เรื่องรักของเราสอง

ลำดับตอนที่ #2 : มือของนางฟ้า

-- Hand of Angle --



.....นานมาแล้วที่ใจผมโดดเดี่ยว นานมาแล้วที่ใจมีความรักที่หลอกลวง



           นานมาแล้วที่ใจไม่เคยได้มีความสุข จนวันหนึ่ง...วันที่มี มือยื่นเข้ามา มือนั้นคือ มือของ......







… ทุกครั้งที่ผมโดดเดี่ยวผมจะมองท้องฟ้า



เวลาที่มองมักจะมีสายลมเย็นๆ พัดผ่านเหมือนว่า



จะรับรู้ความรู้สึกของผม ราวกับว่ามันเข้าใจว่า



ใจโหยหาบางสิ่งบางอย่างอยู่ บางสิ่งที่ขาดหายไป …







… บ่อยครั้งไปที่ผมจะวิ่งตามหาสิ่งที่ผมขาดหาย



เเต่เมื่อได้มาซึ่งสิ่งที่ผมต้องการเเละคิดว่าใช่



มันจะมีความรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด



เเต่พอ ระยะเวลาผ่านไปสิ่งที่ผมไขว่คว้ามา



เริ่มจะกลายเป็นสิ่งเเปลกปลอมที่มาทำร้ายจิตใจผม



เเต่ผมก็ไม่อาจละทิ้งมัน เพราะว่าอะไรหนะหรอ



ก็เพราะ ผมไม่อาจตัดใจจากอดีต



จากความทรงจำดีๆที่มีให้กับสิ่งที่ผมคว้ามา …







… จนมีวันหนึ่ง ผมได้ไปนั่งมองท้องฟ้า ครํ่าครวญ



ถึงสิ่งที่ผมต้องการ สิ่งที่ผมตามมา เฉกเช่นเดียวกับคนสิ้นหวัง



และแล้วฟ้าก็รับรู้ ฟ้าได้ ส่งใครบางคนลงมาเติมเต็มในส่วนที่ผมขาดหายไป



เป็นสิ่งที่สวยงามเป็น มือของนางฟ้า



ที่เอื้อมลงมาช่วยผมออกจากความเศร้า



ที่ผมมี คอยโอบกอดผมด้วยความอบอุ่น



สิ่งที่ฟ้าได้ประทานมาให้ผม



ตอนนี้ได้ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม



จนผมลืมสิ่งที่ผมได้วิ่งตาม และไขว่คว้า มันมา …







… เเต่ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีอายุขัย ตอนนี้ มือของนางฟ้า



ที่เคยโอบกอดผมด้วยความรัก ที่เคยให้สัมผัสที่อบอุ่น



ต่อไปนี้ไม่มีอีกเเล้ว เหลือไว้เพียงความทรงจำ



ความทรงจำที่มันทำให้ผมปวดร้าว



ผมตะโกนเรียกร้องให้นางฟ้ากลับมาหาผมอีก



ไร้ประโยชน์



มือของนางฟ้าไม่มีวัน ที่จะหวนกลับมาหาผมอีกแล้ว ไม่มีวัน …







… ถึงแม้ว่า เวลาจะผ่านไปนานเเค่ไหน



ใจของผม จะไม่มีวันลืมความทรงจำดีๆที่เธอคนนี้มีให้ …