คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First 01
F(First):01
ณ.ใจกลางป่าแห่งหนึ่งที่ห่างไกลแสนไกลจากนครเมืองหลวงไทมันที่ทันสมัย ป่าแห่งนี้มีรังสีความสวยงามความอบอุ่นและความน่ารักแผ่ออกมา เต็มไปด้วยสัตว์น่ารักๆดูแล้วไม่น่ามีพิษสงภัยอันตรายแต่อย่างใด ทำให้รู้สึกผ่อนคลายเครียดและสบายใจเหมาะสมแก่การพักผ่อนอย่างมาก
แต่ทว่า ในกลางใจป่าดูเหมือนในตอนนี้ป่าคงยังไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่สำหรับการพักผ่อน
เนื่องจากได้มีตัวมหาวิบัติภัยสองตนที่ไม่ค่อยสมประกอบเท่าไหร่ ประกอบด้วยเด็กน้อยผู้เฉลื่อช้าเดินเป็นตัวกลมหนึ่งคน ส่วนฉายามีใครบ้างคนอยากตั้งฉายาให้กับเจ้าตัวว่า ตัวไร้ค่า
ส่วนอีกตัวคือหมาป่าหนึ่งตัวถ้าพูดให้กับเหมาะสมจากบุคลิกภาพน่าจะเรียกว่าหนึ่งคน ถ้ามีคนสังเกตดูไปดูมาก็พบเกิดความคิดประหลาดขี้นเนื่องจากว่าไม่รู้ว่า ใครเป็นเจ้าของระหว่างเด็กกับหมายักษ์
หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวเดินตัวกลมไปด้วยกัน เกาะเป็นกลุ่มเล็กๆหนึ่งกลุ่ม
เด็กชายกล่าวถึง มีอายุประมาณ13-14ปีซึ่งอยู่ในช่วงที่กำลังเป็นวัยรุ่น ซึ่งเป็นวัยที่มีปัญหามากที่สุด เด็กวัยโตคนนี้ใส่เสื้อยืดสีเขียวกางเกงขายาวสีเขียวแม้เป็นเสื้อยืดแต่ก็ยัง
แถมมีลายทหารอีกกลมกลืนกับสิ่งแวดล้อม แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ชอบเสื้ออันนี้เท่าไหร่ อาจจะเพราะเสื้อเน้นความสบายเป็นหลักดังนั้น จึงไม่ค่อยเหมาะสมกับการเดินป่าอย่างมาก
ส่วนหมาป่าซึ่งตามเป็นคู่หูคู่เงาข้างๆเด็กน้อย เป็นหมาที่สง่างามตัวสูงสง่า ดูจากบุคลิกดูสง่างามมีอำนาจมากกว่าคนบางคนอีก ดูยิ่งใหญ่สง่าราวกษัตริย์ แต่ถึงมีความเป็นผู้นำยังไงหมาเป็นหมาวันจนค่ำนั้นแหละนะ
หมาป่าตัวนั้นมีขนตรงสะสวยทองน้ำตาลนิดๆที่สะท้อนแสงเป็นประกายเงา
แววตาสีแสดของเด็กน้อย ไร้ซึ่งประกายไร้ความสดใสอย่างวัยเด็กกำลังโตควรแต่เป็นแววตาที่ไร้ประกายราวเหม่อมองดูบางสิ่งที่อยู่ห่างไกล
หมาป่าที่อยู่ข้างๆมองดูเด็กน้อยที่เหม่อไปอยู่ที่จากไปในห่างไกลแสนไกล ถอนหายใจแบบปลงๆหลังจากให้คู่หูหรือเด็กน้อยเป็นผู้นำทางแต่ดันเหม่อเฉย…
ว่าแล้วก็แผ่รังสีสังหารช้าๆหมายให้เด็กน้อยรู้สึกตัว
เด็กน้อยขมวดคิ้วกี่งหนากึ่งเรียว ก่อนที่ รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่เชื่อถือได้เกิดรังสีประหลาดที่ซับซ้อนบอกได้อย่างเดียวว่า "อันตราย" ชนิดที่รู้จักกันดีทำให้ขนลุกขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งเป็นลางที่ไม่ดีในข้างหน้า
รังสีนั้นกระจายตัวออกมากระทบถึงตัว ซึ่งเด็กน้อยรับรู้ได้ว่าที่จุดศูนย์กลางรังสีสังหารเกิดที่ใกล้ๆข้างๆตัว
ที่น่าแปลกรังสีสังหารถ้าผู้ไม่มีวรยุทธ์หรือฝีมือจะรู้สึกไม่ได้เลย
‘เวงกรรม มันนี้ป่าต้องสาปอะป่าว? ว่าแต่ที่นี้มันทีไหน!? จะว่าไปที่นี้สวยจังเลย’
