คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 ชีวิตที่เปลี่ยน ตอนที่ 3 วิญญาณธรรมชาติ
6:00 น.
วาที่่อย
ๆ เปิออ้า ๆ ปราภาพอเพาลอันุ้นเย
ผมันัวลุนั่พร้อมับหันไปมอรูมเมทที่ำลัทำริยาเียวันที่อีฝั่อหัวเีย
พวเราสอนื่นมา้วยอารม์สบาารพัผ่อนที่เพียพอ ทั้ายและใเหมือนถูเิมเ็มาารที่เราไ้ทำอะไร่ออะไรอย่าสุวามสามารถ
เมื่อทุอย่าเป็นไปในแนวทาที่พวเรา้อาร
วามรู้สึเหล่านี้เรียไ้อย่าเ็มปาว่าวามปิิ ผมับเอเราทยอยอาบน้ำเพื่อเรียมัวไปเรียนในวันันทร์
ลอทั้วันพวเรามีสมาธิในารเรียนมาว่าปิ
อาเพราะเมื่อืนพวเราเหมือนไ้พัผ่อนทั้ายใ
สมาธิและารเรียนเลยพร้อมที่ะเปิรับ้อมูลใหม่ ๆ ลอทั้ 6 เือนในวารินนาวั
พวเราไ้ัแปูราานอโลแห่นั้นในระับหนึ่และไ้เร่าลเวลาในโลแห่นั้น
เพื่อะูผลอระบบที่วาไว หาืนนี้พวเราลับไป
ในโลนั้นผ่านไปแล้วไม่่ำว่า 1000 ปี
“มึสอนไปทำอะไรมาเมื่อืน
โนัวไหนมา”
บูมมันแวพวผมที่วัน
ๆ เอาแ่นั่ยิ้มหวานาเยิ้ม บ้า็เหม่อลอยเหมือนไม่อยู่ับเนื้อับัว แถมอยู่ ๆ
็มอหน้าันเอแล้ว็ำออมาทั้ที่ไม่มีอะไรน่าำ ไอ้บูมมันมอเหมือนพวผมใล้บ้า
“ไม่มีอะไรหรอน่า
แ่เราสอนทำอะไรสนุ ๆ ้วยันมาเมื่อืน” ไอ้เอมันเรียนอบไปแบบไม่ไ้ิอะไรเพราะมันเป็นเรื่อริทั้นั้น
“อย่าบอนะว่าเมื่อืนมึสอนินันเอไปแล้ว”
ไอ้ปาล์มที่อยู่ ๆ ็แหปาเสียั นนในห้อเรียนหันมามอ
“สั
ูไม่เหมือนพวมึสอนนะเห้ย” ไอ้เอสวนไปแบบำ ๆ แ่ใัแร ๆ ไปอให่
ผมที่สัเเห็นไอ้บูมและไอ้ปาล์มที่ำลัมีสีหน้าแึ้นเรื่อย
ๆ นั้นเพราะผมับเอเรารู้เบื้อหลัพวมันมาเยอะ
แ่เรา็เียบไว้เพราะเพื่อน็ือเพื่อน
“แ่อนนี้พวเรามีเรื่ออะไรให้ทำนิหน่อย
ถ้าเรียบร้อยเมื่อไหร่ พวูะบอพวมึเอ รอไป่อน”
ผมพยายามพูเปลี่ยนเรื่อเพราะเห็นเพื่อนายสอนหน้าเสียเหมือนโนพวผมับวามลับไ้
“ปาล์ม
มึ็อย่าทำให้ไอ้ันับูโนเ้าใผิอีละ
แ่นี้็โนนอื่นแวเป็นู่ิ้นไอ้ห่านิ ไปไหน่อไหนแล้ว”
เหมือนไอ้เอะแร์วามรู้สึที่นอื่น
ๆ มอผมับมันแบบเ้าใผิ ที่ผมรู้ว่าเอมันเป็นห่ววามรู้สึผมนานั้นเพราะลอ
