รักหมดใจยัยแกล้งบื้อ

ลำดับตอนที่ #2 : หนี้ชีวิต

               “ พี่ใบข้าว ตื่นเร็วสิ นี่มันสายแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายกันพอดีหรอก ” น้องชายของฉันเคาะประตูห้องนอนของฉันจนประตูแทบจะพัง

               
               “ นี่ ใบชากี่โมงแล้วเนี่ย ” ฉันยังคงงัวเงีย ยังไม่ยอมลุกจากที่นอน

               
                “ 7 โมงครึ่งแล้วครับพี่ใบข้าว ”

                
                 “ ว้ายยยยยยยยยย ตายแล้วฉันต้องไปโรงเรียนสายแน่เลย ”  ด้วยอาการตกใจ และรีบร้อน ฉันจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ชุดนักเรียนถูกใส่ด้วยอาการลุลี้ลุกลน ผมเพ้ายุ่งเหยิง ฉันสวมวิณญาณกระทิงหมาป่าวิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านด้วยความเร็วจี๋ ก่อนจะไปถึงหน้าโรงเรียน ประตูโรงเรียนก็ถูกปิดเสียแล้ว 

                
                “ นี่ ยัยใบข้าว ” เสียงอาจารย์ท่านหนึ่งในฝ่ายปกครองตะโกนเรียกชื่อฉัน

                
               ฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าหาไปอาจารย์ แล้วมองอาจารย์ด้วยอาการเศร้า ๆ

               
               “ นี่ เธอมาโรงเรียนสายอีกแล้วนะ ฉันจะทำอย่างไรกับเธอดีนี่ ตามฉันมาเดี๋ยวนี้ ” ฉันเดินตามหลังอาจารย์ด้วยอาการหงอย ๆ แต่ก็ชินแล้วล่ะ เพราะ ฉันไม่เคยมาโรงเรียนเช้า ๆ กับเขาสักที วันไหนที่ฉันมาเช้าล่ะก็จะเป็นวันประวัติศาสตร์ของโลกเลยทีเดียว

                
               “ นี่ เธอคราวนี้ฉันจะให้เธอ.............”

               
                ครืด........

               
               เสียงเลื่อนประตูดังขึ้น ทำให้อาจารย์ต้องหยุดชะงัก และหันไปมองผู้ที่กำลังเดินเข้ามา

               
                “ อาจารย์ครับ เดี๋ยวผมจะจัดการกับเด็กคนนี้เองครับ ” เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรด ฉันหันไปมองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มให้ 

               
                “ ก็ได้ นั้นฉันฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ ” หลังจากที่อาจารย์พูดจบ ฉันก็รีบเดินออกจากห้องปกครองทันที

               
                 “ ขอบคุณมากนะ นายไกด์ ”

               
                 “ อย่าลืมสิ เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะ ”

                
                “ ฉันไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมือไหร่กัน ” ฉันตะโกนใส่เขาเพื่อปกปิดอาการเขินอาย

                
                “ เธอติดหนี้ชีวิตฉันเป็นครั้งที่ 2 แล้วนะ ยัยบื้อ”

                
               “ ฉันไม่ได้ชื่อยัยบื้อนะ ฉันชื่อใบข้าวหย่ะ ” ฉันมองหน้าเขาด้วยอย่างเย่อหยิ่ง แล้วกระเติบเท้าเขา ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

                
              “ นี่ยัยบื้อ หลังเลิกเรียนมาหาฉันด้วยนะ ” เขาตะโกนบอกฉันเสียงดัง แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ

               
               คำพูดของเขา ทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเมื่อวาน

                
              ‘เธอต้องมาเป็นแฟนของฉัน ’

               
               ‘นี่นายบ้าไปหรือเปล่าเนี่ย’

                
               ‘เธอห้ามปฎิเสธ เพราะว่าเธอเป็นหนี้ชีวิตฉัน’

               
                คำพูดของเขาทำให้ฉันมึนงง และงงในหลาย ๆ อย่างจนตั้งสติได้ก็มาถึงหน้าห้องเรียนของฉันละ

 

                “ ใบข้าว ” เสียงเรียกของเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันได้สติขึ้นมา

                
               “ เป็นอะไรหรือเปล่า ใบข้าว ดูใจลอย ๆ คิดถึงใครอยู่รึเปล่า ” 

                
               ฟ้าใสเป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของฉัน คบกันมา 3 ปี ตั้งแต่อยู่ชั้น ม. 4 เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดีสำหรับฉัน ตอนนี้เรียนใกล้จบแล้วเราสัญญาว่าจะเข้ามหาลัยที่เดียวกัน หรือเรียกเพื่อนคนนี้ว่าเพื่อนร่วมสาบานก็เป็นได้

                
               “ ฉันเลิกกับที่ไทม์แล้วล่ะ ” เมื่อพูดจบสีหน้าของฉันก็เศร้าลงทันที

                
               “ หรอ อย่าไปคิดถึงมันเลยผู้ชายดี ๆยังมีอีกเยอะ ” ฟ้าใสพูดปลอบใจฉัน แล้วก็เปลี่ยนเรื่องพูดทันที