ความคิดจากเด็กน้อยตาดําที่ไม่รู้ผู้อีโนอีเน กลับมาจากการเหม่อลอยอย่างรวดเร็วทันใจหมาป่าคู่ซี้ที่อยู่ข้างๆตัว
และแล้วเด็กน้อยสั่นระริก หลังจากเริ่มคิดวิเคราะห์ตระหนักหลังคิดถึงสถานะการณ์ที่มิสู้ดีของตน
แต่วิเคราะห์ไปวิเคราะห์มา ก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกจากสีหน้าวิตกกังวล มาเป็นสีหน้าเป็นเฉยๆหน้าชาตายด้านอย่างรวดเร็ว
เด็กน้อยยักไหล่ปลงตกราวเป็นเชิง ช่างเหอะ ไม่ใช่เรื่องของเรา ก็เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็แล้วกันไป
“เหอะๆๆๆ ...เจ้าคู่หู นายเป็นคนนำทางนะโว้ยหา อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว จะว่าไปนี้มันเป็นป่าพันปีที่ต้องห้ามของเจ้านั้นจริงๆเหรอ”
แล้วที่นี้มันมีจอมสัตว์อสุรพันปีที่ต้องคำสาปชั้นสูง
ยกทัพสัตว์อสุรมาทำลายเมืองพารินไปเกือบครึ่งเมืองจริงๆเหรอไหนมีแต่สัตว์ประหลาดน่ารักๆเอง” เสียงเหี้ยมโหดอำหมิตเริ่มดังขึ้น
เสียงนี้ ทำให้เด็กน้อยที่กำลังเกือบจะสะดุดเถาวัลย์ชะงักเท้าลง รอยยิ้มกวนประสาทหายลง หลังจากหันมองคู่หูผู้กำลังโกรธระเบิดลุกไฟ เด็กผู้กําลังเจริญวัยก็ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
หมาป่าผู้สุภาพผู้มีกริยาสง่างามสูงส่งยิ่งก็เริ่มเกิดอาการคันไม้คันมืออยากฆ่าเจ้าเพื่อนเกลอขึ้นมา
เด็กน้อยหันกลับกำลังมาอย่างรวดเร็ว ที่มือคว้าเป้จากที่สะพายอยู่ข้างหลังมาข้างหน้า ก้มลงตรากตรําเปิดดูของในเป้แล้วคว้าแผนที่เวทย์มนต์ราคาอ่อนเยาว์
‘เฮ้ นี้มันตาของเรานำทางหรือ?เอาเหอะ แต่ดูเหมือนว่าเราเดินมาจากทิศตะวันออกจากเมืองพารินและรู้สึกว่าตรงไปเหนือเล็กน้อย
ซ้ายไปอีกหน่อย อืมม์ ในตอนนี้ก็ Bingo!!อิอิ ดันฟลุกมาถูกอีก จนได้! เหอะดูเหมือนพูดไปคู่หูก็คงไม่เชื่อ วิธีง่ายที่สุดคงแกล้งโง่ให้คู่หูจับได้ ’
เด็กน้อยมองดูแผนที่อย่างตาแป่วๆแล้วเก็บลงไปใส่ในเป้ แล้วทำหน้าตาหมาน้อยตาดําๆใส่หมาป่าที่อยู่ข้างๆผู้กํษลังจ้องเขม็นอยู่
“เป็นหมาจะรู้อะไร ไปเลยเจ้าหมาร้องโฮงๆไปนี้เละดีเละ” เด็กน้อยตอบโต้โกหกไปอย่างหาญกล้า แม้เสียงจะสั่นและติดอ่างเล็กน้อย
หมาป่าหันหน้าที่แดงเพราะความโกรธแม้พยายามทําให้ใจเย็นลง แต่สําหรับเด็กน้อยเป็นหน้านั้นแปลคําหมายได้ลงตัวว่า"ตาย"
เด็กน้อยมองดูภาพที่อยู่ด้านหน้าอย่างหาญกล้าราวกับท้าทายการชิงชีวิตของมัจจุราช
เด็กน้อยหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ที่หน้าตาซีดเย็นแต่เหงื่อตกไปราวกับออกกําลังกาย
“เฮ้ๆไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยสรุปหึนายพาเราหลงทางใช่ไหมหา”
เสียงของหมาป่าเหี้ยมเข้มขึ้นอย่างสังเกตได้และมีรังสีที่เรียกว่าโทสะปล่อยออกมาอย่างกันไม่กั้นอยู่ ที่ปากของเจ้าหมาที่ว่ากัดฟันดังเสียงกรอดๆ
“ป่าววว! ป่าวนะ ใครว่าเราหลงหา เราก็แค่.......”
