คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3 หนุ่มสาวมหาลัย ตอนที่ 2 ความสิ้นหวัง
ืนนี้ผมับเอโนพวพี่รรมารหอพัลาัวมาเที่ยวในเมือ
เพราะพวเราลืมนัิรรมับพวพี่เสียสนิท เลยโนทำโทษบัับให้ไปเป็นเพื่อนับพวพี่
ๆ แน่นอนว่าผมับเอ้อมาอยปาร์ี้อย่านใในบาร์ให่ลาเมือ แ่เหมือนไอ้เอออะเ็มในเห็นไ้ั
ผิับผมที่ไม่ไ้อยามา้วยเท่าไหร่ ถึอย่านั้น้อมีนไว้ับรถลับหนึ่น หน้าที่นั้นเลยเป็นอผมไปโยปริยาย
ส่วนเรื่อารถ่ายโปรโมทหอพั้อเลื่อนไปเสาร์หน้าแทน เพราะถ้าเลยานี้ะไม่สะวพวผม
เพราะะเ้า่วสอบปลายภาเรียน
“พี่อาร์ม พี่เ้ย พี่ิ สวัสีรับ”
ผมทัทายรุ่นพี่ทันทีที่พบันหน้าหอพั
“สวัสีรับพี่ๆ ผมว่าเอารถผมไปีว่ารับ”
เอเสนอ
“เอาั้น็ไ้” พี่อาร์มอบเผื่อเพื่อนๆ
อน
เอับรถไม่นาน็ถึบาร์ุหมายอ่ำืนนี้
แ่มาไว่อนเวลาที่วรนิหน่อยนเลยยับาาอยู่ อาะเป็นเรื่อที่ีเพราะพวเราสามารถเลือโ๊ะที่ใล้เวทีารแสและใล้ทาไปเ้าห้อน้ำไ้
โ๊ะพวเรามีแ่หนุ่ม 5 น 5 สไล์ ถ้าสาวนสัเเห็นพวเรา้อมีหันลับมามอันบ้า
หลัานั้นไม่นานเหล่าเรื่อื่มแอลอฮอล์็ถูแ่ายถ้วนหน้า ส่วนผมนะเหรอ ินไ้แ่น้ำอัลมสีำ
แถมถ้าื่มันหม ้อลำบาับรถเ้าอยเล็อยน้อยหลบุำรว ว่าะถึมหาลัยเ้าพอี(าประสบาร์รั้เ่า)
อนนี้เวลา็ึพอวรแล้ว นเยอะนโ๊ะเ็มไปหม แถมโ๊ะรอบพวผม็มีแ่สาวๆ ทั้นั้น
ถึะมีผสมไม่แท้บ้า็เถอะ ีเเปิเพลไ้โนใทุน พอถึัหวะโนทุนเลยเ้นันไปามัหวะ
บ้า็นแ้วันไปามภาษา พอึหน่อย็มีวนรีมาแส แสสีเสียสะใหนุ่มๆ บนโ๊ะทุน
ืนนี้มีวนรีถึสอว้วยันฟัแล้ว็ฟินฯ นาผมินแ่น้ำอัลม ึ่่าาพวที่เหลือ
ที่ไ้แอลอฮอล์เ้าไปสูบี แ่ละนอแ็ันทั้นั้น ะมีเพียไอ้เอที่แล้ทำเป็นออ่อนบาเหล่าพวพี่
ให้โนแล้ับรอปาเล่น แถมยัแอบใ้พลัทำเป็นหน้าแหูแ เอาเ้าไปรู้ทั้รู้ว่าินไม่เมา
พอสาว ๆโ๊ะอื่นหันมาเห็นมันเมา ็มีแ่เ้ามาวนนแ้วเ้าไปอี
นี้สินะือุประส์ที่แท้ริ ะว่าไปเพราะมันหล่อสู้วยเลยายี ผมนี่แอบอิาวามสูมันนิๆ
เพราะเี้ยว่ามัน 15 เนิเมร ไม่ใ่เพราะว่าผมเี้ยหรอนะ
แ่เพราะมันันสู 190 ่าหา ถึแบบนั้นผม็ยัพอมีนมาวนนแ้วบ้าเหมือนัน ถึในำนวนนั้นะมีผู้าย้วย็เหอะ
