ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : RM : 2
"อืม......." แสงแดดที่ทอดมายามเช้าทางหน้าต่างปลุกให้ผมต้องตื่นขึ้นมารับอรุณนี้ หันมองข้างกายตัวเองตอนนี้คนตัวเล็กนั้นยังหลับอยู่เลย ผมเลยค่อยๆผละออกจากคนตัวเล็กนั้นแล้วห่มผ้าให้กับเฉิน ผมยืนยิ้มกับภาพตรงหน้าก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำทันที
.
.
.
.
.
ตุ๊บ!!!!!!
"โอ๊ย!!!" ผมได้ยินเหมือนเสียงอะไรบางอย่างก่อนที่จะเป็นเสียงร้องของ เฉิน ขณะที่ผมกำลังล้างตัวอยู่ ผมรีบเลยครับ รีบล้างรีบเสร็จแล้วพันผ้าขนหนูวิ่งออกมาดูทันที แล้วภาพที่ผมเห็นก็คือ เฉิน กำลังนั่งน้ำตาคลออยู่บนพื้นด้านปลายเตียงผมรีบวิ่งเข้าไปหาเฉิน
"เฉิน เป็นอะไรครับ?"ทันทีที่ถึงร่างเล็กนั้นเฉินก็โผเข้ากอดผมพร้อมกับปล่อยโฮออกมาทันทีทันที ผมจึงลูบหัวของเฉินแล้วถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
"เมื่อ..อึก...กี้..ฮึก..หัว..ฮือ..เจ็บ...ฮือ...."ด้วยความที่ร้องไห้ไปด้วย พูดไปด้วยทำให้ผมไม่สามารถที่จะจับประเด็นอะไรได้เลย
"เฉิน ใจเย็นๆน่ะ ค่อยๆพูดน่ะครับ พี่ฟังเราไม่รู้เรื่องเลยน่ะ"ผมลูบหัวปลอบแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนซึ่งผมไม่เคยแม้แต่จะใช้น้ำเสียงแบบนี้เลยโดยปกติผมจะพูดน้ำเสียงนิ่งๆ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมผมถึงใช้น้ำเสียงนี้กับเฉิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่ประเด็นสิ่งที่ผมต้องทำคือปลอบเฉินและหาสาเหตุการร้องไห้ครั้งนี้
"ฮึก...ขอโทษครับ คือเมื่อกี้ผมกำลังจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูรออาบน้ำต่อจากพี่ ฮึก..แล้วผมก็สะดุดขาตัวเองล้มหัวฟาดปลายเตียงเต็มๆเลยอ่า ฮึก..จงแดเจ็บ ฮือ...."เฉิน ผละออกมาจากอ้อมกอดผมแล้วอธิบายด้วยเสียงสั่นๆ
เมื่อเฉินอธิบายจบผมก็หันไปจับหัวน้องมาดูทันที หน้าผากของเฉินมีรอยแดงๆอยู่และดูเหมือนว่าจะโนด้วยน่ะเนี่ย ท่าทางจะฟาดแรงดีน่ะที่หัวไม่แตก ผมเลยเอาปลายนิ้วไปลูบบริเวณที่หัวโนนั้นแล้วยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตบริเวณนั้นเพื่อปลอบโยนคนตัวเล็ก
"ไม่เป็นไรน่ะครับ ไม่เจ็บน่ะ"ผมพูดปลอบอีกคนแล้วกอดเฉินๆไว้
"จงแด เป็นอะไรน่ะ?"พี่มินซอกเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถามขึ้นทันทีที่เห็นเฉินร้องไห้ในอ้อมกอดของผม
"ล้มหัวฟาดเตียงครับ ท่าทางหัวจะโนด้วยเพราะมันปูดๆขึ้นมาแล้ว"ผมอธิบายให้พี่ใหญ่ฟัง
"จงแด ไม่เป็นไรน่ะครับ คนดีของพี่ไม่ร้องน่ะ ไม่ร้อง ชู่..."พี่มินซอกเดินเข้ามาหาเฉินและกอดน้องตัวเล็กไว้เพราะตอนนี้เฉินผละออกจากผมไปหาพี่มินซอกแล้วหล่ะ เฉินหยุดร้องไห้แล้วผละจากพี่มินซอก
"เดี๋ยวจงแดไปอาบน้ำน่ะครับ แล้วลงไปทายาข้างล่างน่ะ"พี่มินซอกลูบหัวแล้วบอกกับเฉินก่อนจะเดินออกไป
"พี่เลย์อาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหมครับ?"เฉินหันมาถามผม แม้จะหยุดร้องไห้แล้วแต่เสียงยังสั่นๆอยู่ ผมพยักหน้าเป็นการบอก เฉินจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำตามคำบอกของพี่ใหญ่
"พี่เลย์ครับรีบเช็ดหัวและรีบแต่งตัวน่ะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย"ก่อนจะปิดประตู เฉินก็หันมาบอกผม นี่ขนาดตัวเองเจ็บยังไม่วายห่วงคนอื่นน่ะเรา น่ารักจริงๆเลย
.
