7DAYS ค่ายนี้ฮุนขอ

ตอนที่ 2 : เหยียบเท้าเข้าค่าย

02 : #ค่ายเจ็ดจีฮุน

____________________

7DAYS ค่ายนี้ฮุนขอ

ตุบ

กระเป๋าสีดำสำหรับใช้เดินทางสองใบถูกปล่อยทิ้งลงพื้นอย่างไร้เยื่อใย ผมสะบัดมือที่ขึ้นเส้นริ้วสีเเดงจากการดันทุรังยกมันลงมาจากตึกเรียน นับว่าเป็นความซวยโดยเเท้ ที่ลืมส่งใบลาจนต้องวิ่งไปห้องอาจารย์อีกฟากตึก กว่าจะถึงจุดรวมพลที่รถตู้มาจอดรอก็เล่นเอาอยากทิ้งตัวลงนอนเเผ่มันเสียกลางลานหน้ามหาลัย

เเต่นั่นก็เป็นความฝันล่ะครับ

เรื่องจริงผมทำได้เพียงกองของทิ้งไว้ตรงนั้นเเล้วเดินแหวกฝูงชนเพื่อไปเซ็นใบรายชื่อเช็กจำนวนคนมาในโครงการของค่าย กว่าครึ่งของคนกลุ่มนี้ผมเชื่อว่าไม่ได้มีจิตใจอาสาเพื่อส่วนรวมอะไรกันขนาดนั้นหรอก เเต่น่าจะมาเพราะไม่อยากทำควิซเก็บคะเเนนมากกว่า

ที่ผมคิดเเบบนี้

เพราะผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นนั่นเเหละ

"โอะ ขอบคุณครับ"

ปากกาด้ามสีน้ำเงินถูกส่งต่อกันมาจากด้านข้าง ผู้หญิงในชุดนักศึกษายิ้มให้ผมนิดๆเเล้วเดินออกไปกับกลุ่มเพื่อนที่รออยู่ ผมเดินเข้าไปหารายชื่อตัวเองเเล้วเซนต์อย่างไม่รีรอ ขณะกำลังคิดว่าจะเขียนเผื่อวอนอูไปเลยดีหรือเปล่า เสียงตะโกนเรียกชื่อเเว่วมาเเต่ไกลก็ทำให้ผมยั้งมือไว้ทันที

วอนอูวิ่งสับขาตุบตับมาทางผม พร้อมปล่อยกระเป๋าลงจากบ่าเหมือนที่ผมทำเป้ะๆเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

"โทษทีเข้าส้วมนาน โจ๊กอาเเปะเล่นฉันเกือบตาย"

ชายตัวสูงบ่นปากยื่นปากยาวพร้อมเอามือลูบๆท้องไปด้วยอย่างขอความสงสาร ผมได้เเต่ส่ายหัวเเทนคำตอบอย่างเอือมระอา เคยบอกไปเป็นสิบรอบเเล้วก็ไม่ยอมเชื่อสักที ว่าโจ๊กร้านนั้นมันเป็นยาถ่ายชัดๆ

"ไปเซนต์ชื่อไป จะได้รอขึ้นรถ"  

ผมส่งปากกาต่อให้วอนอู หมอนั่นรับไปเเล้วเดินอืดอาดไปยังช่องเดียวกันกับที่ผมเพิ่งเดินออกมา 

_

"รถเรามันคนน้อยๆจังเลยวะ"

เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนสนิทถามพึมพำอยู่ข้างหู ผมหยุดกดโทรศัพท์เเล้วเงยหน้าขึ้นมองรอบตัว ที่นั่งในรถตู้ที่เราอยู่ถูกว่างเว้นไว้ 3-4 ที่ ในขณะที่คันอื่นดูจากจำนวนคนที่ทยอยอัดกันเข้าไปเเล้ว น่าจะนั่งได้เต็มพอดีจนถึงเบียดกันอย่างน่าอึดอัด

"เพราะชื่อเราอยู่หลังๆเเล้วเป็นเศษเปล่า"

"ทำมาบ่น พูดอย่างกับตัวเองชอบที่คนเยอะงั้นเเหละ"