T^T
♦
านเลี้ยย่อม้อมีวันเลิรา
ผับบาร์็เ่นเียวัน บนรถอนนี้พวพี่นั่หลับสลบันหมอยู่ที่เบาะหลั ส่วนเอถึมันไม่เมาแ่เพราะเลยเวลานอนมันมาพอวร
เลยอีบพัสายาหน่อย ไม่นาน็ื่นมาุยเป็นเพื่อนผม ถึผมไม่ไ้ื่ม แ่ไม่อยาเสี่ยับไปรที่มี่านำรว
เลยเลือเ้าอยเล็อ้อมเอา นพวเรามาอยู่ถนนสายที่สามารถเื่อมับสายเ้ามหาลัย ึ่อีไม่ี่ิโลเมร็เ้าเถนนมหาลัย
แ่แล้วผม็้อเบรรถะทันหัน เอหันมาถามผมทันที ส่วนผมำลัใ ใ่แล้วรับผมำลัใ
“มึเบรทำไม”
ผมไม่อบ เพียแ่เ้าเียร์ถอยหลัแล้วออัวทันที
“เห้ยเิอะไรึ้น” เอเห็นสีหน้าผมที่เรียัเน
พอผมถอยรถมาถึอยที่พอะลับรถไ้เลยรีบลับลำทันที
ในัหวะนั้นเอแสไฟพร้อมเสียร้อะโนามุมมืใล้ับบริเวที่รถเบร ปราเห็นเป็นแสไฟหน้ารถัรยานยน์
3 ัน ที่ำลัับมาทารถพวเรา ไม่รอ้าผมรีบเร่เรื่อย้อนลับทาเิม
แ่ับมีรถมอเอร์ไ์อีันออมาา้าทา มันรมาทาพวเรา ผมัสินใหัรถเบี่ยิอบทาเลน้ายทันท่วที
พร้อมับวัุแ็ลอยสวนมายับริเวที่รถเยอยู่ ถึอย่านั้น็ไม่สามารถหลบพ้น
มันนเ้าับระ้านับเ็มแร
ปึ!!!
เสียัมาพอ นทำให้พี่ทั้สามนสะุ้ื่น
โีระไม่แ ผมไม่เบรเพราะระหน้ารถยัปลอภัยี ผมับ่อนมาถึเุมน ึ่อนนี้พวมันไม่ับามมาแล้ว
ผมเลยับรถไปป้อมำรวที่เ้าเวรอยู่ บอรายละเอียให้ฟั ่อนะให้เราไปลบันทึประำวันที่สถานีใล้ๆ
ไม่นาน็เ้า พวพี่ๆ รู้สึผิ แ่เอับผมพวเราไม่ไ้ว่าอะไรพวพี่อยู่แล้ว
เพราะพวเราทุนปลอภัยี ำรวสายรวที่รับเรื่อ ไ้ไปสำรวบริเวรที่เิเหุ บอว่ามีารวาะปูเรือใบบนถนนสายนั้น
าารสืบสวนและารแ้วามอนอื่นๆ ที่เยเิเหุ
นร้ายลุ่มนี้ะแบ่เป็นสามทีม โยุแระเป็นนอยสัเาร์เหยื่อที่มาันเียวในยามวิาล
ถ้าพบรถเ้าเื่อนไ พวมันะบอทีมที่สอให้โรยะปูเรือใบและัว้าหินใส่ระ
ถ้าเหยื่อใหรือเบรอลไปู็ะถูทำร้าย
หรือถ้ายัพยายามับไป่อ็ะไปไ้ไม่ไล เพราะยาแบน
ำรวว่าโีที่พวเราไหวัวทัน เรื่อนี้็เลยเป็นวามีวามอบอผมไป
หลัาไอ้บูมและปาล์มมารับพวเราลับหอแล้ว ทาำรว็่วยเอารถไปทิ้อู่ให้หลัาเ็บหลัานรบ
ผมไม่ไ้นอนพัเลยหลับทันทีที่ถึห้อ นื่นอีทีบ่ายสอ
“ไ”
เอทัหลัเห็นผมลุมานั่หาว
