ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ความรู้สึกใหม่
ในตอนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เด็กหญิงคนอื่นๆยกเว้นเรย์นั่งคุยกันอยู่ที่ห้องของพวกเผ่าวินด์เรื่องปีกสีขาวผ่องที่ปรากฏออกอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ “ฉันว่าเราไปถามเรย์ตรงๆเลยดีกว่า” เซลพูดและได้รับการสนับสนุนโดยเอเรีย “ไม่ได้นะคะถ้าคุณเรย์เค้าคิดว่าเราว่าเค้าเป็นตัวประหลาดจะว่ายังไงคะ ฉันว่าเราควรจะไปหาหนังสือดูที่หอสมุดนะคะ” เอลพูดและได้รับการสนับสนุนโดยซิล “โอเคตกลงตามนี้ส่วนพวกฉันจะส่งจดหมายไปหาผู้รอบรู้ที่เผ่าวินด์ดีกว่าเผื่อจะได้เรื่องอะไรมาบ้าง” แคทเทอรีนพูด “โอเคงั้นตกลงตามนี้รีบไปก่อนที่เรย์จะตื่นขึ้นมาเถอะ” เอเรียพูด
เด็กหญิงทั้งหมดจึงแยกย้ายกันไปที่หอสมุดและหอไปรษณีย์ แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่าการที่ให้เรย์นอนหลับอย่างเต็มอิ่มนั้น ทำให้สิ่งที่โดนใส่เข้าไปในสมองของเรย์เมื่อคืนตอนที่อยู่ป้อมDEVILเจริญเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในตอนเย็น
กลุ่มของเรย์นั่งคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นจู่ๆก็มีเด็กชายผมสีทองตาสีขิงวิ่งเข้ามาหาซิล “คุณซิลครับ เรามีเรียนวิชาเพิ่มครับวิชานั้นก็คือวิชาล่าสัตว์ วิชานี้เป็นการสอบครับ เราต้องเข้าไปในป่ากอร์นแล้วจับสัตว์มาเป็นสัตว์เลี้ยง ในที่นั้นมีที่พักครับส่วนชุดก็จำเป็นต้องหาเองครับเราขออนุญาตไปข้างนอกเพื่อไปซื้อของได้ครับ”เด็กชายคนนั้นพูด
“ขอบคุณค่ะ คุณแอนโทนี่”ซิลพูด “ไม่เป็นไรครับ” แอนโทนี่พูดแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเขาฮัมเพลงอย่งมีความสุขพร้อมกับเดินจากไป แต่ตัวเขาเองไม่รู้ว่าสร้างความเจ็บปวดให้กับใครอีกหลายๆคน
ในมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น
เด็กชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังขยับแว่นตาให้เข้ารูปตาสีเขียวมรกตหลังแว่น บ่งบอกถึงความหงุดหงิด เขาขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดเขาไล้มือไปตามเรืนผมสีม่วงที่ถูกรัดเป็นหางม้าไปด้านหลัง เขาดึงของที่ต้องการออกมามีเป็นคทาขนาดเล็กจิ๋วหัวคทาทำจากสร้อยคอของนางพญาภูติไฟ ด้ามไม้สีเข้มร่ายมนตร์โดยผู้วิเศษเผ่าลีฟ เขาไล้มือไปตั้งแต่หัวคทาจนถึงปลายคทา คทาขยายขนาดจนเหมาะมือ เขาร่ายมนตร์พึมพำเบาๆ
พลางชี้หัวคทาไปทางแอนโทนี่ที่เดินอยู่บนพรม แอนโทนี่จึงสะดุดล้มทันที “หมับ”มีมือมือหนึ่งจับที่ไหล่ของเขา “นาย ไอ้...ไอ้...โจชัว”เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย “อย่าใช้พลังโดยเปล่าประโยชน์น่าคริสโตเฟอร์พรุ่งนี้นายต้องล่าสัตว์ไม่ใช่หรือ เรื่องตัวเกะกะอย่างแอนโทนี่น่ะช่างมันเถอะ เราต้องรีบๆเข้าหน่อยนะเดี๋ยวไอ้รุ่นพี่ที่ชื่ออีริคมันเอาคนที่เราจ้องไว้ไปหมด”เด็กชายคนหนึ่งพูดเขามีร่างกายที่รวดเร็วและปราดเปรียวตาที่แหลมคมคมสีแดงตวัดไปที่คนที่เขาพูดด้วยผมสีแดงของเขาทอประกายที่ชื่อโจชัวมองไปที่เซลอย่างมีความหมาย
