ยังคิด ด ดไม่ออกคะ แต่ไง ก่ ฝาก ด้วยนะคะ

เช้าวันนี้ก็ไม่ต่างจากวันอื่นๆที่ผ่านมาในรอบสัปดาห์ซักเท่าไหร่นัก บรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนเหมือนเดิม มันก็เป็นอย่างนี้ซะทุกปี เปิดเทอมทีไร ฝนตกตลอด บางครั้งฉันก็เกิดอาการเซงเหมือนกันนะที่ต้องเดินฝ่าสายฝนไปโรงเรียนนะ ฉันรีบเร่งฝีเท้าก่อนที่รองเท้านักเรียนของฉันจะเต็มไปด้วยน้ำ เพราะร่มมันนกันฝนได้แค่ตัวนี่นา กันฝนให้เท้าได้ซะที่ไหนละ ระหว่างทางที่ฉันเดินก็มีคุณลุงแก่เดินสวนมาด้วยท่าทางรีบร้อนไม่น้อยไปกว่าฉันเลยทีเดียว ระหว่างเดินสวนกัน แกก็เอี่ยวตัวมาทางชั้น ไหล่ของแกจึงมาชนไหล่ฉันเต็มๆ
"โอ๊ย!"
ฉันตั้งหลักไม่ทันจึงร่วงลงมาจากฟุตบาท แต่แค่นั้นยังไม่พอตัวฉันยังตกลงไปในหลุมถนน ที่มีน้ำขัง ภายในรองเท้าของฉันตอนนี้จึงเต็มไปด้วยน้ำ ตาแก่นั้นก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปโดยไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย มันน่านักเชียว เดี๋ยวเอาไม้หน้าสามตีหัวล้านแตกเลย
"ไอ้แก่เอ๊ย!"
ฉันรีบพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนฟุตบาทอีกครั้ง ฉันก้มลงไปเพื่อเทน้ำออกจากรองเท้า แม่ต้องด่าฉันแน่ๆ ก็พื้นรองเท้ามันร่วงลงมาตอนฉันเทด้วยนี่นา
"หลบหน่อยสิ นั่งเกะกะอยู่ทำไมเนี๊ยะ" 
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นกระทบโสตประสาทของฉัน แต่ก่อนที่ฉันจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นเสียงของใครตอนนี้ฉันก็ตกลงมาอยู่ในหลุมน้ำอีกครั้งซะแล้ว
"นี่ นายปกป้อง นายทำฉันตกหลุมนี่ แล้วนายจะหนีไปง่ายๆอย่างนั้นเหรอ"
ฉันตะโกนพร้อมกับดึงเป้นักเรียนของนายปกป้องเอาไว้ ก่อนที่ตานั่นจะเดินหนีไป แล้วฉันก็รีบพาตัวเองขึ้นมาจากหลุมอีกครั้ง
"นี่ ยายพริกหวาน เธอมาตกหลุมรักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่"
นายนั่นส่งสายตายียวนกวนประสาทมาให้ฉัน
"อ้อเหรอ หลุมรักนายอย่างนั้นสิ ก้าอย่างนั้น...นายก็ลองลงไปดูสิว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง"ฉันผลักนายปกป้องลงไปในหลุมเดิมที่ฉันตกลงไปถึงสองครั้ง
"ยายพริกหยวก เธอเจอดีแน่" 
นายปกป้องตะโกนตามหลังมา ขณะที่ฉันวิ่งออกมาจากบริเวณนั้น ก่อนที่ฉัน จะตกหลุมบ้านั่นเป็นครั้งที่สาม ช่างเป็นวันเปิดเทอมที่แสนเศร้าที่สุดในชีวิตฉันเลยจริงๆ