บทบาทนางร้ายของคุณลาสบอส

ลำดับตอนที่ #2 : | CHAPTER TWO |

CHAPTER 2

Because I love you, I'm can kill who for you I still do it even it was cruel or bad. 

เพราะฉันรักคุณ ต่อให้ต้องฆ่าใครเพื่อคุณ​ฉันก็จะทำมัน แม้ว่ามันจะทารุณ​หรือโหดร้าย.

          ระหว่างทางทั้งคู่ก็เจอสตรีชนชั้นสูงอีกคน ดูท่าจะเป็นบุตรีมาควิส เธอหัวเราะเยาะไอเดน

“ยัยแพศยาตกอับ ผู้ชายไม่เอาล่ะ!”

          “ตาบอดจังนะคะ นี่คนข้างๆฉันคงเป็นกระเทยแล้วโว้ย”  ไอเดนสวนกลับ เธอยิ่งโมโหอยู่! ตกอับพ่องสิได้เป็นเพื่อนกับเจ้าชายนรก ผู้ชายไม่เอามึงหรอ ถึงอยากได้อำนาจก็เถอะ...อีเจ้าชายก็คงเลือกเธอ เพราะเธอมีเพื่อนเป็นราชานรกที่สามารถยื้อเวลาตายได้แน่นอน!

แล้วก็ค่อยๆคุมอารมณ์อีกครั้ง ว่าต่อ  “คุณประสาท—ตาบอดรึปล่าวคะ”  ไอเดนเอียงคอน้อยๆ ถ้าเธอไม่ใช่ราชวงศ์หรือมีภาพลักษณ์ที่โดนหว่านเสน่ห์ เธอคงคู่กรณีโดนคนตบจริงๆ

“ยะ..ยัยผู้ชายไม่เอา!”

ไอเดนเริ่มกรอกตาไปมา ภาพลักษณ์อะไร..ช่างมัน!  “เฮ้ อย่างนี้มีเอาหรอคะ!? แล้วคนข้างๆฉันนี่ไงผู้ชาย?! อิจฉาจนตาร้อนมองไม่เห็นหรอ?! เอ๊ะ หรือซาเอลจะเป็นกระเทยกันนะคะ :)”

หญิงคนนั่นกัดฟันกรอด แล้วเดินจากไป อาซาเอลทำหน้าไม่รับบุญ เพราะเขาโดนแขวะ ส่วนไอเดนเดินไปหาครู(ผู้อำนวยการ)คนหนึ่ง...ที่อยู่ใกล้สุด แต่ก็ไม่ช่วยเลย! แถมยังดูราวกับเรื่องสนุกอีก!เธอแอบเบ้ปาก แล้วเดินไปถาม

‘เสือกแล้วยังไม่ชะโงกดูหน้าที่อีก’  หญิงสาวแขวะในใจ ขณะที่อาซาเอลหัวเราะเบาๆ ไอเดนกรอกตาอีกรอบ(สรุปทั้งวันนี่กี่รอบ?) คุณเพื่อนมันอ่านใจชัวร์!

“ผู้อำนวยการไม่คิดจะห้ามเลยหรอคะ”  ไอเดนนวดแก้มตนเอง มันดูน่ารักอ่ะน่ะ แต่ติดกวนประสาทจนผู้อำนวยการหรือ ‘เซฟเฟอร์ ลอว์เร็น’ยิ้มฝืดๆ ในใจอยากกระชากเธอทันที!

“พวกเธอมีอะไร”  ผู้อำนวยการหนุ่มมองหญิงและชายคู่หนึ่งด้วยท่าทีเฉยชา(ที่เสแสร้ง เพราะความจริงเขาอยากกรีดร้อง แต่ภาพลักษณ์ผอ.ค้ำคอ)...เขาน่ะไม่ใช่คนเย็นชาหรือสุภาพเรียบร้อยอะไรนะ! แต่น้องชายเขาร่าเริงเลยโดน 2คนนี้แกล้ง เขาเลยพยายามไม่ติดใจและไม่โวยวาย

...เดียวเป็นเหยื่ออีก...

