The bond

ลำดับตอนที่ #4 : When I feel "Love"

When I feel "Love"

 

เช้าที่แสนสดใสสำหรับนักเรียนทุกคนยกเว้น
 

"คากะซังจ๋า~วันนี้ขอให้เป็นเด็กดีอย่างเคยนะจ๊ะ"อาคากิยิ้มเบิกบานก้มลงไปหอมแก้มบุคคลที่ยังไม่ตื่นยื่นมือออกมาลูบไล้ที่ใบหน้าก่อนจะโน้มตัวไปจูบที่ริมฝีปากเบาๆของอีกคนแล้วจัดแจงชุดนักเรียนให้เรียบร้อยค่อยออกไป

 

 

อากาศที่ดีทำให้สาวสวยอย่างอาคากิอารมณ์ดีไปด้วยไม่สิตลอดอาทิตย์มานี่เธออารมณ์ดีตลอดจนเพื่อนเธอเริ่มเอะใจ

"เดียวนี้ยิ้มแย้มตลอดเลยนะจ๊ะ อาคากิจัง"

"แหมก็วันนี้อากาศดีเลยรู้สึกสดชื่นนะจ๊ะ"ใบหน้าหวานอมยิ้มน้อยๆดวงตาดูเป็นประกาย

"ต่างกับพวกฉันเลยย่ะ รุ่นพี่คากะหายไปหลายวันแล้ว เฮ้อหัวใจเหี่ยวเฉาหมดแล้ว"คำพูดของเพื่อนทำให้อาคากิเหงื่อตกน้อยๆเก็บสีหน้าที่รนรานไว้ห้ามให้คนอื่นรู้
คากะซังเป็นของฉันและจะเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น พลันคิดแบบนั้นทำให้แสยะยิ้มออกมา
 

อา...ใบหน้าของคากะซัง... รสจูบที่หอมหวาน....

ใบหน้าแดงๆ....ตอนที่ถูกทำในตอนที่ตื่นและหลับ.......

 

 

====

 

 

"อ๊ะ!!! อย่านะ! หยุ...ด......อือออ...อ่ะ...อา......ยะ.....หยุด.......นะ....อือ..."อาคากิดึงคากะขึ้นมาจูบสอดลิ้นเข้าไปรับรสชาติหอมหวานคากะพยายามผลักอีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผลพลังจูบที่ราวกับดูดพลังจากร่างกายเธอไปจนหมด

"เรียกชื่อฉันสิ คากะซัง เรียกฉัน อาคากิซัง แล้วฉันจะหยุด"อาคากิยิ้มหวานเม้มปากเข้าที่คอคากะจนเป็นรอยแดงๆมือที่ว่างอยู่ล้วงเข้าไปใต้เสื้อสีขาวสัมผัสที่จุดกระตุ้นอารมณ์คากะสะดุ้งราวกับไฟฟ้าช๊อตเข้าที่ร่างกายไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดใบหน้าแดงก่ำ เหนื่อยท่วมตัว

"ยั......ย โรค...จิต...ยัย....บะ..บ้าาา.....อ....อื.....อ"แน่นอนเสียงที่ออกมาและใบหน้าแดงๆทำให้อาคากิอดอมยิ้มไม่ได้เลยเธอกระชากเสื้อคากะออกจนเผยให้เห็นร่างเปลือยๆนั้นแน่นอนเกมรักมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

"ปากก็ด่าแต่ร่างกายคากะซังไม่เห็นจะปฏิเสธเลย เมื่อวานคากะซังยังคิดหนีอีกเหรอ.... ช่วยไม่ได้นะ จะทำให้ไม่มีแรงหนีได้เลย"ความหื่นไม่เข้าใครออกใครจริงๆ....

 

 

========

 

 

อา..คากะซัง.. 

 

อยากสัมผัสจนแทบจะทนไม่ไหว...

 

"แฮ่กๆ..."เหงื่อไหลลงใบหน้าแดงๆพลันสังเกตุคนรอบข้างที่หันมามอง.... อาคากิที่พลังอิมเมจจิ้นสูงจึงต้องขอตัวไปห้องน้ำ มือเรียวกวักน้ำเย็นๆเข้าที่หน้าเพื่อสงบสติอารมณ์

 

"นี่คุณคือ อาคากิปี2ห้องCใช่ไหม"ร่างหนึ่งปรากฎกายขึ้นสีหน้าเรียบมือทั้ง2ข้างกอดอกส่งยิ้มที่เป็นมิตรออกมา

"คุณคือ?"อาคากิเลิกคิ้วเล็กน้อย

"ฉันคองโกว พี่ปี3เพื่อนคากะ"คองโกวแนะนำตัวพอได้ยินคำว่า คากะ อาคากิเหงื่อตกเล็กน้อย อาการตื่นเต้นที่แสดงออกมาอีกฝ่ายต้องงงตามใบหน้าหวานสูดลมหายใจเข้าลึกๆสงบสติอารมณ์ได้แล้วค่อยพูด"งั้นเหรอค่ะ รุ่นพี่มีธุระอะไร"

 

"พักกลางวันมาด้วยกันหน่อยมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะเจอกันที่ดาดฟ้า"

 

...

