รักนี้ขอเกี่ยวด้วยคน

ลำดับตอนที่ #11 : ว้ายๆๆๆ

                    

                       ธิน....นายอย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอโทษที่ทำให้นายเป็นเเบบนี้    ฉันสัญญาว่าจะไม่ว่านาย จะไม่ด่านายอีกเเล้ว.....นายอย่าเป็นอะไรนะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายโปรดช่วยธิน ให้เขาปลอดภัยด้วยเถอะคะ....

                      

                        ฉันนั่งพร่ำอยู่ในใจ ในขณะที่นั่งอยู่หน้าห้อง ณ โรงพยาบาลเเห่งหนึ่ง



                        ฉันยกนาฬิกาที่ข้อมือมาดู บ่งบอกว่าตอนนี้เวลา 8 โมง กว่าๆ โรงเรียนคงเข้าไปนานเเล้ว



                       สภาพฉันตอนนี้มันไม่ต่างอะไรไปจากคนที่เพิ่งไปสู้รบมา ......เเต่ฉันน่ะ ไม่เป็นไรอยู่เเล้ว เเต่ ธิน น่ะสิ.....



                    "เเอ๊ด"....... คุณหมอเดินออกมาจากห้อง

              

                   ฉันรีบลุกขึ้นไปหาหมอทันที

                

                   "คุณหมอคะ คือ...หนูเป็นเพื่อนกับคนที่อยู่ในห้องน่ะคะ ตอนนี้เขาเป็นไงบ้างคะ"ฉันถามอย่างร้อนรน

                  

                   "ครับๆ เขาไม่เป็นไรมากหรอกครับ เเค่บาดเจ็บ เดี๊ยวทางเราจะให้ยาเเก้อักเสบไปทานล่ะกันนะครับ"หมอท่าทางภูมิฐานกล่าวอย่างยิ้มเเย้ม



                  "อ๋อ คะๆ" เฮ้อ.....โล่งอกเป็นบ้าเลย นายนั่นไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย......



                



            ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องที่มีพยาบาลนั่งอยู่ไม่กี่คน มีผ้าม่านกั้นห้องอยู่เป็นห้องๆ ฉันเห็นพยาบาลคนหนึ่งเปิดผ้าม่านออก เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่ ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที



                 "ธิน ธิน "ฉันเรียกอย่างร้อนรน



                "อย่าเพิ่งรบกวนคนไข้นะคะ คนไข้ต้องการพักผ่อน" พยาบาลคนนึง เอ็ดเอา

        

                "คะๆ เเฮ่ๆ"ฉันตอบเเกมขำ



                   ธิน นอนหลับอยู่ ตามเนื้อตัวมีรอยช้ำ ที่หน้าเขาก็มีผ้าปิดเเผลปิดไว้ เฮ้อ.......น่าสงสารจัง ถ้าฉันไม่ไปอวดดีต่อหน้าเด็กพวกนั้น ธินคงไม่เป็นอะไรเเน่เลย ฉันยืนมองธินอยู่อย่างนั้น ทำไมรู้สึกว่า พอมองนายนี่เเล้ว ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงก็ไม่รู้ มันเป็นฟามรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ หน้าขาวๆของนาย ตอนนี้มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ โอ้ยยยย......ฉันผิดไปแล้ว ธิน ฉันขอโทษษษษษษษษษษ....................TT^TT



              ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเเค่ไหน รู้เเค่ว่าตอนนี้ ฉันตื่นมา ก็เห็นนายนั่นยังคงหลับอยู่ .....ไมนายขี้เซาจัง...... ฉันลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงนายนั่นเเละฟุบหลับไปนานพอสมควร เเต่นายนั่นดูเหมือนจะไม่มีวี่เเววที่จะตื่นเล้ยยยย



              ฉันเลยไม่รู้จะทำไร เลยนั่งมองนายนั่นไปเรื่อยๆๆ............................นายนี่ น่ารักจังนะ ^^ เหอๆ



              นั่งไปนานๆ เริ่มง่วงอีกเเละ หลับต่อดีฟ่า..............



             "นี่ๆ พลอย ตื่นได้เเล้ว" เสียงหนึ่งดังขึ้น



             "หะ ..."ฉันเงยหน้าขึ้นมา พร้อมเขี่ยขี้ตาอย่างเคยชิน



            O_o  "นายฟื้นเเล้ว  เย้ๆๆๆ นายเป็นอะไรมากไหมอ่ะ เเล้วเจ็บตรงไหนมากป่ะ"ฉันถามไปเป็นชุด อย่างลืมตัว



           6-_-  "ก็ไม่เป็นไรมากอ่ะ ....เเล้วนี่เธอหลับไปนานหรือยังอ่ะ"



           "นานมากกกกกกกก ฉันตื่นมาเเล้วรอบนึง เห็นนายยังหลับอู้ตู้ อยู่เลย ไม่อยากจะปลุก"ฉันตอบ