“มึนอนยันิ” ผมถามมัน
“นอนแล้ว แ่นอนไ้นิหน่อย เพราะ้อุยับ่าที่อู่่อมรถ”
“รถเป็นไบ้า” ผมถาม
“็เปลี่ยนระ้าใหม่ ทำสีับประูที่บุบนิหน่อย”
“่าใ้่ายไม่พอบอไ้นะ” ผมยัรู้สึผิ
“ฮ่าๆ
เรื่อนั้นไม่้อห่วหรอมีนัารให้หมแล้ว แ่ถ้าอยาสบายใ เลี้ย้าวูมื้อเย็นหนัๆ
พอ”
ผมลุไปอาบน้ำออมา็เอพวพี่รรมารหอมานั่เล่นในห้อผมแล้ว
“ฮ่าๆ
โีริเมื่อืนที่พวเราปลอภัย” พี่เ้ยำลัุยับไอ้เออยู่
ำลัุยเรื่อเมื่อืน
“หวัีพี่เ้ย พี่อาร์ม”
ผมทัทายามมารยาท
“เมื่อืนันรู้ไ้ไ ถึหนีมาทัน”
พี่อาร์มถาม
“อ่อือ… เห็นแสสะท้อนรับว่ามีนแอบ เลยรู้สึไม่ปลอภัย”
ผมพูบ่ายเบี่ยไป านั้น็ุยันมามายรวมถึเรื่อที่้อถ่ายทำวิีโอโปรโมท้วย
พอพวพี่ลับไปไอ้เอ็ถามหาวามริทันที
“เมื่อืนมึรู้ไ้ไ”
“อืม พอับรถผ่านไอ้นสัเาร์
็เห็นเหมือนพวนั้นมีหมอำรอบัว ็เยๆ นึว่าวันรถหรืออะไร
แ่พอับมา่ออีหน่อยอนเปิไฟสููเห็นวันแบบเิมในป่า้าทาและเหมือนเห็นสายาแๆ
สะท้อนแสออมา แล้ว็รู้สึถึวามมุ่ร้าย ู็เลยเลี่ย” ผมอธิบาย
“วามสามารถพิเศษอะไรสัอย่าาโลนั้น
เลยทำให้พวเรารอมาไ้”
“ริอมึ ถือว่าเป็นโีพวเรา” ไอ้เอทำท่าพอใ
หลัาิวัรอพวเราามสไล์เ็มหาลัยับเพื่อนๆ
ผ่านพ้นไป เวลา็ล่วเลยมาถึเย็นพอี ะออไปหาอะไรินไลเอ็ยัไม่มีรถ เพราะอู่บอไ้พรุ่นี้เย็น
เราสอนเลย้อเินไปหลัมอึ่มันไม่ไลมานั ถ้านับาระยะหอพัอพวผม มีร้านอาหารมามายให้เลือ
เลยเลือร้านอาารอีสานเ้าอร่อยร้านหนึ่ เมนูมื้อเย็นนี้มี ้มแบระูอ่อน
ปลานิลเผา ยำไ่แบ ลาบหมู เบียร์วุ้น าม้วย้าวสวยโถให่ ทั้หมนี้เอเป็นนสั่
มันให้เหุผลว่าผมะไ้สบายใหาินอิ่ม เอาับมันสิ ่วรออาหารพวเรา็ิบเบียร์ไป
ผม็นึอะไรึ้นมาไ้เลยลอทำู ผมหลับาทำสมาธิอยู่รู่หนึ่็ลอลืมา
สิ่ที่ผมเห็นือ ‘ออร่า?’ ลุ่มหมอล้ายวันผสมลุ่มแสภาพที่ผมเห็นือแสพื้นสีแๆ
ส้มๆ อไอ้เอ ที่บาส่วนปรับเปลี่ยนไปมาหลายสีสัน ผมเลยลอมอยันอื่นๆ ในร้าน
แ่ละน็มีสีสันแ่าันไปแ่ส่วนให่ะมีสีูสใส บ้า็ูหม่นหมอ
พอผมหลับาอีรอบแล้วลืมาใหม่ทุอย่า็เป็นปิ ผมทลอทำอีหลายรอบ นสามารถับวิธีไ้
อนนี้ผมมอเห็นออร่าไ้แล้ว ผมเลยบอวิธีูออร่าให้เอฟั เอ็ลอทำอยู่นานว่าะไ้