6 เือนใน่าโลเราสนิทันมาว่าเ่า พวเราไม่มีวามลับ่อันน้ำใมันผมรู้ี
ถ้าพูร ๆ เอ็ืนเพื่อนรัที่ผมสนิทที่สุนั้นเอ ผมที่ำลัรู้สึึ่ใอยู่
แ่็ยัไม่ลืมเพื่อนายอีสอนที่อนนี้เหมือนโนไอ้เอ่อว่า
ผมเลยไ้ทีเปลี่ยนเรื่อุย
“บูม ปาล์ม
ูถามอะไรหน่อย”
“อะไร” บูมถาม
“ถ้าพวมึสามารถไปะลุยโลเวทมนร์ไ้
พวมึะทำอะไร”
“มีเมใหม่
อะไรมาแนะนำพวูอี” ปาล์มถามบ้า
“รอ่อนละันเมื่อถึเวลา
ูะพาพวมึไปรู้ัโลเวทมนร์เอ” เอมันพูประอบรอยยิ้มเ้าเล่ห์ามสไล์อมัน
“ไหน ๆ
็มีไอ้สอหน่อนี่แล้ว ไม่ลอวนสอสาวใบเยับแนนไป้วยเลยละ”
ผมเสริมทันทีเพราะรู้สึว่าสอสาวนั่น็ไว้ใไ้
♦
หลัาบลาสเรียน่วเย็น
ผมับเอึไ้แยัวออมาุยถึวามรู้สึแปลประหลาที่ร่าายำลัรู้สึ
แบบที่ไม่เยเป็นมา่อนในโลนี้ วามรู้สึอมันไม่แ่าาโลอวารินนาวัมานั
แ่มันแ่เบาบาว่า วามรู้สึเหมือนร่าายรับรู้ถึธรรมาิไ้ทั้สายลมแสแ
ผมับเอเราึสรุปันเอาเอว่า เป็นเพราะพวเราไ้เยสัมผัสโลเวทมนร์มา่วระยะเวลาหนึ่
พอเราลับมาโลวามริึเหมือนรับรู้ไ้ถึพลัในธรรมาิ
“ันมึว่าไอ้วามรู้สึ
อนที่มันแปล ๆ ไหมวะ ทำไมูรู้สึเหมือนโนนามมาสัพัแล้ว”
“ู็รู้สึแบบนั้นนะ
แ่พอพยายามหันลับไปมอ็ไม่พบอะไร”
“เี้ย นลุวะ
ไม่ไ้แบบทีู่ลัวนะ”
“ไม่น่าใ่นะ
เพราะวามรู้สึทีู่รู้ือ เาไม่ไ้มาร้าย”
“พอ ๆ
เปลี่ยนเรื่อ ๆ ลับห้อันีว่า”
อนนั้นเอผมับเอ็เหมือนะเห็นในสิ่เียวัน
ลูไฟที่มีประายแสสีนวลลอยไปลอยมา ส่อแสประายระยิบระยับไม่่าาพลุไฟเย็นที่พวเราเล่นสมัยเ็
ๆ ยัไม่รู้้วย้ำว่ามันืออะไร ็โนแรไอ้เอุระาให้วิ่ามมันไปแล้ว แสนั่นมันยัลอยไล่ามรมาหาพวเรา
แ่ไม่นานมัน็หยุแล้วลอยหายลับไปยัทิศทาเิมที่มันามา ถึบนรถไอ้เอะไม่พูอะไรแ่ผม็รับรู้ไ้ว่ามัน็ไม่เ้าใเหมือนัน
แ่วามลัวอมัน็พาร่าพวเราลับมานั่บนรถไ้โยไม่มีปัหา
พอพวเราลับถึห้อมันถึยอมเปิปาุยับผม
“ันมึว่าลูไฟนั่นมันืออะไร”
“ู็ไม่รู้ แู่ว่าเพราะพวเราอยู่โลเวทมนร์มานาน
เลยอาะสัมผัสพลัานในโลนี้ไ้ ็ไ้มั่” ผมเสนอวามิ “ไว้ลับไปถาม Siri ูให้”
“หรือว่าะเป็นผี”
ไอ้เอพูออมาพร้อมทำหน้าี
