พื้นที่เก็บตัวละคร

ลำดับตอนที่ #4 : ใบสมัคร4

Part I : ข้อมูลตัวละคร

บท : นักเรียน

รูป : 

ลักษณะภายนอก : ผมยาวจนถึงเอวสีน้ำตาล ดวงตาสีเขียวมรกรต ส่วนสูง 175 น้ำหนัก 58

จุดเด่น :ผมยาวถึงเอวและดวงตาสีเขียวมรกรต

ชื่อ - สกุล :มุุุราคามิ วาตารุ (Murakami Wataru)

ชื่อเล่น : วาตารุ

ฉายา : สายลมสีเงิน

เพศ :ชาย

อายุ :  16

บ้านเกิด :ยามาโมโตะโนะคุนิ

อุปนิสัย : วาตารุเป็นคนเย็นชาไม่ชอบเข้าหาคนอื่นหลังจากที่คนสำคัญตายไป

วาตารุถึงเขาจะเย็นชาแต่ก็ไม่เมินคนอืนพอมีคนถามอะไรก็ตอบไปตามนั้น

วาตารุชอบช่วยเหลือผู้อื่นพอมีคนลำบากก็เข้าไปช่วยแล้วยังแถด้วยเหตุผลตางๆนาๆว่าไม่ได้คิดจะช่วย

วาตารุก็ยังมีนิสัยอีกอย่างที่ทุกคนไม่รู้เลยถ้าไม่สนิดด้วย

นั้นคือคำพูดที่เป็นกันเองมากขึนและยังขี้แกล้งด้วย

แล้วก็ไม่มีใครรู้เลยว่าวาตารุชอบสะกดลอยคนที่ตนสนใจเช่นนางเอกหรือคนที่คล้ายเขา

ประวัติความเป็นมา :มุราคามิ วาตารุ เป็นบุตรชายบุญธรรมของตระกูลโรนินใน ยามาโมะโตะโนะคุนิก่อนที่เขาจะถูกไปรับไปเลียงเดิมทีเป็นเด็กกำพร้าที่ร่อนเร่มาก่อนที่จะได้หญิงสาวคนหนึ่งช่วยไว้ซึงตอนนั้นเขานั้นเป็นที่รังเกียจของคนแถ่วนั้นมากแล้วก็ยังมีคนที่ทำร้ายเขาตางๆนาๆไม่ว่าโดนรุ่มประชาทัน โดนหินกว้าใส่หน้า โดนคนเอาไฟมาเผาเขา ตอนทีหญิงสาวคนนั้นเจอเขานั้นสภาพเขาดูแย่มากแทบจะตายอยู่ตรงนั้นแต้ด้วยการช่วยเหลือของหญิงสาวนั้นทำให้เขานั้นรอดตายมาได้และจากนั้นหญิงสาวที่ช่วยไว้ถามชื่อของเขาว่าชืออะไรแล้วเขาก็บอกว่าเขานั้นไม่มีชื่อถึงมีชื่อไปก็ไม่มีใครเรียกชื่อเขาหรอกแล้วหญิงสาวคนนั้นก็บอกกับเขาว่า"งั้งชั้นจะตั้งชื่อให้เธอเองและจะเรียกชื่อเธอด้วยต่อไปนี้เธอมีชื่อว่า "วาตารุ"

มีความหมายว่าโชคชะตา" แล้วเขาก็พึมพัมชื่อตัวเองไปมาแล้วก็บอกกับหญิงสาวไปว่าขอบคุณที่ตั้งชื่อให้นะ แล้วหญิงสาวก็ให้สร้อยบางอย่างกับเขาซึ้งเป็นสร้อคริสตั้นสีเขียวซึงเป็นสีเดียวกับตาของเขา แล้วเขากับหญิงสาวคนนั้นก็อยู่ด้วยกันจน1ปีผ่านไปซึงเขานั้นแววตามีชีวิตชีวาแข็งแรงกว่าตอนที่เจอมากแต่เขานั้นมีนิสัย อ่อนโยน ช่อบช่วยเหลือคนอืนร่าเริง เป็นที่รักของคนในหมู่บ้านแล้วซึงมีเหตุการที่เขานั้นได้ช่วยเหลือลูงชายของหัวหน้าหมู่บ้านจับคนร้าย(ซึ้งเขาไม่รู้ว่าคนที่ช่วยคือลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน)แล้วซึ้งมาทราบที่หลังหลังจับคนร้ายได้ไม่นานซึ่งตอนทีวิงไล่จับคนร้ายอยู่นั้นเขานั้นวิงเร็วมากวิงแค่แป่บเดียวก็บจับทัน หลังจากเหตุการนั้นทำให้เขากับลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านสนิดกันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกัน1ปีผ่านไป ตอนนี้เขาอายุ13แล้วเขาก็คิดว่า