อาหาร็มาเสริฟพอี มันเลยลอูพี่พนัานนนั้น
เป็นแสและลุ่มวันสีเียวทีู่หม่นหมอ พวเราเหมือนะรู้้วยสัาาว่าพี่นนี้ำลัป่วยหนั
แล้วเอ็ทำหน้านิ่วิ้วมวใส่ผม
“ออร่ามึสีาวนวล ใส รอบ ๆ
มีสีเหลืออ่อนล้ายแสอาทิย์” มันพูึ้นมา ผมยัไม่เยเห็นอัวเอเลยไม่เื่อมันเท่าไหร่
“เ้าับื่อี แสออร่ามึ” เอแว ลายเป็นว่าพวเราิน้าวิบเบียร์ูแสสีนอื่นเล่นไปนหมเวลา
สิ่หนึ่ที่รู้ือ เอบอว่าสีออร่าผมไม่เหมือนใร
♦
เ้าวันเสาร์านถ่ายทำวิีโอแนะนำหอ็เริ่มึ้น
ล้อัวให่ รีเฟ ไม์ไร้สาย ่าแ่หน้า บทประาสัมพันธ์ บลาๆ สิ่เหล่านีู้แปลใหม่สำหรับเราสอนมา
วันนี้พวเรา้อแุ่พิธีารเ็มยศนูเรียบร้อย เอาริุพวนี้พวผมไม่่อยไ้ใส่เท่าไหร่
ปิะใส่าเยีนเสื้อเิ้รอเท้าผ้าใบไปเ้าเรียน
วันไหนมีแลป็ใส่เพิ่มแ่เสื้อาวน์ แ่ะมาเรียบร้อยอีที็ในวันสอบนั่นละ เพราะถ้าแ่ไม่เรียบอาไม่ไ้เ้าห้อสอบ
ทั้วันพวเราทำหน้าที่นายแบบและพิธีรอย่าสุวามสามารถ ว่าะถ่ายทำเสร็
็เย็นพอิบพอี พวรุ่นพี่บอว่าอาะมีถ่าย่อมบ้าในวันหลัแ่โยรวมถือว่าี เพราะ้อให้ทาผู้ให่รวู่อน
เย็นนี้พวรุ่นพี่เลยเลี้ยอบุทีมานทุนที่ร้านหมูระทะ มีหรือผมับเอะพลา
♦
วันเวลาผ่านไปเร็วริ
ๆ แป๊บ ๆ พวผมสอบเสร็ปิเทอมันแล้ว พวเรา่าแยย้ายันลับบ้าน แ่ถึอย่านั้นใ่ว่าะเปินาน
หาแ่ปิเพียสิบว่าวัน เลย้อรีบลับมาหอพัลทะเบียนเรียนและพยายามให้ไ้เรียนลุ่มเียวันับเพื่อน
ๆ ส่วนแนนวิาที่ลเรียนไ้พร้อมพวเรา ะเป็นวิาหมวสัม เ่น ภาษาอัฤษนั่นละ
พอมาิู ปิเทอมพวผม็เม้าในลุ่มไลน์ันลอ แล้ว็นัเล่นเมออนไลน์ันบ้า
แ่ารผภัย่าโลพวเรายัเบื่อันอยู่
เทอมสออเฟรี่็เริ่มึ้น
หลายวิาพวเราลเรียนลุ่มเียวันไ้ แถมพอพวเราับลุ่มันทีไร บรรยาาศารห้อเรียนถูพวเราป่วนไปหม
แ่ในทาที่ีนะ นมีเพื่อนๆ หลายลุ่มมาทัพวเราว่า พวเราเหมือนพวมีออร่าแห่วามสุ
พอใรมาอยู่ใล้็รู้สึีามไป้วย เรื่อพวนี้พวเรา็ไ้แ่ยิ้มรับำๆ ลุ่มพวเราเหมือนไ้รับวามสนใาพวรุ่นพี่เป็นอย่ามา
มรม่าๆ อยาไ้พวเราไปเป็นสมาิ พวเรา็ไม่เ้าใริๆ
ว่าทำไมถึอยาไ้พวเรา แ่อาะเพราะถ้าพวเราอยู่้วยันเมื่อไหร่
