ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบท
สถานที่อันห่าไลาวามเริและัวเมือหลายร้อยิโลเมร เป็นหมู่เาะนาลาล้อมรอบ้วยผืนน้ำทะเลสีราม ภายนอมีเป็นป่าไม้น้อยให่ปลุมบริเวส่วนทาอนเหนือและทาอนใ้ ที่มีส่วนอท่าเรือถู่อสร้ายืออพ้นาัวเาะ มีเรือประมและเรือสำราอเทียบท่า
ภายในอัวเาะ ่ามีอาารบ้านเรือนั้เรียรายันเป็นแถบทาเินทอยาว และถนนเส้นหลัเส้นรอ มีแสสว่าาแสสัเราะห์ถูเปิออาทั้ เสาไฟ้าทา หลอไฟในัวบ้าน หรือแสายานพาหนะ เพื่อให้พื้นถนนและบริเวที่อยู่อาศัยมีแสมาพอให้ผู้นในพื้นที่นั้น่าใ้ีวิประำวันในเวลาลา่ำลาืน รึรื้นและยัทำสิ่ที่ัวเออยาะทำในเวลานี้่อนเ้านอนเพื่อหลับพัผ่อน ทุอย่าำเนินไปามปิราบรื่น
แ่ทว่า ่ำืนนี้โะาอเ็สาวผู้หนึ่ะถูเปลี่ยนแปลไปลอาล..
บริเวสุอบหน้าผาันอบเาะ ทาอนลาและห่าาัวอที่พัอาศัยอผู้น มีเพียเศษาอาารแหล่ั้ บ่บอถึว่าที่แห่นี้เยมีนอาศัยอยู่ ่อนะย้ายออไปเพราะเหุผลบาประาร
ริมอบำแพออาาร็มีเหมือนนำลันั่ ในท่าทาอเ่าัวเอ และลัษะล้ายเ็สาวที่สภาพูไม่ไ้เลย
“ … ”
เธอมีร่าายสูบผอมเพรียวบาแทบะเห็นระูสภาพผิวายมอมแมมและเส้นผมยุ่ระเอะระเิ สวมใส่เสื้อผ้าาวที่เยใสสะอาอนนี้มันลับเ็ม้วยฝุ่นหนาิามเนื่อผ้า เรือนผมสีาวยาวเลยสะโพหลั , แววาหม่นหมอ ำลัับ้อไปยัสุอบาเบื้อหน้าที่เป็นทิวทัศน์ทะลสีรามรึ่มยามึ
ฟู่. . ~
สายลมเย็พัผ่านผืนท้อทะเล ระทบเ้าับใบหน้าเ็สาวเส้นผมพริ้วไหวและส่เสียแผ่วเบา ามระแสลมที่พัเ้ามาาทิศทาเบื้อหน้า
“ … ” แววาที่หม่นหมอ มันเ็มไป้วยวามว่าเปล่าไม่มีแสส่อประาย นอเสียาวาวยามรารีเบื้อบนที่ส่อลมาเห็น , เ็สาวยัอยู่ที่เิมและไร้ท่าทีะอบสนอหรือยับเยื้อนาุนั่อยู่รนั้น เสมือนเธอเป็นแุ่๊ารูปลัษ์มนุษย์มีีวิ
“ .. ันเิมาทำไมันนะ ”
เอ่ยประโยแรและเป็นำถาม่อัวอเธอเอ แฝ้วยถ้อยำับน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามอาลัยอาวร์ และำอบมัน็ถูอบลับ้วยวามเียบสัอบรรยาาศที่ไม่มีแม้ระทั่เสียลมผ่านเมื่อรู่นี้อี .. มีแ่วามว่าเปล่าเป็นารอบแทน
‘ หาเลือไ้.. ันอยาะาย , เ็ที่ไม่มีพ่อแม่ั้แ่เิ และถูรัเียาสัมอาวเาะที่นี้ เพราะเป็นเพียแ่เ็ำพร้า .. ’
‘ แ่ว่านะ … ’
ทันในั้น.. ใบหน้าที่ไร้ารแสวามรู้สึ แหนึ้นมอบนผืนท้อฟ้ายามรารี วาวนับร้อยนับพัน่าส่อประายสาส่อและวันทร์ที่มัน่าเรือนแสในัวอมันเอ นอื่นอามอเป็นสิ่ที่สวยามและสามารถรับมไ้ลอเวลา หาเมื่อมอึ้นฟ้าแ่ลับันสำหรับเ็สาวนนี้แล้ว.. มันเปรียบเสมือนแสสว่าในยามที่รอบ้ามืสนิท อยนำทาและัูให้มีแรและ้ำุนิใลุึ้น เพื่อ่อสู้ับมัน
“ .. ถึะมีวารามามาย ”
เ็สาวล่าวึ้นามมา้วยแววาหม่นหมอ เริ่มลับส่อประายึ้นมาอีราหนึ่ วามรู้สึและอารม์่าเริ่มลับมา พร้อมยับสอแนยับสอาเลื่อนันัวเอให้ลุึ้นมายืน้วยลำแ็อัวเอ , ใ้ฝ่ามือประอร่าายอันบอบ้ำ แม้ะเไปบ้า .. แ่เธอ็มือเล็ ๆ นั้นับอบำแพที่สูเลยหัวว่าัวเอเล็น้อย เป็นานยึมั่นไม่ให้ัวทรุล
แสาวันทร์เ็มวายส่อลมาที่เ็สาว เรือนผมสีาวแม้ะไม่สะอาหามอู แ่มันลับเรือแสึ้นมาอ่อน ๆ
“ ็ยัส่ประาย.. ท่ามลาไ้ ันเอ็ะ — เป็นแบบนั้นไ้ไหมนะ ? ”
. . .
