คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : QUEEN V 5
หมอนั่นหยิบระเป๋าออมา
ผม็เลยระามาถือเอ หมอนั่นมอหน้าผมอย่าเสียไม่ไ้ ่อนะยับแว่นลม ๆ
นั่นแล้วเบะปาออมา ทำไมผม้อเอาระเป๋ามาถือ
็ลัวหมอนี่ะให้ผมลับไปุยับหลัระเป๋าเหมือนเิมไ เอามาถือะเอีว่า ...
หมอนี่น่ารัมานะอนเบะปาแบบนั้น ผมไ้แ่ลอบมอหน้า้าน้าอเา ใบหน้าสมส่วน
วาลมโทีู่ร่าเริอนนี้เหมือนะปิมิปิแหล่ ทำานหนัพอูเลย
เราลลิฟ์มา้วยันนถึั้นล่า หมอนั่นหาวไปสามรอบแล้วว่าะลมาถึ
ผมเินมาที่รถู่ใ หมอนั่นมอหน้าผมอีรั้ ่อนะทำสีหน้าไม่สู้ีออมา
“เอ่อ
รถ ...นี่หรอรับ”
“ทำไมอะ”
“็ไม่ทำไม
ผมไม่นั่มอไอะ”
“ทำไมอะ”
“็ไม่นั่อะ
ทำไมละ”
“วนีนไปอี
หรือนาย ...ลัวหรอ”
“...รับ
เยมอไน่ะ”
“อา
..ั้น ็อเอาไว้สิ ะไ้ไม่ ั้นะไม่ับเร็ว โอเไหม”
“.....”
“เื่อใั้นสิ”
“....
รับ”
ผมเินมาสวมหมวันน๊ออัวเอให้นัวเล็รหน้า
หมอนั่นไม่มอหน้าผมเลยสันิ แล้วทำท่าเหมือนะสั่นน้อย ๆ สสัยะลัวริแฮะ
ผมลอบมอหน้าหมอนั่นอยู่สัพั ใส่หมวันน๊อให้อย่าอ้อยอิ่
ทำไมผมถึเป็นแบบนี้ันนะ ใผมอนนี้น่าะมีแ่วีสิ ทำไมนอย่าหมอนี่ถึเ้ามา้วยละ
หมอนีู่ไม่ไ้มีอะไรพิเศษสันิ แ่ผม็ไม่ไ้เ็นไม่รู้ใัวเอไ
ผมรู้ว่าใผมอนนี้มันหวั่น ๆ ับไอ้นรนี้นี่นิหน่อย เวลาหมอนั่นยิ้มให้นอื่น
ผมไม่อบ เวลาใรมาเล่นับหมอนี่ ผม็ไม่อบ แ่ะให้ผมพูออไป็ไม่ไ้
ผมไม่รู้ว่าหมอนี่ิยัไับเรื่อแบบนี้นี่นา
“นี่หมวันน๊อ้อใส่นานนานี้เลยหรอรับ”
“หืม
..เสร็แล้ว เ็วามปลอภัยอยู่เย ๆ”
“อารับ
..เอ่อ...แล้วุไม่ใส่หรอ”
“ไม่้อหรอ
นายใส่ไปเถอะ ..มาสิ”
ผมึ้นมานั่ร่อมลูายอผม่อนะใส่ถุมือแล้วยื่นมือไปหานัวเล็รหน้า
หมอนั่นับมือผมเอาไว้ ่อนะึ้นมานั่ หมอนั่นูใริ ๆ
เพราะอีอย่าบิ๊ไบ์มันสู ไม่ไ้เหมือนมอไทั่วไป้วย หมอนั่นอผมแน่นเลย
อา..อบะมั ทำไมใหวิว ๆ อบล เอ่ออ เี๋ยว ิอะไรอยู่ันนะู
หมอนั่นอผมแน่นมาริ ๆ รับ ่อนะหันมามอหน้าผม
เหมือนะใสิ่ที่ัวเอทำลไป แล้วเริ่มะลายอ
“ไม่้อ
..อเถอะ”
“....”