.
.
ผ่านไปซักพักผมแต่งตัวเสร็จแล้วแต่เฉินยังไม่ออกจากห้องน้ำเลย
"เฉินอาบน้ำเสร็จหรือยัง ให้พี่รอไหม?หรือจะให้พี่ลงไปก่อน"ผมเดินไปหน้าประตูห้องน้ำแล้วตะโกนถามคนตัวเล็กข้างใน
"อ่า..อาบเสร็จแล้วครับ พี่เลย์ลงไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมตามไป"เฉินตอบกลับมา ผมจึงหันหลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ยังไม่ทันที่จะก้าวออกไปก็ได้ยินเสียง...
ปึก!!!
"โอ๊ย!!!!"ด้วยความตกใจผมเลยหันไปดูก็เห็นเฉินที่อยู่ในชุดคลุมเอามือจับหน้าผากตัวเองตรงที่หัวโน น้ำตาคลอ ผมเลยรีบเดินเข้าไปดู
"เป็นอะไรครับ"ผมถามพลายเอามือไปลูบบริเวณที่เจ็บนั้นของเฉิน
"เปิดประตูห้องน้ำโดนหัวตัวเองครับ แต่ไม่เป็นไรเจ็บนิดหน่อย พี่เลย์ลงไปข้างล่างเถอะครับ เดี๋ยวผมแต่งตัวเสร็จจะรีบตามไป"แม้จะบอกว่าเจ็บนิดหน่อยแต่ไอ้น้ำตาคลอเบ้าเนี่ยคงนิดอยู่หรอก แต่ผมก็ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน
"อ้าวพี่อี้ชิงลงมาแล้วหรอครับ แล้วเฉินล่ะ?"ชานยอล หนึ่งในสมาชิกไอดอลหนุ่มที่สาวๆกรี๊ดและครั่งไคร้และได้รับขนานนามว่าเป็น แฮปปี้ ไวรัส ประจำวง ถามขึ้นหลังจากที่เห็นผมเดินลงมา
"กำลังแต่งตัวอยู่หน่ะ เดี๋ยวก็ลงมา"ผมตอบชานยอลไป
"ได้ยินมินซอกบอกว่าเมื่อเช้าจงแดหัวฟาดเตียงหรอ แล้วน้องเป็นไงบ้าง?"คริสหรืออี้ฟาน หนึ่งในไอดอลที่สาวๆกรี๊ดมากที่สุด ผู้มีฉายาว่าผู้ชายเย็นชา หันมาคุยกับผมขณะที่กำลังเดินเข้ามายังห้องนั่งเล่น
"หัวโนครับ แล้วเมื่อกี้ก่อนผมลงมาก็เปิดประตูโดนหัวตัวเองอีก"ผมตอบพี่อี้ฟาน ผมกับพี่อี้ฟานเราสนิทกันครับและเป็นคนจีนเหมือนกัน
"จงแดก็อย่างนี้แหละ วันไหนไม่เจ็บตัวอยู่ไม่ได้"แบคฮยอน หนึ่งในไอดอลหนุ่มผู้ที่กระชากใจสาวๆด้วยความน่ารัก พูดขึ้นขำๆ
"ทำใจหน่อยน่ะอี้ชิง จงแดน่ะซุ่มซ่ามมากเลย เพราะอย่างนั้นพี่เลยบอกให้นายดูแลน้องดีๆไงล่ะ"พี่มินซอกพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ
อ้อ! คงจะสงสัยกันใช่ไหมล่ะครับว่าพวกเราเป็นใคร ผมชื่อ อี้ชิง หรืออีกชื่อก็คือ เลย์ ผมเป็นคนจีนครับแต่มาเป็นศิลปินที่เกาหลี ตอนนี้คงไม่มีใครไม่รู้จักวง EXO แล้วหล่ะ ซึ่งนั่นแหละครับวงของผมก็มีสมาชิก 12 คนโดยจะแบ่งออกเป็น ฝั่ง K กับ ฝั่ง M ครับ มีสมาชิกคือ ซูโฮ แบคฮยอน ชานยอล ดีโอ ไค เซฮุน คริส ซิ่วหมิน ลู่หาน เลย์(ผมเองคร้าบบบ) เฉิน(คนตัวเล็กรูมเมทคนใหม่ของผม) แล้วก็เทา โดย 6 คนแรกมาจากฝั่ง K และหกคนหลังมาจากฝั่ง M ครับแล้วที่ผมกับเฉินเราได้มาเป็นรูมเมทกันก็เพราะว่าผมกับเฉินเราไม่ค่อยสนิทกันน่ะครับฟังเอาจากการเรียกชื่อของแต่ละฝ่ายเลย จึงทำให้เมมเบอร์คนอื่นจับให้มาอยู่ด้วยกันนี่หล่ะครับ เอาหล่ะกลับเข้าสู่ปัจจุบันกันดีกว่า
