คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : [ - - - Paparazzi 8 - - - ]
Title : Paparazzi 8
Author : EVER-U
Pairing : DongHae x EunHyuk
Rate : PG
ว่าวามเร็วอรถะลับมาปิไ้ผม็แทบะปีนไปเบาะหลัเพื่อ่วยเหลือน้อาย รยออุนั่เอนไปเอนมาโยมี่วเวลาที่แ้ม้อไปแนบิระอยู่หลายรั้เหมือนัน แ่มัน็ไม่ไ้ร้ายแรมาเท่าับรั้แรที่โนไปหรอ แล้ว็ีนะที่ทเฮไม่ไ้เลือเส้นทาหลบหนี (ผู้ัาร) แบบผาโผนมานั ไม่ั้นรยออุไ้สร่าเมาโยสมบูร์แน่ๆ
“ุะับไปถึไหนเนี่ย เรา้อไปส่รยออุนะ” ผมร้อทัเพราะเท่าที่นั่สัเมานอาวามเร็วะปิแล้วเส้นทามัน็เริ่มวไปวนมาอยู่ที่เิมแล้ว้วย
“ฮยอแไม่มีไรอยาะถามผมบ้าเหรอ”
“็ที่ถามไปนั่นไ”
“ถ้าไม่ใ่เรื่อนั้นล่ะ”
“ไม่มีแล้ว” ผมอบไปทันที
“โห” แ่ทเฮ็อบลับมาทันทีเ่นัน เาหันมาผมนิๆ่อนะอรถรแยทั้ที่มันยัสัาไฟยัเป็นสีเียวอยู่
ีนะที่ไม่มีรถามมาไม่ั้นโน่าไปถึปู่ย่าายายแน่ๆ ไอ้ารที่ิะอ็อเลยแบบนี้นี่มันเินไปสำหรับนทั่วไป แ่ถ้าอีทเฮผมิว่ามัน็ไม่่อยแปลเท่าไหร่หรอ -_-
“รู้ไ้ยัไว่าโห” ผมเถียออไปเมื่อทเฮนิ่ไม่ยอมพูอะไรเอาแ่มอหน้าผมอย่าเียว
“ฮยอแ้ออยารู้สิว่าผมูบฮยอแทำไม แล้วผมหายไปไหน ทำไมถึ้อให้ีวอนโทรหา แล้ว...”
“โอเั้นไปส่รยออุ่อนแล้วันะทุำถามที่นายอยาะให้ันถามเลย” ทเฮหรี่าลับำพูอผมเหมือนะไม่พอใอยู่นะ แ่พอเาเหลือบมอไปรยออุ็หันลับไปนั่ออรออยให้ไฟสีแเปลี่ยนลายเป็นสีเียวอีรั้โยไม่ไ้พูอะไรออมาอี
ให้ายสิ หมอนี่มันี่วบันแน่ -_-
หลัาที่ผมบอให้เาไปส่รยออุอย่าริับรรยาาศในรถ็เียบนิที่ว่าอนไ้ยินเสียรยออุหัวเราะิๆเพราะอาารเมา้าผมถึับ้อผวาสะุ้ไปหลายรอบ น่าลัวมานะะบอ ้านอมืสนิทในรถ็เียบมา ผมล้าอ้าปาพูอะไรอนที่บอทาเ้าเท่านั้นเอ
“เปิเพลไ้ไหม” ผมยอมใล้าออนุาเ้าอรถ แ่ไอ้เ้าอรถนั่น็ทำแ่ใ้หาามอลับมาเท่านั้น
ผมไม่รู้ว่าเาอารม์เสียอะไรันแน่ ทำหน้าเรียมาั้แ่แยเมื่อี้แล้ว ะว่ามันเป็นเพราะำพูผม็ไม่ใ่หรอนะ เพราะผม็พูามวามริ เราวรุยเรื่อนั้นันหลัาส่รยออุแล้ว... มัน็ถูแล้วนะ = =
