ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขา
หยวนปิเหยียนรีบวิ่ออมาาฟาเิ เา่าน่าลัวเสียริ เาหลอเอาบริษัทอพ่อเธอายบ้านอเธอ ที่ริ็ผ่านมาั้สามปีแล้ว เาน่าะลืมไ้บ้า าผู้ายที่อบอุ่นน่ารั ลายเป็นผู้ายที่น่าลัวไ้เ่นนี้
ปิเหยียนเินออไปามทาที่ะลับห้อพัอเธออาาศ่าเย็นเสียริ รถเมย์็หม เธอนั่รอแท็ี่เือบั่วโม็ยัไม่เห็นวี่แววะมาทานี้สัันในที่สุเธอ็รอไม่ไหวปิเหยียนลุึ้นและเินออาป้ายรถเมย์นั่นเธอเินออไปเรื่อยๆ น้ำา็เอ่อไหลออมา
ถ้าเธอไม่โ่เลาเอาแ่ใเมื่ออนนั้นแย่วามรัอพวเามาป่านนี้เธอมีวามสุับพ่อเธอแล้วอนนี้สวรร์ไ้ลโทษเธอแล้วริๆ หยวนปิเหยียนเินไปพร้อมับน้ำาแห่วามเสียใในารระทำรั้เ่าที่ัวเอนั้นไ่่อไว้
เธอยแนึ้นมาปาน้ำาามทาที่เธอะเินไป ไม่นาน ็เหมือนสวรร์ลั่นแล้ ฝนเริ่มไหลรินลมาราวับว่าเยาะเย้ยที่เธอ้ออยู่ในผลรรมที่ัวเอไ้ระทำ เธอยมือึ้นบัหน้าเเล้วรีบเิน่อไปเพราะหนทาอียาวไล แ่แล้ว็มีรถเ๋ันหรูผ่านมา รถันนั้นับเ้าใล้เธอ แล้วเหยียบน้ำที่ัอยู่ร้าๆ ถนนที่เธอำลัเินพอี
น้ำสาระเ็นมาเ็มัวเธอนเปีย หยวนปิเหยียนใ เธอเปียทั้ัวั้แ่หัวรเท้า เธอรู้สึโมโหที่ทำไมับรถไม่มีมารยาทเธอึหยุและ่าามหลั
"ับรถไมู่ทารึไ! หึ้ยย!นบ้าเอ้ย ไม่มีมารยาท!"
หยวนปิเหยียน่าามหลัแ่แล้วเธอมอเห็นทะเบียนรถ เธอ็ำไ้ว่าเป็นรถอฟาเิ ปิเหยียนหยุแล้ว้มมอัวเอเธอเปียทั้ัว แ่็้อรีบเิน่อไปเพราะระยะทาลับห้ออเธอนั้นอียาวไลมู่ฟาเิไม่เปลี่ยนเลย
เายัโรธแ้นเธออยู่เาไม่พอใรึไนะที่เาไ้ทุอย่าาันไปแล้วทุวันนี้เา็มีทุอย่ารบแล้วทำไมเาไม่ยอมปล่อยวาเธอเสียทีปิเหยียนน้ำาึมออมาอีรอบและบอัวเอว่า้ออทนเพื่อเิน
เธอะ้อทนให้ไหว พรุ่นี้ไม่ไ้เอเาอีเพราะระับประธานบริษัทเาไม่มาเลือลั้วับนทำวามสะอาเ่นเธออย่าแน่นอน หยวนปิเหยียนไ้แ่บอัวเอให้อทน
ปิเหยียนเิน่อไปนถึห้ออเธอ เธอปวาปวัวน้อรีบทำวามสะอาร่าายแล้วรีบเ้านอนแม้แ่อาหารเย็นเธอยัินไม่ล เพราะวามเหนื่อยล้าาารทำานหนั และ้อมาเินลับห้อที่ินเวลาไปเป็นั่วโม วามเหนื่อยล้าเ้าอุม เธอรู้สึเพลียและนอนหลับไปอย่าสนิท
ในอนเ้า เธอื่นึ้นมาพร้อมอาารปวเมื่อยไปามัว เธอรู้สึปวหัว แ่็้อฝืนัวเอเพื่อไม่ให้ไปทำานสาย เธอมาถึบริษัท่อนเวลาาน หน้าอปิเหยียนีเผือ เธอเริ่มปวหัวุบๆ และเริ่มปวเมื่อยามร่าาย
แ่านวันนี้่าหนัเหลือเิน ในอนสายมู่ฟาเิเ้ามาที่บริษัท เายหูโทรศัพท์ึ้นถึ หัวหน้าหลิอี้ิน ึ่หลินอี้ิน็รู้สึแปลใมิใ่น้อยเพราะปิท่านประธานไม่เยมายุ่เรื่อเี่ยวับารทำวามสะอาแ่วันนี้ับมีเสียท่านประธานโทรมาสั่านเอ
"หัวหน้าหลิ่วยส่นมาทำวามสะอาห้อทำานอผม้วยเอาเ็ที่เ้ามาทำวามสะอานเมื่อวานนี้นะ "
"่ะ เี๋ยวส่ไปี๋ยวนี้เลย่ะ "
หลัาวาสายอาประธาน หลิอี้ิน ึเรียหยวนื่อมา
"หยวนื่อท่านประธานสั่มาให้เธอเป็นนไปทำวามสะอาห้อประธานเี๋ยวนี้ เธอเป็นอะไรรึปล่าว ทำไมหน้าาูีเียว!!"