"ทุกคนนนนนน"เฉินที่กำลังวิ่งลงบันไดมาชั้นล่างหันมาหาพวกผมที่นั่งอยู่พลางตะโกนเสียงดังด้วยอารมณ์ดี(ได้ข่าวนางพึ่งเจ็บตัว)
"จงแดฮยอง!!! อย่าวิ่งลงมาสิเดี๋ยวก็ตก..จงแด!!!!"
ตุ๊บ!!!! เสียงของเซฮุนขาดหายไปยังไม่ทันพูดจบ เฉินก็ลงมานั่งที่พื้นซะแล้วท่ามกลางความตกใจของทุกคน
"จงแดฮยอง ไม่เป็นไรน่ะครับ คราวหลังอย่าวิ่งลงมาแบบนี้อีกน่ะ คนอื่นเขาเป็นห่วงเข้าใจไหมครับ"ไคหรือจงอินที่เดินตามหลังคนตัวเล็กมารีบลงมาพยุงเฉินให้ลุกขึ้น
"อ่า...ขอบใจน่ะจงอิน พี่จะไม่วิ่งลงมาอีกแล้ว ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงน่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะทุกคนคงหิวมากแล้ว คยองซู!!! นายทำอะไรกินบ้างอ่ะ จงแดคนนี้หิวมากเลยอยากกินกับข้าวฝีมือคยองซู ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ"หลังจากที่ลุกได้ก็ขอโทษจงอินก่อนจะวิ่งไปเกาะแขนคยองซูหรือดีโอเดินเข้าไปในห้องครัว พลางอ้อนเสียงใส ทุกคนยิ้มให้กับเหตุการณ์นี้แล้วเดินตามไปรวมทั้งผมด้วย
หลังจากกินข้าวเสร็จพี่ลู่หานก็เดินมาหาผมที่นั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับยาทาแก้ฟกช้ำในมือ
"อ่ะ อี้ชิงฝากทายาให้จงแดด้วยน่ะ"พี่ลู่หานยื่นมันมาให้ผมแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว
"เฉิน มาทายาเร็ว เดี๋ยวพี่จะทาให้"ผมหันไปหาเฉินที่กำลังเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นให้มาทายา
"อ่อ..ครับ"เฉินตอบรับก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาข้างหน้าผม ผมค่อยๆบีบยาแล้วป้ายไปบริเวณที่เจ็บอย่างเบาๆเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ
"ผมขอโทษพี่เลย์ด้วยน่ะครับที่ทำให้วุ่นวาย"เฉินพูดขึ้นขณะที่ผมทายาให้เสร็จพอดี ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เองอย่าคิดมากสิ อ้อ แล้วก็เรียกพี่ว่า 'พี่อี้ชิง' ก็ได้"ผมยิ้มบางๆพลางเอามือลูบหัวคนตัวเล็กแล้วบอกออกไป เฉินเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะยิ้มบางๆ
"งั้นถ้าผมเรียก พี่อี้ชิง พี่ก็ต้องเรียกผมว่า 'จงแด'น่ะ"จงแดพูดออกมาพร้อมแววตาเป็นประกาย(แหม่ อาอี้เปลี่ยนสรรพนามเรียกน้องเร็วเชียวน่ะ)
"ได้เลยครับ งั้นตอนนี้จงแดจะทำอะไรครับ" จงแดจากที่ยิ้มบางๆเปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้างด้วยความพอใจกับประโยคของผม
"จงแดจะดูหนังกับพี่อี้ชิงครับ"จงแดตอบประโยคนั้นของผม ซึ้งผมก็ยิ้มกลับไปด้วยความพอใจเช่นกัน
"พี่อี้ชิงครับ จงแดนอนหนุนตักพี่ดูหนังได้ไหมครับ"จงแดถามพร้องส่งสายตาอ้อนๆมาให้ แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะนอกจาก..