สันหนังสือหน้าปกสีเหลืองอ่อนถูกใช้เป็นอาวุธเคาะเข้ากลางหน้าผากผม มีหรือจะยอม ผมฟาดมือกลับเป็นระบบอัตโนมัติคืนเเทบจะทันที เรียกเสียงจิ้ปากอย่างขัดใจดังออกจากปากอีกฝ่าย

"ขี้เกียจเถียงด้วยละ อ่านหนังสือหาความรู้ดีกว่า"

เเว่นสายตาที่เกี่ยวกับกระเป๋าเสื้อนักศึกษาถูกดึงมาใส่ เห็นมันติดเกมส์เเบบนี้เอาจริงๆเเล้วหมอนี่เป็นหนอนหนังสือชั้นเยี่ยมเลยล่ะ ผมมักจะขอให้วอนอูเล่าสรุปหนังสือหลายๆเรื่องที่ไม่มีโอกาสได้อ่านอยู่บ่อยๆ ตาของวอนอูจะเป็นประกายทุกครั้งที่ผมบอกว่าสนใจเรื่องที่มันชอบ เเม้จะเล่าได้เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เเต่ก็สนุกดี

"เดี๋ยวฉันนอนละ ถ้าเเดดมาดึงม่านให้ด้วย"

ผมสั่งคนข้างกายไว้ก่อนจะตั้งอกตั้งใจกับเป้าหมายที่บอก หูฟังสีดำเส้นใหม่ถูกหยิบออกจากกระเป๋ากางเกง ผมนั่งก้มหน้าเเกะขดเส้นที่มันยุ่งเหยิงเเล้วเสียบมันเพื่อใช้เป็นทางผ่านของเสียงดนตรีอย่างทุกครั้ง เสียงกีต้าร์ขึ้นคลอกับเสียงหวานละมุนของนักร้อง เพลงรักที่ฟังบ่อยในช่วงนี้ ความหมายง่ายๆเเสนตรงไปตรงมาทำให้ผมหลับตาได้อย่างสบายใจ

เจอกันอีกทีปลายทางเลยเเล้วกันนะ

ผมนอนก่อนล่ะ

_

"เชี่ย ยังไม่ถึงอีกเหรอวะ"

ผมตื่นเป็นรอบที่สี่ เเล้วหันหน้าหาวอนอูที่นั่งหน้าตึงไม่ต่างกัน เราทั้งคู่สลับกันหลับรอบเเล้วรอบเล่า เรียกได้ว่านอนจนพลังงานเต็มหลอด นอนจนไม่รู้จะนอนต่อยังไง ปลายทางก็ยังคงไร้วี่เเวว

สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ มีบ้านคนกระจายอยู่ประปราย ถ้าทอดตามองไปไกลๆตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังอยู่บนถนนที่ตัดบนภูเขา รถตู้ถูกเลี้ยวตามโค้งไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ ความเวียนวนของเส้นทางทำเอาผมชักพะอืดพะอม ขนาดไม่ค่อยเมารถ พอเจอเเบบนี้ร่างกายยังยกธงขาวให้เลย

"มีเเววโดนอาจารย์หลอกเราไปขายเเลกควิซชัวร์"

วอนอูว่าพลางวางหนังสือเล่มที่สองลงบนตัก ผมเห็นเเล้วก็ได้เเต่อึ้งที่มันก็ทนอ่านได้ทั้งที่รถขับได้วิงเวียนเบอร์นี้ เเม้จะรู้มาอยู่เเล้วว่าค่ายมันต้องอยู่กลางป่าเขาลำเนาไพร เเต่ไม่คิดว่าจะเข้ามาลึกถึงขนาดนี้

"พี่คนขับครับ อีกนานไหมครับกว่าจะถึง"

ผมลุกขึ้นจากที่นั่งเเล้วเอ่ยถามอย่าอดไม่ได้ ภาพสะท้อนคนขับเงยหน้ามองผ่านกระจกมายังผม ก่อนจะบอกให้ใจเย็นๆ ใกล้เเล้วอีกสิบโค้งก็ถึง ผมจึงนั่งลงเตรียมนับตามมามันจะสิบจริงหรือเปล่า

ได้ยินว่าใกล้ก็เริ่มสุขใจขึ้นมาบ้าง

นั่งจนเมื่อยตัวไปหมด ผมอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกจนเต็มกลืน

_

"เเปดโค้ง"

"เก้าโค้ง"

"สิบ!! อุ่ก!"

