นางร้ายผู้มีความปรารถนาที่จะจากโลกนี้ไป

 ในห้องที่ดูรกห้องหนึ่ง กำลังมีเด็กสาวคนหนึ่งอายุเพียง 15 ปีกำลังต้มเชือกอยู่ด้วยสีหน้าแววตาที่ว่างเปล่า เธอมีตาที่บวมแดงและขอบตาดำจากการร้องไห้และไม่ได้หลับไม่ได้นอน ส่วนริมฝีปากของเธอนั้นก็แตกและแดงจากสภาพอากาศและการกัดปากเพราะความเครียดเป็นประจำ และที่แขนของเธอก็มีรอยกรีดเต็มไปหมด

 "ฉันหวังว่าคราวนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย" เธอพูดกับตัวเองในใจแต่กลับพึมพำมันออกมา จากประโยคก่อนหน้าดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำอะไรแบบนี้

 เวลาผ่านไปอย่างเงียบงัน มีแต่เสียงจากน้ำที่กำลังต้มเชือกเท่านั้น เวลาผ่านไปนานมากจนเชือกพร้อมแล้ว เธอใช้ที่คีบคีบมันออกมาจากม้อต้มแล้ววางเอาไว้เพื่อทรัพน้ำ แล้วจึงค่อยนำไปติดตั้งไว้ตามที่เตรียมการไว้

 "เอาหล่ะ เชือกก็พร้อมแล้วเก้าอี้ก็พร้อมแล้วเช่นกัน" เธอหลับตาลง "ลาก่อนน่ะตัวฉัน ลาก่อนน่ะโลกใบนี้ ถึงแม้จะพูดมาหลายครั้งแล้วก็เถอะ"

 เธอพูดจบก็เตะเก้าอี้ให้ล้มลง เชือกที่คล้องคอเธออยู่ก็รัดเข้ามา ความกดดันเข้าถาโถมมือทั้งสอง เธอกัดฟันพยายามห้ามไม่ให้เอามือไปจับเชือกที่คอ เธอทนมันได้เพียงแค่นาทีเดียว มือของเธอจับและพยายามแงะไปที่ช่องระหว่างเชือกกับคอ แต่มันไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ เธอต้มเชือกมาแล้วจึงไม่สามารถเอาออกมาได้ง่ายๆและยังใช้วิธีมัดที่ไม่เคยได้ใช้มาตั้งแต่เรียนลูกเสือมันทำให้ไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย มีแต่ต้องให้มีคนมาช่วยเธอรู้ว่าในครึ่งชั่วโมงนี้หากไม่มีอะไรผิดพลาด จะไม่มีใครบังเอิญเข้ามาช่วยอย่างแน่นอน ความเครียดความกดดันที่ถาโถมเข้ามาแม้จะอึดอัดแต่เธอก็ไม่คิดเสียใจที่ทำลงไป ปกติก็ได้รับความอึดอัดแบบนี้อยู่แล้วจะได้รับเพิ่มเป็นพันเท่าในช่วงระยะเวลาสั้นๆจะเป็นอะไรไป สติเริ่มเลือนลางจนเธอหมดสติ แต่ก่อนจะหมดสติเธอก็รู้ดีว่าตัวยังไม่ตาย จนห้านาทีผ่านไปการเต้นครั้งสุดท้ายของหัวใจก็มาถึง

 เสียงเปิดประตูดังขึ้น "ขอเข้าไปเลยน่ะ ทาเนีย ม้อไฟอยู่ไหนเอ่ย?" เสียงของเด็กสาวที่ดูโตกว่าทาเนียผู้เป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นท์อยู่เล็กน้อยเข้ามาเพราะนัดที่ทาเนียนัดไว้ เธอได้กลิ่นชาบูหม้อไฟลอยมาจากห้องต้องห้ามที่ทาเนียมักห้ามเธอเข้าไปโดยตลอดทำเอาเธอสับสนเล็กน้อย เธอเดินไปดูที่หน้าห้องนั้นจากปกติที่มันเขียนว่าห้ามเข้า แต่ตอนนี้เขียนว่า welcome กันซะงั้น เธอก็ลังเลอยู่นิดหน่อยแต่พอคิดถึงเรื่องกลิ่นชาบูจากในห้องและป้ายที่เปลี่ยนไปทำให้เธอคิดว่าตอนนี้คงเข้าไปได้ เธอจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปหวังกินชาบู

 เสียงประตูดังขึ้นสิ่งแรกที่เจอคือชาบูแต่เมื่อลองมองสูงขึ้นไปเล็กน้อยเธอเห็นขาของเด็กสาว เธอกลัวมากคิดว่าตัวเองโดนผีหลอก แต่เธอก็ใจดีสู้เสือมองดูศพของเพื่อนสาวที่ลอยอยู่ด้วยความกลัว *กลีส* เสียงกรีดร้องเบาๆที่หลุดออกมาจากมือฟันและปากที่กั้นเสียง "นะ นะ นี่มัน ทาเนีย!" เธอตื่นกลัวและตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอทำได้แค่หยิบมือถือมาแล้วเรียกตำรวจทันที

 "ตะตะตะตำรวจค่ะ..." เธอคุยกับตำรวจด้วยความหวาดกลัว เธอรายงานเหตุการณ์ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแต่ก็สามารถคุยกันรู้เรื่องอยู่

_____________________________________________

 จิ๊บจิ๊บจิ๊บจิ๊บ จิ๊บจิ๊บจิ๊บจิ๊บ เสียงนกร้องดังอยู่นอกหน้าต่าง แสงแดดสาดส่องเข้ามาและเตียงนุ่มๆทำเอาเธอแปลกใจเล็กน้อย แต่เพราะเธอพึ่งจะตื่นนอนสภาพอากาศที่ดีและเตียงนุ่มๆ มันจึงกลายเป็นว่าเธอไม่สนใจมันแทนแล้วเธอก็หลับลงไปอีกครั้ง

_____________________________________________

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกเลยเลยหากผิดพลาดประการใดขออภัย ถ้าอยากแนะนำเพิ่มเติมคอมเม้นแล้วเราจะพัฒนาผลงานต่อๆไปให้ดียิ่งขึ้น

 ลาก่อนและสวัสดี!

_____________________________________________

[ทาเนีย]