“มันยัไม่มืเลยนะ”
ผมพยายามแย้
“มันไม่ำเป็นหรอ
าที่เยๆ ฟันเล่ามาอาะเป็นพวมีพลัานสู็ไ้
เลยปราให้เห็นไ้ในลาวัน” เอทำหน้าพยายามใ้วามิ
“แล้วมึลัวเปล่า”
ผมถามเพราะรู้ันิสัยมันี
“เอาริๆ
เมื่อีู่ไม่รู้สึลัว แู่ใ ไม่รู้ว่ามันปลอภัยหรือเปล่า”
“ู็ใเหมือนัน
ฮ่า ๆ”
“แ่ั่เถอะ
ืนนี้ถึเวลาไปูผลอระบบที่พวเราวาเไว้ไ้แล้ว
อาะมีารปรับอีนิอีหน่อย ถ้าเป็นไปไ้สวยพวเรา็เเวลาลับมาเป็นแบบเิม
แล้วเพิ่มเิมส่วนที่า ไม่แน่ว่าเราอาะพร้อมให้ นอื่น ๆ ไปลุยแล้ว็ไ้”
เอพูถึานที่พวเราทำ้า
ถ้าเราะวนเพื่อนนอื่นเ้าไปเราวรทำอะไรให้เรียบร้อยเสีย่อน
และเพื่อวามปลอภัยอทุนเรา้อวาแผนันอีนิ แ่ยัไม่ทันไ้ทำอะไรเพื่อน้าห้อ็มาป่วนนไ้
“เอ ัน พวพี่เ้ยให้ไปหาที่ห้อวะ”
บูมเป็นนมาบอ
“เรื่ออะไร”
ผมลอถาม้อมูล่อน
“ูไม่รู้”
“ที่ห้อพวพี่เหรอ”
เอถามสถานที่
“อืม
เพราะเาฝาูมาบออนเอันหน้าหอ” พูบไอ้บูม็เินลับห้อไป พวผมัสินใว่าะไปหาพวพี่หลัอาบน้ำ
แล้ว่อยลับมาทำธุระอพวเรา
♦
“มาแล้วเหรอ เ้ามาๆ โทษทีที่ให้มาหาถึที่ห้อ” พี่อาร์ม
ือรุ่นพี่ใีที่สุที่พวเราิ
เาเป็นพี่นเียวับที่พาเราไปส่ที่ห้อพัเมื่อ่วเ้ามารายานัวใหม่ ๆ “พอีพวพี่
ๆ มีเรื่ออยาอวาม่วยเหลือหน่อย เี๋ยวให้ไอ้เ้ยอธิบาย่อละัน”
“ืออย่านี้
พว้าเห็นพวเอสนิทันี น่าะทำานู่ไ้ แถมไอ้พวามิ้นพวเออยู่ มัน็เสนอื่อพวเอมา
ประอบับหน้าาพวเอ็ัว่าหน้าาี พว้าเลยอยาะอแรมาเป็นัวแทนหอพัหน่อย”
พี่เ้ยพยายามอธิบาย
“ัวแทนทำอะไรรับ”
เอสวนถามทันที
“นายแบบลิปโปรโมทหอพัอมหาวิทยาลัย”
พี่เ้ยอบ
“แล้วพวพี่ไม่ไปอแร
พวที่เยประวเฟรี่หรืออะไรพวนั้นอะรับ” ผมถาม้วยวามสสัย
“ฮ่า ๆ
ไปอมาแล้ว แ่พวมันไม่สะว หรือ เล่นัว็ไม่รู้”
“โถ
พวผมมัน็แ่ัวสำรออะิ” ไอ้เอแล้บ่น
“อย่าิแบบนั้น
เอาเ้าริพวพี่สนิทับพวนาย 2
นมาว่านอื่น ๆ เลยิว่ามอบานนี้ให้พวนายีว่า
ถ้ารับานมี่านม้วยนะ
แถมเพื่อนพ่อพี่ฝาพี่มาหานายแบบเสื้อผ้าผู้าย้วยถ้าพวน้อสนใพี่ะิ่อให้ ส่วน่าอบแทน้อไปุยับผู้ให่อีที
