คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Second - Im Your GPS
Second
ผมคือเครื่องนำทางของคุณ
หลังจากเดินแยกจากรุ่นน้องที่มาส่งถึงหน้าบ้านฮยอกแจก็เข้ามาภายในตัวบ้านที่เงียบสนิท มองหาไปทั่วแต่ก็ไม่พบใครสักคน เพราะปกติทงเฮอยู่กับแม่แค่สองคน นานๆทีพี่ชายที่เปิดร้านขายอาหารจะกลับมาบ้าน เพราะเขาชอบจะนอนเฝ้าร้านอยู่บนห้องชั้นสองของร้านนั่นเสียมากกว่า ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบน เห็นประตูห้องนอนของทงเฮที่ยังปิดสนิทและก็คิดได้อย่างเดียวว่าคนสำออยนั่นคงอยู่บนห้องแน่ๆ ฮยอกแจถอนหายใจและเดินเลี่ยงไปที่ห้องครัวแทน มือหยิบเอาถ้วยโจ๊กที่ซื้อมาก่อนจะเปิดฝาแล้วจับยัดๆเข้าไมโครเวฟอุ่นให้คนป่วยอีกรอบ เพราะจากระยะทางที่มามันทำให้ความร้อนเจือจางไปมากอยู่
ติ๊ง!
เสียงเตือนหมดเวลาของไมโครเวฟนั้นดังพอจะดังก้องออกจากห้องครัวไป ฮยอกแจยกถ้วยโจ๊กออกมาจากครัวก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตหัวฟูฟ่องโผล่หัวขึ้นมาจากโซฟาพร้อมกับผ้านวมผืนใหญ่ที่ห่อตัวอยู่ ใบหน้ามึนงงและแก้มที่ขึ้นเป็นรอยทับยาวทำให้ฮยอกแจเอียงคอมองอย่างสงสัย
คือมันนอนตรงนั้นมาตลอดเลยจริงๆอ่ะเหรอ..
“เอาไรมา” ทงเฮลากตัวพร้อมผ้านวมที่เคยใช้ห่อตัวมาหา ฮยอกแจเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา เพราะนอกจากจะสมเพสชุดนอนลายมิกกี้เม้าส์นี่แล้วเขายังอนาจใจกับหน้าตาซีดเซียวเหมือนผีลุกจากหลุมของมันด้วย
“โจ๊กร้านเดิม” ฮยอกแจเดินตามเอาของที่พูดถึงมาวางลงตรงหน้าเมื่อทงเฮนั่งลงบนเก้าอี้และขยับผ้านวมมาห่มตัวอีกครั้ง ข้อมือโผล่พ้นผ้าผืนหนามาก่อนจะคว้าช้อนมาเพื่อเตรียมตัวเอาอาหารมื้อแรกของวันเข้าปากแต่ก็หยุดชะงักเมื่อฮยอกแจเอามือมาทาบหน้าผากวัดอุณหภูมิ
“กินยาหรือยัง” ฮยอกแจถามพร้อมกับเอามือดันหน้าผากให้ทงเฮเงยหน้าขึ้นมาหา
“ยัง”
“มึงมีไข้...” น้ำเสียงที่เหมือนกำลังดุนั่นทำให้ทงเฮชักสีหน้าไม่พอใจ
“รู้แล้ว” ทงเฮพูดอย่างปัดรำคาญและก้มหน้าลงเพื่อกินโจ๊กในชาม มือที่เคยทาบอยู่บนหน้าถูกเก็บกลับมาข้างลำตัวเจ้าของอีกครั้ง ฮยอกแจขมวดคิ้วเพราะไอ้ประโยคเมื่อกี้ทายได้เลยว่าถ้ามันมีแรงอีกหน่อยคงพูดต่อมาแล้ว
'ถ้าไม่มีไข้กูคงมีปัญหาไปหาอะไรแดกเองแล้วล่ะ คงไม่ต้องให้มึงท่อสังขารมาถึงนี่หรอก'
ฮยอกแจถอนหายใจกับสิ่งที่อยู่ในหัวก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มือหยิบเอาแก้วน้ำที่คว่ำอยู่และรินน้ำเปล่าลงในแก้วช้าๆ น้ำอุณหภูมิห้องคงเหมาะกับพวกเสพติดน้ำเย็นขั้วโลกอย่างทงเฮมากกว่า ไม่จำเป็นต้องขยันลุกไปเสียบปลั๊กกาน้ำร้อนให้ยุ่งยาก เพราะทงเฮไม่ชอบกินน้ำอุ่นต่อให้มันกำลังจะตายจับกรอกปากแล้วมันยังพ่นออกมาได้เลย
หลังจากบริการคนป่วยครบทุกขั้นตอนฮยอกแจก็เปลี่ยนมาเท้าคางมองคนป่วยที่กินโจ๊กในถ้วยไปอย่างเบื่อหน่าย ทงเฮก้มหน้านั่งกินไม่ยอมพูดจา เพราะดูเหมือนว่าโจ๊กนั่นมันจะอร่อยมาก ...แบบนั้นมั้ง
“.....” ความเงียบครอบคลุมเกือบสิบนาทีขณะที่ปริมาณอาหารในถ้วยเริ่มลดลงจนใกล้หมด
“ไปไหน” ทงเฮเงยหน้ามาถามทันทีที่ฮยอกแจลุกขึ้น
“กลับบ้านดิ” ฮยอกแจพยายามไม่แสดงอารมณ์ไม่พอใจออกไป เพราะอย่างน้อยๆมันก็ควรสำนึกเอง มันเรียกเขามาเอาข้าวเอาน้ำให้แล้วก็แค่นี้อ่ะนะ? คำขอบคุณเขาไม่อยากได้หรอก แต่มันอ้าปากพูดอะไรกับเขาบ้างหรือยังเถอะ
“ทำไมต้องรีบกลับ” ฮยอกแจทำหน้าหมีใส่ก่อนจะเดินไปหน้าบ้าน แต่ทงเฮก็กางแขนขวางไว้และคว้าเอวให้ฮยอกแจเดินถอยหลังกลับมาได้ ใบหน้านั้นแนบอยู่ที่หน้าท้องเพียงเสี้ยวนาทีและนั่นทำให้ฮยอกแจก้มหน้าลงไปมองเพราะไอร้อนที่มาปะทะตัว
อุณหภูมิจากลมหายใจมันโกหกกันไม่ได้อยู่แล้ว...
“อยู่ด้วยกันก่อนดิ คิดจะทิ้งคนป่วยปางตายไว้คนเดียวเหรอ มึงจะใจดำไปหน่อยไหม” ทงเฮพูดด้วยเสียงติดแหบๆอยู่เล็กน้อย และนั่นทำให้คนที่ตั้งใจจะตีมาดนิ่งเอาคืนเพื่อนที่งอแงใส่ต้องถอนหายใจออกมาแบบปลงๆ
อย่างน้อยมันก็เลิกกวนตีนด้วยการพูดกับเขาบ้างแล้วล่ะนะ
“นี่มึงปางตายเหรอ นั่งด่ากูได้ฉอดๆเลยเนี่ย”
“กะ..ก็... ก็กูได้กินอะไรแล้วก็เลยเริ่มมีแรงละไง” ทงเฮพูดและค่อยๆปล่อยมือที่เกี่ยวจับเสื้อบริเวณเอวฮยอกแจออกช้าๆ ฮยอกแจก้าวถอยหลังกลับไปให้ห่างจากตัวทงเฮอีกครั้งก่อนจะเท้าเอวเต๊ะท่ากวนประสาท
“พูดง่ายๆคือกูควรปล่อยให้มึงหิวโซและตายไปเอง”
“อยากให้กูตายนักทำไมไม่ใส่ยาเบื่อมาในโจ๊กนี่ซะเลยล่ะ” ดูเหมือนว่าคนป่วยจะเริ่มมีอาการขี้น้อยใจบวกเพิ่มมาด้วย
“เกิดอยากแดกยาเบื่อขึ้นมาก็ไม่บอกจะได้ซื้อมาทีเดียว” ฮยอกแจพูดและเดินออกไปอีกครั้ง ทงเฮพยายามจะคว้าตัวไว้แต่ว่าฮยอกแจมันก็เบี่ยงตัวหนี
“กู... นี่! มึงจะไปไหน ฮยอกแจ!!” ทงเฮพยายามจะแก้ตัวแต่ก็ต้องตะเบงเสียงออกไปเพื่อเรียกรั้งเพื่อนสนิทไว้ ขยับจะลุกตามและอ้าปากจะเรียกฮยอกแจอีกครั้งแต่ก็ต้องทรุดนั่งลงที่เดิมพร้อมกับรีบเอามือมาปิดปากเพราะร่างกายประท้วง อาการระคายคอทำให้ร่างกายนั้นสั่นคลอนไปตามจังหวะการไอ สายตามองประตูบ้านที่ปิดสนิททั้งที่ตัวเองยังไอออกมาอย่างต่อเนื่อง มือหยิบคว้าน้ำมาจิบอาการถึงได้บรรเทาลงบ้าง ใบหน้าก้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรง แก้มแนบลงกับโต๊ะกระจกที่เย็นเชียบก่อนดวงตาที่หนักอึ้งจะปิดลงอีกครั้ง
“แม่ง..” เสียงบ่นเบาๆจากปากก่อนอุณหภูมิร่างกายที่ทวีสูงขึ้นเรื่อยๆจะกัดกินสติให้เลือนรางไป
ร่างสูงโปร่งหย่อนตัวนั่งบนระเบียงของบ้านพัก วางแก้วน้ำที่เหลือมาจากร้านสะดวกซื้อเมื่อครู่ ก่อนจะหยิบหนังสือ(ของคนอื่น)ที่วางอยู่บนโต๊ะออกและหยิบหนังสือเพลง(ของตัวเอง)ขึ้นมาขีดเขียนเล่นๆพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย มือขยับหูฟังที่ทำท่าจะหลุดออกและมองเลยออกไปด้านนอก เพราะระเบียงของบ้านนี้ยื่นออกมาอยู่ใกล้ถนนเล็กๆที่เป็นทางเดินภายในหมู่บ้าน การมองผู้คนที่เดินผ่านไปมามันทำให้ความเบื่อหน่ายหายไปได้ในบางครั้ง มือหยิบแก้วน้ำเข้ามาเพียงแค่ริมฝีปากสัมผัสกับหลอดสีขาวขุ่น ก็ต้องค่อยๆขมวดคิ้วเข้าหากัน ชำเลืองลงมองนาฬิกาข้อมือ และเปลี่ยนคลี่ยิ้มบางๆเมื่อคนตัวเล็กที่เพิ่งแยกกันมาไม่ถึงชั่วโมงโผล่มาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ร่างผอมบางเดินวนไปมาหน้าบ้านเขาทั้งที่ยังก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือ ปากบ่นอะไรไปเรื่อยก่อนจะตัดสินใจเดินย้อนกลับไปทางที่เพิ่งเดินมา
ถึงจะเดาได้ไม่ยากเท่าไหร่ แต่คยูฮยอนก็ปล่อยให้อีกคนเดินผ่านไปเฉยๆ
มันก็เหมือนกับที่ผ่านมา... เขาเดินเข้ามาในสายตา... และสุดท้ายก็เดินหายไป...
“โอ๊ยยย อะไรเนี่ย สรุปมันต้องไปทางโน้นเหรอ” เสียงบ่นนั่นทำให้คยูฮยอนหลุดขำออกมาเพราะเจ้าของเสียงดันเดินกระแทกเท้ากลับมาอยู่ที่หน้าบ้านเขาอีกครั้ง อมยิ้มขำๆพร้อมกับเท้าคางมองคนที่ทำหน้ายุ่งและกดจิ้มโทรศัพท์ไม่หยุดหย่อน
ถ้าจะมีใครจิ้มหน้าจอให้แรงๆจนมันแตกคามือได้ก็คงเป็นอีฮยอกแจคนนี้ล่ะมั้ง
“ถ้าฉันไม่ได้หลงเพราะแกแล้วเดินกลับไปบ้านทงเฮได้ฉันกลับไปแล้วด้วย ไอ้จีพีเอสเวรเอ๊ย!!” คยูฮยอนคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“จะไปไหนอีกเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ” พี่สาวร้องเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าน้องชายเอาหนังสือเพลงและไอพอดกลับมาวางที่โต๊ะกินข้าวก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุม
“ไปเป็นไกด์”
“ห๊ะ?” คยูฮยอนอมยิ้มขำๆก่อนจะสวมเสื้อในมือก่อนจะหันไปแก้ประโยคเพื่อให้พี่สาวเข้าใจได้ง่ายๆ
“ไปซื้อไอศกรีม เอาไหมด้วยล่ะ”
“ฉันโตแล้วย่ะ”
“แยกคำว่าโตกับแก่ให้ได้ดิ” คำพูดที่แฝงการด่าทอแถมด้วยการยิ้มมุมปากกวนประสาททำให้คยูฮยอนได้ยินเสียงตามมาแทบนับไม่ถ้วน
“ไอ้!! ฟเ้กพาวใว้ดห่นืดก่รวงงดหเเาสาดกฟ” แต่ดีที่ฟังไม่ออกเพราะปิดประตูบ้านไปแล้ว.. J
ฮยอกแจจิ้มกดค้นหาสิ่งที่ต้องการและเงยหน้ามองตามทางที่ระบุไว้ ถึงจะเดินไปเดินมาวนมาอยู่เกือบ 10 รอบแต่พอหาทางที่คิดว่าถูกต้องได้กลับมาเจอทางตัน...
ขณะที่อีเครื่องนำทางนี่มันบอกให้ตรงไป....
“มึงจะให้กูเดินทะลุกำแพงไปหรือไงห๊าาา!!” ฮยอกแจเถียงกับโทรศัพท์ก่อนจะถอนหายใจยาว ก้มหน้าพยายามค้นหาใหม่แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเมื่อมันยังคงแสดงผลให้เขาเดินทะลุกำแพงไปอย่างเดิม
“ก็คงงั้น” ฮยอกแจสะดุ้งก่อนจะรีบหันหลังไปตามเสียง
“อ่า..” ฮยอกแจร้องออกมางงๆเมื่อเห็นคยูฮยอนยืนอยู่ที่ปากทางเข้า
“หลงทางเหรอ” รุ่นน้องที่เพิ่งแยกกันได้ไม่นานโผล่มาอีกรอบ และนั่นทำให้ฮยอกแจประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเลย แต่ก็เลือกที่จะเดินออกมาและยิ้มแหยๆให้ ถึงเขาจะมาที่นี่ค่อนข้างบ่อยแต่ก็ไม่ได้สังเกตที่ทางอะไรเลย เอาแต่เดินตามทงเฮต้อยๆ
“ก็ไม่เชิง” ฮยอกแจก้มหน้าลงและเอามือเกาหัวเก้อเพราะรู้สึกขายหน้ากับความซื่อบื้อของตัวเอง
ก็แหม... นี่มันแค่หมู่บ้านเล็กๆ จริงๆก็แทบไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย แต่เขากลับมาเดินหลงทางซะได้...
“จะออกมาซื้อยาอ่ะ... แต่ไม่รู้ว่าร้านยาไปทางไหน” ฮยอกแจพูดออกมาแม้ว่าจะไม่มีคำถาม แอบเอียงคองงๆเพราะก็อย่างที่บอกไป
น้องเขาไม่ได้ถามนะ แค่ยืนมองอยู่เฉยๆทำไมจู่ๆต้องไปบอกเขาแบบนั้น
“อาการหนักเหรอ”
“อะไรเหรอ?”
“เพื่อนคนนั้นไง”
“อืม มีไข้แต่ดันเอาแต่นอนรอความตาย” คยูฮยอนยิ้มมุมปากเพราะดูจะชอบใจกับคำตอบก่อนจะเอามือชี้ด้านหลังเส้นทางที่ทอดยาวไปเกือบๆ50เมตรก่อนจะกลายเป็นทางโค้งที่มองไม่เห็นทางข้างหน้า
“ร้านขายยาที่มันบอกอยู่ฝั่งตรงข้ามกำแพงนี้จริงแต่ต้องเดินอ้อมไปทางนั้น ถนนมันจะวนไปหา”
“อ่า...” ฮยอกแจรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโง่ขึ้นมานิดๆกับคำอธิบาย เพราะถึงแม้คยูอยอนจะไม่บอก แต่เขาก็น่าจะเดาๆได้ ไม่ใช่มัวแต่จะมาเดินทะลุกำแพงไปแบบนั้น
“ไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ” ฮยอกแจหันมาบอกเพราะว่าแค่ตัวเองก้าวออกมาจากตรงนั้นคยูฮยอนก็ก้าวตามมาแทบจะติดๆเลยด้วยซ้ำ
“แล้วกลับถูกเหรอ” ฮยอกแจเกาท้ายทอยเก้อๆไม่มีคำตอบ จนสุดท้ายคนที่เดินนำมาแบบไม่รู้ทางก็กลายเป็นคนเดินตามไปอย่างไม่มีคำโต้เถียง เพราะฮยอกแจเดินวนในหมู่บ้านนี่มาสองสามรอบแล้ว คิดว่าเส้นทางกลับไปบ้านทงเฮมันก็ปนกับทางในจีพีเอสนี่ไปแล้วอ่ะ
“เดี๋ยวผมเข้าไปซื้อให้ไหม” ฮยอกแจสะดุ้งก่อนจะรีบโบกมือปฏิเสธคำอาสา
“ไม่เป็นไร ฉะ..ฉันเกรงใจ คยูฮยอนรออยู่นี่แหละ” ฮยอกแจพูดแล้วรีบเดินเข้าไปในร้าน รู้สึกแปลกๆที่ตัวเองใช้คำพูดกันเองแบบนั้น ฮยอกแจหันมองคยูฮยอนเป็นพักๆแต่เพียงแค่ฮยอกแจบอกอาการกับเภสัชกรคยูฮยอนที่เคยยืนรออยู่หน้าร้านก็เดินไปร้านค้าเล็กๆฝั่งตรงข้าม ฮยอกแจลอบมองแผ่นหลังนั้นเพราะจากระยะตรงนี้มันก็ไม่ได้ไกลกันนัก ถนนที่เดินข้างนอกนั่นก็เท่ากับถนนเลนเดียวเท่านั้น ฮยอกแจเปลี่ยนมายิ้มให้เจ้าของก่อนจะจ่ายเงินและรับยาที่ซื้อมา มือเปิดประตูร้านออกมาก็พอดีกับที่คยูฮยอนเดินกลับมารออยู่หน้าร้าน มือใหญ่ยื่นกระดาษเล็กๆที่คล้ายกับใบเสร็จมาให้ความสงสัยทำให้ฮยอกแจเผลอยื่นมือไปรับมาโดยไม่รู้ตัว พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอใบหน้าเปื้อนยิ้มให้ก่อนจะอ้าปากด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็เอานิ้วมาจิ้มแก้มกัน
“อ้ะ!” ฮยอกแจร้องออกมาก่อนจะใช้อีกมือเอาแท่งไอศกรีมเย็นๆออกจากปาก หยุดมองที่ริมฝีปากของคยูฮยอนที่คลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่ปิดบังก่อนจะทำหน้ายุ่งใส่เพราะรู้สึกเหมือนโดนแกล้ง
อยู่ๆเอาไอศกรีมมายัดใส่ปากกันทำไม บอกดีๆก็ได้ว่าซื้อมาให้
“อร่อยนะ” คำพูดสั้นๆนั่นทำให้ฮยอกแจยิ้มตามไม่เอาเรื่องคนกวนก่อนจะก้มมองกระดาษในมือ เลข1 ตัวใหญ่กับตัวหนังสือที่มุมกระดาษเหมือนกับที่เคยได้มาเมื่อไม่นานมานี้ แอบยิ้มให้กับคำในนั้นก่อนจะรีบเดินตามคยูฮยอน
ลำดับที่สอง - Im Your GPS
“อันนี้คืออะไรอ่ะ” ฮยอกแจรีบหยุดเพราะเกือบจะชนคนที่อยู่ๆก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน คยูฮยอนหันหน้ามาหาก่อนจะเอามือหยิบไอศกรีมที่เดินคาบมานานออก
“เดาสิ” คยูฮยอนเอามือที่ว่างชี้ไปที่ซอยเล็กข้างๆ ก่อนจะดันตัวฮยอกแจให้เดินไปก่อน
“เบอร์เหรอ?” คยูฮยอนไม่ได้ตอบ แค่เดินไปขึ้นบันไดที่ทอดยาวอยู่ตรงหน้าต่อไป
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่” ฮยอกแจรีบวิ่งไปดักหน้าและนั่นทำให้คยูฮยอนแกล้งเอาไอศกรีมที่ฮยอกแจเอาแต่ถือเข้าปากไปให้อีกรอบ
“แต่ก็อาจจะไม่ใช่”
“แต่ฉันคิดว่าน่าจะใช่นะ” ฮยอกแจรีบเอาไอศกรีมออกและพูดเถียงออกมาทันที
“ถ้ามั่นใจแบบนั้น” คยูฮยอนยักไหล่แล้วก็เดินนำไปตามเส้นทางในหัว
“โหยยย แล้วแบบนี้กว่าจะได้ครบก็อีก 8 ใบเลยดิ” ฮยอกแจเอาแต่มาพูดล้ออยู่ตรงหน้ากลายเป็นคนเดินนำไปสุดท้ายคยูฮยอนก็ต้องดึงเสื้อที่ไหล่เพื่อให้ฮยอกแจที่เอาแต่โม้เดินกลับมาในเส้นทางที่ถูกต้อง
“ทำไมล่ะ อยากได้เบอร์ผมเหรอ”
“โหว..เอาซะตอบไม่ถูกเลย 5555555” ฮยอกแจหัวเราะออกมาก่อนจะแกล้งกินไอศกรีมไปแทน คยูฮยอนอมยิ้มก่อนจะชี้ไปที่ซอยเล็กๆที่ฮยอกแจเริ่มจะคุ้นๆขึ้นมาบ้าง
“ถ้าอยากได้ครบเร็วๆ ก็หาเรื่องมาเจอผมบ่อยๆสิ”
“เล่นงี้เลยเหรอ” ฮยอกแจหัวเราะออกมาอีกครั้งก่อนแกล้งยิ้มล้อ
“แต่ก็จะพยายามนะ” รอยยิ้มที่ไม่ได้แสแสร้งนั่นทำให้คยูฮยอนยิ้มตามและพยักหน้ารับอย่างพอใจ
“แล้วว่าแต่ทำไมเราถึงมาเจอกันอีกรอบอ่ะ” ฮยอกแจถามออกมาตามที่สงสัยขณะที่เห็นบ้านทงเฮอยู่ถัดไปไม่กี่หลัง และก็เหมือนเขาจะรับรู้ได้ว่าจังหวะการก้าวเดินของคยูฮยอนช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“ก็เหมือนทุกที”
“เหมือน???”