"ปะปล่าว่ะั้นันะไปเี๋ยวนี้ล่ะะ "
หยวนปิเหยียนลุึ้น เธอเไปเล็น้อย นหลิอี้ินเห็นแล้วถามึ้นมา
"เธอไหวมั้ยหยวนื่อ ถ้าไม่อย่านั้น ันะบอประธานให้เปลี่ยนนไป"
"ไหว่ะ หัวหน้า ัน้อรีบไปแล้วล่ะ่ะ ไม่อย่านั้น เี๋ยวประธานะโรธเอาอัว่ะ " หยวนปิเหยียนรีบเ็นอุปร์ออไป เธอเ้ามาในห้ออประธาน เธอหยิบอออารถเ็อเธอเพื่อทำวามสะอา ภายใ้สายาประธานมู่ หยวนปิเหยียน เธอไม่เหลือศั์ศรีวามเป็นุหนูแล้วริๆ มู่ฟาเิิ
"แม่บ้านหยวนรับ่วยมาทำวามสะอารนี้หน่อยรับ " มู่ฟาเิลุึ้น หยิบถ้วยาแฟึ้นมา แล้วปล่อยลพื้น ถ้วยาแฟนั้นหล่นลระทบพื้น แออเป็นิ้นๆ น้ำาแฟ ็หเลอะไปรอบโ๊ะทำานอฟาเิ
'เาะอล้าอผลา ันไปถึไหนนะ เา็รวยนานี้ ทำไมไม่ออไปามหาหลี่ินเลยล่ะ มาามราวีทำไมหนัหนา ' หยวนปิเหยียนไม่แม้แ่ปริปา อาารปวเมื่อยามัวเพิ่มมาึ้นเธอปวหัวมายิ่ึ้นเธอถืออุปร์เินเ้าไปแล้ว้มลทำวามสะอาารแสท่าทาแบบนี้มันทำให้เาโรธึ้นมายิ่มอทำไมยิ่เลีย แ่ทำไมเาึอยาให้เธอ มาอยู่ในสายาลอเวลา เวลาสามปีเา็ยัำไม่ลืมับสิ่ที่ปิเหยียนเยทำับเา
ปิเหยียนนัุ่เ่าลเพื่อะวาเศษถ้วยาแฟเธอ้มหน้าลพร้อมับใบหน้าีเียว เธอไม่อยาะ่อปา่อำับฟาเิรีบทำวามสะอารีบออไป
"เธอนี่ มันน่าสมเพริๆ ุหนูหยวน อ้อ! อีภรรยา นแบบเธอะไปไ้สัี่น้ำ!!" ฟาเิออ้มมอูเธอทำวามสะอา
ไม่มีเสียหรือำพูใออาปาอเธอ เธอ้มหน้า้มาเ็บวาทำวามสะอา และไม่สนใสิ่ที่ฟาเิพู เมื่อเธอเ็บเสร็ เธอ็เ็บอุปร์เพื่อะออไป แ่อยู่ๆ เา็ทำแันแอีรอบ หยวนปิเหยียน็เ็บทำวามสะอาอีเ่นเย มู่ฟาเิรู้สึโมโหึ้นมาึเินเ้าไประาแนอเธอเ้ามาอย่าแร หยวนปิเหยียนรู้สึเหนื่อยล้ามา แ่เธอ็ฝืนทนเพื่อไม่ให้ใรเห็นอาารอเธออนนี้ ฟาเิระาแนเธอเ้ามา แล้วพูึ้น
"หยวนปิเหยียน เธอล้าเียบใส่ันเหรอ! "
"ประธานะ เรื่อในอี็ือเรื่อในอี ผ่านมาั้สามปีแล้ว ุวรลืมไ้แล้ว อีอย่าุรวยนานี้ มีทุอย่านานี้ มันไม่ยาถ้าุะามหาหลี่ิน"
"หยุ!! เธอไม่รู้อะไรอย่าทำเป็นมาพู! "