แล้วเรื่อนี้พี่ยัไม่ไ้บอหรือวนใร บอไว้เลย” พี่อาร์ม รีบอธิบายพร้อมัแม่น้ำมานำเสนอพวผม
“รับเหอะ พว้าะไ้ไม่้อไปหานอื่น
ๆ ส่วนเรื่อนายแบบเสื้อผ้า่อยอบวันหลั็ไ้” พี่เ้ยรีบเสริมทันที
“แล้วพี่รรมารหอนอื่น
ๆ ละรับว่ายัไ” ผมถาม
“เรื่อนั้นไม่้อห่วเลยเือบทุนเสนอเอสอนทั้นั้น
บอ้าว่าเมีพวเอเ้าัน โยเพาะแ๊บีบี้ส่วนให่แทบะูป้ายไฟเียร์” พี่เ้ยรีบอบ
พอผมฟับ็หันไปมอรูมเมท แ่เห็นหน้ามัน็รู้แล้วว่าอยาถ่ายแบบเ็มประา
“ั้นผมทำรับ ไอ้เอมันเอาอยู่แล้วหน้าบอำอบนานั้น
แล้วะถ่ายทำ่วไหนรับ” ผมถาม
“มัน้อแบบนี้สิไอ้พวน้อรั”
พี่อาร์มบมือาให่ พร้อมยื่นถุนมห่อให่มาิสินบน พวผมมอหน้าันถึไม่พูแ่็รู้ใเลยอบรับอีเรื่อไป้วย
“นายแบบเสื้อผ้าพวผมเอา้วยรับ”
เออบรับานนอทันที
“พวเอว่า่วไหน็มาบอพว้า
ะไปยืมอุปร์าพี่บุลารหอพัมาให้”
“ไม่นานรับ
แ่ผมอเวลาฟิหุ่นันหน่อยนะพี่” ผมพูแทนเอในัว ึ่เอ็เห็น้วย
“อบใพวพวน้อสอนมา
”
“ไม่เป็นอะไรรับพี่อาร์ม
ั้นผมอัว่อนนะรับ” เอปิท้ายารสนทนา ่อนะุแนผมลาลับห้อพวเรา
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
ผมับเอลับมายัวารินนาวัอีรั้
ที่นี่ทุอย่าเปลี่ยนไปมา แ่าารั้ล่าสุโยสิ้นเิ มีวามสวยามที่เิบโามธรรมาิรวมถึภูมิทัศน์ที่บรรแ่เิมาินนาารและฝีมืออพวเรา
สิ่มีีวิทั้สายพันธุ์ปิและสิ่มีีวิเวทมนร์ ่าอยู่ันอย่ามีวามสุ
หมู่บ้านุมน ลอนเมือที่อยู่อาศัยอสิ่มีีวิั้นสูระายอยู่เ็มแผ่นินและเิบโเป็นเมือน้อยให่
พวผมรู้สึพอใผลานาระบบที่พวเราั้ไว้รั้นั้น นอนนี้วารินนาวัผ่านไปว่าพันปีแล้ว
เนื่อาารเร่เวลาอะไรหลายอย่าที่พวเาสร้า็มีพันาารไปามรูปแบบอมัน
อารยธรรม่อเิารเปลี่ยนแปลและยายัว ารที่พวผมวาระบบสัมให้ไม่เิวามัแย้หรือสราม
วารินนาวัมันึลายเป็นโลที่แทบะสบสุ โลใบนี้ผมไม่้อารให้เป็นโลที่เริเินไปเพราะมันะูแลยา
เลยออแบบให้เป็นโลยุ้นออารยธรรมมนุษย์ วามรู้พื้นาน่า ๆ ผมั้่าไว้อย่าี
เนื้อเรื่อ่า ๆ และวามทรำที่สร้าึ้นในยุพันปี่อน บันี้เรื่อเล่านั้น็ลายเป็นำนานและประวัิศาสร์ไปแล้ว