           "เหรอ"นายนั่นพูดพร้อมกับเอามือเสยหัว เเละจับเเผล



           "เออ นี่ ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องกลายเป็นเเบบนี้อ่ะ"ฉันตอบเเบบสำนึก



           "ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่เพราะเธอด้วย ไอ้พวกนั้นมันอยากหาเรื่องอยู่เเล้วล่ะ"นายนั่นพูด



           "เเล้วเธอล่ะ เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า"นายนั่นถามอย่างเป็นห่วง



           "ไม่เป็นไรหรอก ฉันน่ะสบายดีมากเลย เเต่นายน่ะสิ ที่เเย่ ......."ฉันพูดพร้อมกับสีหน้าเเย่สุดๆ



           "ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย เธอไม่ต้องมาห่วงหรอก"นายนั่นพูด



           "ใครห่วงเธอ ฉันไม่ได้ห่วงเธอเลย เเม้เเต่นิด เพียงเเค่เพราะฉันเป็นต้นเหตุหรอก เลยต้องรับผิดชอบหน่อย เเค่นั้นเอง"ฉันพูดไกล่เกลี่ย



           "อ่อ ใช่สิ เธอไม่ได้ห่วงฉัน โทดทีที่หลงตัวเอง"นายนั่นพูดเสียงอ่อย พร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เเละเดินออกไป อย่างกระเพกๆ



          "นี่ เเล้วนั่นนายจะไปไหนอ่ะ" ฉันรีบวิ่งตามไป



          "กลับบ้านน่ะสิ"นายนั่นตอบ



          "เฮ้ย นี่ นายจะทิ้งฉันหรือไงเล่า"ฉันถาม



          "หรือ เธอจะไปกับฉันล่ะ"นายนั่นพูดเเต่ไม่ได้หันมามอง



          ".........เอ่อ....จะบ้าหรอ"ฉันตอบ



          "ถ้างั้นก็กลับบ้านเธอไปซะ"นายนั่นพูดสรุป



         "โอ๊ย.."นายนั่นร้องออกมาอย่างดัง เพราะว่าอยู่ดีๆก็สะดุดล้มซะงั้นอ่ะ



         "นี่ นายเป้นอะไรมากไหม"ฉันรีบวิ่งไปจับนายนั่นอย่างเป็นห่วง



         ฉันค่อยๆพยุงนายนั่นขึ้นมาจากพื้น เเละพาไปนั่งที่เก้าอี้เเถวๆนั้น



         "นี่ ฉันว่านะ ฉันคงต้องไปบ้านกับนายซะเเล้วล่ะ เพราะไม่งั้นนายอาจจะเป็นอะไรไประหว่างทางก็ได้ ฉันไม่อยากทิ้งนายน่ะ"ฉันตอบ



         "ไม่เป็นไรอ่ะ เธอกลับบ้านไปซะเถอะ มันน่าเกลียด ผู้หญิงไปบ้านผู้ชาย"นายนั่นตอบ



         "นี่ ฉันน่ะ ไม่สนใจหรอก เพราะว่าเขาก็คงรู้อ่ะว่า คนเจ็บอย่างนาย คงไม่มีทางทำอะไรฉันหรอก"ฉันตอบพร้อมกับชี้ไปที่เเผลของมัน



        ".....อืม"นายนั่นพยักหน้า



              ฉันพยุงนายนั่นออกมาจากโรงพยาบาล เเละโบกเเท็กซี่กลับบ้าน



          สักพักก็ถึงคอนโดเเห่งหนึ่ง



         "นี่ นายอยู่คอนโดเหรอ อยู่กับใครอ่ะ"ฉันถามนายนั่นทันทีที่ลงจากรถ



        "อยู่คนเดียว"นายนั่นพูด



       ".........อืม"ทันใดที่รู้คำตอบ ความคิดบ้าๆก็เเล่นจู๊ดเข้าหัวชะหมอง *o*



        ฉันพยุงนายนั่นขึ้นลิฟท์ มาจนถึงชั้นของห้องมัน เเละเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องห้องหนึ่ง นายนั่นหยิบกุญเเจออกมาไข เเละเดินเข้าห้อง.....................ว้าววว หรูมากเลยอ่ะ เป็นห้องที่ขนาดกลางๆๆ เเต่อยากบอกว่า หรูมากๆๆๆ เฟอร์นิเจอร์ก็เเต่งอย่างเนี๊ยบๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นห้องของเด็ก ม.ปลาย



          "นี่ ห้องนายสวยจัง"ฉันพูดอย่างชื่นชม



          "เหรอ ขอบใจ"นายนั่นตอบเเบบยิ้มๆ



          "เดี๊ยวฉันไปอาบน้ำก่อน ถ้าเธอหิว หาไรในตู้เย็นกินก่อนก็ได้นะ"นายนั่นพูด พลางเดินหายเข้าไปในห้องนอน