((ม่ายไหวๆอัพถึงตอนที่20แล้วพักร้อนซัก2เดือนดิฟ่ะไม่งั้นตายแน่หาที่มืดๆอยู่สบายใจ))
เด็กหญิงทั้งหมดจึงแยกย้ายกันไปที่หอสมุดและหอไปรษณีย์ แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่าการที่ให้เรย์นอนหลับอย่างเต็มอิ่มนั้น ทำให้สิ่งที่โดนใส่เข้าไปในสมองของเรย์เมื่อคืนตอนที่อยู่ป้อมDEVILเจริญเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในตอนเย็น
กลุ่มของเรย์นั่งคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นจู่ๆก็มีเด็กชายผมสีทองตาสีขิงวิ่งเข้ามาหาซิล “คุณซิลครับ เรามีเรียนวิชาเพิ่มครับวิชานั้นก็คือวิชาล่าสัตว์ วิชานี้เป็นการสอบครับ เราต้องเข้าไปในป่ากอร์นแล้วจับสัตว์มาเป็นสัตว์เลี้ยง ในที่นั้นมีที่พักครับส่วนชุดก็จำเป็นต้องหาเองครับเราขออนุญาตไปข้างนอกเพื่อไปซื้อของได้ครับ”เด็กชายคนนั้นพูด
“ขอบคุณค่ะ คุณแอนโทนี่”ซิลพูด “ไม่เป็นไรครับ” แอนโทนี่พูดแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเขาฮัมเพลงอย่งมีความสุขพร้อมกับเดินจากไป แต่ตัวเขาเองไม่รู้ว่าสร้างความเจ็บปวดให้กับใครอีกหลายๆคน
ในมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น
เด็กชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังขยับแว่นตาให้เข้ารูปตาสีเขียวมรกตหลังแว่น บ่งบอกถึงความหงุดหงิด เขาขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดเขาไล้มือไปตามเรืนผมสีม่วงที่ถูกรัดเป็นหางม้าไปด้านหลัง เขาดึงของที่ต้องการออกมามีเป็นคทาขนาดเล็กจิ๋วหัวคทาทำจากสร้อยคอของนางพญาภูติไฟ ด้ามไม้สีเข้มร่ายมนตร์โดยผู้วิเศษเผ่าลีฟ เขาไล้มือไปตั้งแต่หัวคทาจนถึงปลายคทา คทาขยายขนาดจนเหมาะมือ เขาร่ายมนตร์พึมพำเบาๆ
พลางชี้หัวคทาไปทางแอนโทนี่ที่เดินอยู่บนพรม แอนโทนี่จึงสะดุดล้มทันที “หมับ”มีมือมือหนึ่งจับที่ไหล่ของเขา “นาย ไอ้...ไอ้...โจชัว”เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย “อย่าใช้พลังโดยเปล่าประโยชน์น่าคริสโตเฟอร์พรุ่งนี้นายต้องล่าสัตว์ไม่ใช่หรือ เรื่องตัวเกะกะอย่างแอนโทนี่น่ะช่างมันเถอะ เราต้องรีบๆเข้าหน่อยนะเดี๋ยวไอ้รุ่นพี่ที่ชื่ออีริคมันเอาคนที่เราจ้องไว้ไปหมด”เด็กชายคนหนึ่งพูดเขามีร่างกายที่รวดเร็วและปราดเปรียวตาที่แหลมคมคมสีแดงตวัดไปที่คนที่เขาพูดด้วยผมสีแดงของเขาทอประกายที่ชื่อโจชัวมองไปที่เซลอย่างมีความหมาย
((ม่ายไหวๆอัพถึงตอนที่20แล้วพักร้อนซัก2เดือนดิฟ่ะไม่งั้นตายแน่หาที่มืดๆอยู่สบายใจ))
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น