เพิ่งรู้

เนื้อเรื่อง

เ พิ่ ง รู้

… เพิ่งรู้ว่ารัก เมื่อเขาเดินจากไป …

…นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วสินะ

ที่ฉันต้องทนกับความเจ็บปวด

เจ็บปวดอย่างแสนทรมาน

แค่เพียงเธอเข้ามาบอกลาฉัน

บอกกันว่าเธอ เสียใจ

แค่นี้หรอ แค่คำว่าเสียใจนี่หรอ?

แค่คำว่าเสียใจคำเดียว

ก็ทำเอาฉันน้ำตาร่วงได้เหมือนกันนะ

คำว่าเสียใจของเธอมันทำฉันซะจนใจเสีย

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนับตั้งแต่วันนั้นมา

ฉันถึงไม่กล้า ไม่กล้าแม้เพียงสบตากับเธอ

เมื่อใดที่ฉันเห็นเธอ

มันทำเอาฉันน้ำตาไหลปริ่มๆ

อยู่ข้างๆ แก้มซะอย่างงั้น

แต่ก็นั่นแหละ

อย่างไรก็ตามมันก็คงกลับมาเป็น

เหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ฉันเข้าใจดี …



        “ สวัสดีครับ ชื่ออะไรครับ ผมอาร์มนะครับ ”

        “ สวัสดีค่ะ ชื่อฝนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ ”

        “ เช่นกันครับ ”



… บทสนทนาที่แสนจะเรียบง่ายนี้

คงไม่มีใครที่สามารถรู้ได้หรอกว่า

แค่เธอบอกชื่อของเธอกับเขาเพียงแค่นั้น

เขาก็จัดการไปสืบเสาะหาประวัติ

ชื่อจริง ชื่อย่อ ชื่อพ่อ ชื่อแม่ ที่อยู่

อีกทั้งเบอร์โทรศัพท์มาจนครบซะขนาดนั้น

แถมยังชวนฉันไปทานข้าวด้วยทุกวัน

อย่างนี้เป็นใครก็คงต้องคิดว่า

เขามาจีบด้วยกันทั้งนั้นใช่มั๊ยล่ะ

โฮะๆๆ คงไม่มีใครรู้หรอกว่า

ยัยเอ๋อเป๋อเร๋อ

หน้าตาอย่างกับดมขี้หมามาทั้งวัน

ยังมาบ่นกับฉันว่า …



        “ ฝน ฉันมั่นใจได้เลยนะว่า…. ”

        “ ว่าอะไรยัยเอ๋อ ”

        “ ก็ว่า ว่าฉันน่าจะหาแฟนได้ดีกว่าเธอล่ะสิ

ดูซิ สารรูปอย่างกะ แมกคอแรลสเต๊กในซอสมะเขือเทศก็ไม่ปาน หน้านี่ก็บานหยั่ง

กับกระด้ง ดูผมสิ ไม่รู้ว่าจบมหาลัยแล้วยังจะไว้ทรงนักเรียนอีกรึ เปล่านะ โฮะๆๆ ”  

        “ โห!! นี่เธอ คิดอะไรบ้าบอ ฉันยังไม่ได้เป็นแฟนกับอาร์มนะ ชิ่ ”



… และแล้ว ฉันกับเขาก็เป็นแฟนกัน

เดินไปไหนนี่ใครเค้าไม่รู้คงจะนึกว่า

ฉันพาคนขับรถมาเดินซื้อของ หน้าก็เนี้ยนะ

( ประมาณว่า พอแมลงวันตอมปุ๊บ

หนอนก็ขึ้นปั๊บ อะไรประมาณนี้เลยอ่ะ )

เวลากินข้าวด้วยกันที่ไร

จะประมาณว่านั่งฝั่งเดียวกันไม่งั้น กินไม่ลง

ยังดีที่เวลาไปเที่ยวยังมีโรงหนังให้ไป

เวลาไปเที่ยวด้วยกันที่ไรนะ

ไปดูหนังด้วยกันทุกที่เลยอ่ะ

และหนังส่วนใหญ่ที่ดูจะประมาณว่าหนังสยองขวัญอ่ะ

ดูแล้วได้ feel มากๆเลย

ยิ่งกว่าได้ดู Imax 3D อีกอ่ะ

ประมาณว่า หันมาแล้วสะดุ้งอ่ะ

คิดว่าสนุกมั๊ยล่ะ

แต่ก็ดี เวลาไปเที่ยวด้วยกันที่ไร

รู้สึกเหมือนมีบลูด๊อก มาเดินด้วย โฮะๆๆ

( อย่ามาหาว่าฉันปากร้าย ก็มันเรื่องจริงนี้หว่า ) …



“ ฝนตลอดมาเราเป็นอะไรกัน เป็นแฟนหรือแค่มากกว่า

เพื่อนเท่านั้น ทำไมเธอถึงเห็นว่าเราเป็นแค่ตัวตลก เธอ

ไม่รู้หรอกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เราเคยให้เธอ มันไม่ใช่ได้