ผมับเอพวเราออสำรวและเ็บ้อมูลเพิ่มเิม เพื่อหาุบพร่อ่า ๆ
หลัาารเ้าไปสำรวแล้วเ็บ้อมูลพวผม็ปรับแ้ปัหาบาส่วนแล้วเพิ่มเิมสิ่ำเป็นเ้าไป
หลัานี้อีไม่ี่สิบปีทุอย่า็ลัว พวเราะไ้เปิโลให้เพื่อนอี 4
นที่เหลือเ้ามาผภัย อนนี้วารินนาวั ถูปรับให้เป็นโลแฟนาีเ็มัว
เป็นโลแห่ารผภัยามแนวเมรูปแบบ PRG ทุนะไ้เที่ยวเล่นไ้อย่าสนุสนานและปลอภัย
ร่าอวาลที่พวเราเรียมไว้ให้นั้นแ็แรว่านปิในโลแห่นี้
ทั้พลัายและพลัมานา เพื่อที่พวเราะไ้อยู่รอและปลอภัย
ถึในโลนี้ผมับเอะั้่าไว้ในระับที่ถือว่าปลอภัย แ่อย่าไรมัน็ไม่ 100%
ึ่็ถือว่าเป็นเสน่ห์อย่าหนึ่อารผภัย
ลอนเนื้อเรื่ออโลให้เิเป็นเรื่อเป็นราวนเหมือนเมทั่วไป ว่าพวผมะแ่เสริมปรุแ่ระบบ่า
ๆ เสร็ ็ใ้เวลาในโลนี้ผ่านไปอีเือบปี ึเารเร่เวลาให้ลับมาเป็นอัรา 1
ปี เท่าับ 12 ั่วโม ผมับเอิว่าวันเสาร์ที่ะถึ เพื่อน 4 นะไ้มายัโลอพวเรา
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
วันอัารเอพาผมไปหาหมอามที่นัไว้
ผมไม่มีอาารเ็บปวหรืออัเสบาแผลหรืออาารที่ะส่ผลไม่ี่อสุภาพ
นั้นเพราะผมเหมือนรัษาัวเอไ้ีึ้น เหมือนพวเรายิ่ไปวารินนาวัเหมือนยิ่ลับมาแ็แรในโลนี้
เมื่อทันทีที่หมอรวผมเสร็ พวเราว่าะลับหอพัันเลย
แ่แล้วเรื่อประหลา็เิับพวเราอีรั้ ลูไฟที่เหมือนไฟเย็นลอยมาหาเราสอน
ที่น่าใือมันไม่ไ้มีวเียว ลูไฟสามวลอยรมาหา เอสั่ผมให้รีบึ้นรถและับออมา
แ่ลูไฟเหล่านั้นลอยามวามเร็วอรถที่ับไ้ทัน เอูใเลยเร่วามเร็วึ้น ้วยวามสสัยผมเลยบอับเอให้ะลอรถและเลี้ยวเ้าป่า้าทา
ถึที่นี่ะอยู่ในเมหาวิทยาลัย
แ่็ยัมีส่วนที่เป็นป่าามธรรมาิอยู่ระายามพื้นที่รอบมหาวิทยาลัย
ผมเปิประูเินลารถเ้าป่า้าทา เอพยายามะห้ามผมเหมือนัน แ่เพราะผมไม่รู้สึถึวามอันรายาพวลูไฟ
เอเลยลรถมาเป็นเพื่อน พวเรายืนนิ่อยู่ไม่นาน ลูไฟสามวนั่น็ลอยวนรอบพวเรา
าสามวเป็นสี่ว าสี่วเป็นสิบว แสาพวนั้นสว่าัไฟเย็นละออแสแระายัวนพวเรารู้สึี
“พวนี้เหมือนพิี่
ในปีเอร์แพนเลย” ผมพู
“ในหนันะเหรอ”
เอทำหน้าใ้วามิ “ที่ว่าเป็นเผ่านาฟ้า?”