"ถ้าเ่นนั้น ็ปล่อยัน ประธานผู้สูส่อย่าุ อย่ามาเลือลั้วับผู้หิีุ้อย่าัน ่อไปนี้ อย่ามายุ่ับัน!!. "
ำพูอหยวนปิเหยียนมันสะท้อนในใอเาึ้นมา เาบรามแน่น แล้วึเธอเ้ามาอ แล้วบูบหยวนปิเหยียนอย่ารุนแร หยวนปิเหยียนิ้นัืนเา เอสารบนโ๊ะถูวาลไปที่พื้นห้อทำาน ปิเหยียนถูทับไปที่โ๊ะนั้น เธอพยายามัืนเาอย่าสุแรอเธอ อาารไ้อเธอ็เพิ่มสูึ้นามมา ไม่นานเธอหมแรและแน่นิ่ไป มู่ฟาเิุไร้มาที่อออเธอเาึรู้สึถึวามร้อนที่อออเธอ เาลุึ้นและอุ้มเธอไปที่โฟา แล้ว่อยๆ วาเธอล
"ไม่สบายนานี้ ยัฝืนมาทำานอี " มู่ฟาเิลูบไปที่เรือนผมอเธอเบาๆ อยู่ๆ เา็ใึ้นมา เาเป็นอะไรไป อยู่ๆ เา็นึห่วเธอึ้นมา ไม่สิ เาะใอ่อนับเธอแบบนี้ไม่ไ้ สิ่ที่เธอทำไว้ับเาและหลี่ิน เาะไม่ยอมใอ่อนับเธอแน่นอน เามอไปยัหยวนปิเหยียน ที่อนนี้เธอหลับไปเพราะพิษไ้ น้ำาอเธอไหลออมา มู่ฟาเิรู้สึปวใึ้นมาเมื่อเห็นน้ำาอหยวนปิเหยียน
บอน 9
ปิเหยียนเินออไปามทาที่ะลับห้อพัอเธออาาศ่าเย็นเสียริ รถเมย์็หม เธอนั่รอแท็ี่เือบั่วโม็ยัไม่เห็นวี่แววะมาทานี้สัันในที่สุเธอ็รอไม่ไหวปิเหยียนลุึ้นและเินออาป้ายรถเมย์นั่นเธอเินออไปเรื่อยๆ น้ำา็เอ่อไหลออมา
ถ้าเธอไม่โ่เลาเอาแ่ใเมื่ออนนั้นแย่วามรัอพวเามาป่านนี้เธอมีวามสุับพ่อเธอแล้วอนนี้สวรร์ไ้ลโทษเธอแล้วริๆ หยวนปิเหยียนเินไปพร้อมับน้ำาแห่วามเสียใในารระทำรั้เ่าที่ัวเอนั้นไ่่อไว้
เธอยแนึ้นมาปาน้ำาามทาที่เธอะเินไป ไม่นาน ็เหมือนสวรร์ลั่นแล้ ฝนเริ่มไหลรินลมาราวับว่าเยาะเย้ยที่เธอ้ออยู่ในผลรรมที่ัวเอไ้ระทำ เธอยมือึ้นบัหน้าเเล้วรีบเิน่อไปเพราะหนทาอียาวไล แ่แล้ว็มีรถเ๋ันหรูผ่านมา รถันนั้นับเ้าใล้เธอ แล้วเหยียบน้ำที่ัอยู่ร้าๆ ถนนที่เธอำลัเินพอี
น้ำสาระเ็นมาเ็มัวเธอนเปีย หยวนปิเหยียนใ เธอเปียทั้ัวั้แ่หัวรเท้า เธอรู้สึโมโหที่ทำไมับรถไม่มีมารยาทเธอึหยุและ่าามหลั
"ับรถไมู่ทารึไ! หึ้ยย!นบ้าเอ้ย ไม่มีมารยาท!"