พอโตอีกหน่อยจะหางานทำเพื่อตอบแทนหญิงสาวที่ช่วยเขาไว้ซึ่งหญิงสาวคนนั้นอายุห่างกับเขาแค่4ปีเองและเขาก็มีใจให้เธอด้วยแล้วเขาก็จะบอกรักเธอ

แต่วันนั้นก็ไม่สามารถมาถึงได้ก็เพราะว่า มี่โจรกลุ่มหนึงมาบุกหมู่บ้านแล้วเขากับหญิงสาวคนนั้นกำลังจะหนีแต่ก็มีโจรคนหนึง เดินผ่านมาเห็นพอดี ซึงเธอคนนั้นบอกให้เขาหนีไปแล้วเธอก็จะตามไปที่หลังพร้อมกัยให้ดาบคาตานะแล้วให้วิงไปทางเหนือ แต่เขาไม่วิงหนีกับบอกว่าจะอยู่ปกป้องเธอแต่แล้วเธอก็ผลังเขาเข้าไปในตู้แล้วก็มีโจรหลายคนเดินเข้ามาแล้วพวกมันก็ขมขืนเธอซึ่งเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากดูเฉยๆแล้วพอเจ้าพวกนั้นพอใจแล้วก็ฆ่าเธอซึ้งนั้นทำให้เขานั้นโกรธจัดพังตู้นั้นแล้วใช้ดาบคาตานะฟันพวกนั้นทันที่พอฆ่าพวกนั้นเสร็จแล้วเขาก็เข้าไปกอดเธอแล้วก็ร้องไห้จนถึงเช้าพวกโจรก็กลับไปแล้วเขาก็เดินออกจากบ้านซึ้งก็สภาพเละมากไม่มีใครรอยเลยแม้แต่ลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านก็โดนฆ่าแล้วก็มีใครบางคนผ่านมามองดูเขาซึ้งแว้วตาเขากลับไปเป็นเหมื่อน2ปีก่อนอีกแล้วแต่คราวนี้หนักกว้ามากด้วงตาที่หมดอาลัยตายยากหมดจุดมุงหมายในการมีชิวิตอยู่

แล้วคนๆนั้นก็พาเขากับร่างของเธอไปที่แห้งหนึงซึ่งระหว่างทางเขาบอกว่าหญิงสาวคนนั้นคือลูกสาวของเขาซึงคนนั้นบอกว้าพึงเคยพบกันเมือไม่นานเธอรู้ว่าตัวเธอมีชีวิตอยู่ไม่นานเนืองจากเป็นโรคร้ายซึงเธอกำลังจะตายในอีกไม่กีเดือน แล้วเธอก็ยังบอกให้ช่วยรับเขาเป็นลูกบุญธรรมซึงชายคที่ช่วยได้นำร่างของเธอไปฝังในหลุมสุสานแห่งหนึงซึ่งเป็นที่ส่วยงามมากแล้วก็นำร่างของเธอลงไปแล้วก็มีอีกร่างหนึงที่เขาให้ชายคนนั้นเอามาด้วยก็คือเพือนของเขาลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านซึ่งฝังใกล้ๆกันแล้วชายคนที่ช่วยก็นำแผ่นหิน2อันให้เขาเขียนชือของเธอเเละเพือนของเขาพอเสร็จ

แล้วชายคนนั้นก็บอกว่าเธอจะเอายังไงอยู่ที่นี้เป็นลูกบุญธรรมหรือ ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบเขาก็พูดออกมาว่า"ช่วย...สอน..ผม...ให้...แข่งแกร่ง..ขึนด้วย..ครับ"

ซึงแววตาที่ชายคนนั้นมองผ่านตาเขานั้นเป็นแววตาที่จะต้องเก่งขึ้นเพื่อจะปกป้องพวกพ้องในอนคตและเขาก็ตอบรับว่าจะสอนให้และวันแวลาก็นผ้านไปเนินนาน3ปีหลังจากเหตุการเขานั้นมีการเรียนรู้ไวมากแถมยังสามรถชนะซามุไรบางคนได้ด้วยซึงเขานั้นเครือนไหวไวมากจนคนอืนมองไม่ทันและวิถึดาบก็มังคงรวดเร็วเหมือนลมที่จะตับผ่านบางอย่างและเขาก็ถูกบังับให้ไปโรงเรียนเวขมนต์เพื่อหาสิ่งที่สูญเสียไป

