ประสบการณ์แสนขม

       "ตา" เป็นชื่อของฉัน  ผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา ๆไม่สวยสะดุดตาพอไปวัดไปวาได้   แต่ใจฉันงดงามใช้ได้เลยทีเดียว(ยอตัวเองนิดนึงนะ  คงไม่ว่ากันนะคะ)​ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน  ฉันเป็นพนักงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งใน จ.ขอนแก่น    ฉันพบรักกับผู้ชายที่แสนอบอุ่นคนหนึ่ง เ​ขา​มีชื่อว่า"ธนดล"  ผู้ชายที่ฉันรักและหวังดีด้วยเสมอมา  เขาเช่าตึกแถว เปิดเป็นร้าน​ซ่อมรถมอเตอร์ไซค์เล็กๆเป็นของตัวเอง  แต่ร้านของเขาอยู่คนละอำเภอกับที่ทำงานของฉัน  เขาจึงต้องเทียว​ขับรถไป-กลับหาฉันทุกวัน  ระยะทางไปกลับก็ราวๆ80  กว่ากิโลเลยทีเดียว  เขา​ยังคงทำเช่นนี้สม่ำเสมอตลอดเวลาที่เราคบกัน  เมื่อความรักของเราเริ่มผลิบานเต็ม เขาจึงพาผู้ใหญ่มาสู่ขอฉัน  เราก็ตกลงแต่งงาน​กัน  ช่วงนั้นความรักของฉันก็ราบรื่นดี   ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันเป็นผูัหญิงที่โชคดีที่สุดคนหนึ่ง  เพื่อนๆที่ทำงานต่างชื่นชมความรักที่แสนจะลงตัวของฉันและธนดล   ตัวฉันเองก็ทำงานมีเงินเดือนก็ไม่ได้ว่ามากมายนัก แต่ก็พออยู่ได้ในแถวบ้านนอกเพราะค่าครองชีพไม่สูงเหมือนในกรุงเทพฯ  ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร  ความรักเรายังคงเป็นปกติเสมอมา   จนเข้าปีท​ี่3 ธนดลเริ่มหมุนเงินไม่ทัน  แต่ก่อนที่ฉันจะตกลงแต่งงานกับเขา  ฉันรู้แต่แรกแล้วหล่ะว่าเขามีหนี้อยู่ก้อนหนึ่ง แต่ฉันก็ตกลงกับเขา​ว่าจะช่วยๆกันหาผ่อนไปให้หมด  แต่บังเอิญถึงช่วงชีวิตคนเรามีขึ้นแล้วก็ต้องมีลง ช่วงนั้นเขาหาเงินค่อนข้างลำบาก  งานก็มีน้อยลงทุกวัน  เงินไม่พอหมุนแต่ละเดือน ตอนนั้น​ฉันสงสารเขามาก  ยามนอน ฉันได้แต่แอบมองหน้า​เขาแล้วร้องไห้อยู่คนเดียว เกือบทุกคืน  ฉันจึงได้ตัดสินใจปรึกษากันเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ให้หมด  ไหนจะค่าเช่าร้านเดือนละ5000  กว่า กับค่างวดไฟแนนช์อีกรวมๆก็ เกือบๆ2หมื่นต่อเดือน ที่ต้องหาใช้เขา ไหนจะค่าอยู่ค่ากินอีกจิปาถะ ถ้าเป็นแบบนี้เราคงไปไม่รอดแน่ๆ   