 

........

 

.....

........................

 

......

 

......................................

 

 

นิ้วเรียวนั้น....

 

สัมผัสลงร่างกายเรา...

 

อา...รู้สึกดีจัง

 

รสจูบนั้น ถึงจะไม่อยากจะคิด...แต่ก็อยากสัมผัสมันอีก

 

ทั้งรอยยิ้ม ใบหน้าสวยๆนั้น....

 

 

 

รู้สึกเกลียดตัวเอง

 

 

คากะลุกขึ้นมาจากเตียงมือก่ายหน้าผากดูปฏิทินนี่ก็หลายวันแล้ว....

พาร่างเหนื่อยอ่อนเดินเข้าไปที่ห้องน้ำค่อยๆแกะกระดุมชุดนอนออกเผยให้ร่างเปลือยเปล่า ตรงคอมีรอยแดงๆหลายจุดพอเห็นสภาพตัวเองก็หน้าแดง

 

ขนาดนี้แล้ว...ไม่ไหวแล้วแฮะ...

 

ร่างบางๆยกมือเรียวแต่หยาบจากการฝึกธนูสัมผัสที่รอยแดงๆนั้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดถึงเหตุการ์ณนั้น อึดอัดและทรมาณไปหมด ทั้งๆที่รู้ว่า มันไม่ควรรู้สึกดี.....

 

อยากถูกสัมผัส....

 

ร่างกายเราเป็นอะไรไป

 

รู้สึกแย่ ที่หลงรักความโรคจิตของอีกคน

 

มันสกปรกเอาซะจริง

 

เกลียดตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

........

...................

 

____________________________

 

 

ณ ดาดฟ้า

 

"ที่ว่ามีเรื่องจะคุยนี่คือ?"อาคากิยิ้มบางๆ

"คือว่า เธอรู้จักเพื่อนฉันใช่ไหม คากะน่ะ"คองโกวสีหน้าจริงจังโดยมีฟุบุกิยืนอยู่ข้างๆ

 

"แหม รุ่นพี่คากะดังขนาดนี้จะไม่รู้จักได้ไงค่ะ"อาคากิหลับตายิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ

 

"เธอพอจะทราบไหมว่า หลังจากงานฉลองวันนั้น คากะจังหายไปไหน"คองโกวจ้องหน้าอาคากิเขม็งเผยให้เห็นดวงตาที่แสนเจ็บปวดนั้น ความเป็นห่วงเพื่อน

 

"มะ ..ไม่นี่ค่ะ ตั้งแต่วันฉลองวันนั้นฉันก็กลับบ้านตามปกติออกมาก่อนงานจบด้วย ฉันก็เห็นรุ่นพี่คากะนั่งกับเพื่อนๆนี่ค่ะทำไมรุ่นพี่ไม่ลองถามคนอื่นล่ะค่ะฉันไม่ได้ลักพาตัวใครไปนะค่ะ"อาคากิโบกมือปัดๆหารู้ไหมว่าคำพูดเธอมันส่อขนาดไหน

 

"อ่อ งั้นเหรอขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ"คองโกวก้มหัวลงน้อยๆ

 

"ถ้ารุ่นพี่ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะค่ะ"แน่นอนอาคากิไม่ยืนอยู่นานกลัวโดนจับพิรุจได้

 

"ค่ะ ขอโทษที่รบกวน"

 

 

______________________

 

"คำพูดพิลึกนะ"หลังจากที่อาคากิออกไปจากดาดฟ้าแล้วบทสนทนาของสองนักสืบก็เริ่มต้นขึ้น

"นั้นสินะค่ะ ความจริงคุณอาคากิน่าจะเป็นคนที่รู้มากที่สุด"ฟุบุกิขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อยก็ในกล้องวงจรอาคากินี่อุ้มคากะออกไปนะ

"ฉันไม่ได้ลักพาตัวใครไปนะค่ะ"ทั้งคู่พูดพร้อมกัน สบตากัน

 

"เธอคิดเหมือนฉันไหม บี2เอ้ย ฟุบุกิ"

"หนูคิดว่าเช่นนั้นค่ะ"

 

___________________

 

 

ระหว่างทางกลับบ้าน

 