ชอบ: คนที่ออนโยน สร้อยคอที่เป็นของดูต่างหน้า คาตานะ กานแกล้งคนที่สนิด สกดรอยคนที่สนใจ คนที่สู้กับเขาแล้วชนะหรือเสมอมันทำให้เขามีจุดมุงหมายที่จะเก่งขึ้น

เกลียด:ความพายแพ้เพราะเขายังออนแอเกินไป  

กลัว :การสูญเสียสิงสำคัญ

เลือกมา 2 อย่างจากในนี้ :

·         เวทมนตร์สายโจมตี

·         ต่อสู้แบบประชิดตัว


จากข้อด้านบนอธิบายทักษะมาเพิ่มเติม: หลังการทดสอบทพให้เขารู้ว้าตนมีเวทมนตร์อยู่ในตัวเยอะทำให้ให้เขาเลือกเรีอกเวขมนโจมตีเพื่อเอาำว้ใช้กับวิชาดาบของเขาสวนการต่อสู่รยะประชิดซึงเคยสอนมาแล้วที่ลงเพราะบางที่อาจจะมีำรหน้าสนใจ

หมายเหตุ:เพราะรู้วามีเวขมนเลยเรื่องแบบนี้เพื่อผสานเข้ากับวิชาดาบ

อาวุธประจำตัว : คาตานะที่เขาตั้งชือว่า อากาเมะ

ความสามารถพิเศษอื่นๆ : การเคลือนที่ที่รวดเร็ว ทำอาหาน สะกดรอย

เพิ่มเติม :คำพูดเท่ๆ "ฉันจะเป็นโล่ป้องกันเองไม่ต้องห่วง"

ที่มาของฉายา ตอนที่เขามาทดสอบเขาได้ชักดาบออกมาก็เกิดลมพัดรอบๆตัวเขาแล้วมันก็กระทดกับดาบเลยได้ฉายานี้มา

Part II : โรลเพลย์

ณ.บ้านหลังหนึงซึ่งใหญ่มากๆแล้วตรงหน้าบ้านก็มีเด็กหนุมคนหนึงซึ่งผมยาวมากๆกำลังฝึกหวดดาบอยู่ซึงเขาฝึกวันละ5000ครั้งซึงมัมมากไปสำหรับคนอายุเท่าเขาแต่สำหรับเขาไม

"วาตารุ"

หลังจากเด็กหนุมไดยินเสียงคนๆหนึงเรียกเขาก็หยุดและหันไปทางคนที่เรียกเขา

"สวัดดีตอนเช้าครับ ท่านอาจารย์"

เด็กหนุมกล่าวทักทายอาจารย์ของเขาซึงคนๆนี้เคยช่วยเขาไว้เมือ3ปีก่อน

"เจ้ายังฝึกอยู่อีกหรอ"

อาจารย์ถามเด็หนุมแล้วเด็กหนุมก็ตอบไปว่า

"ถ้าผมไม้ฝึก...ผมก็ไม่เก่งพอ..ที่จะช่วยใครได้..เหมือนตอนนั้นที่ผมได้แต่มอง"

เด็กหนุมพูดพร้อมนึงไปเหตุการเมื่อ3ปีก่อนที่ตนเองได้แต่มองผู้มีพระคุณของตนเองโดนขมขืนแล้วโดนฆ่า...แล้วเด็กหนุมก็กำมือเเน่นถึงผ่านมาแล้ว3ปีเขาก็ยังเจ็บใจอยู่ดี

"ถ้าเจ้ามัวแต่คิดถึงความหลังเก่ามันก็ไมทำให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้นหรอกนะวาตารุ"

เขามองหน้าอาจารย์ แล้วอาจารย์ก็รู้ว่าเด็กหนุมต้องการจะรู้ว้าทำไม

"จากการประดาบกับเจ้าเมื่อวานทำให้ข้ารู้ว่าเจ้านั้นใส่ความเศร้าและความแค้นลงไปในดาบ...ถ้าเจ้ามัวแต่อาลัยอาวอนละก็เจ้าอาจจะสูญเสียชีวิตของเจ้าเองหรือไม่ก็ที่แห่งนี้"

