{ nct nomin } gravity

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ไดอารี่

สมุดบันทึกกลางเก่ากลางใหม่เล่มนั้นวางแอบอยู่ในล็อกเกอร์ในมุมที่หากไม่สังเกตดี ๆ ก็จะไม่เห็น แจมินชั่งใจว่าควรหยิบมันออกมาดีไหม เพราะหากเจ้าของเก็บไว้เสียมิดชิดอย่างนี้ก็คงมีเจตนาที่จะไม่ให้ใครได้พบเจอมันหรือเปล่า

ผ่านไปเพียงชั่วครู่ที่ไม่อาจหักห้ามความอยากรู้ไว้ได้ไหว มือเรียวเอื้อมหยิบมันออกมา ยากหน่อยตรงเจ้าสมุดเกือบร้อยหน้าเล่มนี้พิงเบียดเสียดอยู่กับเหล่าหนังสือเรียนเล่มหนาหนัก เขาใช้นิ้วยันหนังสือเรียนขนาบสองข้างไว้กับที่ขณะค่อย ๆ ดึงสมุดเล่มนั้นออกมา

เนื้อผิวสีน้ำตาลอ่อนที่ในความทรงจำของเขามันไม่มีอะไรเลย บัดนี้กลับถูกประดับประดาด้วยรูปวาดน่ารักที่แจมินแน่ใจว่าเจ้าของเป็นคนวาดเองกับมือ ด้านหน้าตรงมุมซ้ายล่างสุดเขียนด้วยตัวหนังสือบรรจงเล็ก ๆ ว่า นาแจมินให้ลีเจโน่ 

ใช่

สมุดเล่มนี้แจมินซื้อให้เจโน่

เมื่อ 2 ปีก่อนในพิธีจบการศึกษามัธยมต้น เขายื่นมันไปให้กับอีกคน เจโน่ชอบวาดรูปดังนั้นแจมินจึงเลือกแบบที่ไม่มีเส้น ให้เจ้าเพื่อนสนิทวาดจนสาแก่ใจไปเลย ตัวการ์ตูนพวกนั้นจะได้ไม่ต้องมาปรากฎบนหนังสือเรียนแจมินให้หงุดหงิดใจเล่นอยู่บ่อย ๆ เพราะแจมินมีลางสังหรณ์ว่าเขาต้องได้เรียนห้องเดียวกันกับเจโน่อีกแน่ในตอนที่เราขึ้นภาคการศึกษาใหม่ ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

ดวงตาเรียวรีโค้งขึ้นจนกลายเป็นรูปคล้ายพระจันทร์เสี้ยว เจโน่ใช้แขนกอดคอเขาไว้แน่นขณะพูดขอบคุณอย่างดีใจ หมอนั่นคงคิดว่านี่เป็นของขวัญจบการศึกษาจากแจมินมากกว่าที่จะมีจุดประสงค์อื่น

แต่ว่านะ

ก็ตั้งใจให้เป็นของขวัญนั่นแหละ

เมื่อพลิกมาด้านหลัง ประโยคภาษาอังกฤษกึ่งกลางสมุดซึ่งก่อนหน้านี้ไม่มีมันอยู่ทำให้แจมินอดประหลาดใจไม่ได้ ความหมายของมันชัดเจนเสียจนใจดวงน้อยเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้นระคนตระหนก

I like you more than a friend.

แจมินมักจะเซ้นส์ดีเสมอ เมื่อเห็นเช่นนี้สิ่งเดียวที่คิดออกจึงทำให้อดกังวลไม่ได้ มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน เจโน่คงไม่ได้ชอบเขาหรอก

ไม่ปล่อยให้คาใจนานก็รีบคลี่หน้าสมุดออกทันที พบว่าด้านในแทนที่จะเต็มไปด้วยลวดลายตัวการ์ตูนต่าง ๆ อย่างที่คาดหวังไว้ตอนให้ กลับกลายเป็นไดอารี่ประจำวัน ตัวหนังสือคุ้นเคยไม่ได้เขียนยาวเป็นเรียงความ มันสั้นกระชับและจับใจความได้ง่าย บางหน้ามีรูปวาดเสมือนคนจริงหรือแม้แต่ภาพโพลาลอยด์แปะอยู่ แจมินหัวใจเต้นแรง มันคือรูปเขาเอง

วันแรกของไดอารี่คือช่วงกลางเดือนของปิดเทอมฤดูร้อน วันที่เรารอประกาศผลสอบคัดเลือกห้องเรียนด้วยกัน