หยวนปิเหยียน่าามหลัแ่แล้วเธอมอเห็นทะเบียนรถ เธอ็ำไ้ว่าเป็นรถอฟาเิ ปิเหยียนหยุแล้ว้มมอัวเอเธอเปียทั้ัว แ่็้อรีบเิน่อไปเพราะระยะทาลับห้ออเธอนั้นอียาวไลมู่ฟาเิไม่เปลี่ยนเลย
เายัโรธแ้นเธออยู่เาไม่พอใรึไนะที่เาไ้ทุอย่าาันไปแล้วทุวันนี้เา็มีทุอย่ารบแล้วทำไมเาไม่ยอมปล่อยวาเธอเสียทีปิเหยียนน้ำาึมออมาอีรอบและบอัวเอว่า้ออทนเพื่อเิน
เธอะ้อทนให้ไหว พรุ่นี้ไม่ไ้เอเาอีเพราะระับประธานบริษัทเาไม่มาเลือลั้วับนทำวามสะอาเ่นเธออย่าแน่นอน หยวนปิเหยียนไ้แ่บอัวเอให้อทน
ปิเหยียนเิน่อไปนถึห้ออเธอ เธอปวาปวัวน้อรีบทำวามสะอาร่าายแล้วรีบเ้านอนแม้แ่อาหารเย็นเธอยัินไม่ล เพราะวามเหนื่อยล้าาารทำานหนั และ้อมาเินลับห้อที่ินเวลาไปเป็นั่วโม วามเหนื่อยล้าเ้าอุม เธอรู้สึเพลียและนอนหลับไปอย่าสนิท
ในอนเ้า เธอื่นึ้นมาพร้อมอาารปวเมื่อยไปามัว เธอรู้สึปวหัว แ่็้อฝืนัวเอเพื่อไม่ให้ไปทำานสาย เธอมาถึบริษัท่อนเวลาาน หน้าอปิเหยียนีเผือ เธอเริ่มปวหัวุบๆ และเริ่มปวเมื่อยามร่าาย
แ่านวันนี้่าหนัเหลือเิน ในอนสายมู่ฟาเิเ้ามาที่บริษัท เายหูโทรศัพท์ึ้นถึ หัวหน้าหลิอี้ิน ึ่หลินอี้ิน็รู้สึแปลใมิใ่น้อยเพราะปิท่านประธานไม่เยมายุ่เรื่อเี่ยวับารทำวามสะอาแ่วันนี้ับมีเสียท่านประธานโทรมาสั่านเอ
"หัวหน้าหลิ่วยส่นมาทำวามสะอาห้อทำานอผม้วยเอาเ็ที่เ้ามาทำวามสะอานเมื่อวานนี้นะ "
"่ะ เี๋ยวส่ไปี๋ยวนี้เลย่ะ "
หลัาวาสายอาประธาน หลิอี้ิน ึเรียหยวนื่อมา
"หยวนื่อท่านประธานสั่มาให้เธอเป็นนไปทำวามสะอาห้อประธานเี๋ยวนี้ เธอเป็นอะไรรึปล่าว ทำไมหน้าาูีเียว!!"
"ปะปล่าว่ะั้นันะไปเี๋ยวนี้ล่ะะ "
หยวนปิเหยียนลุึ้น เธอเไปเล็น้อย นหลิอี้ินเห็นแล้วถามึ้นมา
"เธอไหวมั้ยหยวนื่อ ถ้าไม่อย่านั้น ันะบอประธานให้เปลี่ยนนไป"
"ไหว่ะ หัวหน้า ัน้อรีบไปแล้วล่ะ่ะ ไม่อย่านั้น เี๋ยวประธานะโรธเอาอัว่ะ " หยวนปิเหยียนรีบเ็นอุปร์ออไป เธอเ้ามาในห้ออประธาน เธอหยิบอออารถเ็อเธอเพื่อทำวามสะอา ภายใ้สายาประธานมู่ หยวนปิเหยียน เธอไม่เหลือศั์ศรีวามเป็นุหนูแล้วริๆ มู่ฟาเิิ
"แม่บ้านหยวนรับ่วยมาทำวามสะอารนี้หน่อยรับ " มู่ฟาเิลุึ้น หยิบถ้วยาแฟึ้นมา แล้วปล่อยลพื้น ถ้วยาแฟนั้นหล่นลระทบพื้น แออเป็นิ้นๆ น้ำาแฟ ็หเลอะไปรอบโ๊ะทำานอฟาเิ