จู่ๆถนนก็เป็นหลุมบ่อจนรถโยกไปมา หัวของผมกระเเทกโขกกับหน้าต่างจนเสียงดังโป๊กเพราะมนุษย์วอนอูเบียดจนตัวเเทบบี้เป็นหนึ่งเดียวกับรถ ชายที่ปรับสถานะร่างกายตัวเองให้เป็นของเหลวยังไหลไปซ้ายทีขวาทีอย่างไม่สะทกสะท้านต่อความผิดที่ได้ก่อ

"โฮ้ ถึงเเล้วมั้งนั่น"

วอนอูยกหัวขึ้นจากไหล่ผมเสียทีเมื่อเเรงโงนเงนลดน้อยลง ผมไล่สายตาเก็บกวาดรายละเอียดนอกกระจก ป้ายชื่อโรงเรียนขนาดกลางดูทรุดโทรมควรค่าเเก่การบำรุง เมื่อรถเลี้ยวเข้าไปด้านในมองเห็นตัวอาคารสี่ห้าหลังค่อนข้างเก่า เเละบางหลังก็เป็นอาคารไม้ 

ที่นี่มันดูป่าๆ เขาๆ เก่าๆ โล่งๆยังไงก็ไม่รู้

"เอ้า ลงได้"

"รถตู้จะกลับมาอีกทีวันสุดท้าย ขนกระเป๋าลงไปกันเลยนะครับ"

คนขับรถว่าพลางชะโงกหน้าบอกคนในรถ พวกเราต่างทะยอยลงไปต่อคิวรับสัมภาระมาไว้กับตัว 

เมื่อได้ก้าวขาลงจากรถ ทุกความเมื่อยที่สั่งสมก็พรั่งพรูจนเล่นเอาผมต้องยืนทั้งทุบทั้งนวดขาตัวเอง ส่วนวอนอูยืนนิ่งไปเเล้ว เห็นว่าเหน็บกินขาขวาอยู่ ขยับไปไหนไม่ได้เฉย

"หึหึ เหน็บกินต้องโดนดี"

ขณะที่ผมกำลังจับขาวอนอูตรงที่โดนเหน็บครอบครองไว้เพื่อเเกล้งให้มันทุรนทุรายกับความเจ็บปวด ชายตัวสูงผิวเข้มหน้าตาจัดว่าคมคนหนึ่งก็วิ่งมาทางกลุ่มรถที่จอดเรียงกัน เขายกมือสองข้างที่ป้องปากเเเล้วตะโกนเสียงดังด้วยท่าทีเร่งรีบ

"เด็กจากมหาลัยที่ตามมาสมทบใหม่ ช่วยเข้าประชุมรวมด้วยครับ!"

ผมเดินตามคนหมู่มากที่พากันมากองอยู่หน้าอาคารไม้หลังหนึ่งซึ่งดูคล้ายๆที่พักเวลาเข้าค่ายตอนเด็ก เหล่าคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนยืนรวมกลุ่มย่อมๆโดยมีใครบางคนที่น่าจะเป็นผู้นำอยู่ตรงกลาง ชายคนนั้นกำลังพูดเรื่องความผิดพลาดที่ทำให้ถูกผู้ใหญ่ดุด่าเมื่อคืนที่เเล้วด้วยสีหน้าจริงจัง 

พวกเราที่เพิ่งตามมามองหน้ากันงงๆ เพราะไม่รู้ว่าค่ายถูกรันไปด้วยเด็กจากมหาลัยอื่น เเละเราเป็น ม. สุดท้ายที่ตามมาสมทบร่วม เลยดูสดใสนอนเต็มอิ่มหน้าตาสดชื่นกว่าคนที่นี่ที่ดูเบลอเเละโทรมจนคล้ายร่างซอมบี้ของเหล่านักศึกษาในช่วงสอบไฟนอล

"พี่โฮช ผมรวมอีก ม. มาละครับ คุยทีเดียวเลยพี่"