แถมถ้าทำโดนจ้าวนรกเขกกบาลแน่

...ใช่ เขาคือลูซิเฟอร์ มือซ้ายของจ้าวนรก และหากสองตัวนี้ใส่ไข่เขา เขาคงโดนจ้าวนรกลงโทษทั้งที่ไม่มีความผิด...แบบน้องเขา—ฮิปนอส น้องชายผู้ขี้เซา และมึนจนตกเป็นเหยื่อของทั้ง 2ตัวแซบ

“ท่านควรเอ่ยว่า ‘พวกท่านมีอะไรขอรับ’ นะเจ้าคะ”  ไอเดนเอ่ยแก้ แกมหัวเราะเบาๆ แล้วร่ายบาเรียกั้นเสียง ทำให้ไม่มีคนเห็นพวกเธอทั้ง 3คน(หรือตน?) แต่ผู้อำนวยการกลับขนลุกซู่ ส่วนเพื่อนเธอก็ยิ้มอย่างสนุก  “พูดจาสุภาพหน่อยเจ้าคะ ท่านลูซิเฟอร์”

‘รัสเซล ลูซิเฟอร์ เพเนโลเป้’ หรือมือซ้ายจ้าวนรกมอง(พวก)เธอปนระแวง ก็ถ้าเมินก็ถูกแกล้งอีก ถ้าเก็บก็โดนเจ้านายเอาเรื่อง...ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นคนผิด คิดถึงตรงนี้ละอยากร้องไห้ ทำอะไรก็ผิดหมด!

“คิก คิก”  ลูฟิเซอร์ทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก พลางเหลือบมองเจ้าชายรัชทายาทที่หลุดหัวเราะคิกคักดังออกมา

“ท่านลูซิเฟอร์ ช่วย..รับค่าอุปถัมภ์ และ..ให้ข้าไม่ต้องสอบได้หรือไม่เจ้าคะ”

“...เรื่องนี้ข้าต้องถามราชา—”   ลูซิเฟอร์เหงื่อตก เขากล่าว ก็เขาไม่เคยรับเงินตั้งแต่ดำรงตำแหน่งเลยนะ! แถมหากปลดบาเรียวิ่งหนีไป หากเรื่องไปถึงจ้าวนรก...เขาไม่ยิ่งโดนลงโทษหรอกหรือ?

ไอเดนยิ้มกว้าง..ไม่ถึงดวงตา  “ท่านอาซาเอลก็เป็น(ว่าที่)ราชานะเจ้าคะ”

“อ..เอ่อ”

“แล้วข้าจะขอพระราชาลดงานให้ท่านค่ะ”  ไอเดนต่อรอง เธอรู้ว่าลูซิเฟอร์นั่นไม่ค่อยชอบงาน...หรือก็เฉยๆ แต่พอเป็นงานจากจ้าวนรกนี่ราวกับสวรรค์และนรก ไม่รู้ทำไม งานโรงเรียนมากหรือไร ยุ่งเหลือเกิน ห็นปฎิเสธงานตลอด แต่พอบอกว่าไม่มีงานจากจ้าวสวรรค์หรือนรกก็บอกว่าว่างตลอด

ลูซิเฟอร์ถอนหายใจเสียงของเขาเริ่มแผ่วเบา  “..แค่ท่านนะขอรับ”

หากรัชทายาทเอาด้วย ข้าโดนไล่ออกแน่!!  ลูซิเฟอร์กรีดร้องในใจ แต่ก็ยังอยากลดงานอยู่ดี

“ซาเอลเอาด้วยจ้ะ”  ไอเดนแย้มยิ้ม(หายนะ)

“..ขอรับ”  คิดแล้ว ราวกับมีเสียงเพลงดังมาจากก้นบึ้งของจิตใจ

~ฆ่าฉันฆ่าฉันให้ตายดีกว่า ชีวิตนี้ไร้ค่า จะมองหน้าใคร~

“เจ้ามิรู้ใจนายเจ้ารึ”  ไอเดนถาม เห็นว่าอยู่นานน่าจะรู้ใจอาซาเอล ไม่แน่ว่าอาจจะรักกัน—แค่กๆ! เธอหมายถึงแบบเคารพน่ะ!

‘ข้าหาใช่พยาธิในท้องนายน้อยนะ!’  มือซ้ายจ้าวนรกท้วงในใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ นอกจาก....  “ไม่ขอรับ ข้าเพียงคิดว่าท่านต้องการอยากสอบ...”

“ช่างเถอะ”  อาซาเอลโบกมือ  “ขอห้องS ขอแก้ใบสมัครด้วยนะ!”

“ขอรับ”  ไม่รู้ว่าถอนหายใจกี่รอบ แต่ก็ต้องฟัง

“นายเขียนว่าอะไรบ้าง?”  ไอเดนถาม ตอนนี้เธออยู่ในรูปลักษณ์ผมสีเงิน ดวงตาสีฟ้าราวท้องฟ้า และชุดสีน้ำเงิน ในคอสวมสร้อยไม้กางเขน นับว่าสวย...หมายถึงสวย ถ้าไม่เกี่ยวกับนิสัยเถื่อนๆของเธอ...เธอหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียน สูดหายใจเบาๆเพื่อเตรียมพร้อม แล้วหันไปขอคำตอบจากเพื่อนชาย

“ชื่อเดิม แค่เปลี่ยนนามสกุลเป็น‘อาซาเอล เนธาเนียล’ เผ่ามาร เวทย์มืด”