เด็นหนุทตกใจในสิงที่อาจารย์ของตนพูดมันก็จริงในการประลองที่ผ่านมาเขานั้นมัวแต่คิดว่าถ้าแพ้อาจจะเป็นแบบนั้นจะปกป้องอะไรไม่ได้เลยมี่แต่จะทำให้เกิดการสูญเสียแต่ไม่จริงตัวเขาตางหางที่กำลังสูญเสียเมือก่อนเขานั้นร่าเริง มากหลังจากเหตุการนั้นทำให้เขา มันฝึกฝนไปเรื่อยๆ ซึงทำให้เขานั้นไม่เคยมีสัมพันกับผู้อืนเลยนอกจากอาจารย์ของตน

"แล้วผมต้องทำยังไงครับ"

เด็กหนุมถามอาจาร์ของตนเผื่ออาจจะมีคำตอบ

"เรื่องนั้นเจ้าตองเป็นคนไปหาเอง..."

อาจาร์เงียบไปสักพักแล้วก็พูดว่ส

"วาตารุเจ้าจงไปที่โรงเรียนเวทมนตร์ ดอร์นรอซ์เซนซะที่นั้นอาจจะมีคำตอบที่เจ้ากำลังตามหาอยู่"

พอเขาได้ฝังดังนั้นเขาก็บอกกับท่านอาจารย์ของตนไปว่า

"ที่นั้นจะมี่สิงที่...ผมตามหาจรองหรอ"

เด็กหนุมถามอาจาร์ต่อแล้วอาจาร์ก็บอกไปว่า

"ข้าตอบเจ้าไม่ได้..หรอกคนที่จะหาเจอมีเพียงเจ้าเท่านั้น"

พออาจาร์พูดจบเขาก็เงียบแล้วก็พูดขึนว่า

"จะให้ผมไปวันไหนหรอครับ"

เด็กหนุมถามอาจาร์ว่าจะให้เขาไปวันไหน"

"พรุ้งนี้"

พอเด็กหนุมได้ยินดังนั้นก็เคารพอาจารของตนก่อนเดินออกไปและอาจาร์ก็รู้ด้วยว่าเขาจะไปไหนแล้วอาจาร์ก็พูดว่า

"กลับมาเร็วๆละ"

เด็กหนุมตอบกลับ

"จะกลับมาเร็วเท่าที่ทำได้ครับ"

แล้วเด็กหนุมก็ออกจากบ้านไปที่ๆหนึ่งก็คือสุสานของคนสำคัญของเขา พอเขามาถึงเขาก็นำดอกไม้ไปวางหน้าหลุมศพทั้งสองก่อนจะพูดว่า

"ต่อไปนี้ฉันอาจจะมาหาพวกเธอเหมือแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะเพราะฉันต้องไปงเรียนเวทมนตร์ ดอร์นรอซ์เซนแล้วละนะ...จริงสิ"

 แล้วเขาก็มองไปที่หลุมศพของลูกหัวหน้าหมูบ้าน

"นายเคยบอกว่าถ้าอายุ16จะไปที่นั้นเหมือนกันใช้แถบยังจะลากฉันไปด้วยอีกแต่ตอนนี้...นายไม่ไดไปแล้วแต่"

เขาหยุดพูดก่อนแล้วนึกถึงความขวัญของเพื่อนของเขา

"ฉันอย่าเป็นนักดาบเวขที่เก่นที่สุด"

แล้วเขาก็พูดออกมาว่า

"ความขวัญของนายฉันจะสานต่อเอง"

แล้วก็พูดต่อ

"บางที่ฉันอาจจะทำให้พวกนายเหงาแต่ฉันสัญญาท่ามีเวลาฉันกลับมาหาพวกเธอแน่นอน อากาเมะ ทาโอรุ"

แล้วเจาก็นเดินกลับบ้านไป

วันรุ่งขึ้นเขาอยู่ที่ท่าเรทอเพื่อที่จะไปงเรียนเวทมนตร์ ดอร์นรอซ์เซน ตรงท่าเรือมีอาจาร์และเหล่าซามุไรมาส่งเขา

"ผมไปละนะครับ"

"ไปดีมาดีละ"

อาจาร์พูดแลเวเขาก็เดินขึ้นเรือไป..มันถึงเวลาที่เขาต้องไปหาสิงที่เขสเคยสูญเสียไปกลับคืนมาแล้วละนะ