อาคากิรับรู้ได้ถึงสิ่งบางอย่างที่ตามหลังเธอมาที่เธอรู้และสัมผัสได้เพราะเธอเคยเป็นสโตกเกอร์มาก่อน ผิดๆ เพราะมีเงาลางๆอยู่บนพื้นเรียกได้ว่า แอบตามไม่เนียน ด้วยความกังวลและความฉลาดแถมไอคิวสูงปรี้ดทำให้เธอรีบเดินตรงดิ่งไปที่หอและขึ้นไปที่ห้องชั้นสองสโตกเกอร์แอบอยู่ที่เสา

ร่างสวยบางที่พวกเธอจำได้ดีแม้จะอยู่ชั้น2เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง

 

ก๊อกๆ

 

แอ้ด!!

 

'ไม่จริงน่า นี่เธอแอบซุกเพื่อนฉันไว้งั้นเหรอ'คองโกวคิดในใจสีหน้าสะเทือนใจนิดๆฟุบุกิเองก็ลุ้นตาม

 

"อ่าว คุณอาคากิมีธุระอะไรค่ะ"ซุยคาคุยิ้มบางๆ

 

'อ่าว ไม่ใช่แฮะ'คองโกวถอนหายใจน้อยๆ

 

"อ่อ พอดีมีเรื่องจะให้ช่วยนิดหน่อยค่ะฉันถูกโรคจิตแอบตามมาค่ะ"อาคากิพึมพำออกมาซุยคาคุได้ยินและแน่นอนว่าสโตกเกอร์ทั้ง2ไม่ได้ยินแน่นอน ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็เข้าไปในห้องนั้น

 

"ไม่น่าใช่หรอกมั้ง"คองโกวเตรียมตัวเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อกลับบ้านแต่ฟุบุกิดึงเอาไว้
"พี่ลองคิดดูนะ ถ้าเป็นห้องตัวเองทำไมต้องกดกิ่งเรียก น่าจะมีกุญแจไม่ใช่เหรอ"
"เอ้อ...นั้นสินะ"

"ฉันมีแผนค่ะ"
 

20นาทีต่อมา

 

"นี่พวกคุณมาทำอะไรทีนี้ค่ะเนี่ย"ยามหอมองหน้าพวกเธอ

"อ่อ พอดีมาหาเพื่อนชื่ออาคากิค่ะ โทรไปก็ไม่รับสักที ยืนรอเป็นชั่วโมงแล้วข้างนอกก็หนาวมาก"ด้วยความสงสารของทั้งคู่

คุณยามเลยให้มานั่งรอที่ห้องรับแขกเพื่อรอให้อาคากิอนุญาติเข้าห้อง

"แล้วคุณอาคากิเคยพาเพื่อนมานอนที่ห้องบ้างไหมค่ะ"

"ก็มีค่ะ ประมาณอาทิตย์ก่อนก็แบกเพื่อนมานอนที่ห้อง แต่ตั้งแต่นั้นมาก็ยังไม่เห็นเพื่อนคนนั้นออกมาจากห้องเลย"ด้วยความสงสัยของยามเองเป็นคำตอบที่ทำให้นักสืบคู่ขากระจ่างทันที

"กรุณาบอกเลขที่ห้องมาด้วยค่ะ ไม่งั้นพวกเราจะแจ้งความ"คองโกวดวงตาจริงจังผิดกับที่ใสซื่อเมื่อกี้ยกมือถือขึ้นมาพลางกดเบอร์ตำรวจ ยามสาวงงเล็กน้อยเกิดอะไรขึ้นฟุบุกิจึงเล่าเรื่องอย่างรวบรัด เราต้องการช่วยคนที่อยู่ในห้องนั้นและแน่นอนเรื่องก็แดงไปถึงเจ้าของหอแห่งนี้

 

"ถ้าพวกเธอใส่ความนะ ฉันจะแจ้งพวกเธอกลับ"เจ้าของหอ หน้าดุเอามากๆจนความมั่นใจของคองโกวและฟุบุกิหดทันที ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือป่าวว่าคากะจะถูกผู้หญิงคนนี้ลักพามา

ห้องอาคากิไม่ได้อยู่ชั้นสองแต่เป็นชั้น5....

"ใช่ห้องนี้เหรอ"ฟุบุกิกระซิบหลังจากมาถึงหน้าห้อง

ป้ายหน้าห้องเขียนว่า อาคากิ

 

....

...

..