ผมับ้อมือสอ้าหมอนั่นระับเ้ามาับหน้าท้อแร่อัวเอ
นึหน้าแออมาเหมือนัน นานแล้วที่ไม่มีใรมาอผมอน้อนท้ายแบบนี้
เพราะพวผู้หิที่ผ่านมาแ่ละนอผม เธอไม่ให้ผมับบิ๊ไบ์มารับพวเธอ้วย้ำ
้อรถยน์เท่านั้นอะไรแบบนั้น ลูายผมเลยไม่ไ้ออมาเอแสแเท่าไหร่เลย
สสารรรร รับ ผมมันนรัรถ เ้าในินึ แ่เอาริ ๆ อนนี้รัรถมาว่าเิมอี
เพราะว่าเอามา ถึไ้มีนมาออยู่แบบนี้ไ หมอนั่นอผมแน่นมาึ้นไปอี
เมื่อรถเริ่มเลื่อนัว สสัยลัวมาริ ๆ นะ ผมรู้ไ้ถึมือที่สั่นน้อย ๆ
ะอผมอย่าแน่น ๆ ไหนะหน้าุลมาบนแผ่นหลัอผม
เล่นเอาใเ้นไม่เป็นส่ำเหมือนัน นรถเลื่อนัวมาหยุที่ร้านอาหารแห่หนึ่
เป็นาเฟ่ที่เปิ 24 ั่วโมที่ผมับไอ้สอัวนั่นมาเป็นประำนรู้ัับเ้าอร้านเป็นอย่าี
นัวเล็เยหน้าออมาาหลัอผม ่อนะทำหน้าสสัย
“ั้นหิว”
“....
แล้วพาผมมาทำไมอะ”
“เอ้า
็นายมา้วย ็มาิน้วยันนี่ล่ะ เลี้ยน่า”
“รินะ”
“โหทำไม
รวยนานี้แล้ว ลูหมาัวเียวทำไมะเลี้ยไม่ไ้”
“ุอุ!!!”
“อา
โทษทีล้อเล่นน่า ลสิ ทีี้เสียัเียว”
“...ผม”
“ลัวหรอ..
โอเ”
ผมเอาาั้ลแล้วลมา่อน
พอผมลารถรถ็เท้า เอียเ้าหาผม หมอนั่นที่ลัวร่วออผมอย่าไว
ผมนี่ใเ้นิบหายเลยรับบบบบบบ หน้าเราใล้ันมา
เราสบาันอยู่อย่านั้นรู่หนึ่่อนหมอนั่นะีผม เี๋ยว ๆ ูเ้านายเอ็ไหมละ ริ
ๆ ผมไม่หิวหรอ แ่อยาอยู่้วยอีสัหน่อยน่ะรับ
“โอ้ย”
“อ๊ะ
.. เอ่อ อโทษรับ ...่วยเอาผมลหน่อย”
“มามะ
โอ๋ ๆ ลมาไอ่หมาน้อย”
“ุอุ
อีแล้วนะ!! ผมไม่ใ่หมาะหน่อยยยย”
“ฮ่า
ๆ นายนี่ แ่ลมอเอร์ไ้อให้อุ้มไหมละ ทำเป็นเ็ไปไ้”
“เรื่ออผมน่า”
ผมับมือหมอนั่นที่่อย
ๆ ยา้าวลารถอย่ายาลำบา สสารัแฮะ นี่ผมแล้แรไปหรือเปล่านะ
แ่มัน็แอบสนุนะที่ไ้แล้หมอนี่ หมอนั่นถอนหายใเฮือให่
่อนะเินลมายืน้าันับผม เราเินเ้าาเฟ่้วยัน ลุเ้าอร้านทำสายาสสัยมาหาผม
เพราะร้อยวันพันปีผมไม่เยมาับนอื่นนอาสอัวนั้นเลย
ไอ้เ็นี่เลิสนใผมทันทีที่มันเห็นเมนู ละแมร่สั่แ่ละอย่า โอโหหห
ูนึว่ามาับหลานสาวะแล้วไหม พาเฟ่ี้ เ้๊อโแลี้ เ้สรอเบอรี่ี้
มิล์เ้ี้ ... น่ารัะมั ผมที่สั่าแฟำไป็ไ้แ่มอหมอนั่นเี้ยวุ้ย ๆ บอแบบไม่ปิบัเลยรับ
ไอ้นรหน้านี่ ...โรน่ารั
“ไหนบอหิวไ
ุะมอผมินอีนานไหมละ ัวเอสั่าแฟแ้วเียว”
“็หิวนะ
แ่อนเห็นนายินนี่อิ่มแทน เยอะะมั”
“ยุ่น่า”
-///-
“เฮ้
อย่าินเลอะเทอะเป็นเ็ิ”
ผมที่ำลัะเอื้อมมือไปเ็ปาหมอนั่นแบบโรแมนิะหน่อย
แ่หมอนั่นลับสะบัหน้าหนีมือผม แล้วเลียริมฝีปาัวเอ เฮ้ยยยยยยยยย