"ได้ครับ"ตอบรับร่างเล็กไป พร้อมกับที่จงแดนอนหนุงตักผมแล้วเงยหน้ามายิ้มหวานให้
รอยยิ้มของจงแดทำให้ผมมีความสุขจริงๆ มันทำให้โลกดูสดใสขึ้นเยอะเลย แม้จงแดจะซุ่มซ่ามทำตัวเองเจ็บตลอดแต่ผมมองว่ามันน่ารักและน่าปกป้องมากเลยล่ะ แล้วอีกอย่างจงแดขี้อ้อนมาก น่ารักใช่ไหมล่ะ
หึ!การมีรูมเมทใหม่มันก็ไม่ได้แย่นิน่ะ แถมรูมเมทคนนี้ก็น่ารักมากซะด้วย อี้ชิงชักไม่อยากให้มีการย้ายห้องซะแล้วสิ
เหล่าเมมเบอร์ที่เหลือทั้งหลายแอบยืนมองภาพในห้องนั่งเล่นก่อนจะหันมายิ้มให้กัน 'ท่าทางสองคนนี้จะเริ่มสนิทกันแล้วสิ ไม่เสียแรงที่ให้มาเป็นรูมเมทกัน'
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนน่ะค่ะที่เข้ามาอ่าน และก็เม้นให้ด้วย ไรท์จะพยายามต่อไปน่ะค่ะ
.
.
.
.
.
ตุ๊บ!!!!!!
"โอ๊ย!!!" ผมได้ยินเหมือนเสียงอะไรบางอย่างก่อนที่จะเป็นเสียงร้องของ เฉิน ขณะที่ผมกำลังล้างตัวอยู่ ผมรีบเลยครับ รีบล้างรีบเสร็จแล้วพันผ้าขนหนูวิ่งออกมาดูทันที แล้วภาพที่ผมเห็นก็คือ เฉิน กำลังนั่งน้ำตาคลออยู่บนพื้นด้านปลายเตียงผมรีบวิ่งเข้าไปหาเฉิน
"เฉิน เป็นอะไรครับ?"ทันทีที่ถึงร่างเล็กนั้นเฉินก็โผเข้ากอดผมพร้อมกับปล่อยโฮออกมาทันทีทันที ผมจึงลูบหัวของเฉินแล้วถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
"เมื่อ..อึก...กี้..ฮึก..หัว..ฮือ..เจ็บ...ฮือ...."ด้วยความที่ร้องไห้ไปด้วย พูดไปด้วยทำให้ผมไม่สามารถที่จะจับประเด็นอะไรได้เลย
"เฉิน ใจเย็นๆน่ะ ค่อยๆพูดน่ะครับ พี่ฟังเราไม่รู้เรื่องเลยน่ะ"ผมลูบหัวปลอบแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนซึ่งผมไม่เคยแม้แต่จะใช้น้ำเสียงแบบนี้เลยโดยปกติผมจะพูดน้ำเสียงนิ่งๆ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมผมถึงใช้น้ำเสียงนี้กับเฉิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่ประเด็นสิ่งที่ผมต้องทำคือปลอบเฉินและหาสาเหตุการร้องไห้ครั้งนี้
"ฮึก...ขอโทษครับ คือเมื่อกี้ผมกำลังจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูรออาบน้ำต่อจากพี่ ฮึก..แล้วผมก็สะดุดขาตัวเองล้มหัวฟาดปลายเตียงเต็มๆเลยอ่า ฮึก..จงแดเจ็บ ฮือ...."เฉิน ผละออกมาจากอ้อมกอดผมแล้วอธิบายด้วยเสียงสั่นๆ