 

ก๊อกๆ

 

ไร้การตอบรับ

"เป็นไปได้ไงว่ายังไม่กลับมา"ยามสาวอุบอิบก็เธอยังเห็นอาคากิแสกนบัตรเข้ามา

"ช่วยกรุณาเปิดด้วยเถอะค่ะ ฉันรู้สึกได้ว่าเพื่อนฉันต้องอยู่ในนี้"ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้มั่นใจขนาดนี้แต่คองโกวรับรู้ได้ถึงว่ามีใครบางคนอยู่ในห้องนี้ก็ไฟมันเปิดอยู่...

"เธอจะบ้าหรือเปล่า นี่ห้องลูกค้านะ"

"แต่ถ้าลูกค้าคุณลักพาตัวคนอื่นมาคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆคุณเองก็รู้ดีว่ามันผิดขนาดไหน

แน่นอนฉันสัญญาค่ะว่าถ้าเกิดในห้องไม่ได้เป็นอย่างที่คิดฉันยอมรับผิดชอบทุกอย่างและหากว่าเพื่อนของฉันอยู่ในห้องนี้จริงๆฉันก็จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร"

กุญแจสำรองถูกไขออก

 

แอ้ด...

 

คองโกวกับฟุบุกิจับมือลุ้นกันพลันเห็นร่างที่พวกเธอตามหามาแสนนานคองโกวไม่รีรอปรี่เข้าไปหา

 

 

"คากะ !!!"

 

"คองโกว!!!!"คากะที่นั่งหาอะไรมาขูดโซ่ที่ข้อเท้าผละตัวออกมาดวงตาเบิกกว้างรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาแต่ออกไปไม่ได้เพราะถูกโซ่ตรึงไว้อยู่ ตอนที่ถูกก๊อกห้องครั้งแรกคากะนึกว่า อาคากิหาอะไรมาแกล้งเธออีกแล้ว(?)

ทั้งเจ้าของหอและยามต่างตกใจในสิ่งที่เห็น ทั้งโซ่ต่างๆที่คล้อง

แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือห้องนี้เต็มไปด้วยรูปของคากะทั้งนั้น

 

 ไม่กี่นาทีต่อมาคุณยามก็ให้การช่วยเหลือโดยการเอาเลื้อยชั้นล่างมาตัดโซ่ออกจนสำเร็จ

คากะยิ้มน้อยๆน้ำตาคลอกระโดดกอดเพื่อนรักแล้วรีบออกจากห้องนี้ทันทีฟุบุกิเองก็ดีใจไม่แพ้กันเมื่อได้เห็นรอยยิ่มที่คองโกวเผยออกมา

และก็แยกย้ายกันกลับบ้านแต่คองโกวเพื่อนรักเธอยืนยันจะดูแลเธอ

 

 

ณ หอพักของคากะ

 

"คากะจังคอเธอ..."สาวสวยยิ้มสำรวจร่างกายเพื่อนพอเหลือบเห็นรอยกัด รอยแดงที่คอจริงๆก็ไม่ใช่ที่คอทุกส่วนในร่างกายเธอต่างหากถึงกับอ้ำอึ้ง

"อื้ม...อย่างที่เธอคิดนั้นล่ะ ฉันถูก..."คากะหน้านิ่งๆเก็บน้ำตาเอาไว้ความรู้สึกแย่ที่ทับถมลงมาไม่ใช่การถูกชิงความบริสุทธิไปแต่เป็นเพราะหัวใจที่ไม่รักดีนี้ยังต้องการสัมผัสจากผู้หญิงคนนั้นและยังคิดถึงคนนั้นอย่างว้าวุ่นไปหมดแต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้

 

ไว้ให้ลึกที่สุด

 

'จะร้องไห้อยู่ไหมนะ'คากะคิดในใจ ทำไมถึงรู้สึกผิดได้ขนาดนี้....

 

"แจ้งความไหมคากะ ฉันว่าเด็กคนนี้มันน่ากลัวนะ"

 

"ไม่ต้องหรอก อย่างน้อยเด็กคนนั้นก็....ดูแลฉัน"

 

"ห๊ะ!!นี่โดนล้างสมองหรือเปล่าเนี่ย ถ้าเด็กคนนั้นเป็นผู้ชาย เขาเรียก ลักพาตัวข่มขืนนะเฟ้ย"

 

"เถอะน่า ถือว่าฉันขอนะ คองโกว"

 

ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นคากะรู้ตัวเองดีแม้จะไม่อยากยอมรับก็ตาม

 

เตียงที่คุ้นเคย...คากะสัมผัสเตียงนอนตัวเองหันมามองเพื่อนที่นอนบนฟูกอย่างสบายใจ

 

อา...นอนไม่หลับเลย

 

ไม่มีโอบกอดนั้น ไออุ่นนั้น

 

ไม่มีสายตาคู่นั้น รอยยิ้มนั้น....