' 18 เมษายน 2016

: วันนี้นายมาที่บ้านเพื่อลุ้นห้องเรียนใหม่พร้อมกัน ฉันตื่นเต้นไปหมดเมื่อคิดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกับนายอีกมั้ย แล้วถ้าไม่ล่ะ ฉันจะทำยังไงดี การอยู่คนละห้องมันแย่ยิ่งกว่าเวลาใครสักคนผิดนัดในวันที่อากาศข้างนอกหนาวจนตัวสั่นซะอีก เพราะนั่นอาจทำให้ความเป็นเพื่อนของเรามีระยะห่าง ฉันไม่อยากไม่สนิทกับนาย เพราะงั้นนายช่วยฉันภาวนาให้เราได้เรียนห้องเดียวกันเถอะนะ

ปล.ในที่สุด!! พระเจ้าเข้าข้างฉันแล้ว ฉันจะตามนายไปจนจบมัธยมปลายเลย อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนล่ะ คึคึ '

แจมินยิ้มขันกับถ้อยความเหล่านั้น เจโน่กลายเป็นสาวน้อยวัยเพิ่งมีรักแรกไปตั้งแต่ตอนไหนกัน และเมื่อความคิดมาถึงจุดนี้ อยู่ ๆ ก็เกิดนึกสงสัยขึ้นมาว่าเจโน่ชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แจมินพลิกไปหลายหน้า พยายามหาในสิ่งที่เขาอยากรู้แต่ก็ไม่เจอสักที ไม่รู้ว่าหมอนั่นตั้งใจไม่เขียนมันลงไปหรือว่าลืมกันแน่ แจมินหงุดหงิดเนื่องจากหาไม่พบ ช่วงเวลาที่เรารู้ว่าชอบใครสักคนมันหอมหวานมากเลยนะ ทำไมเจโน่ไม่เขียนถึงมันเลย 

ขณะนั้นเอง กลิ่นหอมคุ้นเคยก็ลอยมากระทบจมูกพร้อมกับเสียงย่ำฝีเท้า แจมินหันไปมอง เจโน่ชะงักเมื่อเห็นเขา ต่างคนต่างตกใจ เจโน่ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างกับท่าทางตื่น ๆ เมื่อเห็นแล้วว่าเขากำลังถืออะไรอยู่

แจมินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามทำตัวให้นิ่งและเป็นปกติที่สุด แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาในยามที่รวบรวมความกล้าถามอีกคนออกไป

'นายชอบฉันเหรอ'

เจโน่คล้ายจะพูดแต่ก็ไม่พูดสักที เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ถอนหายใจ นัยน์ตาคมเปลี่ยนจากแววครุ่นคิดเป็นจริงจัง สีหน้าในวันนั้นของเจโน่กับน้ำเสียงทุ้มลึกหนักแน่นที่จนบัดนี้ก็ยังคงชัดเจนในหัวใจของแจมิน เขาจดจำมันได้เป็นอย่างดี

'ใช่ ฉันชอบนาย'

ผมเอื้อมมือออกไปเบื้องหน้า คล้ายกับจะไขว่คว้าใครบางคนในมโนภาพอันเลือนรางนั้น ทว่าสิ่งที่จับได้มีเพียงความว่างเปล่า และเสียงกรีดร้องเรียกชื่อใครคนนั้นจากที่ไกลแสนไกลก็ทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ฝัน ลมหายใจหอบเหนื่อยเหมือนคนเพิ่งวิ่งมาเป็นระยะทางอันยาวนาน มือที่ถูกยกค้างกลางอากาศเปลี่ยนมากุมหัวใจซึ่งกำลังเต้นกระชั้นไม่หยุด หยดน้ำตาไหลริน ความเจ็บปวดฝังลึกลงไปในใจเมื่อคิดย้อนถึงเรื่องราวในอดีตที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมาอีกแล้ว

ผมไม่ใช่คนที่เจโน่รักอีกแล้ว

เสียงสะอื้นไห้ของผมแผ่วเบาในยามราตรีที่มืดมิด โดดเดี่ยวและไม่มีวันที่ใครจะได้ยิน ห้องนอนกลายเป็นมุมเดียวบนโลกใบนี้ที่ผมสามารถแสดงทุกความรู้สึกออกมาได้อย่างเปิดเผย นอนคุดคู้กอดตัวเองอยู่ในความเดียวดาย จมอยู่ในความทรมานกับการฝันเรื่องของเราซ้ำ ๆ เมื่อไหร่ผมจะลบเจโน่ออกไปจากใจได้สักที ทั้งที่เขาตัดผมออกไปได้อย่างรวดเร็วและมีคนรักใหม่แล้วแท้ ๆ

เร็วเสียจนราวกับว่าก่อนหน้านี้เขาไม่เคยรักผมเลย

เป็นอีกครั้งที่ผมนึกสงสัยว่าคืนนี้จะหลับลงได้อย่างไรกัน ในเมื่อหัวใจมันยังคงวนเวียนร่ำร้องคิดถึงแต่เขาอยู่แบบนี้ หรือผมจะนอนหลับไปทั้งน้ำตาเหมือนทุกค่ำคืนที่ผ่านมา หลับไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจางหายไปจากใจ

tbc.

#แรงดึงดูดโน่มิน