“...เปิไม่ไ้เหรอ”
“ะเปิทำไมล่ะรับ”
“็มันเียบ” ทเฮอมยิ้มนิๆ่อนะหันมามอผม ผมระพริบปริบมอเาอย่าไม่เ้าในัเพราะเาแ่หันมามอแล้ว็หันลับไปแ่นั้นริๆ
“ไม่เปิ็ไ้...” ผมพึมพำับัวเอแล้วหันไปมอ้าทาแทน
“ให้ผมร้อให้ฟัไหม”
“บ้าเหรอ” ผมหันไปโวยวาย ไอ้เรื่อแบบนั้นมันออะเป็นรัโรแมนิไร้บประมาไปหน่อยนะ เรื่ออะไรที่เาะ้อมาร้อเพลให้ผมฟัทั้ๆที่มันเปิาีีเอา็ไ้
“แ่ไว้อีสัพัแล้ว่อยร้อ็ไ้เนอะ ะไ้เป็นเพลอเราแ่สอน” ผมฟัประโยนั้น่อนะรีบเมินหน้าหนีไปทาอื่น ไอ้ำว่า ‘เพลอเราสอน’ มันทำให้ใผมไม่อยู่สุริๆนะ
“น่ารัั 5555555555” ทเฮหลุหัวเราะออมาเมื่อเห็นปิิริยาอผม เาแล้เอามือมาิ้มแ้มเหมือนับบอเป็นนัยๆว่าเาเห็นแล้วว่าหน้าผมแไปนถึไหน่อไหน
“นี่!!” ทเฮหัวเราะออมาอีรั้่อนะเลี้ยเ้าอยหมู่บ้านอรยออุ
เาูท่าทาอารม์ีึ้นมาแล้วล่ะ... แล้ผมไ้นี่มันสนุมาสินะ!!
“ฮยอแที่บ้านพี่เามีนอยู่้วยเยอะไหมรับ” ทเฮพูพร้อมับหันมอระหลัเป็นระยะ ไม่สิ ผมว่าเา็สลับมอระหลัระ้ามาพัให่แล้ว ถ้าั่วเวลาที่เามาพูหยอผมเล่นไปน่ะนะ
“บ้านรยออุน่ะเหรอ” ผมถามลับไปและเา็พยัหน้ารับทันที
“็มีรบนั่นแหละพ่อแม่พี่น้อ”
“ั้น็โอเ...”
“อะไรโอเ”
“อนนี้ยัไม่่อยแน่ใ ยัไม่บอีว่า”
“อะไรอุ”
“อีไลไหมรับ” ผมถอนหายใเพราะ่อให้ผมพยายามถามไถ่อะไรเามาว่านี้ ท้ายสุเา็ลับมาถามผมแถมถามไปนละเรื่อไม่ไ้เี่ยวโยอะไรเลย -_-
“เลี้ยวรอยนั้นอยู่รั้วสีำๆน่ะ ประมาหลัที่สามหรือสี่นี่แหละ” ทเฮพยัหน้ารับและั้ใับรถ่อไป ไม่นานนั็ถึ่วเวลาที่ผมะไ้ลารถเพื่อส่รยออุให้ลับสู่อ้อมออ้อมใอรอบรัวเสียที
นี่ยัรู้สึผิับน้ออยู่เลยนะ แ่มีอย่านึที่ผมอยาะอบุมันสุๆเลย... อบุที่มันเป็นนเมาแล้วหลับลึไ้นานี้...
“ผมไม่ลไป้วยนะ ฮยอแแบพี่เาไหวใ่ไหม”
“อื้อ” ผมอบรับและเปิประูรถออ แ่ยัไม่ทันไ้้าวออไปทเฮ็ับไหล่ให้ผมหันไปหาเสีย่อน
“ถ้ามีอะไรรีบวิ่มาที่รถเลยนะ” ทเฮหันมาพู้วยสีหน้าริั
“หมายถึอะไร?”
“ถ้าผีหลอฮยอแไ”
“อยู่ๆพูถึผีทำไม!!”
