ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : RM : 6
กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงง
"พี่อี้ชิงครับตื่นเร็วๆๆ"คนตัวเล็กที่ลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกหันมาปลุกผมที่ยังนอนอยู่ อ่า ยังไม่อยากตื่นเลยอ่ะ
"ขออีกนิดได้ไหมอ่ะ จงแดอ่าา"ผมบอกเสียงงัวเงียพร้อมกับซุกหน้ากับกลุ่มผมนุ่มแล้วกระชับอ้มกอดรัดคนตัวเล็ก
"ไม่ได้ครับวันนี้เราต้องไปทะเลน่ะ ตื่นเลยเดี๋ยวคนอื่นๆจะรอ ปกติพี่ไม่ใช่คนขี้เซาซักหน่อยนิ แล้วก็ปล่อยผมด้วย"คนตัวเล็กบอกเสียงงอนๆ
"โอเค ตื่นแล้วๆๆ"ผมรีบลุกแล้วไปอาบน้ำทันทีก่อนที่จงแดจะงอนหนักกว่านี้
วันนี้เป็นวันที่พวกผมรอคอยมานานก็คือวันที่พวกเราจะได้พักผ่อนกันหลังจากเสร็จจากงานแฟนไชน์แล้วก็กีฬาสีไอดอล พวกผมก็ได้รับวันหยุดโดยวันหยุดในครั้งนี้เหล่าเมมเบอร์เป็นคนลงมติว่าไป ทะเล กันซึ่งผมก็ไม่ได้ค้านอะไรทั้งนั้น เพราะคนตัวเล็กของผมทำท่าตื่นเต้นอยากจะไปทะเลนี่สิ ผมเลยยอม แล้วอีกอย่างเมมเบอร์ทุกคนก็สรุปออกมาแล้วก็เลยต้องยอมรับ
.
.
.
.
หลังจากที่คนตัวเล็กและผมเตรียมตัวเสร็จก็แบกเอาสัมภาระลงมาข้างล่างและก็แน่นอนอี้ชิงต้องเป็นคนแบกลงมา จะให้คนตัวเล็กแบกมาโดยที่ผมได้ยืนมองผมทำไม่ได้หรอกน่ะ เดี๋ยวตกบันไดกันพอดี ขนาดเดินเฉยๆยังพลาดตกบันไดหลายครั้งเลย พอลงมาก็ได้เห็นสีหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์ของเมมเบอร์บางส่วนที่ทำอะไรเสร็จแล้วมองมายังผม
"อะแฮ่ม!! อาอี้ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยน่ะ"พี่ลู่หานพูดแขวะมาซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าคนแก่คนนี้หมายถึงอะไร จะมีก็แค่คนตัวเล็กเท่านั้นที่ทำหน้าสงสัยหน่อยๆ
"อี้ชิง เตรียมยาลดไข้หรือยัง?"พี่ซิ่วหมินหันมาถามผม
"เตรียมทำไมครับ?"นอกจากผมไม่ตอบยังถามกลับงงๆ
"เผื่อจงแดไม่สบายน่ะสิ รายนี้เค้าค่อนข้างจะปรับตัวไม่ทันกับสภาพอากาศหน่ะ"ซูโฮอธิบาย
"ฮยองครับ ผมไม่ได้บอบบางขนาดนั้นสักหน่อย"จงแดพูดเสียงอ่อยพร้อมกับก้มหน้ามองพื้น
"ไม่ต้องเตรียมแล้ว พี่เตรียมมาให้เฉิน เฉินแล้ว"พี่คริสที่เพิ่งเดินลงมาพูดบอกยิ้มๆ
"ผมก็เตรียมนมอุ่นๆพร้อมอ้อมกอดอบอุ่นไว้ให้ จงแดฮยองแล้วครับ"เซฮุนที่เดินมาจากในครัวพร้อมกระบอกที่บรรจุนมไว้ข้างในตรงเข้ามาจะกอดคนตัวเล็กของผม ผมเลยดึงให้จงแดมาอยู่ข้างหลัง เซฮุนยักไหล่แบบไม่เป็นไรแต่สายตาที่มองมาที่ผมออกเป็นแนวล้อๆยังไงไม่รู้สิ
"ใส่หมวกด้วยน่ะครับ แดดมันร้อน"จงอินที่เดินมาจากข้างบนเอาหมวกมาใส่ให้กับจงแดพร้อมกอดไปหนึ่งทีขณะที่ผมมัวแต่กันคนตัวเล็กออกจากเซฮุนโดยไม่ได้หันมามองข้างหลังเลย ว่าไอ้เด็กดำมันเดินเข้ามา หึ้ย!! ผมหงุดหงิดอ่ะ หงุดหงิด ทุกคนเข้าใจผมไหม ทำไมน่ะ ช่วงนี้ผมถึงรู้สึกเหมือนเมมเบอร์กำลังยั่วให้ผมคลั่ง ก็ตั้งแต่วันที่ผมไปให้กำลังใจคนตัวเล็กที่งาน MBC Music วันนั้นและเป็นวันเดียวกันกับที่พี่คริสมาเคาะห้องจะให้คนตัวเล็กไปนอนด้วย จนถึงวันนี้ทั้งพี่คริส เซฮุน จงอิน ซูโฮ เทา ก็รู้สึกจะเข้าใกล้คนตัวเล็กเกินไปเหมือนกำลังยั่วอารมณ์โมโหของผมให้ตื่นขึ้นวันละหลายๆครั้ง