END
ภายในอัวเาะ ่ามีอาารบ้านเรือนั้เรียรายันเป็นแถบทาเินทอยาว และถนนเส้นหลัเส้นรอ มีแสสว่าาแสสัเราะห์ถูเปิออาทั้ เสาไฟ้าทา หลอไฟในัวบ้าน หรือแสายานพาหนะ เพื่อให้พื้นถนนและบริเวที่อยู่อาศัยมีแสมาพอให้ผู้นในพื้นที่นั้น่าใ้ีวิประำวันในเวลาลา่ำลาืน รึรื้นและยัทำสิ่ที่ัวเออยาะทำในเวลานี้่อนเ้านอนเพื่อหลับพัผ่อน ทุอย่าำเนินไปามปิราบรื่น
แ่ทว่า ่ำืนนี้โะาอเ็สาวผู้หนึ่ะถูเปลี่ยนแปลไปลอาล..
บริเวสุอบหน้าผาันอบเาะ ทาอนลาและห่าาัวอที่พัอาศัยอผู้น มีเพียเศษาอาารแหล่ั้ บ่บอถึว่าที่แห่นี้เยมีนอาศัยอยู่ ่อนะย้ายออไปเพราะเหุผลบาประาร
ริมอบำแพออาาร็มีเหมือนนำลันั่ ในท่าทาอเ่าัวเอ และลัษะล้ายเ็สาวที่สภาพูไม่ไ้เลย
“ … ”
เธอมีร่าายสูบผอมเพรียวบาแทบะเห็นระูสภาพผิวายมอมแมมและเส้นผมยุ่ระเอะระเิ สวมใส่เสื้อผ้าาวที่เยใสสะอาอนนี้มันลับเ็ม้วยฝุ่นหนาิามเนื่อผ้า เรือนผมสีาวยาวเลยสะโพหลั , แววาหม่นหมอ ำลัับ้อไปยัสุอบาเบื้อหน้าที่เป็นทิวทัศน์ทะลสีรามรึ่มยามึ
ฟู่. . ~
สายลมเย็พัผ่านผืนท้อทะเล ระทบเ้าับใบหน้าเ็สาวเส้นผมพริ้วไหวและส่เสียแผ่วเบา ามระแสลมที่พัเ้ามาาทิศทาเบื้อหน้า
“ … ” แววาที่หม่นหมอ มันเ็มไป้วยวามว่าเปล่าไม่มีแสส่อประาย นอเสียาวาวยามรารีเบื้อบนที่ส่อลมาเห็น , เ็สาวยัอยู่ที่เิมและไร้ท่าทีะอบสนอหรือยับเยื้อนาุนั่อยู่รนั้น เสมือนเธอเป็นแุ่๊ารูปลัษ์มนุษย์มีีวิ
“ .. ันเิมาทำไมันนะ ”
เอ่ยประโยแรและเป็นำถาม่อัวอเธอเอ แฝ้วยถ้อยำับน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามอาลัยอาวร์ และำอบมัน็ถูอบลับ้วยวามเียบสัอบรรยาาศที่ไม่มีแม้ระทั่เสียลมผ่านเมื่อรู่นี้อี .. มีแ่วามว่าเปล่าเป็นารอบแทน
‘ หาเลือไ้.. ันอยาะาย , เ็ที่ไม่มีพ่อแม่ั้แ่เิ และถูรัเียาสัมอาวเาะที่นี้ เพราะเป็นเพียแ่เ็ำพร้า .. ’
‘ แ่ว่านะ … ’
ทันในั้น.. ใบหน้าที่ไร้ารแสวามรู้สึ แหนึ้นมอบนผืนท้อฟ้ายามรารี วาวนับร้อยนับพัน่าส่อประายสาส่อและวันทร์ที่มัน่าเรือนแสในัวอมันเอ นอื่นอามอเป็นสิ่ที่สวยามและสามารถรับมไ้ลอเวลา หาเมื่อมอึ้นฟ้าแ่ลับันสำหรับเ็สาวนนี้แล้ว.. มันเปรียบเสมือนแสสว่าในยามที่รอบ้ามืสนิท อยนำทาและัูให้มีแรและ้ำุนิใลุึ้น เพื่อ่อสู้ับมัน
“ .. ถึะมีวารามามาย ”
เ็สาวล่าวึ้นามมา้วยแววาหม่นหมอ เริ่มลับส่อประายึ้นมาอีราหนึ่ วามรู้สึและอารม์่าเริ่มลับมา พร้อมยับสอแนยับสอาเลื่อนันัวเอให้ลุึ้นมายืน้วยลำแ็อัวเอ , ใ้ฝ่ามือประอร่าายอันบอบ้ำ แม้ะเไปบ้า .. แ่เธอ็มือเล็ ๆ นั้นับอบำแพที่สูเลยหัวว่าัวเอเล็น้อย เป็นานยึมั่นไม่ให้ัวทรุล
แสาวันทร์เ็มวายส่อลมาที่เ็สาว เรือนผมสีาวแม้ะไม่สะอาหามอู แ่มันลับเรือแสึ้นมาอ่อน ๆ
“ ็ยัส่ประาย.. ท่ามลาไ้ ันเอ็ะ — เป็นแบบนั้นไ้ไหมนะ ? ”
. . .
END
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น