“55555555 ผมแล้เล่นน่ะ” ผมแยเี้ยวู่นวนประสาท่อนะเินไปเปิประู้านหลัเพื่อแบรยออุออมา ทเฮหันหลัมาเาะเบาะ(เหมือน)มอ้วยวามเป็นห่วนะ แ่แ่ผมลารยออุออมาแล้วเห็นว่าเาโบมือให้อนผมะปิประูรถนั่นแหละผมเลยระ่าเลย...
หมอนั่น็แ่วนประสาทเหมือนเิมนั่นแหละ = =
“ายแล้ว ฮยอแหนัไหมลู” หลัายืนรออยู่พัใหุ่แม่อรยออุ็รีบวิ่ออมาาบ้านเพื่อรับลูาย ริๆแล้วผม็ลืมโทรมาบอ่อน้วยล่ะ ไม่ั้นุแม่มารอ หรือไม่็เปิประูไว้ให้เหมือนทุรั้
“ไม่เป็นไรฮะ ริๆเพราะผมไม่ไ้โทรมา่อน้วย ้อรบวนุแม่เลย”
“ไม่รบวนหรอลู ไอ้ลูายแม่่าหาที่วน ถ้าไม่มีฮยอแสันมันโนแบไปายายแนแล้ว”
“ไม่นานั้นหรอรับ ผมไป่อนนะรับ” ผมพูปนหัวเราะไป่อนะ้มหัวลลา
“ลับีๆนะลู อบุมานะที่พาน้อมาส่”
“ไม่เป็นไรรับ”
“ับรถลับีๆนะลู แล้วนี่เราไม่ไ้ื่มมาใ่ไหม”
“ผมไม่ไ้ื่ม ไม่้อห่วนะรับ” ผมอบรับ้วยรอยยิ้ม่อนะทีุ่แม่ะยับัวมาเพื่อปิประูรั้ว แล้วท่าน็ันบัเอิเป็นห่วผมมาเินไป้วยล่ะมั้..็เลย...มอเลยผมไปที่รถ...
“อ้าวฮยอแื้อรถใหม่เหรอลู” นั่นไ.... สสัยนไ้ อุส่าห์เินเ้ามาในบ้านหน่อยนึเพื่อให้ไม่เห็นรถแล้วเียวนะ
“ือ... รถเพื่อนน่ะรับ แ่นี่มัน็ึแล้วุแม่รีบึ้นนอนเถอะรับ เี๋ยวไม่สวยนะ อ่อ อีอย่ารยออุัวหนัมานะรับุแม่เ้าไปในบ้านเถอะ” ผมรีบเถออนอประเ็นและ่วยปิประูรั้วอีแร
“อ๋อ..้ะ” ุแม่ที่อยู่อีฝั่อประูรั้วพยัหน้าๆ่อนะ้าวถอยเ้าไปในบ้าน ผมโบมือลา่อนะถอนหายใยาวเมื่อเห็นว่าท่านประอรยออุเ้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว
ิูอีที็ไม่รู้เหมือนันนะว่าผมทำให้รยออุลำบาหรือว่ามันทำให้ผมลำบาันแน่
“เฮ้อ” ผมถอนหายใออมาอีรอบ่อนะหันหน้าเรียมะเินลับไปที่รถ แ่ว่าไม่รู้เพราะอะไรอยู่ๆผม็หันไปอีฝั่ ที่้นอยนั่นมีรถออยู่....
รถสีำสนิทที่ลัษะภายนอแล้วมันูุ้นามาเสียนผม้อรีบเินลับไปที่รถอทเฮ
รถนั่น...