“ฉัน ‘เซเรน่า แพนโดร่า’ เผ่าเอลฟ์ เวทย์แสงและพฤกษา”  ไอเดนหรือเซเรน่ายิ้มหวานราวแม่พระจริงๆ(ซะที่ไหน) แต่อาซาเอลอดมองบนไม่ได้ ยัยนี่มันตอแหลสุดยอด! คิดแล้วก็ถามเพื่อนเผ่าอสูร

“มันจะมีบัดดี้ใช่ป่ะ? ขอคู่ด้วย”

“เอาสิ”  เด็กสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้มอาบหน้า ท่าทางคลั่งศาสนาจนเพื่อนเธออดไม่ได้ที่จะขนลุก

“วันนี้มีนักเรียนใหม่ 2คน เป็นบัดดี้กัน ขอให้ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีด้วยนะคะ”  เธอได้ยินครูประจำห้องว่า พลางขยับแว่น แล้วเดินออกมานอกห้อง เซเรน่าและอาซาเอลเดินเข้าไปทันที หญิงสาวแจกรอยยิ้มสดใสราวหญิงสาวใสซื่อ เธอค้อมตัวลงอย่างร่าเริงไม่น้อย

“เซเรน่า แพนโดร่า เผ่าเอลฟ์ ธาตุแสงและพฤกษา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“พ่อแม่เป็นอะไรหรอ”  มีเสียงถามมาจากนักเรียนคนหนึ่ง แต่เซเรน่าเพียงทำหน้ารู้สึกผิด เธอกล่าวเสียงอ้อมแอ้ม

“...ขอโทษด้วยค่ะ ที่บ้านเราสั่งห้าม  แต่จะเรียกเราว่าเรนก็ได้นะคะ”

“อาซาเอล เนธาเนียล เผ่ามาร ธาตุมืด”  เป็นตาของชายหนุ่ม เขากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะตอบคำถามนักเรียนคนเดิม

“ที่บ้านทำอะไรหรอ”

อาซาเอลมองผู้ถาม ก่อนจะว่าเสียงเหี้ยม  “เสือกว่ะ”  ทั้งคู่เดินไปนั่งริมหน้าต่าง ขณะที่เซเรน่าแสร้งยิ้มแหย่ๆให้พอเป็นพิธี

“วิชาแรกการต่อสู้ ครูโลแกน”

หัวโจกของห้องพูด นักเรียนบางคนโหยหวน ขณะที่เซเรน่าขมวดคิ้วเล็กน้อย.. ‘โลแกน’ เอลฟ์วิปริต อดีตเป็นเอลฟ์สว่าง ก่อนจะถูกเนรเทศเพราะบ้าเลือด

ในคาบนี้ ครูโลแกนให้นักเรียนสู้กับอสูร คนแพ้ก็แค่บอกยอมแพ้ คนชนะก็ต้องทำเอาอสูรเสียชีวิตหรือสลบ

“ไดอาน่า เซเลีย”  หญิงสาวท่าทางเย็นชาเดินไป เธอหยิบธนูมายิงใส่เสือตัวใหญ่

—และมันตาย

เซเลน่าอยากพุ่งไปกระชากหล่อนในทันที เธออยากได้หมีตัวนั่น!

‘มันแพงนะเฮ้ย!’  เธอหวีดร้องในใจ

“เซเรน่า แพนโดร่า”  เซเลน่าลุกออกไป ตอนเธอเดินเธอสบตากับอาจารย์หนุ่ม ราวกับเห็นดวงตาดูหมองลง ก่อนจะเป็นปรกติ

...เธอได้งูตะวัน

เซเลน่าใช้แสงหักเหการมองเห็น มันจึงมองไม่เห็นเธอ แล้วเซเลน่าก็เดินไปทางมัน แล้วเอากริชมาแทง ก่อนจะหยิบขวดมารองเลือดแล้วมันก็สลบไป เธอหยิบซาก(?)มัน

‘...ก็ยังไม่ตายล่ะนะ’  เธอพึมพำในลำคอ ก่อนจะยัด(?)ในกระเป๋า

แล้วก็เดินไปนั่งทีเดิม

ปรกติเธอต้องถูกมองด้วยแววตาหวาดกลัว? ไม่น่า นี่มันห้องS แถมคนอัจฉริยะมักไม่ปรกติ! เธอใช้เวทย์แสงหักเหทิศการมองเห็น แล้วก็หลับตาลง(นอน)พักพ่อน แล้วหักเหภาพมห้ดูเหมือนนั่งอย่างเรียบร้อยดูเพื่อน

อ้ากกกกกกกกกกกกก

เสียงกรีดร้องดังมา เซเลน่าลืมตาปริบๆ เธอคลายเวทย์แสง...เสียงสิงโต อ่าห้ะ สิงโตร้องอย่าทรมาณ

‘เสียของชะมัด’  หญิงสาวสถบ...โรงเรียนนี้ช่างทุ่มทุน!!

