ผมกับปอยเปต

ปัจจุบันด่านปอยเปตได้กลับมาเปิดแล้ว แต่ความสนุกสนานร่าเริงยังไม่กลับมาเลย เพราะทุกสถานที่ท่องเที่ยวมีไว้สำหรับกลุ่มคนพวกของเขาเท่านั้น จนทำให้ผมมองว่าความว้าวของจังหวัดท่องเที่ยวนั้นยังไม่กลับมา และเพราะสาเหตุอะไรนั้น เราลองมาวิเคราะห์กันดูก่อนครับ 

ก่อนที่ไปวิเคราะห์ความว้าวของเมืองปอบเปตนั้น ผมของแนะนำตัวเองก่อนครับ ผมชื่อสาน สุขเลียบเฮง ที่แปลความหมายทางภาษาไทย คือ "ลาภเฮงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข" และเป็นเด็กถูกพ่อแม่เลี้ยงดู เติบโตที่นี่ ผมอยู่ที่นี้มาสามสิบปีถึงงปัจจุบัน ด้วยบ้านที่ผมโตมาแต่เด็กมีการเปลี่ยนบ้านสี่ครั้ง โดยเริ่มตั้งแต่แม่เล่าให้ฟังว่า เริ่มจากที่พักในสถานที่ขายของเล็กๆ ในตลาด จนมีบ้านหลังหนึ่ง หลังสอง หลังสาม และถึงปัจจุบันพักห้องเช่าที่ทางญาติพี่น้องแม่ให้เราอาศัยอยู่ครับ เท่าที่จำความได้ผมเติบโตมาในอาชีพขายของเครื่องใช้ทุกประเภท เช่น จาน หมอ ช้อนซ้อม และที่นอน ผ้าห่ม เป็นต้นครับ

วัตถุประสงค์แรกที่ผมอยากให้รู้จักกับปอยแปตคือ ความอิสระจากเมืองนี้และการเติบโตที่ผมได้รับจากพ่อแม่ โดยผมสามารถไปไหนมาไหนได้ตามใจอยาก ไม่ว่าตอนนั้นจะอยู่ในฐานะพลเมืองกัมพูชา หรือเป็นกรรมกร หรือแรงต่างด้าวข้ามจังหวัดหรือข้ามประเทศก็ตาม ที่ปอยเปต “ความอิสระ” มันเป็นจุดสำคัญอย่างหนึ่งที่ดึงผู้มีเงินเข้ามาลงทุนกับความอิสระนี้ ไม่ว่าจะเป็นการมุ่งเข้าสู่ชุมชนคาสิโน หรือแหล่งอาหารการกินทางฝั่งตลาดโรงเกลือ

แต่ “ความว้าว” หรืออิสระเหล่านั้น ถูกทำให้หายไปกับบางกลุ่มที่กลัวเสียผลประโยชน์หรือความโลภของผู้คนที่มาจากสถานที่อื่นๆ ทำให้ความอิสระของผู้อยู่มาก่อนถูกหายไปด้วย วิธีคิดของชุมชนได้เปลี่ยนไปตามจำนวนประชากรหลากหลายที่เข้ามาอยู่อาศัย ทำให้พื้นที่ที่อยากกินอยากใช้กลายเป็นพื้นที่ความขัดแย้งทางความคิดและความความกลัว ตามการสันนิษฐานว่ามาจากพวกเชื้อโรคโควิด 19 

ทั้งนี้แล้ว ทำให้ความว้าวของเมืองปอยเปตกลับไม่มีเสน่ห์เหมือนเมื่อก่อนเพราะพื้นที่เต็มไปด้วยการเมือง ความหลากหลายเข้ามามากจนทำให้เสน่ห์อาหารการกินตามตลาดนัดทั้งปอยเปตและตลาดโรงเกลือถูกหายไปด้วย 

ก็เพราะ……ความกลัวอะไรบางอย่าง ที่จำกัดชีวิตคน จนกระทั่ง…หายไป…คำว่า…"ท่องเที่ยวในระดับชุมชน" ของคนจน….หายไป ไม่มีปัญญาที่จะกล้าออกไปนั่งกินข้างนอกตามสถานที่ท่องเที่ยวแล้วครับ เพราะเงินน้อย และมีความกดดันอย่างมากครับ

ด้วยเหตุนี้ ผมจะตั้งชื่อบทความนี้ว่า “ความว้าวถูกหายไป” และจะพยายามหาจุดสำคัญๆของ “ความว้าวและความสนุก” มาเล่าต่อในอีกบทต่อไปว่าความว้าวในเมืองปอยเปตนั้นมีอะไรบ้างครับ ที่เหมาะสมกับชุมชนที่ผมเคยเติบโตมาในเมืองนี้ครับ

ดวงเฮง