“้าัเลย” ทเฮอ้าปาหาววอ่อนะหันมาส่ยิ้มให้
“รีบไปเถอะ.. ไปเอารถผมที่บริษัทนะ ห้ามไปที่อื่น่อแล้ว” ผมพูและรวบมือัวเอมาุมไว้
“เป็นอะไรไปรับ”
“เปล่าหรอ รีบไปเถอะนะ” ผมส่ายหน้าและแ่นยิ้มให้เานิๆ
้อไม่ทำให้เาเือร้อนไป้วย... ถ้านั่นเป็นรถอพวบอิาร์ยุนอริเา็้อมาเพราะผมไม่ใ่เพราะทเฮ... อีอย่าือ... ถ้าอยู่นานว่านี้รอบรัวรยออุอาะมีโอาสโนหาเลไป้วย
“ฮยอแน่ะเป็นนที่แสสีหน้าออมาไ้รับใที่สุเลยนะรู้ัวไหม”
“พูอะไรน่ะ”
“ราวนี้อริแล้ว... ้อปลอภัยไว้่อนนะ” ผมเอนัวหลบเมื่อเาเอี้ยวัวมาาเ็มันิรภัยให้ ใบหน้าห่าันแ่ืบับลมหายใที่เป่ารลที่ใบหน้าอย่าใทำให้ผม้อเมินหน้าหนี
“เอาล่ะ ผมะเริ่มแล้วนะ” ทเฮบมือและหมุนพวมาลัยเล่นอย่านึสนุ
“เริ่มอะไร”
“แ่รถไ” ทเฮพูำๆและหันไปสาร์ทรถ ใบหน้าที่ำลัื่นเ้นเหมือนเ็ำลัะไ้เล่นอเล่นิ้นโปรนั่นมันอะไร...
“ูิว่าราวนี้ผมะนะอีไหม แ่ถ้าเทียบับพี่ัอินพวเาเหนียวว่าเยอะแหะ” ทเฮพูและวามือลเรียมะเปลี่ยนเียร์แ่ผม็รีบ้อนมือห้ามไว้่อน
“เี๋ยว! นีุ่ะทำอะไรันแน่”
“ฮยอแนั่เียร์เยๆเหอะ~” ทเฮับมืออผมลับมาที่ัและส่ยิ้มให้
“เียร์บ้าอะไรล่ะ!”
ถ้านพวนั้นเป็นนอยุนอแสว่าเา็อาะมาเพ่เล็ทเฮ้วยอีน... ถึีมันใล้ะปิไ้แล้ว แ่ว่าถ้าพวเาเริ่มสืบมานานแล้วล่ะ เมื่อเ้าเราเพิ่ไปเอับพี่ิบอมมาเอนะ....
“แ่ปาปารัสี่ทั่วไปรับ ผมสลัหลุอยู่แล้ว แ่ว่า้อไปส่ฮยอแที่อนโเลยนะ เรื่อรถนั่นเี๋ยว่อยว่าันใหม่... อืม...หรือถ้าผมบัเอิับไปทานั้นะแวะให้แล้วัน โอเไหม” ทเฮอธิบาย้วยน้ำเสียสบายๆเหมือนับเล่าแผนารเล่นเพ้นท์บอลอย่าไอย่านั้น
“.......” ผมไม่อบอะไรลับไปเพราะไม่รู้เลยริๆว่าวระบอวามริเาหรือเปล่า
ไม่สิ... ริๆแล้วผมเอ็ไม่แน่ในัว่ารถนั่นะเป็นนอยุนอ เพราะาระยะทาผมเห็น ผมมอไม่เห็นป้ายทะเบียนรถมายืนยัน้วย...
“ไม่้อัวลนะ ผมน่ะแ่รถบ่อยะาย”
“....?!!?!”
“เมแ่รถน่ะ” ผมเอียอมออย่าสสัยเพราะนถึอนนี้อีทเฮ็ยัเป็นนเิม ยัะสามารถพู้วยน้ำเสียเิมแถมยัหัวเราะไ้ปิเลย เาเปลี่ยนเียร์แล้วยยิ้มมุมปา ะที่ผมับเาะเบาะที่นั่แน่นเมื่อรถเริ่มออัว มันไม่ใ่วามเร็วที่มาอะไรเลย แ่เพราะเรา้อับสวนับรถอพวเาที่ออยู่ ผมมอป้ายทะเบียน่อนะเม้มปาแน่นเมื่อมันือหนึ่ในป้ายทะเบียนรถที่ผมำไ้แม่น...
รถอยุนอ... นอยุนอริๆ....
“ามมาริๆ้วยแหะ...” ผมหันมอทเฮที่ยัูสนุับเมามล่านี้ แ่ผมสนุ้วยไม่ไ้หรอนะ....
