ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ฟ้าใกล้มืดแล้ว ถนนยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงไฟ สีสดใส สวยงาม รับช่วงเทศกาลคริสต์มาส เด็ก ๆ ต่างพากันวิ่งเล่นสนุกสนาน แต่ทำไมในค่ำคืนนี้ฉันจึงเหงาเหลือเกิน เหมือนกับว่าอยู่คนเดียว ไม่มีใครเหลียวแล และมองไม่เห็นใครข้างหน้า
ฉันตัดสินใจยืนเหม่ออยู่บนสะพานสูง เบื้องล่างเป็นแม่น้ำเชี่ยวกราก ในใจฉันคิดอยู่สิ่งเดียวคือ ความตายเป็นทางออกทางเดียวที่ดีที่สุด
“ วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปีที่เราคบกันแท้ ๆ แต่ทำไมเขาถึงกับมาบอกเลิกฉัน ชีวิตฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร ” สายลมพัดผ่านตัวฉัน ผมที่ปล่อยสยายปลิวสะบัดไปทางด้านหลัง ฉันหลับตาก่อนจะตัดสินใจก้าวขาออกไปข้างหน้า แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงใครร้องห้าม
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ อยากตายมากนักหรือไง ”
ฉันหันไปทางต้นเสียงที่ดังขึ้น เขาคนนั้นเป็นผู้ชายใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลาย เป็นรองประธานนักเรียนประจำโรงเรียนของฉันเอง และที่สำคัญยังเป็นนักบาสเก็ตบอลมือหนึ่งของโรงเรียน ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็มีแต่เด็กผู้หญิงรุมกรี๊ด
“ อย่ามายุ่งกับฉัน ”
“ นี่เธอ โดนผู้ชายบอกเลิกมาล่ะสิ ”
“ มันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย ”
“ ใช่สิ ทำไมมันจะไม่ใช่ ก็ไอผู้ชายที่บอกเลิกเธอน่ะ เป็นพี่ชายของฉัน ฉันจะปล่อยให้คนที่เคยเป็นแฟนพี่ชายของฉันจบชีวิตลงแบบนี้ได้ยังไงกัน ”
เขาค่อย ๆ เดินมาทางฉันช้า ๆ ก่อนจะเงยมองหน้าฉันแล้วส่งยิ้มให้ ฉันมองเขาด้วยความประหลาดใจ
“ ดูเหมือนเธอจะดูงงกับคำพูดของฉันนะ แต่ก็ช่างมันเถอะ ”
“ ประสาท ”
“ว้ายยยยยยยยยยยย”
พรึบ!
เสื้อนักเรียนของฉันถูกกระชากอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันเอนลงไปด้านหน้า แล้วคว้ากอดเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาดึงฉันเข้าไปไว้ในอ้อมกอดแล้วส่งเสียงหัวเราะในลำคอ
“ เป็นไงล่ะคราวนี้อยากจะตายอีกไหมล่ะ ”
ฉันนั่งรถกลับบ้านด้วยอาการมึนงง แล้วนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และคำพูดของเขา
‘เธอต้องมาเป็นแฟนของฉัน ’
‘นี่นายบ้าไปหรือเปล่าเนี่ย’
‘เธอห้ามปฎิเสธ เพราะว่าเธอเป็นหนี้ชีวิตฉัน’
“ว้ายยยยยยย”
“ เลยแล้ว จอดป้ายด้วยค่ะ ” เมื่อรถจอดลง ฉันจึงวิ่งลงจากรถอย่างรวดเร็ว
เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันทิ้งตัวลงบนเตียง แล้วเผลอหลับไป อาจเป็นเพราะความเมื่อยล้า มึนงงกับชีวิต และสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้อาจจะทำให้ฉันไม่หันกลับไปทำมันอีกก็เป็นได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น