                        ฉันนั่งอยู่ที่โซฟา อยู่สักพัก ก็เริ่มเบื่อ เลยเดินสำรวจห้องดู



             ฉันเดินออกไปที่ริมระเบียง โห ห้องมันไม่ค่อยสกปรกเลยอ่ะ ไม่เหมือนฉันเลยอ่ะ (รังหนู).....-_-



        "นี่ พลอยๆๆๆ มานี่หน่อย เร็วๆ"เสียงตะโกนออกมาจากห้องนอน



        "มาเเล้วๆๆ"ฉันรีบวิ่งไปตามเสียง



        ฉันวิ่งเข้าไปในห้องนอนของมัน เเละเดินไปที่ห้องน้ำ ตายเเล้ว มันไม่ปิดประตูอ่ะ



          ฉันรีบหันหลัง ปิดตาทันที



          "มีอะไร เเล้วทำไมนายไม่ปิดประตู หะ"ฉันตะโกนบอก



         "นี่ เเผลฉันมันเปียกน้ำอ่ะ หยิบผ้าเช็ดตัวให้ที เร็วๆๆ เเล้วสบู่ก็เข้าตาด้วย มาช่วยฉันที"



           ฉันรีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนที่นอน เเละรีบวิ่งกลับมาที่ห้องน้ำทันที



           "อ่ะ นี่ๆ เอามาเเล้ว นายหยิบไปสิ"ฉันตะโกน



          "ไม่ได้ ฉันไปเอาไม่ได้ เพราะฉันเเสบตามาก เเถมมือฉันก็เปียกน้ำไม่ได้ เธอเข้ามาทีสิ"นายนั่นตะโกนออกมา



          "จะบ้าเหรอไง นายโป๊อยู่ ฉันเข้าไปไม่ได้หรอก"ฉันตะโกนตอบ



          "เธอจะปล่อยให้ฉันตายอยู่ในห้องน้ำหรือไงเล่า เร็วๆ"นายนั่นตะโกนตอบ



          .เฮ้ย ทำไงดีอ่ะ หรือเราจะปล่อยให้มันเเสบตาตายคาห้องน้ำ ......ไม่เอาอ่ะ เดี๊ยวฉันอาจกลายเป็นฆาตกรได้....เอาวะ เป็นไงเป็นกัน



          ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันหลับตาปี๋ เพราะไม่อยากเห็นบางอย่างที่น่ากลัว.......



          "อ่ะ นี่ๆ เอาไปซะ...."ฉันตะโกนบอก ในขณะที่อยู่ต้องอ่างล้างหน้า เเต่นายนั่นอยู่ในห้องอาบน้ำ



          "นี่ ฉันออกไปเอาไม่ได้ เธอเข้ามาหน่อย ช่วยฉันด้วย เร็ว"นายนั่นตะโกน



         "โอ๊ย จะอะไรนักหนาวะ"ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์



         ฉันหลับตาปี๋ เดินเขาห้องน้ำ ฉันมีความรู้สึกร้อนวูบขึ้นมา โห นายนั่นอาบน้ำร้อนซะ อยากเป็นหมูอบหรือไงวะ....



           "อ่ะ เอาไปซะ ....ว้ายยยยยยยย"ฉันลื่น หกล้ม (ก็หลับตาอ่ะเดะ มองไม่เห็นไรเลย)



          ฉันเปียกไปหมด โดนฝักบัวสาดมาเต็มๆ ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างลืมตัว ทันใดนั้น ฉันก็เห็นนายนั่น นั่งอยู่ที่มุมห้องน้ำ  โดยที่นั่งหันหลังอยู่



          ฉันตกใจมาก รู้สึกใจไม่ดีเลย ไม่รู้ว่านายนั่นจะเป็นไรมากไหม เลยรีบเดินเข้าไปหา



         "นี่ นายเป็นอะไรไปน่ะ"ฉันถาม

  

         นายนั่นค่อยๆหันหน้ามา นายนั่นหลับตาปี๋ ที่เเขนมีผ้าพันเเผลปิดอยูj ท่าทางเหมือนช่วยตัวเองไม่ได้เลย



          ฉันรีบเอาน้ำมาล้างตาให้นายนั่น เเละเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้โดยเร็ว



          "ทำไมเธอมาช้าฉัน ฉันเกือบตายเเล้วนะ"นายพูด



         "เวอร์น่า เออ ไปล่ะ นายก็ระวังหน่อย"ฉันรีบเดินออกทันที



              เเต่ทันใดนั้น นายนั่นก็ดึงมือฉันไว้



           "อาบน้ำให้ฉันทีสิ ........."







*******************************

ตอนนี้มาอัพเเล้ว เเต่ปรับเปลี่ยนการเขียนใหม่

อยากให้เพื่อนๆอ่านกันง่ายๆนะคะ

บายจ้า ติดตามตอนต่อไปนะคะ :p

ปล.จบเเบบหื่นๆเนอะ เหอๆๆๆ