เาะเป็นอันราย...
“รีบับไปให้ห่าพวเา เลี้ยวรแยหน้าแล้วให้ผมลเถอะ เี๋ยวผมไปเอารถที่บริษัทเอ”
“ะทำแบบนั้นไ้ไล่ะ” ทเฮพูำๆ่อนะเริ่มเหยียบันเร่เพิ่มวามเร็วมาึ้นเมื่อเราเ้าสู่ถนนให่อีรั้ ผมหันมอ้านหลัที่ระยะห่าระหว่ารถทั้สอัน่อยๆลลเรื่อยๆ อีฝ่ายพยายามไล่ามอยู่แู่เหมือนทเฮะไม่ไ้ริัมานั...เพราะเาิว่าเป็นพวปาปารัสี่ที่อยาม....
“รถอพวเาริๆใ่ไหม”
“อะไรนะ...” ผมร้อออมา้วยวามใ เมื่อี้ทเฮถามว่าไนะ... พวเา?
“ผมำเลทะเบียนไม่ไ้ แ่ฮยอแำไ้นี่นา”
...นี่เา.... รู้เหรอ....
“ัวลนานี้ ไม่ใ่เพราะลัวเป็น่าวับผมหรอใ่ไหมล่ะ” ทเฮพูำๆ่อนะรีบหัพวมาลัย้วยทั้ที่ยัไม่ไ้ลวามเร็วลเลยแม้แ่นิ แ่มันออะเพิ่มึ้นเรื่อยๆ้วย้ำ
“รู้ัวั้แ่เมื่อไหร่” ผมถามเสียเบาะที่มอไปที่ระ้าน้าที่แสผลว่าพวเาเลี้ยวามมาทันแล้ว
นี่พวเาะามเราเพื่ออะไรันแน่....
“เาามเรามาั้แ่แยแถวๆบริษัทแล้วรับ ผมิว่าเาน่าะไปัรอให้ฮยอแลับไปที่รถ แ่บัเอิฮยอแันออมาพร้อมผมแล้วพวเรา็ันับรถหนีพี่ัอินพอี แ่หลัานั้นพวเาะับรถวนหาแถวๆนั้น... แล้ว็ันบิโมาเอเราที่แยนั่นพอี... เสียายเนอะ ไม่รู้ว่าใรโีว่าใรันแน่...”
“.....” ผมำมือแน่น่อนพร้อมับเม้มปาไว้เมื่อนึถึเหุาร์ที่อาะเิึ้น ถ้าผมื้อะไปับยูฮยอนให้ไ้... เรา้อไปที่บริษัท...แล้ว....
“พวเราพลาไปนิเียวเอ ถ้าระหน้านี่ิฟิล์มไ้็ี..”
“ที่ไม่ยอมบอเพราะไม่แน่ใหมายถึเรื่อนี้เหรอ” ผมถามไปเหมือนับไม่ไ้ฟั้อสันนิษานอทเฮเลย
“อื้ม”
“แล้วทำไมไม่บอันเล่า!”
เาไม่ห่วัวเอบ้ารึไเนี่ย!!!
