คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : nigror shine
พระจันทร์ผู้งดงาม....ส่องจรัสหล้ายามรัตติกาล
ดวงอาทิตย์ผู้ร้อนแรง....ขับไล่รัตติกาลที่งดงามจากพระจันทร์ไป
สองสิ่ง...ราวกับสองหัวใจ...ช่างดูแตกต่างในความเหมือนเสียเหลือเกิน
"นายเป็นใคร"
นัยน์ตาสีแดงสวยสดบนใบหน้ากระจ่างใส ผมยาวประบ่าสีฟ้าอ่อนถูกมัดรวบเป็นแกละอย่างระเบียบเรีบยร้อยที่ด้านหลังหู ปากบางสีชมพูระเรื่อแผดเสียงดังลั่น
แต่ดูท่าว่า...ชายหนุ่มที่ยืนเบื้องหน้าเธอคงจะไม่ยินดีปรีดากับผรุสวาทที่ออกมาจากปากเธอคนนั้น
"โจรบ้า!!! ออกไปจากห้องบ้านเดี๋ยวนี้นะยะ"
นั่น...เสียงตวาดดังขึ้นอีกรอบ จนคนฟังทนไม่ไหว
"เงียบก่อนได้มั้ย!!!! ยัยบ้า"
ชายหนุ่มร่างกำยำที่ออกจะสูงกว่าร่างบางนิดหน่อย ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ขยับตามรูปหน้าสวยงามราวกับผู้หญิง หากแต่ร่างบางทำท่าจะขยับปากด่าอีกรอบ
เเต่ไม่ทัน...เสียงเล็กแต่หนักแน่นเฉียบขาดของใครบางตนดังขึ้นมาทับจังหวะของสาวน้อย
"คุเรย์จัง พอได้แล้วจ้ะ"
"ซากุระ ก็ดูหมอนี่มัน...." คนหน้ามุ่ยเถียง แถมชี้หน้าชายคนนั้น
"เขาชื่อ " อากิระ " จ้ะ " ซากุระอิ อากิระ " จ้ะ" สาวน้อยขัด
คุเรฮะนิ่งเงียบ มองตาสาวน้อยผมสีเหลืองทอง นัยน์ตาสีม่วงเข้มเป็นประกาย ที่มาพร้อมกับกระจกเงาบานเล็กที่ทำเป็นสร้อยสวมคอระหง พลางละสายตาอย่างรวดเร็วไปจ้องหน้าคนที่ซากุระเพิ่งแนะนำให้รู้จักอย่างติดใจ
...ไอ้หมอนี่...ซากุระอิ อากิระ..ทำไมหน้ามัน" แต๋ว "อย่างนี้นะ...
"ชั้นชื่อว่า ซึคุยะ คุเรฮะ ย่ะ" คุเรฮะเเนะนำตัวแถมท้ายด้วยการเบ้หน้าสวยใสใส่อากิระอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกจงเกลียดจงชังใบหน้าสะสวยของอากิระ
"ซากุระอิ อากิระ ยินดีที่รู้จัก....มั้ง...." คำพูดของอากิระท่าทางจะไปจุดต่อมระเบิดของสาวน้อยข้างๆตัวซะแล้ว
"หนอย!!! หัดพูดสุภาพกับสุภาพสตรีหน่อยสิยะ"
"โถๆๆๆ นี่นะ สุภาพสตรีอยากจะขำ"คำพูดไร้มารยาทตอบกลับมายิ่งทำให้ร่างบางยอมไม่ได้เข้าไปใหญ่
"ทำมะ!! นายเห็นชั้นเป็นสุภาพบุรุษหรือไง"
"เปล๊า! แต่ยังไงเธอก็ไม่มีวันเป็นสุภาพสตรีอย่างแน่นอน"
ตะ..ต้องรีบห้ามแล้ว...ซากุระที่ยืนนิ่งเนิ่นนาน ปรบมือเบาๆเรียกความสนใจจากแม่ทัพที่กำลังประกาศสงครามประสาทกันอย่างเมามันส์
"พักรบก่อนน้า มานั่งคุยที่นี่ก่อน"
"ว่าเข้าไปนั่น!!"
ซากุระประกาศเรื่องสำคัญที่ไม่น่ายินดีกับคุเรฮะเท่าไหร่
"คุเรย์จัง อากิระคุงเขาจะมาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านเรานะ"
"หา!!!!! ว่าไงนะ จารย์เพรเซียล่ะว่าไง"
คุเรฮะถลึงตาใส่ทั้งสองที่นั่งตาแป๋วอยู่ด้วยความโมโห
"เขาตกลงจ้ะ"
"งั้นเหรอ...ซากุระ" สาวน้อยปลงตกเอนหลังแนบนิ่งกับโซฟา
"เอ่อ....คุณซากุระครับ" ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงสุภาพอ่อนหวานผิดกับที่พูดกับสาวน้อยนามคุเรฮะอย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ จนทำให้" คลื่น "ที่สงบลงไปแล้วกลับคุกกรุ่นอีกครั้ง
"ไอ้จิตวิปลาศ ปากเสีย ไร้มารยาท"
"ไม่ทราบว่าห้องพักของผมไปทางไหนครับ" ชายหนุ่มมีท่าทีที่ไม่สนใจเสียงของคุเรฮะ จนสาวน้อยปากจัดเสียศูนย์
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงไปนะคะ อากิระคุง"
..เอาเข้าไป...ไม่เห็นกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย!!!
"ครับ! คุณซากุระ"
..คุณซากระ....ช่างต่างกับ" ยัยบ้า " เป็นล้านเท่า....