 

นี่เราถูกล้างสมองงั้นเหรอ?ที่ต้องรู้สึกมากขนาดนี้

 

จะยังร้องไห้อยู่ไหมนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นขอให้สายลมนี้พัดพาให้เธอนอนหลับฝันดี 

 

อย่าได้เจ็บปวดกันอีกต่อไปเลยนะ

 

 

______________________

 

 

 

 

 

"นี่มัน..............เกิดอะไรขึ้น"อาคากิร่างกายแทบทรุดฮวบลงไปกับพื้นมองดูเศษเหล็กที่พื้น ทางเดินหายใจขัดคล่องทันทีเธอรีบวิ่งไปที่กล่องใบหนึ่งคว้ากุญแจขึ้นมาเปิดกล่องใบนั้น

น้ำตาคลอเบ้า แน่นหน้าอกไปหมด หยิบของที่อยู่ในกล่องขึ้นมากอดไว้แน่น นั้นก็คือชุดนักเรียนของคากะนั้นเอง

 

"พี่ไม่มีทางหนีออกไปได้หรอก ถ้าหากไม่มีคนมาช่วยพี่ ฉันจะไม่ประมาทอีกแล้ว

คากะซังพี่เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น"ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาแฝงไปด้วยความโกรธแค้นมากมายอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นกัดฟันไว้แน่น....การหายใจที่รุนแรงมากขึ้นมองไปยังรูปที่แอบถ่ายคากะแต่ไม่ได้สนใจที่คากะสนใจคนที่อยู่ข้างๆคากะ 

 

 

 

 

"เราจะได้เห็นดีกัน รุ่นพี่คองโกว"

 

 

___________________________________________________________

 

เรื่องนี้อาคากิเป็นตัวร้าย55555 

รู้สึกว่า เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้น

__________________________________________________________

รุ่งเช้าที่แสนสดใสแต่ไม่สดใสสำหรับคากะเท่าไหร่

 

 

"กรี้ดดดดดดดดดดดดดด รุ่นพี่คากะกลับมาแล้ว"เสียงเจี้ยวจ้าวกันแต่เช้าแน่นอนสาวๆหลายคนกลับมาพองโตแต่ทว่าบรรยากาศที่พิลึกก็ปรากฎขึ้นมาใบหน้าที่ดูเครียดๆและเย็นมากขึ้นเรื่อยๆแต่มีหรือแฟนคลับจะหดหายไปกลับยิ่งเพิ่มขึ้นอีก

"ใบหน้านั้น ดวงตาแบบนั้น อร๊าย ชอบๆ"

 

คากะใบหน้านิ่งๆเหม่อมองไปที่ทางเดินประตูหน้าโรงเรียนไม่หวังจะเจอผู้หญิงคนนั้น อยากตัดขาดจากวงจรอุบาทที่ทำให้เธอกลายเป็นคนแบบนี้ ความรู้สึกที่แสนทรมาณที่อยากจะถูกสัมผัส ฉันต้องเก็บมันไว้ อดกลั้น...

แต่ดูสวรรค์ไม่ค่อยเป็นใจคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดยืนรออยู่ที่ล๊อคเกอร์

คากะตัวสั่นน้อยๆความกลัวเข้ามาครอบงำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เมื่อมองไปเห็นมือเรียวๆนั้น อยาก....ไม่ไหวแล้ว ทรมาณ ตัวร้อนราวกับเป็นไฟเหงื่อฝุดขึ้นที่หน้าผาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้!? เพราะถูกทำทุกวันงั้นเหรอ ร่างกายเหมือนกับติดรู้สึกไม่ต่างจากคนติดยาที่อยากยามากขึ้นเรื่อยๆทนไม่ไหวอีกแล้ว หยุดทีความต้องการนี้

"คากะจะไปไหน"คองโกวตกใจอยู่ๆเพื่อนเธอที่เดินมาดีๆก็วิ่งออกไปไม่เก็บของที่ล๊อคเกอร์

 

"พี่ไม่มีทางไปจากฉันได้หรอก"อาคากิเดินออกจากบริเวณนั้นมุมปากยิ้มน้อยๆ 

 

 

ตัวร้ายชัดๆ

 

____________________________

 

"คากะ เธอไม่สบายหรือเปล่า เหงื่อออกเยอะเชียว"นางาโตะเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นร่างบางกลับมาเรียนหนังสือแต่อาการหน้าแดงจนผิดปกติ

"ป่าว ไม่มีอะไรทั้งนั้น"คากะหลบตาไม่เพียงแค่เหงื่อออกตัวก็สั่นๆ

"ตั้งแต่กลับมาก็แปลกๆมีอะไรรึเปล่าคองโกว"สาวผมดำนามนางาโตะเห็นท่าไม่ดีลากคอวโกวออกไปคุยนอกห้อง สาวร่าเริงได้ฟังก็หง่อยทันทีสีหน้าอึกอักไม่แพ้เจ้าแม่เย็นชาข้างล่างเลย

"คือ..."คองโกวหน้าเครียดหนักแต่ก็เล่าเรื่องทั้งหมดออกไป

"ห๊ะ!!!โดน....."นางาโตะช๊อกเป็นหินกันเลยทีเดียว

"แล้วเราควรจะทำไงอ่ะ"

 

"นั้นน่ะสิ เราควรอยู่ใกล้ๆคากะนะ"

 

 

..............