    จนอยู่มาวันหนึ่ง  เรียกว่าถึงช่วง​จุดเปลี่ยนของชีวิตมาถึง  วันนั้นนิ้วมือฉันดันเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปเจอเพจอุ้มบุญเพจหนึ่ง **อุ้มบุญคืองานรับจ้างตั้งท้องแล้วได้เงินค่าจ้าง(บอกเผื่อบางคนอาจยังไม่เข้าใจงานนี้นะคะ)  ​โดยเขาเขียนระบุว่า ค่าจ้าง​4 แ​สน5 หมื่นบาท  ในสมองฉันตอนนั้นไม่คิดอะไรมากมาย​เลย  นอกจาก​สนใจที่จะติดต่อทำงานนี้ให้ได้  เพื่อให้ได้เงินมาใช้หนี้เขา  ฉันจึงได้ติดต่อไปจนได้ตกลงกับเอเย่นให้จัดหางานให้   ตอนนั้นธนดลไม่ยอมให้ฉันทำงานนี้  เพราะกลัวว่าฉันจะโดนหลอก  แต่คนอย่างฉันดันเป็นคนที่ดื้อสักหน่อย  ถ้าได้ตัดสินใจทำอะไรแล้ว ก็ไม่มีใครห้ามฉันได้เขาจึงต้องยอมปล่อยฉันไปทำงานนี้   ฉันได้ตัดสินใจลาออกจากที่ทำงาน​เดิมเก็บกระเป๋าเสื้อ​ผ้าเพื่อเข้ากรุงเทพฯ   เขาขับรถไปส่งฉันที่กรุงเทพ  พอถึงที่พักเรียบร้อยได้พบคุยกับคนที่ต้องดูเเลฉันเสร็จแล้ว  ถึงเวลาเขาต้องกลับ  ในใจฉันสั่นระรัว น้ำตาตกใน  ส่วนลึกในใจตอนนั้นคิดว่าเราได้ตัดสินใจอะไรลงไป  นี่เราต้องมาแยกกันอยู่คนละที่แบบนี้ตั้งหลายเดือน ฉันคิดถึงเขา  แล้วเขาก็คงคิดถึงฉันเช่นกัน  แล้วเขาจะอยู่คนเดียวที่ห้องเช่ายังไง? ใครจะดูแลเขา? เพราะผ่านๆมาเราอยู่ด้วยกันตลอด   ตอนนั้นถ้าเลือกได้ฉันอยากเปลี่ยนใจไม่ทำแล้ว  แต่มันก็สายไปเเล้ว  ในเมื่อตัดสินใจลงไปแล้วก็ต้องทำต่อไปเพรา​ะเราเป็นคนเลือกเอง  ไม่มีใครบังคับให้เรามาด้วยซ้ำ  แต่ก็เพราะคำว่า"เงิน" คำเดียว ฉันจึงยอมอดทนทำงานนี้ให้สำเร็จ

ช่วงที่ฉันทำงานนี้ตัวฉันเป็นอยู่สุขสบาย  แต่ในใจทุกข์ทรมาน  ฉันคิดถึงบ้านและคนที่รักทุกๆคนเหลือเกิน  หลายครั้ง​ที่ฉันนอนร้องไห้คน​เดียว ฉันต้องจมอยู่กับความรู้สึกนี้เป็นเวลา  9เดือน  เวลาแต่ละวันของฉันมันช่างยาวนานเหลือเกิน   และแล้วงานฉันก็ได้ดำเนินมาจนถึงวันสุดท้าย เมื่องานฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วได้เงินค่าจ้างทุกอย่างตามที่ตกลง   วันเว​ลาที่ฉันรอคอยมานานแสนนานก็มาถึง  วันที่​ฉันจะได้กลับบ้าน  กลับเพื่อไปเจอคนที่เราจากมานาน  9 เดือนเหมือนกับ9 ปี  ความรู้สึกมันทรมานมาก   ฉันเก็บกระเป๋ารอ  ธนดล  คนรักที่ฉันคิดถึงเขามากมาย   เขามารับฉันที่สนามบิน​ดอนเมือง   ฉันวิ่งโผลกอดเขาด้วยความดีใจสุดๆๆ    ฉันได้สัญญากับเขาว่าต่อไปนี้ฉันจะไม่จากเขาไปไหนอีก แต่อย่างน้อยฉันก็ได้เงินมาใช้หนี้เขาตามที่ตั้งใจ  ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ฉันไม่เคยลืมเลยทีเดียว????????