“แู่ไม่รู้ว่าะเป็นนาฟ้าแบบในหนัหรือเปล่า”
านั้นพวผม็หยุุยัน
ส่วนพวนี้าที่เยถาม Siri
ไม่มีใน้อมูลเหมือนัน พวผมเลยไม่รู้ว่าพวนี้ืออะไร ผมเริ่มสัเพฤิรรมอลุ่มแสเล็
ๆ นี่ มันเอาแ่บินวนรอบัวพวผมไปมา อนแรๆ ็บินนละทิศนละทา ไม่นานพวมัน็บินวนไปทิศทาเียวัน
แสพวมันเิเป็นเลียวรอบัวพวผมพร้อมับเสียเล็ ๆ ัฟิ้ว ๆ ามแรลม
“พวนายเป็นใร”
เสียใส ๆ ัเ้ามาในหัวผมโยรและูเหมือนเอ็ไ้ยินาารที่เาหันหน้ามามอทำาโใส่
“แล้วพวเธอละือใร”
ผมอบำถาม้วยำถาม แน่พวนั้นับยินีที่ะอบลับมา่อน
“พวเราเป็นวิาอธรรมาิ”
เสียใสอบ
“ทำไมพวนาย
แ่าานอื่นๆ ” เสียใสอีเสียถามมาิๆ
“แ่ายัไ”
เอถาม
“พลัานที่พวนายปล่อยออมาล้ายพวเรา”
เสียใสเสียแรอบ
“มันเป็นพลัานบริสุทธิ์”
เสียที่สอเสริม
“ผม็ไม่แน่ใ
อาะเป็นเพราะว่าพวผมเยไปอยู่อีโลมา” ผมอบามวามริ
วแสทั้หมบินวนย้อนไปย้อนมาเหมือนใ้วามิ
่อนะลับมาบินวนในทิศทาเิม
“พวนายไม่ใ่นอโลนี้หรือ”
เสียใสเสียใหม่ถามึ้น
“ไม่ พวเราเิและโที่โลนี้
แ่พวเราเยไปโลอื่นมา” เออธิบายบ้า
“พวเราไม่เ้าใ”
เสียใสที่สามพูสวนทันที
“ผมสามารถพาเพื่อนๆ
ไปยัโลที่ผมสร้าึ้นมาไ้รับ” ผมอธิบาย่อ วไฟบินวนย้อนไปย้อนมาอีรั้
่อนะลับมาวนในทิศเิม
“นายมีิใและพลัานที่บริสุทธิ์มา”
เสียใสแรพูับผม
“พลัที่ปล่อยออมา็มีว่าอีน”
เสียที่สอ
“พวเราไม่เยเอแบบนี้มา่อน”
เสียที่สามเสริม
“พี่พวเธอามพวผมมาเพราะพลัอพวผมเหรอ”
ผมถาม “มันไปรบวนพวเธอหรือเปล่า”
“ไม่เลย”
เสียใสเสียแร
“เพราะพลัพวนาย่วยเราไว้”
เสียที่สอ
“วามบริสุทธิ์แบบนี้หาไม่ไ้ในยุนี้”
เสียที่สาม
“อพวเราอยู่ใล้พวนายอีสัรู่”
เสียที่สอ
“เราแ่้อารพลัส่วนเินที่พวนายปล่อยออมา”
เสียแร
ผมับเอ็ยืนให้วไฟเหล่านีู้ับพลัานไป
นพวผมอนั่พัับพื้นรอพววไฟาร์พลั
ไม่นานนัพวนั้น็เ็บเี่ยวพลันพอใ
“อบุพวนายมา”
เสียใสแร
“เพื่อเป็นารอบุ”
เสียที่สอ
“ถ้ายัอยู่ในอาาเอพวเรา
เราะอย่วยเหลือพวนาย” เสียที่สาม
พูบเหล่าวไฟ็หมุนเร็วึ้นนเป็นละออพายุเล็ๆ
ไม่นาน็มีเือที่ถูถัาราไม้ประับ้วยหินล้ายอัมี เป็นสายลั้อมือสอเส้น