"เอาล่ะๆ ไปกันได้แล้วป่ะ จะได้พักผ่อนกันยาวๆ"พี่เมเนเจอร์เดินเข้ามาตามในบ้านเราจึงได้แยกย้ายกันไปขึ้นรถโดยการนั่งรถจะถูกแบ่งเป็นฝั่ง M กับ K คนละคันกัน ดังนั้นคนตัวเล็กถึงได้มานั่งกับผมนี่ไง
"ทำไมนายไปนั่งตรงที่ของฮยองล่ะ?"พี่ซิ่วหมินถามขึ้นเมื่อเห็นผมย้ายที่นั่งจากปกติจะนั่งกับพี่ลู่หานมาเป็นนั่งข้างคนตัวเล็กซึ่งเป็นที่นั่งประจำของพี่ซิ่วหมิน
"ผมขอนั่งตรงนี้น่ะครับ พี่ไปนั่งกับพี่ลู่หานน่ะ"ผมตอบอย่างไม่สนใจ พี่ซิ่วหมินไม่ได้ว่าอะไรขึ้นรถมานั่งข้างพี่ลู่หาน ก่อนที่รถจะออกมุ่งหน้าไปยังทะเล หลังจากที่รถวิ่งมาได้ซักพักพี่ซิ่วหมิน พี่คริส เทา และคนตัวเล็กก็หลับไปเหลือแค่ผมกับพี่ลู่หานที่ยังคงไม่หลับซึ่งต่างคนก็ต่างดูแลคนตัวเล็กข้างกายที่กำลังหลับอย่างสบายอารมณ์
"อาอี้ นายเปลี่ยนไปมากน่ะ รู้ตัวหรือเปล่า?" พี่ลู่หานพูดออกมาหลังจากที่เงียบไปนาน
"ยังไงครับ?"ผมถามกลับงงๆ
"หลังจากที่นายอยู่กับเฉินน้อย พี่ก็เห็นนายอ่อนโยนขึ้น" พี่ลู่หานพูดอธิบาย ผมก็นั่งฟังและคิดไปด้วย ผมอ่อนโยนขึ้นแสดงว่าแต่ก่อนผมเย็นชางั้นหรอ?
"นายยิ้มเก่งขึ้น และรอยยิ้มที่นายมีตอนนี้มันไม่ใช่แค่การยิ้มไปเท่านั้น แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกนายจริงๆ"นี่ผมยิ้มบ่อยขนาดนั้นเลยหรอ?
"นายห่วงคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวนายมากขึ้น"พี่ลู่หานยังคงพูดต่อไป
"นายดูแลและใส่ใจคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวนายมากขึ้น"พี่ลู่หานพูดแล้วเบนสายตาไปมองจงแดที่หลับอยู่บนไหล่กว้างของผม
"นายชอบเฉินน้อยใช่ไหม?"พี่ลู่หานถามออกมาในตอนสุดท้ายทำเอาผมถึงกับไปต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว
"เอ่อ..คือ..มันไม่ใช่อย่างนั้น...."อาอี้
"นายอย่าพึ่งว่าอะไรตอนนี้เลย นายลองเอากลับไปคิดดูให้ดีก่อน"พี่ลู่หานพูดตัดบทก่อนจะเงียบไปแล้วหันไปสนใจพี่ซิ่วหมินที่หลับอยู่
ตลอดทางผมได้แต่คิดตามที่พี่ลู่หานพูดบอก ผมชอบจงแดจริงหรือ? ผมเปลี่ยนไปมากขนาดนี้นเพราะจงแดหรอ? ผมยิ้มเก่งขึ้นหรอ?แบบที่เป็รอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆไม่ใช่แค่การยิ้มไปงั้นๆ แต่ความคิดที่ผมได้คือ 'ผมไม่รู้ ' เพราะที่ผมคิดคือ ผมกับจงแด เราต่างก็เป็นผู้ชายทั้งคู่มันจะมารักกัน แล้วคบกันแบบนั้นได้อย่างไร เฮ้อ! ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวผมไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว พี่ลู่หานอาจจะกำลังทำให้ผมเขวเหมือนกับเมมเบอร์คนอื่นที่ชอบทำกันช่วงนี้ก็ได้ ไม่คิดแล้ว!!
