- คิดถึงเหลือเกิน -

เนื้อเรื่อง

- คิดถึงเหลือเกิน -

คิดถึง เธอคนที่เคยใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
คนที่เคยมอบสิ่งดีๆ ให้แก่กันและกัน
คนที่เคยทำทุกๆ อย่างเพื่อฉันได้ คนที่
ทำให้ฉันไม่เคยรู้สึกว่า ตัวเองเหงา ยาม
ที่ฉันอยู่ใกล้ แค่เพียงได้รับไออุ่นจากเค้า  
แค่นั้นฉันก็สุขใจ คนที่ฉันรัก และเค้า
ก็ ( เคย ) รักฉัน

... หลายคนยังคงถามฉันว่า ยังจะไป
คิดถึงเขาอีกทำไม เค้าทำกันเจ็บมาก
ไปแล้วนะเค้าไม่เคยรักเธอ เลย ใครดู
ก้อรู้ แต่ฉันไม่รู้ ...

ทำไมหล่ะ ฉันไม่อยากจะจดจำ สิ่งที่มัน
ไม่ดีนิ่ เพราะขวดใสๆ นี้ มันไม่ได้มีไว้ใส่
อดีตที่ขมขืน แต่มันมีเพียงไว้เก็บ วันเวลา
ที่น่าจดจำของกันและกัน เท่านั้นก็พอ
แล้วหล่ะ

แล้วไงหล่ะ เค้าเลว แล้วทำไมฉันไม่ลืม
ก็เพราะว่าความรักมันไม่ได้จัดระบบ ของ
มันเองอยู่ในหน่วยความจำของสมอง แต่
มันแฝงตัว ตราตรึงอยู่ในหัวใจต่างหาก ไม่
ว่าจะทำอย่างไรก้อไม่มีวันที่จะลืม คนที่
เคยรัก คนที่เคยให้ความผูกพันธ์ ความ
เข้าใจ การเอาใจใส่กัน คนที่เคยมีความ
สัมพันธ์ร่วมกัน คนที่เคยแลกไออุ่นของกัน
และกัน ในวันที่เราเคยมีเก่าๆ ได้หรอก

แต่วันนี้ ... มันไม่มี ไม่เหลืออะไรเลย ถึง
แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ใช้เวลา
บางส่วนร่วมกัน แต่เราก็ยังคงมีกันและกัน
ถึงมันจะไม่มีอยู่ในหัวใจของเธอ แต่มันจะ
ยังคงอยู่ในหัวใจ ของฉัน ไปอีกนานแสน
นาน และ ... ฉันจะไม่มีวันลืม ความรักของ
เรา ในครั้งนี้ ฉันจะไม่มีทาง ลืมวันเวลาที่เรา
เคยใช้ร่วมกัน ฉันจะค่อยๆ บรรจง เทกระปุก
ความทรงจำของฉัน ลงใส่ในขวดแก้วใส
ใบเล็ก ซึ่ง ฉันคิดว่า ฉันจะแบ่งปันสิ่งนั้นให้ไว้
กับเธอนิดหน่อย ฉันรู้ ว่าเธอไม่อยากได้มัน
หรอก ไม่อยากจดจำอดีตที่ไร้ค่า ที่เธอเคยมี
ร่วมกับ คนไร้ค่าอีกต่อไป ถึงแม้ว่าเธอจะไม่
อยากได้มันซะแค่ไหน แต่มันอยู่ในหัวใจเธอ
เธอหนีมันไม่พ้นหรอก เธอก็ได้แต่หลอกตัว
เองไปวันๆ

ความทรงจำนั้น มันเหมือนเป็นดั่งนาฬิกาทราย
ขนาดย่อ ที่บรรจุวันเวลา ต่างๆ ที่เราเคยใช้ร่วม
กันไว้ในขวดใสๆ ใบนี้ ไม่มีใครรู้หรอกว่า ใน
ขวดเล็กๆ ใบนี้มันมีอะไร นอกจากเรา 2 คน
ความรักของเรา ความลับในขวดแก้ว ...

ขวดแก้วใบนี้หน่ะหรอ ที่พาฉันกลับไปดินแดน
แห่งประวัติศาสตร์ของ สองเรา ที่ๆ มีแต่เรา เรา
สองคนเท่านั้น ไม่มีใครอื่นใด ในขวดแก้วแห่ง
ความทรงจำใบนี้ ทรายแต่ล่ะสี ที่ค่อยๆ เรียงตัว
หลั่นกันลงมา มันช่างดูสวยงามเสียจริง แต่พอ
เวลาเรากลับขวดใสๆ ใบนี้ มันเหมือนกับว่าเราได้
กลับเข้าไปสู่ดินแดนที่ถูกบรรจุอยู่ในนั้นอีกครั้ง
โดยมีทรายที่ละเอียด ระยับ เป็นเครื่องกำหนด
เวลา เมื่อทรายเม็ดสุดท้าย ทิ้งตัวเองลงสู่ กอง
ทรายข้างล่าง นั่นก็หมายความว่า เวลาของเราทั้ง
สองคนก็หมดลงไปเช่นกัน เฉกเช่นเดียวกับ ซิน
เดลเรลล่า เมื่อถึงเวลานั้น มันช่างเหงา เศร้า เดียว
ดาย เป็นเช่นนี้ทุกครั้งไป

ในขวดจิ๋วใบนั้น ไม่มีใคร นอกจากเรา เราสองคน
สองคนที่รักกัน ก็คงเป็นได้แค่ เคย แต่ถึงอย่างไร
ก็ตาม ขวดเล็กๆ นั้น มันก้อเป็นได้ดั่งกระจกเงา ที่
คอยสะท้อนภาพในอดีต ออกมาทีละฉาก ทีละฉาก
จนถึงฉากสุดท้าย ฉากที่ฉันอยากจะให้มันหายไป
จากสารระบบความทรงจำของฉัน ซะที นั่นก็คือ
ฉากที่เธอมาลาจากกันไป แต่ยังไงซะ ฉากสุดท้าย
นั้น ฉันกลับ จำมันได้ดีกว่าฉากอื่นๆ ในขวดแก้ว ซะอีก

เหงาเหลือเกิน แค่เพียงเห็นเม็ดทรายเม็ดสุดท้าย
กระแทกตัวลงสู่กองทรายในขวดแก้ว มันก็บอกได้
อยู่แล้วว่า ฉากสุดท้ายของเรามัน กำลังจะเวียนมา
อีกรอบ

                                 เหงา เดียวดาย เศร้า
                คงไม่มีคำไหน ที่แทนความรู้สึกได้เท่ากับ คำนี้
                                      ... คิดถึงเหลือเกิน ...

          ........................................................

                    ... ค่อยๆ เรียงเม็ดทราย
          แห่งความทรงจำของคุณ
          เผื่อวันใดวันนึง
          คุณจะได้กลับมาพลิกมันดูอีกครั้ง ...

          ........................................................