'เาะอล้าอผลา ันไปถึไหนนะ เา็รวยนานี้ ทำไมไม่ออไปามหาหลี่ินเลยล่ะ มาามราวีทำไมหนัหนา ' หยวนปิเหยียนไม่แม้แ่ปริปา อาารปวเมื่อยามัวเพิ่มมาึ้นเธอปวหัวมายิ่ึ้นเธอถืออุปร์เินเ้าไปแล้ว้มลทำวามสะอาารแสท่าทาแบบนี้มันทำให้เาโรธึ้นมายิ่มอทำไมยิ่เลีย แ่ทำไมเาึอยาให้เธอ มาอยู่ในสายาลอเวลา เวลาสามปีเา็ยัำไม่ลืมับสิ่ที่ปิเหยียนเยทำับเา
ปิเหยียนนัุ่เ่าลเพื่อะวาเศษถ้วยาแฟเธอ้มหน้าลพร้อมับใบหน้าีเียว เธอไม่อยาะ่อปา่อำับฟาเิรีบทำวามสะอารีบออไป
"เธอนี่ มันน่าสมเพริๆ ุหนูหยวน อ้อ! อีภรรยา นแบบเธอะไปไ้สัี่น้ำ!!" ฟาเิออ้มมอูเธอทำวามสะอา
ไม่มีเสียหรือำพูใออาปาอเธอ เธอ้มหน้า้มาเ็บวาทำวามสะอา และไม่สนใสิ่ที่ฟาเิพู เมื่อเธอเ็บเสร็ เธอ็เ็บอุปร์เพื่อะออไป แ่อยู่ๆ เา็ทำแันแอีรอบ หยวนปิเหยียน็เ็บทำวามสะอาอีเ่นเย มู่ฟาเิรู้สึโมโหึ้นมาึเินเ้าไประาแนอเธอเ้ามาอย่าแร หยวนปิเหยียนรู้สึเหนื่อยล้ามา แ่เธอ็ฝืนทนเพื่อไม่ให้ใรเห็นอาารอเธออนนี้ ฟาเิระาแนเธอเ้ามา แล้วพูึ้น
"หยวนปิเหยียน เธอล้าเียบใส่ันเหรอ! "
"ประธานะ เรื่อในอี็ือเรื่อในอี ผ่านมาั้สามปีแล้ว ุวรลืมไ้แล้ว อีอย่าุรวยนานี้ มีทุอย่านานี้ มันไม่ยาถ้าุะามหาหลี่ิน"
"หยุ!! เธอไม่รู้อะไรอย่าทำเป็นมาพู! "
"ถ้าเ่นนั้น ็ปล่อยัน ประธานผู้สูส่อย่าุ อย่ามาเลือลั้วับผู้หิีุ้อย่าัน ่อไปนี้ อย่ามายุ่ับัน!!. "
ำพูอหยวนปิเหยียนมันสะท้อนในใอเาึ้นมา เาบรามแน่น แล้วึเธอเ้ามาอ แล้วบูบหยวนปิเหยียนอย่ารุนแร หยวนปิเหยียนิ้นัืนเา เอสารบนโ๊ะถูวาลไปที่พื้นห้อทำาน ปิเหยียนถูทับไปที่โ๊ะนั้น เธอพยายามัืนเาอย่าสุแรอเธอ อาารไ้อเธอ็เพิ่มสูึ้นามมา ไม่นานเธอหมแรและแน่นิ่ไป มู่ฟาเิุไร้มาที่อออเธอเาึรู้สึถึวามร้อนที่อออเธอ เาลุึ้นและอุ้มเธอไปที่โฟา แล้ว่อยๆ วาเธอล
"ไม่สบายนานี้ ยัฝืนมาทำานอี " มู่ฟาเิลูบไปที่เรือนผมอเธอเบาๆ อยู่ๆ เา็ใึ้นมา เาเป็นอะไรไป อยู่ๆ เา็นึห่วเธอึ้นมา ไม่สิ เาะใอ่อนับเธอแบบนี้ไม่ไ้ สิ่ที่เธอทำไว้ับเาและหลี่ิน เาะไม่ยอมใอ่อนับเธอแน่นอน เามอไปยัหยวนปิเหยียน ที่อนนี้เธอหลับไปเพราะพิษไ้ น้ำาอเธอไหลออมา มู่ฟาเิรู้สึปวใึ้นมาเมื่อเห็นน้ำาอหยวนปิเหยียน
บอน 9
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น