"อย่าทำหน้าเครียดขนาดนั้นสิครับเลย์เก่อ บางทีเก่ออาจจะคิดกับเฉินฮยองแค่พี่น้องก็ได้นี่"เทาที่ไม่รู้ตื่นเมื่อไหร่พูดขึ้น ทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดนั้น
"ชั้นไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"ผมปฏิเสธ
"ครับๆ ไม่คิดก็ไม่คิด"เทาว่ากลับยิ้มๆ
ผมรู้สึกไม่ชอบรอยยิ้มของจื่อเทาก็วันนี้แหละ มันเหมือนมีอะไรแฝงอยู่ แต่ก็ช่างมันเถอะไม่สนอะไรแล้ว หนทางยังอีกไกลกว่าจะถึงทะเลพักสายตาสักหน่อยแล้วกัน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
อาอี้เรากำลังสับสน มึนงงอะไร เหมือนกับไรท์ตอนนี้ที่กำลังสบสน มึนงงอยู่ หลังจากวันนี้ไปไรท์อาจไม่ค่อยได้มาอัพนิยายบ่อยๆน่ะค่ะ
เพราะไรท์กำลังจะไปทำงานค่ะ เก็บตังค์ไว้คอน EXO ยังไงไรท์ก็สัญญาน่ะค่ะว่าจะมาอัพให้จบแน่นอน อย่าทิ้งกันน่ะรีดเดอร์ทุกคน
"พี่อี้ชิงครับตื่นเร็วๆๆ"คนตัวเล็กที่ลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกหันมาปลุกผมที่ยังนอนอยู่ อ่า ยังไม่อยากตื่นเลยอ่ะ
"ขออีกนิดได้ไหมอ่ะ จงแดอ่าา"ผมบอกเสียงงัวเงียพร้อมกับซุกหน้ากับกลุ่มผมนุ่มแล้วกระชับอ้มกอดรัดคนตัวเล็ก
"ไม่ได้ครับวันนี้เราต้องไปทะเลน่ะ ตื่นเลยเดี๋ยวคนอื่นๆจะรอ ปกติพี่ไม่ใช่คนขี้เซาซักหน่อยนิ แล้วก็ปล่อยผมด้วย"คนตัวเล็กบอกเสียงงอนๆ
"โอเค ตื่นแล้วๆๆ"ผมรีบลุกแล้วไปอาบน้ำทันทีก่อนที่จงแดจะงอนหนักกว่านี้
วันนี้เป็นวันที่พวกผมรอคอยมานานก็คือวันที่พวกเราจะได้พักผ่อนกันหลังจากเสร็จจากงานแฟนไชน์แล้วก็กีฬาสีไอดอล พวกผมก็ได้รับวันหยุดโดยวันหยุดในครั้งนี้เหล่าเมมเบอร์เป็นคนลงมติว่าไป ทะเล กันซึ่งผมก็ไม่ได้ค้านอะไรทั้งนั้น เพราะคนตัวเล็กของผมทำท่าตื่นเต้นอยากจะไปทะเลนี่สิ ผมเลยยอม แล้วอีกอย่างเมมเบอร์ทุกคนก็สรุปออกมาแล้วก็เลยต้องยอมรับ
.
.
.
.
