอใส่อารมณ์ลงไปซะเต็มที่คากะมองหน้าอาคากิ คิ้วเธอเลิกขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอกำลังงงกับผู้หญิงตรงหน้าเธอ เธอก้มลงมองขยะแล้วก้มตัวลงไปเก็บอาคากิเองก็ก้มตัวลงไปเก็บเช่นกัน

อาคากิไม่กล้ามองหน้าคากะเลยสักนิดเมื่อกี้เป็นตัวตนแท้ๆของเธอเธอรู้สึกผิดต่อคนที่เธอชน

คากะเก็บเสร็จก็ดึงถังขยะจากมืออาคากิแล้วเดินไปทิ้งตรงกองเผาขยะอาคากิมองตามสักพักคากะเดินมาหาอาคากิตรงหน้า

 

"คากะซังเมื่อกี้ขอโทษนะค่ะ"อาคากิก้มหน้าพูด แก้มแดงๆเหงื่อไหลเล็กน้อยคากะมองการกระทำนั้นโดยไม่ตอบอะไรเลยใบหน้านิ่งของคากะทำให้อาคากิกลัวและในที่สุดคากะก็ขยับร่างกายแล้วเธอยื่นมือมาตรงหน้าอาคากิ อาคากิมองตามอย่างงงๆคากะก้มตัวลงน้อยๆมือคว้ากระโปรงอาคากิแล้วเปิดขึ้น

พรึ่บ!!!

"ว้ายยยยย!!!คากะซังทำอะไร!!"ชั่วเวลาไม่กี่วินาทีคากะเห็นมือเรียวบางที่ติดไอพ่นพุ่งเข้าที่ใบหน้าตัวเองอย่างรวดเร็วเร็วกว่าFast7ซะอีกสาวหน้าขรึมปิดตารับแรงกระแทกอย่างจัง เพียะ!! อย่างที่เซอร์ไอแซคนิวตันเคยกล่าวเอาไว้แรงกระทำเท่ากับแรงรีแอ๊คชั่น!!!?อาคากิหน้าแดงก่ำ

จ้องเขม็งไปที่คากะไฟเริ่มลุกในใจเธอ!คากะกุมแก้มข้างซ้ายที่ถูกตบเห็นสีหน้าอาคากิแล้วยิ้มน้อยๆจนอาคากิต้องงงอีกแล้ว

"เธอชอบที่ฉันทำเมื่อกี้ไหม คุณอาคากิ"คำตอบก็ต้องไม่อยู่แล้วอาคากิตอบอย่างไม่มีลังเลเธอกำลังจะโกรธแต่ในขณะที่คากะดูนิ่งๆเช่นเคย

"เธอตอบว่าไม่สินะ งั้นฉันจะไม่ทำมันอีก แล้วก็เรื่องทำเวรน่ะก็บอกเพื่อนๆซะนะ ฉันมองเธอมาหลายรอบล่ะ ถ้ารู้สึกว่าไม่นั้นก็คือไม่ ถ้าไม่ชอบหรือไม่พอใจหรือกำลังลำบากใจก็แค่พูดมันออกมาถ้าคุณยังนิ่งเงียบทำตามคำขอเพื่อนและไม่เป็นตัวของตนเองคุณจะไม่มีความสุขนะ คุณอาคากิเข้าใจรึป่าว"คากะสบตาอาคากิยิ้มเบาๆอาคากินิ่งๆตกใจที่ถูกมองออกคากะเดินเข้าไปใกล้ๆอาคากิยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอาคากิหลับตาปี้คากะกระซิบเบาๆที่หูขวาอาคากิว่า

 

"ขอโทดนะที่เปิดกระโปรงเธอ"พูดจบก็เดินถือถังขยะเข้าไปเก็บในห้องเรียน

 

ตึก...ตัก...อาคากิหน้าแดงงงงยืนเงียบอยู่นาน คำพูดเมื่อกี้ของคากะทำให้เธอสบายใจขึ้นมาเล็กๆแม้การกระซิบของคากะทำให้เธอตะลึงเล็กน้อย....

 

____________

วันต่อมา

 

"นี่คุณอาคากิ ช่วยเอาขยะไปทิ้งหน่อยสิ"

ซุยคาคุพูด

 

"ขอโทษนะค่ะ ฉันคงทำให้ไม่ได้...ขอโทษนะค่ะอย่าโกรธฉันนะ"อาคากิก้มหน้าขอโทษ

 

"โกรธอะไรกัน เธอบ้ารึป่าวเนี่ยฉันก็นึกว่าเธอว่างเห็นเธอทำเวรทุกวัน ฮะฮะ งั้นฉันไปทำเวรก่อนนะ"ซุยคาคุอมยิ้มเบาๆเดินไปหาโชวคาคุที่กำลังทำความสะอาดห้องอยู่

 

เอ๋!อะไรกันทำไมง่ายจัง!?

 

อาคากิยิ้มกว้างพลันเธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนกอดอกยืนอยู่ที่มุมห้องมองเธออยู่เธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่อบอุ่นที่ส่งมาถึงเธอ คากะซังขอโทดที่ตบนะค่ะและขอบคุณสำหรับคำพูดเมื่อวานค่ะ อาคากิส่งยิ้มอ่อนๆเธอจะเดินเข้าไปขอบคุณคากะแต่ก็ถูกเพื่อนกลุ่มหนึ่งฉุดเอาไว้

"วันนี้มีงานเทศกาลล่ะ เราไปเที่ยวกันเถอะ"ฟุบุกิกับยูดาจิชวนอาคากิไปเที่ยวงานเทศกาลตอนกลางคืนซึ่งพออาคากิก็ตาเป็นประกายยิ้มเฮฮาจนลืมคุณคากะจังซะแล้วและแล้วอาคากิ ยูดาจิและฟุบุกิรีบเดินออกจากห้องทันที

ทันทีที่อาคากิหายวับไปซุยคาคุก็เดินไปใกล้ๆคากะเธอหัวเราะเยาะเล็กน้อย

"แหมๆ!ถุกทิ้งซะแล้ว"

คากะแสยะยิ้มเล็กน้อยเธอหยิบรูปโชวคาคุในกระเป๋าเสื้อเธอขึ้นมาเป็นรูปโชวคาคุนั่งหลับในห้องเรียนแล้วส่งให้"ฉันไม่เข้าใจเลยคุณคากะ ทำไมต้องให้ฉันไปหลอกถามเขาด้วยปกติเธอมักจะไม่สนใจชีวิตคนอื่นอยู่แล้วหนิแต่ก็ขอบคุณสำหรับค่าจ้างนะ"

 

 

คากะยิ้มน้อยๆ

 

 

 

"ก็แค่เห็นแล้วมันอึดอัดแค่นั้นเอง"

TBCเด้อ~

_________________