ออร่าแห่วามสุมันระายัวออริๆ ็เป็นไ้
♦♦♦♦♦
ในอีมิิหนึ่
“แผนารพวเราไปถึไหนแล้ว”
เสียทุ้มับบอถึพลัอำนาล่าวึ้น
“เป็นไปามาอรับนายท่าน”
บริวารอมันอบรับ้วยวามเรลัว
“ี”
♦♦♦♦♦
ผมนั่อ่าน่าวระหว่าพัาบเรียน ส่วนมา่าวที่ผมอบอ่าน็มีไม่ี่เรื่อ
เ่น ่าวบันเทิ ่าวามระแส และพวราม่านิหน่อย พัหลัมานี่พว่าวเรื่อเหนือธรรมาิาทิพย์หรือิสัมผัส
ูเป็นระแสสนใอนไทยไม่น้อย ผม็เอาามนิสัยส่วนัว อย่าล่าสุมีลุ่มนที่อ้าว่าเป็นผู้มีพลัสัมผัสธรรมาิไ้
ออมาบอว่าอี 3 ปีโละล่มสลาย แถมมีหมอูในเมือไทย็ออมาสนับสนุนนเิเป็นระแสเหมือน่วสมัยปี
2012 อี ผมว่าพวเาื่นระหนเิไป
หมอูพวนั้น็โหนระแส นไทยนี่เื่อน่าย ผมแอบบ่นในใ แ่แล้วไอ้เอ็ทำลายสมาธิารอ่านผมนหมสิ้น
“มึมันมีเมออนไลน์เ้ามาใหม่
ไปเล่นัน”
เอพูพร้อมเปิหน้าเวปเมใหม่ให้ผมู
“หน้าสนใอ่ายไหน” ผมถาม
“่ายใหม่ ื่อไมุ่้นเลย แู่ันไป่อน
ถ้าไม่ไหว็เลิ” เอพูเหมือนปิที่พวเราเอ่ายเมหาผลประโยน์ อย่าที่เอมาประำ
แ่ในระหว่านั้นเอ
ผม็รู้สึิใไม่ปลอโปร่ึ้นมาะทันหัน ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แ่้วยอะไรลใผมเลยเปิโหมมอออร่าทันที
ผมรีบมอรอบๆ แสสีสใสหม่นหมอมามายาแ่ละน นูวุ่นวายไปหม ไม่นานผม็เอออร่าผิปิ
ลุ่มหมอวันสีำสนิท ผมรู้สึถึวามั้วร้ายและสิ้นหวัอนัศึษานนั้น ที่นั่อยู่บนม้าหินห่าออไปประมา
50 เมร ผมรีบสะิไอ้เอให้หันไปมอทันที
พวเรา่ามอหน้าันแ่็ทำอะไรไม่ไ้
เพราะไม่นานนัศึษานนั้น็เินหายไปอีฟาอาารเรียน พร้อมับเวลาบอว่าถึวิาเรียนาบ่อไป
อนเย็นพวเราลับมาหอพั็ไ้ยิน่าวสะเทือนวั
มีเ็นัศึษา่าัวาย้วยวามที่พวเราอยารู้อยาเห็น เลยไปสืบมานรู้ว่าเป็นเ็าอีหอรุ่นเียวัน
พอรถโรพยาบาลมา ผมับเอเลยรีบไปู พวเาำลัหอบร่าายหนุ่มผู้เสียีวิึ้นรถ
แ่สายลมเหมือนเป็นใ พัผ้าปิศพเปิออเผยใบหน้าที่พวเราเห็นเมื่ออนลาวัน
หลายนบอว่าเาทะเลาะับทาบ้านนเรีย เลยัสินใบเรื่อแบบนี้
บ้า็ว่าเาเรนทำให้เรีย พูันไป่าๆ นาๆ ผมับเอเลยพอะรู้แล้วว่าออร่าแบบนี้ืออะไร
มันือออร่าพลัาน้านลบ ในที่นี้ือวามสิ้นหวั
ความคิดเห็น