เมื่อเฉินอธิบายจบผมก็หันไปจับหัวน้องมาดูทันที หน้าผากของเฉินมีรอยแดงๆอยู่และดูเหมือนว่าจะโนด้วยน่ะเนี่ย ท่าทางจะฟาดแรงดีน่ะที่หัวไม่แตก ผมเลยเอาปลายนิ้วไปลูบบริเวณที่หัวโนนั้นแล้วยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตบริเวณนั้นเพื่อปลอบโยนคนตัวเล็ก
"ไม่เป็นไรน่ะครับ ไม่เจ็บน่ะ"ผมพูดปลอบอีกคนแล้วกอดเฉินๆไว้
"จงแด เป็นอะไรน่ะ?"พี่มินซอกเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถามขึ้นทันทีที่เห็นเฉินร้องไห้ในอ้อมกอดของผม
"ล้มหัวฟาดเตียงครับ ท่าทางหัวจะโนด้วยเพราะมันปูดๆขึ้นมาแล้ว"ผมอธิบายให้พี่ใหญ่ฟัง
"จงแด ไม่เป็นไรน่ะครับ คนดีของพี่ไม่ร้องน่ะ ไม่ร้อง ชู่..."พี่มินซอกเดินเข้ามาหาเฉินและกอดน้องตัวเล็กไว้เพราะตอนนี้เฉินผละออกจากผมไปหาพี่มินซอกแล้วหล่ะ เฉินหยุดร้องไห้แล้วผละจากพี่มินซอก
"เดี๋ยวจงแดไปอาบน้ำน่ะครับ แล้วลงไปทายาข้างล่างน่ะ"พี่มินซอกลูบหัวแล้วบอกกับเฉินก่อนจะเดินออกไป
"พี่เลย์อาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหมครับ?"เฉินหันมาถามผม แม้จะหยุดร้องไห้แล้วแต่เสียงยังสั่นๆอยู่ ผมพยักหน้าเป็นการบอก เฉินจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำตามคำบอกของพี่ใหญ่
"พี่เลย์ครับรีบเช็ดหัวและรีบแต่งตัวน่ะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย"ก่อนจะปิดประตู เฉินก็หันมาบอกผม นี่ขนาดตัวเองเจ็บยังไม่วายห่วงคนอื่นน่ะเรา น่ารักจริงๆเลย
.
.
.
ผ่านไปซักพักผมแต่งตัวเสร็จแล้วแต่เฉินยังไม่ออกจากห้องน้ำเลย
"เฉินอาบน้ำเสร็จหรือยัง ให้พี่รอไหม?หรือจะให้พี่ลงไปก่อน"ผมเดินไปหน้าประตูห้องน้ำแล้วตะโกนถามคนตัวเล็กข้างใน
"อ่า..อาบเสร็จแล้วครับ พี่เลย์ลงไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมตามไป"เฉินตอบกลับมา ผมจึงหันหลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ยังไม่ทันที่จะก้าวออกไปก็ได้ยินเสียง...
ปึก!!!