มนุษย์ผิวเข้มที่ไปต้อนพวกผมมาจนเหมือนกับสุนัขต้อนฝูงเเกะเอ่ยบอกชายตาชี้ข้างหน้า เขาหยุดพูดเรื่องที่จริงจังเมื่อครู่ก่อนจะหันมาหาทางฝั่งพวกผมเเล้วเริ่มเเนะนำตัว

"หวัดดีครับ ผมโฮชิ หรือจะเรียกโฮชก็ได้" 

"อันนี้ ม. อะไรนะครับ"

"เอกชน X ครับ" 

หนึ่งในคนจากรถตู้คันอื่นพูดตอบ

"อ่อ มิน่าล่ะ ดูขาวๆเป็นคุณหนูกันทั้งนั้นเลย"

ผมถอนหายใจกับท่าทางการกวาดสายตามายังนักศึกษาหญิงที่ยืนใกล้ผม เเม้จะดูเล่นๆทำขำเพื่อให้คนอื่นเเซวด่าเเต่มองปราดเดียวก็รู้เเล้วว่าหมอนี่ท่าทางจะขี้หลีไปเรื่อย

"อ่ะ เข้าเรื่องดีกว่า ผมขอโทษที่มันอาจจะกะทันหันนะครับ"

"เเต่เดี๋ยวเราต้องเเบ่งคนเป็นสี่ส่วน เพื่อกระจายไปโรงเรียนอื่นที่ค่ายกำลังจะล่มเพราะเขาบริหารงานกันห่วยน่ะ"

"ขอความร่วมมือเด็กเอกชน X เเบ่งกลุ่มกันด้วยนะครับ พวกผมเองก็ต้องเเบ่งคนไปเหมือนกัน"

เเล้วความจราจลย่อมๆก็เกิดขึ้น เกิดปรากฎการณ์ฉันต้องไปกับเธอ เธอห้ามพรากจากฉันกับเหล่าคนกลุ่มใหญ่ ผมกับวอนอูเหมือนยืนเป็นภาพ .jpg อยู่ตรงกลาง ก็มีสองคนเเค่นี้นี่หว่า เลยไม่ต้องลำบากอะไร

"ขาฉันเป็นเหน็บอีกเเล้วว่ะ"

วอนอูพึมพำลอดริมฝีปาก ผมเงยหน้ามองมันเเล้วทำหน้าเหมือนไม่รู้จะช่วยยังไง เลยยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเพื่อนมันอย่างไม่สนใจคนอื่นที่จับจองลงชื่อกันอย่างวุ่นวาย

เมื่อละความสนใจจากเพื่อนสนิทที่ขยันเป็นนั่นเป็นนี่อยู่ตลอด ผมก็สบตาเข้ากับดวงตาเล็กๆเเต่คมกริบคู่หนึ่งที่ไม่รู้มองมาทางนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ เขายืนกอดอกจ้องต่ออีกสักพักจนผมเผลอขมวดคิ้ว เท่านั้นล่ะ อีกฝ่ายถึงเดินเข้ามาหา

ท่าทางคีพลุคเเสดงตัวเป็นหัวหน้าทำให้ผมไม่ชอบใจตั้งเเต่เเรกเจอ ยิ่งสรรพนามที่ใช้เรียกเเทนโดยไม่คิดจะถามชื่อมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าต้องได้ตีกับคนคนนี้เข้าสักวัน

"ผมชมพูกับเเว่น"

"ลงชื่ออยู่กลุ่มในโรงเรียนนี้เลย พวกนายดูนิ่งดี น่าจะทำงานด้วยเเล้วไม่น่ารำคาญ"

พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาจดบนกระดาษที่ตัวเองกำลังถือ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็ปะทะเข้ากับหน้าผมที่เเสดงสีหน้าสงสัยเต็มกำลัง กระดาษใบนั้นถึงถูกชูให้ดูใกล้ๆ เเล้วก็พบว่ารายชื่อลำดับที่ 1 คือ 'หัวชมพู เอกชน X' ส่วนลำดับที่ 2 ก็ไม่ต้องสืบ 'เเว่น เอกชน X' ตามหลังมาติดๆ

ผมเเละวอนอูได้เเต่ยืนมองเขาค่อยๆเดินหาคนเข้ากลุ่มตัวเองต่อด้วยความอึ้งใจ

TBC

_______