"Paramour"

ลำดับตอนที่ #2 : Paramour : Zero

...การเริ่มต้น...


   

    เสียงส้นรองเท้าหนังแก้วมันวาบกระทบกับพื้นกระเบื้องสีขาวสะอาดเบื้องล่างเป็นจังหวะเท่ากันกลิ่นสะอาดๆ และกลิ่นยาอบอวลชวนให้บรรยากาศรอบๆดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าใดนัก ไม่นานนักรองเท้าคู่หรูก็พาร่างสูงโปร่ง
ของชายหนุ่มมาหยุดลงตรงหน้าโต๊ะเคาร์เตอร์ไฟเบอร์สีขาวดูทันสมัย แสงจ้าจากหลอดไฟนีออนเบื้องบน ยิ่งสร้างความรู้สึกน่าหดหู่อย่างน่าประหลาด

"มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ"หญิงสาวผมทอง นัยต์ตาสีฟ้าดูสดใสในชุดขาวสะอาดตา เอ่ยถามชายหนุ่ม
ตรงหน้าเป็นภาษาสากลพร้อมรอยยิ้มบางๆ

"เออ ไม่ทราบว่าคนไข้หญิงที่ชื่อ ยูบิน ฮันอยู่ห้องไหนครับ" ถึงแม้ว่าเค้าจะตอบคำถามด้วยน้ำเสียง
ที่ราบเรียบ แต่สีหน้าและแววตากลับฉายแววกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"รอสักครูนะคะ"พยาบาลสาวละสายตาจากใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้ามาอย่างเสียดายเล็กน้อย
ที่อดเพ็งมองใบหน้าหล่อเหลานั้นต่ออีกสักหน่อย เธอคีย์บางอย่างลงในคีย์บอร์ดตรงหน้า สีหน้าของเธอดูเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างหลังจากเห็นข้อความบนจอ
"เออ ขอโทษนะคะ ดิชั้นไม่พบคนไข้ชื่อยูบิน ฮันนะคะ ไม่ทราบว่าคุณยูบินเปลี่ยนนามสกุล
รึเปล่าคะ"

"ไม่พบเหรอครับ"ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อย "งั้นลอง ปาร์ค แล้วกันครับ ยูบิน ปาร์ค"

"คะ"เธอก้มลงกรอกรายละเอียดอีกครั้ง ก่อนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม "ห้องคนไข้พิเศษ 708 คะ เดินตรงไปจนสุดทางเดิน ห้องอยู่ทางด้านซ้ายคะ"

"ขอบคุณมากครับ"รอยยิ้มมีเสน่ห์ส่งให้ผู้ช่วยเหลือเล็กน้อย ก่อนจะรีบตรงไปยังที่หมายทันที ทิ้งให้คนได้รับรอยยิ้มถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่นานนักขายาวก็พาร่างสูงมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู
"ห้อง 708"มือหนาค่อยๆแง้มประตูบานเลื่อนสีขาวขุ่นตรงหน้าเข้าไปอย่างเบามือ เพราะกลัวว่าจะทำเสียงดังรบกวนคนป่วยที่นอนอยู่ในห้อง

"พี่ยูบิน"ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยปรากฏรอยยิ้มบางๆ รีบเข้าไปสวมกอดร่างบางที่นอนยิ้มหวาน
ให้บนเตียงทันที เสียงทุ้มดูอ่อนโยนลงเมื่อพูดคุยกับหญิงสาวตรงหน้า

"อะไรกันเรา โตป่านนี้แล้ว มาทำเป็นเด็กขี้แยไปได้"มือเล็กที่ถูกสายน้ำเกลือเสียบอยู่ ยกขึ้นมาลูบหัวน้องชายสุดหล่อที่ตอนนี้ซุกหน้าอยู่ที่อกของเธอ แถมยังน้ำตาซึม กลายเป็นเด็ก 10 ขวบไปซะแล้ว

"ทำไมเป็นแบบนี้ได้หล่ะครับ เกิดอะไรขึ้น"มือหนาพลิกข้อมือที่ถูกผ้าสีขาวพันไว้ขึ้นมาดู รอยสีแดงจางๆซึมออกมาเล็กน้อย

"อุบัติเหตุหน่ะ ตอนพี่เข้าครัว"คนเป็นพี่ยิ้มๆก่อนจะดึงมือกลับมา ใบหน้าสวยดูซีดเซียวไร้เลือด แต่เธอก็ยังดูอ่อนโยนและสวยงาม "เราก็รู้นี่ ว่าพี่หน่ะซุ่มซ่ามขนาดไหน"

"จริงเหรอครับ"

"จริงสิ พี่จะโกหกเราทำไม"เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นเดิมแต่แววตาสงสัยของชายหนุ่มก็ยังคง
คาดคั้นหาความจริง

"งั้นทำไมแผลมันถึงลึกขนาดตัดเสันเลือดขาดเลยหล่ะครับ"

"เออ..."ยูบินหลบตาลงเล็กน้อย รอยยิ้มจางหายไปครู่นึงก่อนจะใช้ตาโตที่ปกคลุมด้วยขนตางอน
มองค้อนน้องชายต่างมารดารูปหล่อตรงหน้า
"พี่ก็ไม่รู้ อะไรกันเรา ฮะ นี่เราลงทุนบินมาจากเกาหลี เพื่อจะมาจับผิดพี่สาวคนเดียว
ที่ป่วยงั้นเหรอ"

"อ่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ"ยูชอนรีบจับมือบางของผู้เป็นพี่กลับมา แผนการณ์แกล้ง งอนยังใช่ได้เสมอ

"งั้นก็เลิกถามได้แล้ว"นิ้วเรียวจิ้มที่หน้าผากกว้างๆของชายหนุ่มเบาๆ "ไปนั่งดีๆไป มานั่งเบียดพี่อยู่ได้"