"โอ๊ย!!!!"ด้วยความตกใจผมเลยหันไปดูก็เห็นเฉินที่อยู่ในชุดคลุมเอามือจับหน้าผากตัวเองตรงที่หัวโน น้ำตาคลอ ผมเลยรีบเดินเข้าไปดู
"เป็นอะไรครับ"ผมถามพลายเอามือไปลูบบริเวณที่เจ็บนั้นของเฉิน
"เปิดประตูห้องน้ำโดนหัวตัวเองครับ แต่ไม่เป็นไรเจ็บนิดหน่อย พี่เลย์ลงไปข้างล่างเถอะครับ เดี๋ยวผมแต่งตัวเสร็จจะรีบตามไป"แม้จะบอกว่าเจ็บนิดหน่อยแต่ไอ้น้ำตาคลอเบ้าเนี่ยคงนิดอยู่หรอก แต่ผมก็ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน
"อ้าวพี่อี้ชิงลงมาแล้วหรอครับ แล้วเฉินล่ะ?"ชานยอล หนึ่งในสมาชิกไอดอลหนุ่มที่สาวๆกรี๊ดและครั่งไคร้และได้รับขนานนามว่าเป็น แฮปปี้ ไวรัส ประจำวง ถามขึ้นหลังจากที่เห็นผมเดินลงมา
"กำลังแต่งตัวอยู่หน่ะ เดี๋ยวก็ลงมา"ผมตอบชานยอลไป
"ได้ยินมินซอกบอกว่าเมื่อเช้าจงแดหัวฟาดเตียงหรอ แล้วน้องเป็นไงบ้าง?"คริสหรืออี้ฟาน หนึ่งในไอดอลที่สาวๆกรี๊ดมากที่สุด ผู้มีฉายาว่าผู้ชายเย็นชา หันมาคุยกับผมขณะที่กำลังเดินเข้ามายังห้องนั่งเล่น
"หัวโนครับ แล้วเมื่อกี้ก่อนผมลงมาก็เปิดประตูโดนหัวตัวเองอีก"ผมตอบพี่อี้ฟาน ผมกับพี่อี้ฟานเราสนิทกันครับและเป็นคนจีนเหมือนกัน
"จงแดก็อย่างนี้แหละ วันไหนไม่เจ็บตัวอยู่ไม่ได้"แบคฮยอน หนึ่งในไอดอลหนุ่มผู้ที่กระชากใจสาวๆด้วยความน่ารัก พูดขึ้นขำๆ
"ทำใจหน่อยน่ะอี้ชิง จงแดน่ะซุ่มซ่ามมากเลย เพราะอย่างนั้นพี่เลยบอกให้นายดูแลน้องดีๆไงล่ะ"พี่มินซอกพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ
อ้อ! คงจะสงสัยกันใช่ไหมล่ะครับว่าพวกเราเป็นใคร ผมชื่อ อี้ชิง หรืออีกชื่อก็คือ เลย์ ผมเป็นคนจีนครับแต่มาเป็นศิลปินที่เกาหลี ตอนนี้คงไม่มีใครไม่รู้จักวง EXO แล้วหล่ะ ซึ่งนั่นแหละครับวงของผมก็มีสมาชิก 12 คนโดยจะแบ่งออกเป็น ฝั่ง K กับ ฝั่ง M ครับ มีสมาชิกคือ ซูโฮ แบคฮยอน ชานยอล ดีโอ ไค เซฮุน คริส ซิ่วหมิน ลู่หาน เลย์(ผมเองคร้าบบบ) เฉิน(คนตัวเล็กรูมเมทคนใหม่ของผม) แล้วก็เทา โดย 6 คนแรกมาจากฝั่ง K และหกคนหลังมาจากฝั่ง M ครับแล้วที่ผมกับเฉินเราได้มาเป็นรูมเมทกันก็เพราะว่าผมกับเฉินเราไม่ค่อยสนิทกันน่ะครับฟังเอาจากการเรียกชื่อของแต่ละฝ่ายเลย จึงทำให้เมมเบอร์คนอื่นจับให้มาอยู่ด้วยกันนี่หล่ะครับ เอาหล่ะกลับเข้าสู่ปัจจุบันกันดีกว่า
"ทุกคนนนนนน"เฉินที่กำลังวิ่งลงบันไดมาชั้นล่างหันมาหาพวกผมที่นั่งอยู่พลางตะโกนเสียงดังด้วยอารมณ์ดี(ได้ข่าวนางพึ่งเจ็บตัว)
"จงแดฮยอง!!! อย่าวิ่งลงมาสิเดี๋ยวก็ตก..จงแด!!!!"