........

.....

...

 

"เฮ้อ ไม่ไปชมรมเหรอคากะ"คองโกวกับนางาโตะหมู่นี้ตัวติดกันแบบพิลึกไม่พอยังติดกับคากะอีกด้วยพวกเธอเอ่ยถามขึ้นหลังจากนี้เวลาชมรมแต่คากะกลับเก็บกระเป๋าไม่ไปชมรมโรงเรียนเธอนั้นจะเข้าชมรมหรือไม่เข้าก็ได้คนที่ไม่เข้ามักจะออกไปทำงานพิเศษ...

"ไม่อ่ะ รู้สึกไม่ค่อยดีอยากกลับบ้านงานเยอะ"คากะพึมพำเบาๆสภาพร่างกายกลับมาโอเคขึ้นอีกครั้ง

"คนหัวดีอย่างคากะน่ะไงๆก็ตามทัน"คองโกวยิ้มหวาน'ฉันเองก็อยากกลับนะแต่ยังมีเรื่องต้องสะสาง'

 

'ถ้ากลับบ้านคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกมั้ง'

 

แต่แน่นอนคองโกวเธอคิดผิด

 

 

________________________________________________________

 

 

"เธอ..."คากะตัวชาไปหมดเธอได้เห็นร่างที่คุ้นเคย....รู้ได้ไงว่าฉันกำลังกลับบ้าน

"อะไรกันพี่จะไปไหน"อาคากิเอ่ยขึ้นมาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆคากะถอยกรู่ติดกำแพงโรงเรียน (กลัวเมียก็งี้)

"ถ้าพี่โวยวายออกมารับรองได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ พี่ยิ่งเนื้อหอมอยู่"อาคากิคว้าตัวคากะไว้ดั่งลูกไก่ในกำมือขยับตัวเข้าไปกระซิบที่หูซ้ายคากะเบาๆ"คากะซังไม่คิดถึงเค้าบ้างเหรอ หนีออกไปแบบนี้ขี้โกงที่สุดเลย"

 

น้ำเสียงที่ดูหยอกล้อปนความน้อยใจ...ทำให้ใบหน้าคากะแดงก่ำ

 

ร่างกายชาแข็งไปหมดหูแดงแจ๊ดพอๆกับใบหน้า คากะไม่กล้าแม้แต่จะสบตาอีกฝ่ายอยากจะผลักอีกฝ่ายออกจนใจจะขาดแต่หัวใจเจ้ากรรมมันไม่ยอม มันเต้นดังไม่มีหยุด ขออย่าให้อีกคนได้ยินนะ เพียงแค่คำพูดนั้นยังทำให้ตัวเธอไร้เรี่ยวแรงไปได้หมด หยุดได้ไหม ฉันกำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ

 

"อาคากิทำอะไรหน่ะ!!"เสียงแฟนคลับคากะคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนเธอดังขึ้น

"พี่ไม่มีวันจะหนีฉันไปได้หรอก....แต่วันนี้จะปล่อยไปก่อน พี่ไม่สบายอย่าลืมกินยาด้วยนะ"อาคากิเก็บสีหน้าที่เจ็บปวดแล้วรีบเดินหนีออกมาไม่อยากสร้างความวุ่นวายให้กับคนที่เธอรัก ก็แค่อยากครอบครองก็เท่านั้นเอง อยากอยู่ด้วยกันมากกว่านี้...

 

อึดอัด....คากะยืนนิ่งไปชั่วครู่

 

เราเป็นอะไรไป ทั้งที่เกลียดเด็กคนนั้นมากขึ้นแต่หัวใจที่มันเต้น เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ทรมาณร่างกายที่มันขัดกับหัวใจ

 

ภาพตอนนั้นยังคงอยู่ในใจฉัน ริมฝีปากนั้น ...(อาการนี้เขาเรียกหมกหมุ่น//โดนตรบ)

 

มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...