"แหม ก็คิดถึงนี่ฮ่ะ"ถึงจะกระเง้ากระงอดแต่ก็ยอมย้ายตัวลงมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆโดยดี "ขอกอดพี่สาวคนสวยให้ชุ่มปอดหน่อย เดี๋ยวพี่เขยกลับมาแล้วจนอดกอด เนอะ"

"เออ งั้นมั้ง"

"พูดถึงพี่เขย แล้วพี่ซึงรอกไปไหนหล่ะครับ"ยูชอนกวาดสายตามองไปรอบห้องสีขาวสว่าง หาร่างสูงของพี่เขยคนโปรดของเค้าไปทั่ว

"ไปทำงานหน่ะ"รอยยิ้มเจื่อนๆถูกส่งมายังน้องชาย

"ไปทำงานทั้งๆที่พี่ป่วยเหรอครับ"ร่างสูงสงสัย จ้องมองพี่สาวรอคำตอบ แต่ดูเหมือนว่าคนถูก
ถามกลับบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นซะก่อน

"ช่างเค้าเถอะ ว่าแต่เราเถอะ เมื่อกี้บอกคิดถึงหน่ะ ไม่จริงมั้ง ถ้าคิดถึงจริง คงมาหาพี่บ่อยกว่า นี้ใช่มั้ยหล่ะ"น้ำเสียงพี่สาวออกแววตัดพ้อเล็กน้อย

"อะไรกันครับ ผมไม่ว่างนี่หน่า พี่ก็รู้ว่างานผมมันยุ่งขนาดไหน"

"ที่ยุ่งหน่ะ งานหรือว่าอะไร"คนเป็นพี่ทำท่ารู้ทัน ก็เจ้าน้องชายตัวดีของเธอหน่ะ ติดอันดับ เพลย์บอยตัวพ่อของเกาหลี ตอนนี้ก็กำลังจะมาไต่อันดับที่อเมริกาต่ออีก เพราะความรูปหล่อ พ่อรวย คารมดีของเจ้าตัวนั่นแหละ ทำให้สาวๆตามกันเป็นพรวน

"เปลี่ยนเรื่องบ้างเหอะครับ" ยูชอนลอบถอนหายใจเนือยๆ เค้าก็เบื่อเหมือนกันกับการเป็น เป้าหมายของบรรดาหญิงสาวที่หวังเพียงแค่ชื่อเสียงเงินทอง ที่ทุกวันนี้มาวิ่งตามเค้านับสิบ จะแย่อยู่แล้ว ผู้หญิงก็คงหวังแค่เพียงเท่านี้แหละ "เออ คุณแม่ใหญ่ไปไหนหล่ะครับ"

"แม่ไปรับซึงริที่โรงเรียนหน่ะ"

"อืม ว่าแล้วก็คิดถึงเจ้าตัวเล็กนั่น ป่านนี้โตถึงไหนแล้วนะ"

"รายนั้นก็บ่นถึงน้ายูชอนไม่ขาดปาก ไปสัญญาอะไรไว้กับหลานหล่ะเรา"

"ฮะๆๆ สัญญาว่าจะพาไปจีบสาวฮะ"รอยยิ้มทะเล้นที่ถ้าสาวๆได้เห็นคงใจละลายเป็นแน่ เพราะปกติแล้ว ปาร์ค ยูชอน หนุ่มหล่อที่ไม่เคยยิ้มหรือเล่นหัวกับใครให้ได้เห็นกันง่ายๆ กำลังยิ้มกว้างแบบไม่รักษาฟอร์มอยู่ตอนนี้

"แหม เรานี่มันจริงๆเลย ไปสอนหลานแบบนั้นได้ยังไง"

"ฮะๆๆๆๆ"

"ก๊อกๆ"เสียงเคาะประตูของพยาบาลสาวขัดจังหวะการคุยเข้าพอดี "ถึงเวลาให้ยาแล้วคะ"

"เชิญเลยคะ"

"ขอโทษนะคะ"รถเข็นเหล็กมันวาวคันย่อมที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ต่างๆถูกเข็นผ่านหน้าชายหนุ่มไปยังเตียงของ
หญิงสาวที่นอนอยู่พยาบาลหยิบเข็มเล็กๆขึ้นมาฉีดสารบางอย่างเข้าไปทางสายน้ำเกลือยูชอนเพ่งมองมันอยู่
ครู่ใหญ่ จนการฉีดยาเสร็จเรียบร้อยด้วยความสงสัยว่าทำไมพี่สาวเค้าต้องฉีดยาด้วยถ้าเพียงแค่ โดนมีดบาด "เรียบร้อยแล้วคะ ดิชั้นขอตัวก่อนนะคะ"

"อ่ะ เชิญครับ"ชายหนุ่มรีบโค้งให้ตามมารยาทก่อนเปิดประตูส่งตัวนางพยาบาลออกจากห้องไป "พี่ยูบิน"

"หืม"ดวงตาคู่โตที่เมื่อครู่ยังจ้องมองเค้าอยู่ กลับเริ่มหรี่ลงเล็กน้อยและเต็มไปด้วยหยดน้ำใสๆ

"เค้าฉีดยาอะไรให้พี่ครับ"

"เออ"เธอหลุบตาหนีสายตาคาดคั้นอีกครั้ง "ยาบาดทะยักไง พอดีมีดที่บาดมันเป็นสนิม"

"เหรอครับ"ยูชอนพยักหน้าเข้าใจ แต่คำถามที่เค้าสงสัยยังคงค้างคาใจอยู่ "เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกแป๊บนึงนะครับ"

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

เริ่มไปอย่างเนิบๆ ช้าๆได้พร้าเล่มงามเนอะ
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