ตุ๊บ!!!! เสียงของเซฮุนขาดหายไปยังไม่ทันพูดจบ เฉินก็ลงมานั่งที่พื้นซะแล้วท่ามกลางความตกใจของทุกคน
"จงแดฮยอง ไม่เป็นไรน่ะครับ คราวหลังอย่าวิ่งลงมาแบบนี้อีกน่ะ คนอื่นเขาเป็นห่วงเข้าใจไหมครับ"ไคหรือจงอินที่เดินตามหลังคนตัวเล็กมารีบลงมาพยุงเฉินให้ลุกขึ้น
"อ่า...ขอบใจน่ะจงอิน พี่จะไม่วิ่งลงมาอีกแล้ว ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงน่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะทุกคนคงหิวมากแล้ว คยองซู!!! นายทำอะไรกินบ้างอ่ะ จงแดคนนี้หิวมากเลยอยากกินกับข้าวฝีมือคยองซู ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ"หลังจากที่ลุกได้ก็ขอโทษจงอินก่อนจะวิ่งไปเกาะแขนคยองซูหรือดีโอเดินเข้าไปในห้องครัว พลางอ้อนเสียงใส ทุกคนยิ้มให้กับเหตุการณ์นี้แล้วเดินตามไปรวมทั้งผมด้วย
หลังจากกินข้าวเสร็จพี่ลู่หานก็เดินมาหาผมที่นั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับยาทาแก้ฟกช้ำในมือ
"อ่ะ อี้ชิงฝากทายาให้จงแดด้วยน่ะ"พี่ลู่หานยื่นมันมาให้ผมแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว
"เฉิน มาทายาเร็ว เดี๋ยวพี่จะทาให้"ผมหันไปหาเฉินที่กำลังเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นให้มาทายา
"อ่อ..ครับ"เฉินตอบรับก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาข้างหน้าผม ผมค่อยๆบีบยาแล้วป้ายไปบริเวณที่เจ็บอย่างเบาๆเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ
"ผมขอโทษพี่เลย์ด้วยน่ะครับที่ทำให้วุ่นวาย"เฉินพูดขึ้นขณะที่ผมทายาให้เสร็จพอดี ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เองอย่าคิดมากสิ อ้อ แล้วก็เรียกพี่ว่า 'พี่อี้ชิง' ก็ได้"ผมยิ้มบางๆพลางเอามือลูบหัวคนตัวเล็กแล้วบอกออกไป เฉินเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะยิ้มบางๆ
"งั้นถ้าผมเรียก พี่อี้ชิง พี่ก็ต้องเรียกผมว่า 'จงแด'น่ะ"จงแดพูดออกมาพร้อมแววตาเป็นประกาย(แหม่ อาอี้เปลี่ยนสรรพนามเรียกน้องเร็วเชียวน่ะ)
"ได้เลยครับ งั้นตอนนี้จงแดจะทำอะไรครับ" จงแดจากที่ยิ้มบางๆเปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้างด้วยความพอใจกับประโยคของผม
"จงแดจะดูหนังกับพี่อี้ชิงครับ"จงแดตอบประโยคนั้นของผม ซึ้งผมก็ยิ้มกลับไปด้วยความพอใจเช่นกัน
"พี่อี้ชิงครับ จงแดนอนหนุนตักพี่ดูหนังได้ไหมครับ"จงแดถามพร้องส่งสายตาอ้อนๆมาให้ แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะนอกจาก..
"ได้ครับ"ตอบรับร่างเล็กไป พร้อมกับที่จงแดนอนหนุงตักผมแล้วเงยหน้ามายิ้มหวานให้
รอยยิ้มของจงแดทำให้ผมมีความสุขจริงๆ มันทำให้โลกดูสดใสขึ้นเยอะเลย แม้จงแดจะซุ่มซ่ามทำตัวเองเจ็บตลอดแต่ผมมองว่ามันน่ารักและน่าปกป้องมากเลยล่ะ แล้วอีกอย่างจงแดขี้อ้อนมาก น่ารักใช่ไหมล่ะ
หึ!การมีรูมเมทใหม่มันก็ไม่ได้แย่นิน่ะ แถมรูมเมทคนนี้ก็น่ารักมากซะด้วย อี้ชิงชักไม่อยากให้มีการย้ายห้องซะแล้วสิ
เหล่าเมมเบอร์ที่เหลือทั้งหลายแอบยืนมองภาพในห้องนั่งเล่นก่อนจะหันมายิ้มให้กัน 'ท่าทางสองคนนี้จะเริ่มสนิทกันแล้วสิ ไม่เสียแรงที่ให้มาเป็นรูมเมทกัน'
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนน่ะค่ะที่เข้ามาอ่าน และก็เม้นให้ด้วย ไรท์จะพยายามต่อไปน่ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น