"ด่าชั้นในใจอยู่สินะ ไอ้หน้าแต๋ว!!" คุเรฮะต้อนอากิระเข้าจนมุม
" นะ...นี่จะปรักปรำกันรึไง" ชายหนุ่มนัยน์ตาสีม่วงจ้องสาวน้อยที่นั่งเขม่นหน้าเขาอยู่เงียบๆ แถมพูดเฉไฉไปมาอย่างจับสังเกตได้
"ฮะๆๆๆ ไม่มีใครสามารถหลอกชั้นได้หรอกนะ สารภาพมาซะดีๆ"
คุเรฮะหัวเราะด้วยความสมน้ำหน้าปนสะใจ ที่แกล้งหนุ่มผมสีน้ำตาลได้สำเร็จ แต่ชายหนุ่มกลับหน้าแดงก่ำเพราะโกรธจัด
..สงสัย..จะไม่ไหวแหะ.. ซากุระจึงเอ่ยขัดทัพทั้งคู่เป็นครั้งที่สอง
"คุเรย์จัง ออกไปก่อนนะ"
"อ๊ะ!! เเต่ว่า.."
"เดี๋ยวพอชั้นจัดการ " ธุระ " เสร็จแล้ว คุเรย์จังค่อยพาอากิระคุงไปห้องพักนะ"
คุเรฮะจะเอ่ยปากถามแต่ดูท่าว่า ซากุระคงจะรู้อยู่แล้วว่าปฏิกิริยาของเธอคนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป..
"เอาเถอะนะจ้ะ! คุเรย์จัง" ว่าแล้วก็ยิ้มอ่อนโยนให้ จนเจ้าของนัยน์ตาสีเพลิงสงบลงได้อย่างน่าประหลาดใจ
"อื้ม...." สาวน้อยตอบแบบกระอักระอ่วนในใจ
ช้านานกว่าร่างกำยำจะออกมา ทิ้งสาวหน้าตาสอางค์ไว้ในห้องเพียงคนเดียว
"จะไปกันรึยัง" นัยน์ตาสีเพลิงตวาดเบาๆ
"อ๊ะ..อืม" อากิระเดินตามคุเรฮะต้อยๆอย่างสงสัยในท่าทางที่ดูสงบขึ้นของเธอ
..ดูไปดูมา...เธอก็น่ารักดีเหมือนกันนะ " ซึคุยะ คุเรฮะ ".......
"ถึงแล้ว ตามเข้ามาสิ"
"อืม.."
"ห้องของนายติดอยู่กับหัองของชั้น มีอะไรก็เข้าไปหาได้ไม่ต้องเกรงใจ"
อากิระพยักหน้าหงึกๆ เป็นการตอบรับอย่างเข้าใจ
"ชั้นไปก่อนล่ะ ฝันดีนะ..."
คุเรฮะลากเสียงไว้ให้ชายผมน้ำตาลอึ้งเล่นก่อนจะปิดบัญชีทิ้งระเบิดลูกยักษ์ใส่หน้า
"ไอ้โง่!!!!!!" สาวน้อยหันยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนหันหลังกลับ จนแววตาคนมองตามหลังมีรอยอยากหักคอคนพูดยิ่งนัก
....ชิ!! รอก่อน ซึคุยะ คุเรฮะ..รอก่อน!!......
"ฮะๆๆ สนุกกันจังเลยเนอะ เพรเซีย" ซากุระเอ่ยถามสาวหน้าหวานที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมสีเขียวเข้มพริ้วไสว ใบหน้าสวยสะอาดตาต้องเเสงจันทร์ยิ้มมุมปาก
"ปล่อยไปก่อนดีกว่า ไม่ดีกว่าหรือคะ ท่านซากุระ" เพรเซียว่าก่อนจะหันมามองซากุระที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง
กระจกบานเล็กๆที่อยู่บนคอขาวกวัดเเกว่งตามเเรงลมสะท้อนเงาจันทร์ที่สวยสด
แม้ผ่านไปนาน....ซากุระยังคงไม่ได้ให้คำตอบอะไรเเก่เพรเซีย เพียงเเค่เงยหน้ามองมองจันทร์สีนวลที่ทอแสงเข้ามายังหน้าต่างบานใหญ่
.....ขอภาวนา..ให้" พวกเขา "จงมีความสุขตลอดไปด้วยเถอะ.....
คิดแล้วเปลือกตาที่ถูกแต่งแต้มบางๆหลับลงอย่างสงบ ตามหลังมาด้วยเสียงของเพรเซียที่เอ่ยปากถามคนเศร้าหมองผิดตาด้วยความอ่อนโยน
"ท่านซากุระคะ ไปนนก่อนดีกว่ามั้ยคะ"
"จ้ะ เพรเซีย"สาวน้อยผมทองยิ้มเเย้มดังเดิม
จันทร์กระจ่างทอเเสงอ่อนโยนสาดส่องรัติกาลอันมืดมิด
ความสุขที่มากมายจนเกินคณานับ
ขอให้ตั้งเเต่นี้ต่อไป ก่อน" ภารกิจ "จะมา...หรือเเม้เเต่...ในอนาคตข้างหน้า
ขอให้แสงอันอ่อนโยนของเจ้าสาดส่องลงมา
ราวม่านเนื้อบางเบา ทำให้ห้องหัวใจของ" พวกเขา "สว่างนุ่มนวล
ไปด้วยเเสงจันทร์ ผู้เป็นหนึ่งเดียวเเห่งรัตติกาล.........
ความคิดเห็น