ทำไมใหวิวอีแล้ว ทำไมแลูยั่ววววว เี๋ยว เหมือนเลย เหมือนมา
ภาพอวีในหัวผมอนทำอะไรันอยู่ ๆ ็ทับ้อนับภาพอเ็รหน้า
ทำเอาผมสะบัหัวสอสามทีเรียสิัวเอ
“เป็นอะไรรึเปล่ารับ”
“เอ่อ
..ไม่อะ หมแล้วลับัน ะไปส่”
“ผมบอไม่็ไม่ไ้ใ่ไหมละ...รับ”
ผมพาหมอนั่นึ้นรถมาอีรั้
ึ้นลแ่ละทีนี่ทุลัทุเลและทุเรศะมั พอลไ้หมอนี่็เินไปเินมาโทรศัพท์หาใรสันอยู่หน้าอนโนี่
ทำให้ผม้อยืนรอ หมอนี่บอว่าลืมเอาุแห้อมา้อโทรหาพี่าย ริ ๆ
ผมะไปเลย็ไ้ แ่ว่าอนนี้มันสามทุ่มว่าแล้ว
ผม็ไม่อยาปล่อยหมอนั่นยืนอยู่นเียว ผมเลยยืนพิมอไเท่ ๆ
อยู่เป็นเพื่อนเา่อน
“ัวเอ
... มานเียวหรอ้ะ”
สาวสวยนนึมอหน้าผม
แล้วเินมาหาผม อายุนานี้แล้วผมมอปราเียว็รู้เนาเ้าหล่อนทันที
ผมรอาบนเล็น้อย ถ้าเป็นแ่่อนผมไปับเธอ แ่ทำไมนะ
อนนี้ผมถึไม่สนในแบบนี้เลยสันิ แม้เธอะสวยมาแ่ไหน็าม ผมลับไม่สน
ไม่สันิริ ๆ ถึเธอนนี้ะแ่ัวยั่วยวนนาไหน โว์หน้าอหรือาอ่อนยัไ
ทำไมูไม่รู้สึอะไรเลยวะ สายาผมลับเหลือบไปมอเ็หนุ่มที่ำลัยืนุยโทรศัพท์อยู่แทนะั้น
เฮ้ออออ นี่มัรผมมันาย้านับผู้หิไปแล้วหรอรับ
“ไม่รับ
มาับลูน้อ”
“ไป้วยันับันมั้ยละ”
“ไม่ล่ะอบุ
มีเรื่อที่น่าทำว่าไปับุั้เยอะ”
“นีุ่!
ทำไมปาร้ายแบบนี้ทั้ที่หน้าา็ี”
“หน้าาไม่ไ้เี่ยวับนิสัยผมนี่”
“ิ”
แล้วเ้าหล่อน็สะบัหน้าหนีผมเินาไป
เป็นนาทีเียวับที่แทฮยอเินมาหาผม หมอนั่นมอผู้หินนั้น ผมมอามสายาอเา
ไม่รู้เาิอะไรอยู่
“สนใหรอ
ีลให้ไหม”
“...ไม่เอาล่ะรับ”
“มีแฟนแล้วหรอ?”
“หืม
..ผมหรอ ไม่มีหรอรับ ผมแ่ไม่สนใพวเธอแ่นั้นล่ะ”
“เย์หรือไ”
“....แล้วุล่ะ”
“หืม???”
หมอนั่นพูออมาแล้วลอบมอผมผ่านแว่นา้วยสายาแปล
ๆ ทำเอาผมพูไม่ออ ่อนะหันหน้าหนี
แล้วพู่อ
“เปล่ารับ
ไม่มีอะไร ผมึ้น้าบนแล้วนะ ยัไวันนี้็อบุมา ๆ รับ ...หัวหน้า”
“อื้อ
..อบุหรอ เลี้ยน้ำสัแ้วิ”
“นี่มันี่โมี่ยามแล้ว
เี๋ยวที่บ้าน็ห่วหรอรับ ลับไปไ้แล้ววววว”
“หึ..
ไม่มีใรห่วหรอน่า อยู่นเียวอะ”
“เฮ้ออออ...
ามมารับ”
หมอนั่นมอหน้าผมแวบหนึ่ถอนหายใออมา
่อนะเินนำึ้น้าบนไป ผมไ้แ่ลอบยิ้มออมา แล้ว็แอบใัวเอ
นีู่ีใอะไรวะ
❀ TALK ❀
มา่อแล้วเ้อ่ารี
หลัานอนีิ้นหวีผู้ายหัวำีแบ เะบอลอยู่ 555
ือเธอเอ้ยยยย ฟินนนนมา นอาเรือะผ่านไปมาอย่าน่าลัว
เรือลำให่ออิั้น็แล่นิวมา 5555
นอเรื่อไปอี ยัไฝาิม้วยนะะ ุ้บ ❥
❥❥ หวีหน่อย นิสนุ
ความคิดเห็น