 

ผิดกับอีกคน

 

น้ำตาคลออยู่เต็มเบ้าแต่พยายามกลั้นไม่ให้มันไหลลงมา อยู่ใกล้แค่นี้แต่ทำไมมันถึงไกลออกไปไกลยิ่งกว่าตอนที่ขังพี่ไว้ในห้อง ทั้งดวงตาที่ขัดขืน สีหน้าที่เจ็บปวด มันเจ็บเหมือนกันนะที่ต้องรักพี่แค่ข้างเดียวเรื่อยมารักมานาน นานกว่าคนอื่นแต่พี่ไม่เคยจะมองใคร ไม่เคยแม้กระทั่งที่จะมองคนที่วิ่งตาม พี่มองไปแต่ข้างหน้า
ส่งจดหมายรักออกไปหลายฉบับก็ถูกทับถมด้วยของคนอื่น ช๊อกโกแลตวันวาเลนไทน์ที่ทำมาทั้งคืนก็ไม่เคยได้ให้เพราะถูกคนอื่นรุมให้จนไม่มีที่ว่าง ขี้โกงที่สุด ถ้าพี่ไม่ได้เท่ ไม่ได้เก่ง พวกเธอจะชอบเหรอ? 

 

พวกเธอชอบพี่คากะแค่รูปร่างหน้าตามันขี้โกงเป็นที่สุด

 

ขี้โกง

 

 

_____________________________________________________

 

ระหว่างทางที่อาคากิกลับห้องเรียนเธอก็เจอคนที่เธอไม่อยากมากที่สุดผ่านมาพอดี(เอาแล้ว)

ร่างเรียวบางเดินนิ่งๆผ่านรุ่นพี่คองโกวอย่างไม่สนใจ ดีที่แถวนี้เพื่อนๆเธอเยอะทำให้เธอเดินหนีเข้าไปในกลุ่มเพื่อนได้ คองโกวเหลือบมอง

"ความรักเนี่ยมันสวยงามนะ แต่ไม่ใช่การบังคับ"อยู่ๆคองโกวก็พูดขึ้นมาลอยๆหลังจากเดินผ่านอาคากิไปแล้วคำพูดที่จึกเข้าไปในหัวใจอาคากิ

"ไม่ใช่การกักขัง เพราะคนที่ทำแบบนี้น่ะมัน"ขี้ขลาด!!!"แน่นอนนักเรียนในละแวกนั้นหันมาจับจ้องไปที่คองโกวเป็นตาเดียวกันมนิ้วเรียวสวยของคองโกวชี้ไปที่อาคากิ ดวงตาที่มุ่งมั่น 

ฉันอุตส่าทนรอให้คากะกลับบ้านไป
เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง

"พี่คองโกวใจเย็น!!"ฟุบุกิที่ตกอยู่ในเหตุการ์ณเข้ามาห้าม

"เธอทำอะไรไว้บ้างรู้ตัวบ้างไหม!!!"คองโกวยกมือห้ามฟุบุกิเข้ามาใบหน้าสวยเดินเข้าไปประจัญหน้าอาคากิ

 

"เธอจะรักใครฉันไม่ว่า เธอเคยคิดถึงความรู้สึกที่ถูกเธอทำแบบนั้นบ้างไหม ถ้าไม่ใช่เพราะคากะขอร้องไว้ป่านนี้ฉันแจ้งตำรวจไปแล้ว"

 

"ใครทำเพื่อนฉันเจ็บ มันจะต้องเจ็บกว่า3เท่า!!!!!!!!"คองโกวพูดขึ้นก่อนจะเดินหนีออกไปใบหน้าของเธอดูสบายใจขึ้นและยิ้มอย่างสะใจ

.......
.............

 

"อาคากินี่เธอ ทำอะไรกับรุ่นพี่คากะงั้นเหรอ"สายตาจากบริเวณนั้นจ้องมองอาคากิเขม็งใบหน้าหวานหน้าซีดกำลังจะเดินหนีแต่มีหรือจะหนีพ้นเธอถูกเพื่อนๆที่เป็นโคตรแห่งแฟนคลับจับตัวไว้และแน่นอนเจ้าแม่แฟนคลับเอื้อมมือเรียวเข้าหน้าตบเข้าอย่างจัง อีกทั้งยังกระชากคอเสื้อ เหล่าเพื่อนรักอาคากิก็ช่วยกันห้ามทำให้บริเวณนั้นวุ่นวายไปหมด

"เธอทำอะไรลงไปอาคากิ!!!"

"ทำไม!!!!แล้วจะทำไม ถ้าพี่คากะไม่ได้ชนะเลิศยิงธนู เธอจะชอบหรือไง"อาคากิขัดขืนดิ้นไปมาเลือดออกปาก

เพียะ!!!!

"มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย!!!!รุ่นพี่คากะไม่ใช่ของเธอสักหน่อยเพราะไม่สวยแล้วยังมาทำตัวแบบนี้รุ่นพี่เขาจะเอาเธอหรือไง"

"ผิดแล้วไง!!!พวกเธอเองอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ!!!จะไปทำยาเสน่ห์บ้างหลอกลวงบ้าง ถ้าพวกเธอคิดว่าตัวเองสวยทำไมพี่คากะถึงไม่เห็นสนใจพวกเธอ"

เพียะ!!!!

"ฮึ้ยยย!!!ปากดีนักนะ"

 

"หยุดเดียวนี้นะ!!"เสียงหนึ่งดังขึ้นแน่นอนผู้อ่านต้องนึกว่าพระเอกของเรื่องนี้แน่นอนแต่เสียใจด้วยไม่ใช่จ๊ะเสียงที่ขรึมๆนั้นทำให้ทุกคนหันมามองแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

 

"อาจารย์!!!!"

 

แน่นอนอาคากิและหัวโจ๊กโดนบทลงโทษ

"ให้ทำความสะอาดห้องน้ำด้วยกัน"

 

-------------------------------

 

ณ ห้องคากะ

"พวกเธอมาทำไมเนี่ย"ใบหน้านิ่งๆรู้สึกเซ็งๆเล็กน้อยแหมก็เพื่อนเธอกับรุ่นน้องมาเยี่ยมเธอตอนกำลังอ่านหนังสือ

"มาอยู่เป็นเพื่อนจ๊ะกลัวคากะเหงา"คองโกวทำปากจู้ฟุบุกิยิ้มแหยะๆ

"แน่ใจ เอาเถอะเดียวมาลงไปซื้อของแปป"คากะตอบ

 

 

"เรื่องที่พี่ทำวันนี้ดังไปทั่วโรงเรียนเลยนะ"

"จริงอ่อฟุคกี้"

"โดนทำความสะอาดห้องน้ำแถมคุณอาคากิโดนตบยับ"ฟุบุกิเล่าเรื่องทั้งหมดให้คองโกวฟัง

 

"คองโกวเธอไปทำอะไรมาน่ะ"เสียงหนึ่งแว่วขึ้นมา

"คากะจังเธอยังไม่ไปอีกเหรอ แหะแหะ"คองโกวหน้าซีดๆค่อยหันหน้ามามองคากะ

"ฉันลืมหยิบเงินน่ะเรื่องนั้นช่างมันเถอะไปก่อเรื่องอะไรมาอีกล่ะถ้าไม่เล่ารับรองได้เห็นดีกันแน่"

 

....

.........

................

 

 

อาคากิเดินออกมาจากโรงเรียนสภาพเสื้อผ้าหลุดหลุ่ย ใบหน้าที่สวยเต็มไปด้วยรอยช้ำแดงๆ ควงตาเศร้าๆนักเรียนในละแว่กนั้นต่างมองเป็นตาเดียวอาคากิทนไม่ได้กับสายตาเหล่านั้นเร่งฝีเท้าเพื่อกลับหอตัวเองแต่ระหว่างทางนั้นมีคนคนหนึ่งมายืนรอเธออยู่

 

"พี่คากะ"อาคากิตาเบิกกว้างไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้งแต่เมื่อนึกได้สภาพตัวเธอเองทำให้เธอหลบตาคนตรงหน้าเธอซ้ำยังเดินหนีอีกคากะพาร่างตัวเองเข้าไปใกล้ๆยื่นถุงกระดาษบางอย่างมาตรงหน้ารุ่นน้องเธอ

"ก็ไม่ได้ซื้อมาให้หรอกนะ แต่ว่าเผอิญซื้อมาเกินเท่านั้นล่ะ"คากะยื่นถุงกระดาษไปให้เรียกว่าบังคับให้รับก็ว่าได้เพราะเธอยัดใส่มืออาคากิหลังจากนั้นเธอก็หันกลับเดินออกไป

"พี่..."อาคากิงุนงงแต่ว่าเธอก็อดอมยิ้มไม่ได้เลยเมื่อเธอเปิดดูของในนั้นเพราะข้างในมันคือพลาสเตอร์และยาล้างแผล

 

'ซื้อมาเกินงั้นเหรอ เหตุผลไม่เข้าท่าเอาซะเลย"
 

 

--------------------------------------

 

ตึกตักตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

"เราเป็นอะไรเนี่ย"สิ้นคำพูดนั้นมือเรียวหยาบก็ยกขึ้นมากุมที่หน้าอกข้างซ้ายตรงหัวใจนั้นเอง

 

สัมผัสได้ว่ามันกำลังเต้นแรง

 

 

TBC