มาอย่างง่ายๆ นะ เราต้องดิ้นรนไปทำงานพิเศษ ไปล้าง

ถ้วยล้างชาม ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้เธอได้เท่าที่เราจะ

ให้ได้ อย่างเต็มความสามารถ เธอยังจำสร้อยคอที่เธอกระ

ชากทิ้งตอนที่เราไปดูหนังด้วยกันได้มั๊ย จำได้มั๊ย อยู่นี่ไงล่ะ

ดูซะให้เต็มตา เธอไม่รู้หรอกว่าเราเกิดมาทั้งชีวิตเพิ่งจะ

เคยซื้อสร้อยคอเป็นครั้งแรก เธออาจจะเห็นเราเป็นแค่ผู้ชาย

กระจอกๆ แต่เธอจะรู้มั๊ยว่าผู้ชายกระจอกๆ คนนี้ก็รักเธอ

รักเธอมากแค่ไหน อืมเราคงจะรักเธอมากเกินไป คงจะ

ตามใจเธอมากไป คงจะยอมเธอมากไปใช่มั๊ย เธอจึงเห็น

เราเป็นแค่ของไร้ค่าขนาดนี้ เธอคงจะไม่รู้หรอกว่า ความรัก

ก็ต้องการสิ่งตอบแทนเหมือนกัน ฝน เรารักเธอนะ เราแคร์

เธอมาตลอด แต่เธอไม่เคยแคร์เรา ไม่เคยรักเราเองต่างหาก

ที่มันเป็นอย่างนี้ ก็เพราะว่าเธอต้องการให้มันเป็นอย่างนี้

เองนะ ไม่ใช่เราอยากจะให้มันเป็นอย่างนี้ ในเมื่อมันเป็น

อย่างนี้ เราว่า เราเลิกกันเถอะ  ”



…และแล้ววันนั้นก็มาถึง

วันที่เธอเข้ามาสารภาพทุกๆ อย่าง

ให้ฉันฟัง มันอาจจะแปลกไปสักหน่อย

ที่ฉันไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

พอเธอมาถึง เธอก็เล่าทุกๆ อย่าง

ที่อยู่ในใจของเธอมาตลอด

แล้วก็เดินจากไปทิ้งเอาไว้เพียงสร้อยคอ

ที่ฉันเคยได้รับ ได้รับจากเขาตอนวันวาเลนไทน์

สร้อยเส้นนั้นมันเป็นแค่สร้อยธรรมดาๆ เส้นหนึ่ง

แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงชอบมันนัก

คงเป็นเพราะอย่างนี้ล่ะมั้ง ฉันถึงได้ชอบเธอ

บางทีฉันอาจดูแข็งแกร่งในสายตาคนอื่นๆ

แต่ที่จริงแล้ว ฉันอ่อนแอ

เสียยิ่งกว่าอะไรๆ ในโลกนี้เสียอีก

พอถึงเวลานี้ ฉันก็รู้แล้วล่ะว่า

ฉันรักเธอมากแค่ไหน

มันอาจสายไปสำหรับคำว่ารัก

ฉันจะไม่โทษเธอ หรือโทษใครๆ

ฉันจะก้มหน้าและยินดียอมรับโทษ

ให้มันสาสมกับที่ฉันได้ทำกับคนๆ หนึ่งไว้

คนที่เขาเคยรักฉันมาตลอด

ตอนนี้ฉันรู้อย่างเดียวว่าฉันเจ็บ เจ็บมาก

และฉันก็เพิ่งรู้ตอนนี้ล่ะว่า

ความเจ็บมันเป็นอย่างไร

แล้วฉันก็รู้อีกว่า

เขาคงจะเจ็บกว่าฉันหลายร้อย

หลายพันเท่าเลยทีเดียว

แต่ยังไงซะ ฉันก็ขอบคุณนะ

ที่ทำให้ฉันได้รู้ว่า ความรัก คืออะไร  …

. . . . . .  . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . .  .