“็ทีแรผมนึว่าเาะเลินี่นา”
“ุรู้ว่าไม่”
“....ถ้าฮยอแิแบบนั้น” ทเฮอบำๆ่อนะเร่วามเร็วมาึ้นอี ให้ายสิแล้วเาับมาที่ไหนแล้วเนี่ย
“ระวั้วยนะ” ทเฮพูและหันมามอผมแ่เสี้ยววินาที่อนะหันไปมอเส้นทาที่เลี้ยวลเี้ยวว่าปิ ผมรีบับประูไว้เมื่อรถเริ่มเหวี่ย้ายเหวี่ยวาไม่เลิ
“พาผมไปส่ที่อนโเถอะ เรา้อแยันนะ” ผมพูออไป่อนะรีบว้าโทรศัพท์อทเฮที่เือบะโหม่โลไว้ไ้
“แล้วิเหรอว่าเาะไม่ามไปที่นั่น้วย”
“ไม่เ้าใรึไว่าุะมายุ่เี่ยวับเรื่อนี้ไม่ไ้!” ผมโวยออไปเสียัลั่นรถ
“ทำไมถึไม่ไ้” เาหันมามอ และสายาริันั่นทำให้ผมถึับไป่อไม่ถู
“ผมไม่ปล่อยให้ฮยอแเป็นอะไรหรอนะ เพราะะนั้นเียบๆนะรับผม้อใ้สมาธิ” ผมเม้มปาแน่นและไม่นานนัทเฮ็ถอนหายใยาว่อนะเลี้ยววาไปเพื่อเ้าสู่เส้นทาปิ ทันทีที่รถอเราโผล่มาอีโลนึไ้สำเร็ทเฮ็เอามือมายีหัวผมทันที ผมหันไปมอ้อนแ่็ไม่ไ้ปัป้ออะไรเพราะถึะปัไปเา็ลับมาทำอย่าที่ัวเอ้อารไ้อยู่ี
“อย่าเล่นหัวไ้ไหม... ผมอายุเยอะว่าุนะ”
“หลายปี้วย”
“ทเฮ!” ผมโวยออไปนเาหัวเราะเสียัออมา
“อย่าิมาเลยรับ พวเาามมาไม่ถูหรอ ในอยนั่นมีั้หลายแย เาลาสายาั้แ่แยที่สอแล้ว” ผมพยัหน้ารับ่อนที่ะไ้รับสัมผัสอุ่นทีุ่มมืออผมไว้
“เี๋ยวผมไปส่ที่อนโนะ”
“...อื้อ”
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ทำหน้าเหมือนเ็อแอยานอนเลย” ทเฮแล้ยื้อมือไปมาเหมือนับพยายามะทำให้ผมอารม์ีึ้น แ่โทษนะ...
ันอารม์เสียั้แ่เ็อแอยานอนแล้ว!!
“ับรถไปเลย” ผมพูและึมือัวเอลับมา แ่ทเฮ็ยื้อมันลับไปแถมยัเอามือผมไปวาที่ััวเอะอี
“ผมับรถเ่พอะับมือเียวน่า” ผมพ่นลมออเ็ๆและเมินหน้าหนีออไปนอรถ
ยุนอเอาริแล้วแน่ๆ... นั่นมีวามเป็นไปไ้สูมาที่เาะสสัยแล้วส่นมาเ็บผม โอ๊ยยย ไม่อยาะใ้ำน่าลัวแบบนี้ับัวเอเลย แ่เา้อรู้แล้วแน่ๆว่าผมทำานับำรว ไม่แน่อนนี้พี่ิบอมอาะโนเล่นานอยู่็ไ้...
“อย่าที่ิเลย..” ทเฮพูพึมพำ่อนะับเลยแยที่ะเลี้ยวไปที่อนโอผมอย่ารวเร็ว ผมมอามแล้ว็รีบไปีแนเาทันที
“ีผมทำไม!”
“็ทำไมไม่เลี้ยวล่ะ ะไปไหน”
“็มีนอยุนอเฝ้าอยู่นิ ฮยอแะไปไหมล่ะ!” ทเฮโวยและใ้อีมือลูบแนัวเอไป้วย
“หา...ริเหรอ”
“ริสิ... แล้วอโทษผมยั” ทเฮพูพร้อมับปั้นหน้าริั
แล้วนี่เาเห็นผมเป็นเ็ริๆรึไเนี่ย!!
“นายนี่มัน” ผมทำท่าะีเาอีรอบแ่ทเฮ็แล้เบรนผมเือบหัวทิ่ม
“ทเฮ!” ทเฮไม่สนับเสียโวยวายอผมเลยแม้แ่นิเาำลั่นรถ่อนะับรถ่อไปโยที่ไม่ไ้หันมามอผม้วย้ำ ผมเิปาึ้นและยมือึ้นมาออ
“โรธเหรอ... อะไรอ่ะที่ฮยอแยัีผมไ้เลย”
“ไม่ไ้โรธ ผมแ่ำลัใ้วามิ”
“ว่า...?” ทเฮหันมาถาม
“แบบนี้เท่าับผม็ลับไปเอารถไม่ไ้แล้ว็ลับห้อไม่ไ้้วยถูไหม”
“ใ่รับ” ทเฮอบลับเสียใสนผม้อเอามือมาทึ้หัว
“โอ๊ยยย แล้วะทำไล่ะ!”