ผมับเอรับไว้นละอัน่อนที่เหล่าวไฟะลอยหายไป ผมมอหน้าัน่อนะเอามาใส่นละเส้น
♦
มื้อเย็นผมวนไอ้เอบูมับปาล์ม
ออมาิน้าวหลัมอ เพราะมันไม่ไลเหมือน้านหน้า แ่พวเราออประู 4 ็มีร้าน้ามามายให้เลือ พวเราเลือินหมูระทะแล้วิว่า่อยไป่อร้านนม
“ไหนว่าพวมึะพาไปโลเวทมนร์”
ปาล์มนึไ้็พูึ้นมา เพราะหลายืนมานี้ พวผมไม่่อยไ้เล่นเมับพวมันเท่าไหร่
มันึิว่าพวผมิเมใหม่ันอยู่
“ลว่าเมอะไร”
บูมเสริม
ผมับเอมอหน้าัน่อนเอะอบำถามพวนั้น
“ูว่าพวมึไว้เล่นพร้อมพวสาว
ๆ ีว่า พวูะไ้สอนทีเียว”
“แล้วลมันเป็นเมแนวไหน”
บูมถาม่อ
“RPG นั้นละ”
“เมื่อว่านููในเน็
่วนี้ไม่มีเมมาใหม่นะเว้ยไอ้เอ เมเ่าๆ ็มีแ่เมาๆ” ปาล์มพูึ้นมา
“ะาหรือเปล่า็ไม่รู้
แู่ว่าพวมึอ้าปา้าแน่ ๆ” ผมฟัรูมเมทุยโม้ แล้ว็อำในใไม่ไ้
“มึสอนทำัวแปล
ๆ นะ” บูมอยู่ ๆ ็ถามึ้นมา นพวผมมอหน้าัน่อนที่ผมะถามร ๆ ลับไป
“แปลยัไ”
ไอ้บูมับไอ้ปาล์มมัน็มอหน้าัน่อนเหมือนันานั้นเป็นไอ้ปาล์มที่พูออมา
“ลพวมึเป็นแฟนันหรอวะ
เมื่อ่อนพวู็ิ้นพวมึำ ๆ แ่่วนี้พวมึออะูสนิทว่าปิ
พวูเลยอยาถามร ๆ”
ผมับเอทำหน้าเมื่อไ้ยินประโยอเพื่อน
นไอ้สอนนั้นมอหน้าันเ ๆ ่อนะเป็นไอ้บูมพูึ้น
“็ูพวมึิ
บาทีในสายาพวู ็รู้สึว่าพวมึูสวีทมา เห็นอเห็นใัน ทำอะไร้วยัน แล้วูที่้อมือพวมึิ
สร้อย้อมือยัแบบเียวันเลย” บูมร่ายยาว แ่พวผมยัทำหน้าอยู่ “แล้วะไม่ให้พวูสสัยพวมึสอนไ้ไ”
“แล้วแ่พวมึิ
แู่ับไอ้ันเราบริสุทธิ์ใ่อันในแบบเพื่อน” เอพูริั
ผมรู้สึีใับำพูไอ้เอ
เพราะผมรู้ว่าทุอย่าที่เอทำให้ผมมันทำให้้วยวามริใ
ผมับมันเราเป็นเพื่อนในโลนี้ันไม่นาน แ่อีโลผมับมันเรารู้ัันมาเป็นปี ๆ มันริใับผมั้แ่วันที่เรารู้ััน
มันไม่ลัวที่ะบอว่าัวเอลัวอะไร อบอะไร เลียอะไร
เปิเผยัวนให้ผมรู้ัอย่าไม่อาย ส่วนอะไรที่มันไม่พอใผม มัน็บอับผมร ๆ ไม่นานใน่ว้นเทอมผมับมันึสนิทันอย่าสนิทใ
“ว่าแ่พวมึสอนเหอะ
ไปินันเอมาอนไหน” ไอ้เอเมื่อไ้โอาสเลยไ้ทีถามืนบ้า
ไอ้บูมำลัูน้ำอยู่ถึับสำลัส่วนไอ้ปาล์มทำ้อนหลุมือ
ความคิดเห็น