หลังจากที่คนตัวเล็กและผมเตรียมตัวเสร็จก็แบกเอาสัมภาระลงมาข้างล่างและก็แน่นอนอี้ชิงต้องเป็นคนแบกลงมา จะให้คนตัวเล็กแบกมาโดยที่ผมได้ยืนมองผมทำไม่ได้หรอกน่ะ เดี๋ยวตกบันไดกันพอดี ขนาดเดินเฉยๆยังพลาดตกบันไดหลายครั้งเลย พอลงมาก็ได้เห็นสีหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์ของเมมเบอร์บางส่วนที่ทำอะไรเสร็จแล้วมองมายังผม
"อะแฮ่ม!! อาอี้ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยน่ะ"พี่ลู่หานพูดแขวะมาซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าคนแก่คนนี้หมายถึงอะไร จะมีก็แค่คนตัวเล็กเท่านั้นที่ทำหน้าสงสัยหน่อยๆ
"อี้ชิง เตรียมยาลดไข้หรือยัง?"พี่ซิ่วหมินหันมาถามผม
"เตรียมทำไมครับ?"นอกจากผมไม่ตอบยังถามกลับงงๆ
"เผื่อจงแดไม่สบายน่ะสิ รายนี้เค้าค่อนข้างจะปรับตัวไม่ทันกับสภาพอากาศหน่ะ"ซูโฮอธิบาย
"ฮยองครับ ผมไม่ได้บอบบางขนาดนั้นสักหน่อย"จงแดพูดเสียงอ่อยพร้อมกับก้มหน้ามองพื้น
"ไม่ต้องเตรียมแล้ว พี่เตรียมมาให้เฉิน เฉินแล้ว"พี่คริสที่เพิ่งเดินลงมาพูดบอกยิ้มๆ
"ผมก็เตรียมนมอุ่นๆพร้อมอ้อมกอดอบอุ่นไว้ให้ จงแดฮยองแล้วครับ"เซฮุนที่เดินมาจากในครัวพร้อมกระบอกที่บรรจุนมไว้ข้างในตรงเข้ามาจะกอดคนตัวเล็กของผม ผมเลยดึงให้จงแดมาอยู่ข้างหลัง เซฮุนยักไหล่แบบไม่เป็นไรแต่สายตาที่มองมาที่ผมออกเป็นแนวล้อๆยังไงไม่รู้สิ
"ใส่หมวกด้วยน่ะครับ แดดมันร้อน"จงอินที่เดินมาจากข้างบนเอาหมวกมาใส่ให้กับจงแดพร้อมกอดไปหนึ่งทีขณะที่ผมมัวแต่กันคนตัวเล็กออกจากเซฮุนโดยไม่ได้หันมามองข้างหลังเลย ว่าไอ้เด็กดำมันเดินเข้ามา หึ้ย!! ผมหงุดหงิดอ่ะ หงุดหงิด ทุกคนเข้าใจผมไหม ทำไมน่ะ ช่วงนี้ผมถึงรู้สึกเหมือนเมมเบอร์กำลังยั่วให้ผมคลั่ง ก็ตั้งแต่วันที่ผมไปให้กำลังใจคนตัวเล็กที่งาน MBC Music วันนั้นและเป็นวันเดียวกันกับที่พี่คริสมาเคาะห้องจะให้คนตัวเล็กไปนอนด้วย จนถึงวันนี้ทั้งพี่คริส เซฮุน จงอิน ซูโฮ เทา ก็รู้สึกจะเข้าใกล้คนตัวเล็กเกินไปเหมือนกำลังยั่วอารมณ์โมโหของผมให้ตื่นขึ้นวันละหลายๆครั้ง
"เอาล่ะๆ ไปกันได้แล้วป่ะ จะได้พักผ่อนกันยาวๆ"พี่เมเนเจอร์เดินเข้ามาตามในบ้านเราจึงได้แยกย้ายกันไปขึ้นรถโดยการนั่งรถจะถูกแบ่งเป็นฝั่ง M กับ K คนละคันกัน ดังนั้นคนตัวเล็กถึงได้มานั่งกับผมนี่ไง
"ทำไมนายไปนั่งตรงที่ของฮยองล่ะ?"พี่ซิ่วหมินถามขึ้นเมื่อเห็นผมย้ายที่นั่งจากปกติจะนั่งกับพี่ลู่หานมาเป็นนั่งข้างคนตัวเล็กซึ่งเป็นที่นั่งประจำของพี่ซิ่วหมิน
"ผมขอนั่งตรงนี้น่ะครับ พี่ไปนั่งกับพี่ลู่หานน่ะ"ผมตอบอย่างไม่สนใจ พี่ซิ่วหมินไม่ได้ว่าอะไรขึ้นรถมานั่งข้างพี่ลู่หาน ก่อนที่รถจะออกมุ่งหน้าไปยังทะเล หลังจากที่รถวิ่งมาได้ซักพักพี่ซิ่วหมิน พี่คริส เทา และคนตัวเล็กก็หลับไปเหลือแค่ผมกับพี่ลู่หานที่ยังคงไม่หลับซึ่งต่างคนก็ต่างดูแลคนตัวเล็กข้างกายที่กำลังหลับอย่างสบายอารมณ์
"อาอี้ นายเปลี่ยนไปมากน่ะ รู้ตัวหรือเปล่า?" พี่ลู่หานพูดออกมาหลังจากที่เงียบไปนาน
"ยังไงครับ?"ผมถามกลับงงๆ
"หลังจากที่นายอยู่กับเฉินน้อย พี่ก็เห็นนายอ่อนโยนขึ้น" พี่ลู่หานพูดอธิบาย ผมก็นั่งฟังและคิดไปด้วย ผมอ่อนโยนขึ้นแสดงว่าแต่ก่อนผมเย็นชางั้นหรอ?
