ข้ อ ย ฮั ก เ จ้ า ห ล า ย เ ด้ อ

เนื้อเรื่อง

-   -   -   ข้ อ ย   ฮั ก   เ จ้ า   ห ล า ย   เ ด้ อ   -   -   -

    … เสียงก้าวเท้าของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น
บ่งบอกว่าอารมณ์ของเธอชอกช้ำเพียงไหน ตอนนี้อารมณ์ของ
ฉันก็ไม่ต่างจากเธอมากมาย ฉันครุ่นคิดว่าชีวิตของฉันจะหา
แฟนสักคนไม่ได้เชียวหรือ ฉันกำลังพาเจ้ามูจินหมาแสนรักของ
ฉันมาเดินเล่นในสวนสาธารณะใกล้ๆ บ้าน เมฆฝนตั้งเค้าแต่ไกล
สักพักสายฝนเริ่มโปรยปราย ฉันรีบพาเจ้ามูจินวิ่งกลับบ้านอย่าง
รวดเร็ว …

    … วันแรกที่ฉันเจอเธอ ฉันไม่เคยพูด ไม่มอง
เธอเลยแม้แต่น้อย ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ฉันไม่ชอบ อุปนิสัย
ของเธอทำให้ฉันคิดอย่างนั้น แต่พอเมื่อฉันได้เล่นบาสกับเธอ
แล้วฉันก็รู้ได้เลยว่าเป็นเป็นเพื่อนที่ดี คนหนึ่งของฉัน แต่ฉันก็
ยังไม่ชอบเธออยู่ดี เพราะ เธอชอบว่าฉันแรงๆ ...

... ฉันคิดอยู่เสมอว่าเราจะญาติดีกันไม่ได้เชียวหรือ ...

    “ นักเรียนคนใดสนใจจะเข้าค่ายวิทยาศาสตร์บ้าง ” อาจารย์หมวดวิทยาศาสตร์เอ่ยขึ้นอย่างนั้น

    … ฉันก็ไป แต่เพื่อนคนอื่นๆของฉันก็ไปด้วย
รวมทั้งเค้า วันแรกเราเข้าค่ายด้วยกัน เราแทบจะไม่ได้พูดกัน
เลย ตอนฉันอยู่ในห้องประชุม ฉันเหมือนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอก
กุหลาบแดงที่มีเธออยู่เคียงข้าง ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เธอ
มีให้ แม้ว่าฉันจะคิดไปเองก็ตาม ...

    ... วันต่อมา ... ฉันได้เข้าไปดูดาวในพิพิธภัณฑ์
ในนั้นมีเขาวงกตดาวฤกษ์เพื่อนของฉันแต่ละคนก็เดินกันไปเป็น
คู่ๆ แล้วฉันล่ะ จะเดินกันใคร ฉันหันกลับหลังมาอีกครั้ง เหลือเพียง
แค่ฉันและเธอ ฉันและเธอเท่านั้นไม่มีใครอีกแล้ว มันดูว่างเปล่า
แต่ฉันก็รู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ข้างเค้า จากนั้นเขาก็จูงมือฉันเข้าไปใน
ใจกลางของเขาวงกต ทุกอย่างดูเงียบเชียบ และเย็นยะเยือก แต่
ฉันก็ยังรู้สึกอบอุ่นอยู่เช่นเดิม เขาจ้องมองที่แววตาของฉันทำอย่าง
กับว่าฉันเปลี่ยนไป ฉันนึกอยู่ในใจว่า บรรยากาศที่นี่ช่างโรแมนติก
เสียจริงๆ ... พอถึงตอนค่ำ พวกเรามีนัดดูดาวกัน วันนั้นมีดาวตก
อยู่ประมาณ 4-5 ดวงฉันอธิฐาน ว่าให้ฉันกับเขารักกัน ฉันรู้ว่ามัน
คงเป็นไปได้ยาก เพราะเธอมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว ฉันของเป็นแค่
เพียงตัวสำรองก็พอ...

...  จากคำว่าเพื่อน กลายเป็นความว่า รัก ฉันก็ยังไม่เข้าใจดีหรอกว่าความว่า รัก คือ อะไร แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันรักเธอ...

    ... พอกลับถึง กรุงเทพฯ เธอทำเหมือนไม่มีอะไร
เกิดขึ้นระหว่างสองเรา ความทรงจำของเธอที่มีต่อฉันมันคงจะไม่
สำคัญ มันคงเลือนลางไปตั้งแต่ฉันอธิฐาน ต่อดาวตก ทั้ง 4 ดวงแล้ว...
    ... ฉันคิดถึงเขามาก แค่เพียงได้ยินเสียงก็พอ ฉัน
ยกหูโทรศัพท์ขึ้น แล้วกดเบอร์โทรศัพท์ของเธอ  ฉันคุยโทรศัพท์ กับ
เธอไปเรื่อยๆ แม้คำพูดของฉันจะไม่ดีมาก แต่ทุกคำพูดทุกอย่างมัน
ออกมาจากใจ

    “ เราจะเลิกชอบแบงค์แล้วนะ ” ฉันพูดกับเขาว่าอย่างนั้น
    “ แป้งเลิกชอบแบงค์ไม่ได้หรอก ขนาดเรายังเลิกชอบอ้อไม่ได้เลย ” เขาพูดกับฉันอย่างนั้น

    ...มือของฉันตอนนี้มันสั่นราวกับว่า อากาศของ
ประเทศไทยอุณหภูมิติดลบ หูโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของฉันตอนนี้มัน
อยู่ที่พื้นแล้ว คำพูดที่เธอพูดออกมามันทำให้ฉันรู้สึก ปวดใจที่ได้รัก
เธอ แม้อะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็ยังรักเธอ...

    ... หลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านมามันทำให้ฉันรู้สึก
ว่า เธอคือที่สุดในใจของฉัน วันเวลาแต่ละวันที่ผ่านมา ฉันขอเก็บไว้
เป็นความทรงจำ ที่ดีที่สุดของฉัน จากนี้ และตลอดไป ทุกอย่างที่ฉันมี
ให้เธอมันจะไม่สูญหายและตกหล่น ทิ้งลงตามกาลเวลาที่ผ่านไป...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .