นักรบจากต่างเเดน

บทนำ

“มันช่างแสนจะน่าเบื่อ”ชายนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยืนบนจุดสูงสุดของหอคอยเเห่งหนึ่งสายตาของเขาทอดยาวไปยังเส้นขอบฟ้าสีครามที่กำลังค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแสด

“อะไรกันที่ทำให้พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่” เขาเอ่ยในขณะเดียวกันนั้นก็มีแสงสว่างหลากสีปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขา พริบตานั้นเองเเสงเหล่านั้นก็พลันเเปรเปลี่ยนร่างเป็นร่างของมนุษย์

ผู้มาเยือนหน้าถอดสีด้วยความหวาดกลัวในขณะเดียวกันชายคนนั้นกลับทีท่าสงบนิ่งดั่งสายน้ำที่ไม่มีสิ่งใดจะสามารถสั่นไหวได้ ดวงตาเย็นชาเรือนผมสีแดงฉานยาวโบกสะบัดไปตามสายลม

“ท่านทราบงั้นหรือ”เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นในกลุ่มผู้มาเยือน

“ตัวข้านั้นจะทราบหรือไม่ไม่สำคัญ เเต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือเจ้ามาทำอะไร?”พวกเขาเหล่านั้นโค้งตัวลงต่างค่อยๆประสานหมัดคำนับ ซึ่งนับเป็นพฤติกรรมของผู้ที่มีวุฒิภาวะด้อยกว่าเเละนั่นเเสดงให้เห็นว่าชายคนนี้มีวุฒิภาวะที่สูงกว่าเหล่าคนตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องนอบน้อม”พวกเขาผงะ ในขณะเดียวกันก็ถอนฝ่ามือออกแล้วยืดตัวตรง

“พวกเจ้ามาสังหารข้ามิใช่หรือแล้วใยพวกเจ้าจึงต้องแสดงอากัปกิริยาเช่นนี้?”คำพูดของชายตรงหน้าสร้างความประหลาดใจให้กับพวกเขาเป็นอย่างมาก เพราะเหตุใดทำไมเขาถึงรู้? แม้จะรู้สึกสับสนแต่พวกเขาก็สงบนิ่งได้ในไม่ช้า

“ข้าจะไม่ถามหรอกนะว่าใครส่งพวกเจ้ามา”ชายคนนั้นหลี่ตา พริบตานั้นเองพวกเขาก็สัมผัสได้ถึงจิตคุกคามที่ถูกปล่อยออกมาโดยชายตรงหน้า นั่นทำให้ร่างของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

เหงื่อเย็นๆไหลออกมาเป็นสายน้ำใบหน้าพวกเขากำลังซีดเซียวเรากับศพที่อยู่มานาน เมื่อชายตรงหน้าเล็งเห็นถึงช่องว่างที่เกิดขึ้นเขาก็ส่ายหัวเบาๆ

“มัวทำอะไรอยู่? พวกเจ้ามาสังหารตัวข้ามิใช่หรือ? ใยถึงยังยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นเล่า”คำพูดของเขาสร้างแรงฮึดให้กับนักฆ่าราวกับศิษย์อาจารย์

ฟึบ!

พริบตาร่างของชายคนหนึ่งก็พลันกระโจนข้ามาตรงหน้าของชายคนนั้นในวินาทีนั้นเองเสียงทุ้มต่ำอย่างเรียบง่ายก็ดังขึ้นพร้อมๆกลับร่างของชายคนนั้นที่ลอยละลิ่วไปไกล

ควันจางๆห่อหุ้มที่บริเวณกำปั้นของเขาเมื่อนักฆ่ารู้สึกตัวพวกเขาก็เริ่มตั้งขบวนแนวรบเหมือนที่ฝึกมา

“โฮ”เขาอุทาน ในขณะที่บางส่วนของกลุ่มนักฆ่าแยกตัวออกไปช่วยชายที่ถูกซัดออกไป

ชายตรงนั้นเดิมทีเขาไม่เคยมีความกลัวอยู่เขาเป็นชายที่โดดเดี่ยวอ้างว้างแต่มีพลังเขาคือคนที่ดิ้นรนเพื่ออะไรบางอย่างซึ่งตัวของเขาเองก็ไม่ทราบว่ามันคืออะไรเหตุใดทำไมเพราะอะไรเขาถึงแข็งขึ้นในขณะที่เขาต่อสู้เขาก็หาคำตอบ

เขาเฝ้ามองทุกการกระทำของกลุ่มนักฆ่าที่ถูกส่งมา “อะไรกันคือสิ่งที่ข้าขาดไป” เขาครุ่นคิดในขณะต่อสู้เขามองดูเขาคิดเป็นระยะเวลาเราสัปดาห์เศษในที่สุดเขาก็รู้ถึงเหตุผล

ในช่วงชีวิตแต่งที่เขาใช้เขาจำได้แล้วว่าทำไมถึงดิ้นรนความเป็นห่วงความรักความเห็นอกเห็นใจหล่อหลอมกันจนทำให้เขาจำได้

“ข้าปรารถนาครอบครัว”เพราะถูกสังหารข้าจึงแก้แค้นเพราะข้าแก้แค้นข้าจึงแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเขารู้ถึงสิ่งที่ขาดหายไปเขาจึงหยุดการต่อสู้

“ท่านจะทำอะไร?”หนึ่งในนักฆ่าถามออกมาด้วยความฉงน

“ข้านั้นหมดเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว”พริบตานั้นทุกอย่างก็พลันหยุดนิ่งราวกับว่าเวลากำลังหยุดเดิน

“เคล็ดวิชาจุติสวรรค์”ในวันนั้นตัวตนของชายคนนั้นก็ได้หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์เเละตำนานทว่าเรื่องราวจริงๆมันยังไม่จบเพราะมันเพิ่งเริ่มต้นต่างหาก......