ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Dios de Walden | ณ ภูเขาที่ไกลแสนไกล [ RP ]

    ลำดับตอนที่ #6 : ⁺◟ Prairie| ทุ่งหญ้า - Start - ˊˎ -

    • อัปเดตล่าสุด 29 พ.ค. 64




    [ จุดเริ่มต้น ]

    วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่คุณตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามีคราบน้ำตาไหลอาบแก้ม ...อีกแล้ว? ฝันบ้านี่ไม่มีวันจบลงซักที

    ไม่ว่าจะไปหาจิตแพทย์หรือหมอผีก็ไม่มีทางใดที่จะทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากความฝันนี้ได้เลย—

    คุณถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเคยชินกับฝันที่เป็นเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ จนเหลือบไปเห็นเวลาที่บ่งบอกว่าคุณควรออกไปทำธุระในเมืองได้แล้ว

    และเมื่อคุณจัดการตัวเองทุกอย่างเสร็จคุณก็มุ่งสู่เมือง


       หลังจากทำธุระเสร็จ คุณก็พบกับหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังเดินอย่างช้าๆ แต่ทว่าก็ดูเหมือนจะพยายามเร่งรีบอยู่ด้วยเช่นกัน

    ดูเหมือนเธอจะต้องการความช่วยเหลือเพราะเกรงว่าหากเดินช้าเช่นนี้ประตูรถบัสคันหน้าที่เธอตั้งใจจะขึ้นโดยสารคงได้ปิดประตูอัดหน้าหญิงชราเป็นแน่

    เห็นดังนั้นแล้วคุณก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไปช่วยเหลือโดยการพาหญิงชราคนดังกล่าวขึ้นรถบัสไปพร้อมกัน

    แต่ทว่าเรื่องประหลาดกลับเกิดขึ้นกับคุณเมื่อพบว่าหญิงชราที่คุณพามาขึ้นบนรถบัสด้วยกลับหายไปแล้ว?!


    ปึก!


    ยังไม่ทันได้หายสงสัย รถบัสที่คุณขึ้นมาก็ปิดประตูและออกเดินทางสู่จุดหมายที่คุณไม่รู้เสียแล้ว

    ถึงแม้จะลองเดินไปขอให้คนขับให้หยุดรถส่งคุณลงป้ายหน้าแต่ก็ไม่เป็นผลราวกับคำพูดของคุณเป็นเหมือนอากาศยังไงยังงั้นแหน่ะ?

    จะทุบกระจกรถบัสมันก็ไม่มีอะไรที่สามารถทลายความหนาของกระจกนี้ได้ด้วยสิ


    แต่.. ช่างเถอะ คุณปล่อยวางและนั่งลง พลางคิดถึงเรื่องราวในฝันอีกครั้งหนึ่ง


    ‘ แค่เรื่องในฝันยังแปลกไม่พออีกหรือไง? ’


    คุณคิดเช่นนั้นก่อนจะหลับไป


    พลัน.. เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเข้าซะแล้ว?


    [ ผู้เล่นสามารถโรลตั้งแต่ตอนตื่นนอนที่อยู่บ้านหรือห้องตัวเอง หรือ จะโรลตั้งแต่ตื่นขึ้นมาบนทุ่งหญ้าเลยก็ได้ฮะ ! ]



    Prairie | ทุ่งหญ้า



    สายลมปะทะพวงแก้มพาให้เส้นเกศาพัดปลิวไปตามทิศทางการเคลื่อนที่ของมันไปด้วย
    ทุ่งหญ้าเขียวขจี ท้องฟ้าสีครามและความเงียบนี้ ช่างเหมาะแก่การหยุดใช้ความคิดและปล่อยวางเสียเหลือเกิน
    แต่ทว่า.. หันไปทิศทางใดก็ไม่เจอตัวอาคารหรือบ้านเรือนสักหลังเลย มองไปทางไหนก็มีแต่ทุ่งหญ้าที่ไกลสุดลูกหูลูกตา
    คาดเดาแทบไม่ได้เลยว่าต้องใช้เวลาเดินนานเท่าไหร่ถึงจะหาจุดสิ้นสุดของทุ่งหญ้าอันเงียบสงบนี้พบ
    ลองคิดดูสิ ในที่ที่ไม่มีแม้แต่ต้นไม้ออกพืชผลหรือธารน้ำให้ดื่มประทังชีวิต มนุษย์จะอยู่รอดได้นานสักแค่ไหนกันเชียว
    หรือบางทีพวกเขาอาจจำเป็นที่จะต้องจบชีวิตลงท่ามกลางความสงบและสายลมพัดผ่านนี้อย่างงั้นหรือ?

    [ หลังโรลเสร็จโปรดรอ ' ใครสักคน ' มารับ ]


    TB
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×