“อะไรทำยัไ”
“็ผมไม่มีรถ ห้อ็ไม่มีให้ลับ ไม่สิมีทั้สออย่าแ่ใ้ไม่ไ้สัอย่า T_____T” ผมล่ะอยาะร้อไห้ริๆ ะโทรไปหาใรอนนี้็ไม่ไ้ ยิ่ถ้าโทรไปหายูฮยอนนะ หมอนั่นเป็นห่วาย ไม่แน่อาะรีบออมาหาเลย้วย้ำ... พี่ิบอม.... อืม ถ้าพี่เาไม่ไ้เอเหุาร์ร้ายอะไร ่วเวลานี้มัน็เินอบเอารรบวนไปแล้ว...
ทำไอ่ะ ทำไ T_____T
“ไม่เห็นยาเลย รถฮยอแ็ไม่้อไปเอาเพราะผม็ทำหน้าที่บริารเป็นนับให้อยู่แล้ว”
“แล้ว..?” ผมหันไปถามๆเพราะูเหมือนทเฮะิหาหนทาให้ผมเรียบร้อย
“ส่วนืนนี้็ฮยอแไปนอนับผม ่ายะาย”
“หา?!?”
“ที่อนโผมนนอเ้าไปไม่ไ้อยู่แล้ว ยัไ็ปลอภัย ^^”
ปลอภัย... แน่เหรอ -_-
“ทำไมทำหน้าไม่เื่อแบบนั้น”
“หรือทั้หมนี่เป็นแผนอนาย นพวนั้นือเอ็ร้าที่นาย้ามาเหรอ”
“แผนอะไร นี่ฮยอแมุอะไรเนี่ย 5555555555555” ทเฮำ๊าออมาอีรอบ ส่วนผม็ไ้แ่ทำหน้าบึ้
เออ ผมมันบ้าเอแหละ ถ้าแผนหมอนี่ริมัน็เว่อร์ไปนะ นาไป้อไปยืมรถยุนอมาแบบนั้น
“สรุปแล้วไปนอนห้อผมนะ”
“....มีสิทธิ์ปิเสธไหม”
“ถ้าามวามิผม... ผมิว่าไม่นะ ^^”
“โอ๊ย” ผมร้อออมา่อนะเมินหน้าหนีเอาหน้าแนบไปับระอย่าสิ้นหวั
“ผมะอบแทนที่ฮยอแยอมไปับผม้วยารบออะไรีๆให้เอาไหม”
“อะไรอีล่ะ” ผมหันไปมออีรอบและ็พบว่าทเฮำลัยือพูอย่าภาภูมิใอยู่
“็แผนริๆอผมไ”
“...??”
“ผมั้ใะไปนอนห้อฮยอแน่ะ....”
อะไรนะ... =_______=!!!?
“แ่อนนี้มันพลิล็อนิหน่อย... แ่ปลายทา่อน้าใล้เีย”
“นี่...” ผมพูแย้แ่ว่า็้อสะุเมื่อทเฮหันมายิ้มให้
“ถึะ้อทนพี่ัอินบ่นนิๆหน่อยๆ.... แ่ไม่เป็นไรหรอเพราะพรุ่นี้ผมไม่มีาน ^^” ผมำหึหึในลำอเพราะไม่รู้ะอบโ้ไปยัไ....
อบุนะที่หาทาออที่ัวเอไ้เปรียบอยู่นเียว...
อบุนะที่ไม่ไ้นึถึเลยว่าัน้อทำสรามับไอ้ผู้ัารนั่นยัไ!!!
[ - - - Paparazzi - - - ]
นี่ัวอย่าอนหน้า
ความคิดเห็น