               
                “ เอ่อ ใบข้าวหลังเลิกเรียนมีการแข่งขันบาสเก็ตบอลของโรงเรียน ไปดูกันน้า น้าาาาาาา ” ฟ้าใสอ้อนฉันเหมือนเด็ก ๆ แล้วฉันก็ต้องตามใจ เพราะ สิ่งที่ฉันยอมแพ้ก็คือ ลูกอ้อนของฟ้าใสนี่แหละ

                
                 แล้วพวกเราก็เข้าเรียนตามปกติ รอเวลาเลิกเรียนจะได้ไปดูการแข่งขันบาสเก็ตบอลของโรงเรียน จริง ๆ แล้ว ฟ้าใสไม่ได้ชอบดูบาสเก็ตบอลสักเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะ คนเล่นต่างหาก คือ ฟ้าใสแอบชอบน้ำเงินมานานแล้ว แต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวเสียหน้า 

               

                ออดดดดดดดดดดดด 

               
               เสียงออดดังขึ้นบอกเวลาเลิกเรียน ฟ้าใสดึงมือฉันแล้วรีบวิ่งตรงไปยังสนามบาสอย่างรวดเร็ว

              
                กรี๊ดดดดดดดดดดดด

               
               เสียงกรี๊ดดังลั่นไปทั่วสนาม พร้อมด้วยบรรดาสาว ๆ ต่างนั่งจับจองที่บนอัศจรรย์จนแน่น อีกทั้งยังยืนเกาะอยู่ข้างสนามเต็มไปหมด

               
                “ โฮฮฮฮ  นี่มันอะไรกันเนี่ย รวมพลคนรักบาสเก็ตบอลหรือยังไงกันเนี่ย ”

               
               “ แหมก็เค้าทั้งเก่ง ทั้งหล่อ อย่างเนี่ยจะไม่ให้รักได้ยังไง ” คำพูดของฟ้าใสนั้นทำให้ฉันถึงกับจะอาเจียรออกมาเลยทีเดียว

                
               “ กรี๊ดดดดดดด เห็นไหมใบข้าว นั่นไงน้ำเงิน ไกด์ด้วยหล้อ หล่อ กรี๊ดดดดดดด ” ฟ้าใสส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อเห็นน้ำเงินและไกด์เดินเข้ามาในสนาม

               
               “ มองหาใครอยู่อ่ะ ไกด์ ”  น้ำเงินถามเพื่อนด้วยสีหน้าฉงน

               
               “ อ๋อ เปล่า ๆ ม่ายมีอะไรหรอก ”

               
               “ งั้นก็ไปเตรียมตัวได้แล้วล่ะ ” น้ำเงินตบไหล่ไกด์ที่นึงก่อนจะเดินไปวอร์มร่างกาย

                
              ไกด์มองซ้ายมองขวา ทำท่าเหมือนมองหาใครสักคน ในที่สุดไกด์ก็มองตรงมาทางฉัน แล้วหันหลังเดินตามน้ำเงินไปเพื่อไปรวมตัวนักกีฬา เริ่มต้นการแข่งขัน บรรดาสาว ๆ ต่างพากันกรี๊ดไม่หยุด เมื่อไกด์ดรั้งได้ลูกแรก และต่อมาน้ำเงินก็ทำแต้มเพิ่มขึ้น ทำให้การคะแนนแข่งขันเป็นไปได้สวย และชนะในที่สุด เมื่อจบการแข่งขันทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน

               
              “ ใบข้าว วันนี้น้ำเงินเท่สุด ๆเลย ” ฟ้าใสพูดเพ้อถึงน้ำงินด้วยสีหน้าที่ยิ้มไม่หุบ

                
              “ ตื่น ๆ ได้แล้วจ้ะ ฝันตอนเย็นอยู่ได้ กลับบ้านได้แล้ว ”

                
            “ นี่ยัยบื้อ ฉันบอกให้ไปหาทำไมไม่ไป ”       เสียงตะโกนมาจากข้างหลังฉัน ทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก แล้วหันหน้าไปมอง

                
             “ นายสั่งใครมิทราบ แล้วฉันก็ไม้ได้ชื่อยัยบื้อด้วย ฉันชื่อใบข้าวหยะ ” คำพูดของฉันทำให้นายไกด์ รู้สึกโกรธขึ้นมานิด ๆ แล้วเขาก็กึ่งจูงกึ่งลากฉันไป

               
              “ ฟ้าใสเธอกลับบ้านไปก่อนนะ ไม่ต้องเป็นห่วง ” ฉันตะโกนบอกเพื่อนไม่ให้เป็นห่วง ก่อนฟ้าใสจะทำหน้าฉงนแล้วเดินกลับบ้านไป วันพรุ่งนี้ฉันคงต้องนั่งตอบคำถามของยัยฟ้าใสเป็นชุดแน่ๆ