บทกลอนจากนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ของ ทมยันตี

ลำดับตอนที่ #3 : บทกลอนจากหนังสือ กษัตริยา (2)

            เหมือนหนามแหลม  แทงค้าง  หว่างอุระ
 ทุกระยะ  ยอกแสยง  แทงทุกหน
 ครายินศึก  หงสาฯ  มาประจญ
 เสียช้างม้า  ไพร่พล  เสียพัตรา
                                : ประพันธ์ ทมยันตี
  
            สายน้ำไหลคว้างถะถั่ง
 แพไฟลอยคว้างเป็นสาย
 โถมกระแทกนาวาเรียงราย
 ทัพเรืออยุธยากลายเป็นกองเพลิง
                                : ประพันธ์ ทมยันตี
โครงสี่สุภาพ
            แสงเพลิงบอกเหตุร้าย    ร้อนรุม
 ฤาทัพร่วมชุมนุม                        พ่ายแล้ว
 เพลิงอกเฉกไฟสุม                    รัวเร่ง
 จำขับพลคลาดแคล้ว                 ยกเข้าโจมตี
                                : ประพันธ์ ทมยันตี
            ขาดจากญาติวงศ์พงศา
  ขาดไมตรีเคยมีมาแต่เก่าก่อน
  ขาดน้ำใจที่เคยเอื้ออาทร
  ขาดบวรสุวรรณฉัตรแยกปัถพี
                                : ประพันธ์ ทมยันตี
…กล่าวการขาดไมตรีกันต่อ อยุธยา และ พิษณุโลก

            เสียศักดิ์  เสียผัว  เสัยพักตร์
 จักดู  หน้าใคร  กระไรได้
 รบพม่า  ข้าศึก  มิกระไร
 นิจจา  ไทยรบไทย  ด้วยกันเอง

            จะผ่อนผัน  ฉันใด  นะอกเอ๋ย
 ชะตากรรม  ล่วงเลย  มาถึงนี่
 เจ็บจนชา  จนไร้  อันพึงมี
 ตายฤาเป็น  วันนี้  ค่าเท่ากัน!
                              : ประพันธ์ ทมยันตี
…กล่าวถึงความในพระทัยของ พระวิสุทธิ์กษัตรีย์ 
ตอนเสียพิษณุโลกแก่พม่า และสมเด็จพระมหาธรรมราชา
ถูกตราหน้าว่าทรยศต่อแผ่นดิน

              สองหัตถ์..แต่งพระศพ  พระมารดา
 สองหัตถ์…ถวายรักษา  พระพ่อเจ้า
 สองหัตถ์…กอดโอรสธิดา  แนบแน่น
 สองหัตถ์…เปล่ารวดร้าว  อ้างว้างแรมสูญ
                              : ประพันธ์ ทมยันตี
…กล่าวถึงเมื่อตอน พระวิสุทธิ์กษัตรีย์ ถวายการรักษาต่อพระบิดา ที่กรุงศรีอยุธยาระหว่างมีศึก

              โอบกอดอนุชาแนบอุระ
 เท่านี้ฤาเจ้ากลับมาหาพี่
 วรองค์กำยำ พ่วงพี
 บัดนี้มีห่อผ้าขาว  นำเจ้ามา..
                               : ประพันธ์ ทมยันตี
..กล่าวถึงตอนที่ พระวิสุทธิ์กษัตรีย์ ได้รับพระอัฐิของ
พระราเมศวร พระอนุชา

              สองมือ  แกว่งดาบ  เป็นจักรผัน
 จะมีมือ  อื่นฤาอัน  มาเปิบข้าว
 สองตา  เพ่งข้าศึก  ลุกวาว
 หากหลับลง  มันจะเข้า  ชิงเมืองกู
                                : ประพันธ์ ทมยันตี
…กล่าวถึงตอนทำทหารไทยทำศึก

 ในวันอาทิตย์  เดือนเก้า  แรม 11 ค่ำปีมะเส็ง พุทธศักราช 2112
     เสียกรุง!
               เสียงดาบกระทบดาบดังสนั่น
 หยดเลือดกระเซ็นซ่านทุกแห่งหน
 ซากศพทบท่าวแผ่นดินตน
 น้ำตาปนหยาดเลือดทุดเม็ดดิน
                                 : ประพันธ์ ทมยันตี

(ขอหยิบยกคำพูดของ ทมยันตี มา…)

      "ไม่มีอะไรจะเล่าขานได้มากกกว่านี้  ไม่มีวิธีกล่าวคำประการใดนัยน์ตาที่แลทอดไกลไปสู่อดีต  จะเห็นแจ้งด้วยตน  เลือดไทยจะพล่าน ความดาลเดือดจะทำให้อุรารานแยก น้ำตาจะปริ่มหยดย้อย
                  ตนต้องสำนึกถึงการสูญเสียด้วยตน!"

               โอ้ลูก..นับวันนี้จะไกลเนตร
 พ่อ-แม่..ชลเนตรดังสายฝน
 ปู่-ย่า..งกเงิ่นระทดระทม
ตา-ยาย..ขื่นขมเจียนวายปราณ

                พับผ้าให้ลูก..นะลูกเอ๋ย
นี่ขนมนมเนย..หาไว้ให้
นี่หยูกยายามไข้..ประทังไป
อีกเมื่อใดจะคืน..มาพบกัน
                             : ประพันธ์ ทมยันตี
..กล่าวถึงตอนที่คนไทยโดนกวาดต้อนไปเป็นเชลย

**************************************

ถึงตรงนี้แล้ว ก็กลั่นน้ำตาไม่อยู่..ถึงแม้จะอ่านหลายรอบแล้ว  ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ไม่ร้องไห้
เหมือนมันฝังอยู่ในจิตสำนึกของเรา..
ติดตามต่อใน บทกลอนจากหนังสือ กษัตริยา (3)