"นายยิ้มเก่งขึ้น และรอยยิ้มที่นายมีตอนนี้มันไม่ใช่แค่การยิ้มไปเท่านั้น แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกนายจริงๆ"นี่ผมยิ้มบ่อยขนาดนั้นเลยหรอ?
"นายห่วงคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวนายมากขึ้น"พี่ลู่หานยังคงพูดต่อไป
"นายดูแลและใส่ใจคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวนายมากขึ้น"พี่ลู่หานพูดแล้วเบนสายตาไปมองจงแดที่หลับอยู่บนไหล่กว้างของผม
"นายชอบเฉินน้อยใช่ไหม?"พี่ลู่หานถามออกมาในตอนสุดท้ายทำเอาผมถึงกับไปต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว
"เอ่อ..คือ..มันไม่ใช่อย่างนั้น...."อาอี้
"นายอย่าพึ่งว่าอะไรตอนนี้เลย นายลองเอากลับไปคิดดูให้ดีก่อน"พี่ลู่หานพูดตัดบทก่อนจะเงียบไปแล้วหันไปสนใจพี่ซิ่วหมินที่หลับอยู่
ตลอดทางผมได้แต่คิดตามที่พี่ลู่หานพูดบอก ผมชอบจงแดจริงหรือ? ผมเปลี่ยนไปมากขนาดนี้นเพราะจงแดหรอ? ผมยิ้มเก่งขึ้นหรอ?แบบที่เป็รอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆไม่ใช่แค่การยิ้มไปงั้นๆ แต่ความคิดที่ผมได้คือ 'ผมไม่รู้ ' เพราะที่ผมคิดคือ ผมกับจงแด เราต่างก็เป็นผู้ชายทั้งคู่มันจะมารักกัน แล้วคบกันแบบนั้นได้อย่างไร เฮ้อ! ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวผมไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว พี่ลู่หานอาจจะกำลังทำให้ผมเขวเหมือนกับเมมเบอร์คนอื่นที่ชอบทำกันช่วงนี้ก็ได้ ไม่คิดแล้ว!!
"อย่าทำหน้าเครียดขนาดนั้นสิครับเลย์เก่อ บางทีเก่ออาจจะคิดกับเฉินฮยองแค่พี่น้องก็ได้นี่"เทาที่ไม่รู้ตื่นเมื่อไหร่พูดขึ้น ทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดนั้น
"ชั้นไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"ผมปฏิเสธ
"ครับๆ ไม่คิดก็ไม่คิด"เทาว่ากลับยิ้มๆ
ผมรู้สึกไม่ชอบรอยยิ้มของจื่อเทาก็วันนี้แหละ มันเหมือนมีอะไรแฝงอยู่ แต่ก็ช่างมันเถอะไม่สนอะไรแล้ว หนทางยังอีกไกลกว่าจะถึงทะเลพักสายตาสักหน่อยแล้วกัน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
อาอี้เรากำลังสับสน มึนงงอะไร เหมือนกับไรท์ตอนนี้ที่กำลังสบสน มึนงงอยู่ หลังจากวันนี้ไปไรท์อาจไม่ค่อยได้มาอัพนิยายบ่อยๆน่ะค่ะ
เพราะไรท์กำลังจะไปทำงานค่ะ เก็บตังค์ไว้คอน EXO ยังไงไรท์ก็สัญญาน่ะค่ะว่าจะมาอัพให้จบแน่นอน อย่าทิ้งกันน่ะรีดเดอร์ทุกคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น