ว่าไปแล้ว อีนี่มันรูทซาดิสท์นี่ว่า...เซเลน่ากรอกตาในใจ ต่อไปก็คุณน้องสาวสินะ

“นั่นใครวะ”  เธอหันไปกระซิบกระซาบกับเจ้าชายนรก

“ ‘วิทไลซ์’ ไม่มีนามสกุล เป็นเด็กกำพร้า เผ่าเหมันต์ แต่มีเวทย์น้ำแข็งและหิมะ..เธอไม่ได้ฟังรึไง”

“ไม่อ่ะ ใช้เวทย์แสงหักเหภาพแล้วนอน”  เซเลน่าว่าอย่างไม่สนใจ เธออาจจะห่วง(?)ภาพลักษณ์ แต่คนบนเวทีแย่งความสนใจ ถือว่าไม่ได้พูดแล้วกัน! ยังไง(เพื่อน)เธอก็สามารถเปลี่ยนความจำได้อยู่ดี

“เฮ้อ”  อาซาเอลถอนหายใจ...ใครใช้ยัยนี่เป็นเจ้าหญิง? เหมือนเซเลน่าจะรู้เลยหันมามองค้อน  “เฮ้ย! ต่อไปตานายนะ ห้าม-นอน ฉันสอบแล้วจ้ะ”

ว่าจบก็โปรยยิ้มอ่อนหวาน(กับผี) แล้วใช้เวทย์แสงนอนต่อ ยังไงซาเอลก็ชนะอยู่แล้ว จะดูทำไม?

ในห้วงฝัน เธอฝันว่าในตอนที่เป็นเด็กเพียง 8ปี เธอเจอคนที่จะฆ่าคู่หมั้น เธอเอาดาบจ่อคอเขา—แต่กลับไม่กล้าฆ่า

“ไอเดน ถ้าเธอไม่ฆ่าจะถูกฆ่านะ”  คู่หมั้นหนุ่มตะโกน  “เธอบอกจะปกป้องฉันไง! ฆ่ามันเลย!”

ในใจเธอร่ำร้อง อยากวิ่งหนีให้ไกลที่สุด แต่เธอรักเขา ต่อให้ฆ่าใครเพื่อเขาก็ยอม...

เธอเขาดาบแทงหัวใจกบฎ เด็กหญิงจำแววตาคาดแค้นได้อย่างดี แต่คู่หมั้นเธอกลับลูบหัวเธอ แล้วว่า  “ทำได้ดีแล้วนะ ไอเดน”

เพราะเธอรักเขา...ต่อให้ต้องฆ่าคนก็ทำ....แต่นั่นคืออดีต

เธอกลายเป็นที่ลือว่าโหดร้ายและทารุณ...แต่มันเป็นเพราะความรักและคู่หมั้น..

พลันเซเลน่าลืมตา เวทย์ยังคนอยู่ เธอมองรอบๆอย่างระแวง ดวงหน้าเหนื่อยหอบ

...ลืมไปได้ไง...การฆ่าคนครั้งแรกของเธอเพื่อคู่หมั้น....

เสียงหวานถูกเอ่ยอย่างแผ่วเบา  “ให้ตายสิ”  ‘น่าขยะแขยงชะมัดเลยตอนนั่น’  เธอแอบกรอกตากับอดีตตน...น่ารำคาญใช่ย่อยเลย

...ครั้งหนึ่งเธอเคยฆ่าคน ทรมาณ หรืออาจจะฆ่าครอบครัว และก็ปล่อยนักโทษ--ทำให้ไม่สามารถตาย จิตใจเฟลมาก...สุดท้ายเธอก็ส่งคนไปแอบฆ่า ปลดปล่อยเขา ฝ่าฝืนคำสั่งคู่หมั้น

แต่ทั้งหมดนั่นเป็นตอนหนึ่ง ที่เธอจำได้เพียงว่าเธอได้รับการไว้วานจากคู่หมั้น ซึ่งได้รับการไหว้วานจากอีกคน

ตรงนี้เธอไร้ความจำ จำอะไรเกี่ยวกับคนที่ขอร้องอดีตคู่หมั้นไม่ได้ แต่อย่างน้อย...

เธอก็จำได้ว่าคนๆนั่นไม่ใช่น้องสาวเธอแน่นอน

*****

เราขอเรียกไอเดนตามร่างนะคะ แบบตอนอยู่ร่างไอเดนเรียกไอเดน เซเรน่าก็เซเรน่า