“แค่คิดถึง แล้วฮยอกแจมาอยู่ตรงหน้าเอง” ฮยอกแจที่กำลังกินไอศกรีมท่อนสุดท้ายถึงกับสำลักออกมา และนั่นทำให้คยูฮยอนขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ อยากจะเข้าไปช่วยแต่ดูเหมือนฮยอกแจจะตั้งหลักได้ไวกว่า สายตาคำถามแบบนั้นทำให้คยูฮยอนคลี่ยิ้มออกมาในที่สุด
“ก็ฮยอกแจไปเดินอยู่รอบๆบ้านผมสามสี่รอบเลยนะ”
“บ้านคยูฮยอนอยู่แถวนั้นเหรอ” ฮยอกแจถามออกมาก่อนจะเปลี่ยนมือถือไอศกรีมที่เหลือเพียงเปลือกนอก แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาให้ มือนั้นเปลี่ยนสลับเอาขยะในมือออกไปและเปลี่ยนวางผ้าเช็ดผืนนุ่มลงมาแทน
“จะเดินหลงไปอีกก็ได้นะ เดี๋ยวมาส่ง” ฮยอกแจอมยิ้มก่อนจะพยักหน้ารัวๆ เอามือมาถูจมูกเพื่อปิดบังรอยยิ้มในตอนนี้ เพราะเขาไม่แน่ใจเลยว่ามันเกิดจากการหยอดคำหวานให้ หรือเป็นเพราะการกระทำที่ใส่ใจเขาทุกรายละเอียดแบบนี้
“ถึงแล้ว” คยูฮยอนพูดและชี้ให้ฮยอกแจเข้าไปในบ้าน คนตัวเล็กได้แต่าเมาๆเดินไปตามคำบอกก่อนจะสะกิดใจขึ้นมาได้ ฮยอกแจหันกลับมาก่อนจะรั้งชายเสื้ออีกฝ่ายที่เดินกลับไป
“ขอบคุณสำหรับไอศกรีมนะ ไว้คราวหน้าจะเลี้ยงคืน”
“ผมความจำดีนะ” คยูฮยอนส่งยิ้มให้อีกครั้งและเพียงแค่ฮยอกแจยอมปล่อยมือ ร่างสูงก็เดินออกไปนั่นทำให้ฮยอกแจยิ้มและหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง
“อ่า! ยังไม่ได้ถามเลยว่ารู้จักบ้านทงเฮได้ยังไง” ฮยอกแจเดินย้อนกลับไปแต่ว่าภาพแผ่นหลังนั้นก็อยู่ไกลเกินกว่าเสียงนี้จะไปถึงแล้ว
คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
เพราะเดี๋ยวก็คงได้เจอกันอีก...
*******************************************
เพราะมันยังไม่ถึงเวลาต้องเลือก เราก็ควบสองไปก่อนเนอะ
แต่...เจอน้องหยอดบ่อยๆแบบนี้ พี่ฮยอกแจจะทนได้สักกี่น้ำ หึหึ -.,-
หมายเหตุ: ไม่ต้องไปสงสารทงเฮนะ มันตอแหล(เหรอ?)
ความคิดเห็น