เด็กน้อยหลงทาง เสียงเริ่มเกิดอาการสั่นเครืออย่างรู้สึกได้อีกนั้นแหละ สายตามองหาหนทางหนีที่อาจจะใช้ในอนาคต
บนใบหน้ากระวนกระวายอย่างสังเกตได้จากอาการตกใจช็อต
“แค่อะไรแค่หลงใช่ไหมหา” เสียงเข้มๆห้วนๆจบลงหมาน้อยแต่ตัวโต้โต ทำตาโตหน้าเขียวเริ่มใช้อ้าปากขนาดใหญ่พอๆกินเด็กน้อยที่อยู่ข้างหน้า
“อย่านะ เฮ้ๆ เราเป็นเจ้านายของนายนะ ก็...ก็นั้นแหละไอ้สัตว์ประหลาดที่เราตามหา” เด็กน้อยยิ้มประจบเพื่อเอาตัวรอดให้ผ่านไปวันๆ
เริ่มแผนการผลัดภาระให้สัตว์ตัวน้อยๆที่น่ารักตัวกลมๆแบนๆดูไม่มีพิษสงอะไรเลย อย่างหน้าตาเฉยพลางใช้มือชี้ไปที่สัตว์น่ารัก
“เหรอ? ไงละไม่เคยฟังเรื่องทาสฆ่านายหรือไงแล้วไหนละตัวนั้นเหรอ? อ๋อ โกหกน้ำขุ่นๆหน้าด้านๆเลยนะ”
หมาป่าทําหน้าเริ่มตายด้าน เริ่มใช้ท่าหนึ่งในยอดกระบวณกำจัดวัญพืช กระบวณท่างับหัว
“หยุดๆๆๆๆ!!!!!เฮ้ๆ ฟังก่อน มันป่าต้องสาปนะโว้ยมันถูกสาปให้น่ารักๆแบบนี้ใช่เลย”
เด็กโยนความผิดให้สัตว์ประหลาดน่ารักๆทันที ที่มือของเด็กน้อยเอาผ้าขี้หนูจากไหนไม่รู้มาเช็ดเหงื่อที่เกิดจากความกลัว
รีเมจเริ่มทําตัดต่อผลงานทันที
"ป่านี้ถูกคำสาปสาปให้น่ารักๆดูไม่มีภัยอันตรายแต่พอเราไม่ระวังตัวมันจะทำร้ายฉีกเนื้อเราเป็นชิ้นๆแล้วเอาไปตัดตัดต่อให้ทำเป็นลูกชิ้นเนื้อดิบขนาดยักษ์เอาไปให้นางพญากิน”
ทันทีที่พูดจบเด็กน้อยก็อดพะยักหน้ากับตัวเอง ชื่นชมความคิดสุดเห่ยของตัวเองมิได้
‘หึหึ...ดูเหมือนสัตว์ประหลาดตัวกลมจะไม่รู้สถาพและชะตากรรมของตัวเองเลย' เด็กน้อยหันมาจ้องมองดูเจ้าตัวกลมคิด แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย
เริ่มต้นเริ่มการทบทวนเนื้อหาตำราว่าด้วยการทำลายล้างสร้างโดยรีเมจ (ป.ล.รีเมจเขียนเอง)
หมาป่าประหลาดฟังมุกเน่าๆแล้วเกิดอาการเริ่มอยากจะอาจานบ้าตาย เอาขาหน้ามากุมหัว
คิดมันเอามุกเฝื่อนๆมาขายผ้าเอาหน้ารอดหรือมันปัญญาอ่อนวะ ในกรณีนี้ข้อหนึ่งปละข้อสองมีภาษีทั้งคู่
“ทำให้มันจบๆไป”เด็กน้อยหันหลังมองดูบนดาวตะวันในท้องฟ้าที่กำลังตกดิน เห็นตะวันใกล้ตกดินแล้วจึงพําพัมเบาๆ
ถึงแม้จะส่งยิ้มน้อยๆที่ดูเหมือนอบอุ่นสบายๆที่ไม่ปรากฎบ่อยๆแต่ทำให้ผู้พบเห็นเสียวสันหลังอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ว่าแล้วก็เดินตรงไปหาสัตว์ที่น่ารักๆที่กำลังชีวิตกำลังดับสูญ!?
หมาป่าสุดหล่อ(ถ้ามองจากหมาด้วยกัน) สั่นหัวเล็กน้อยรันทด ปลงอนิจจังจัด มองเด็กน้อยและสัตว์ตัวเล็กที่น่าเวทนา
หมาป่าอดนึกถึงภาษิตที่อ่านจากห้องสมุดที่ กล่าวไว้ว่า
มีศัตรูเป็นบัณทิตดีกว่าเป็นมิตรเป็นคนเขลา ว่าแต่นะ มันก็ดันมาลงตัวกับเราที่เป็นมิตรกับมันนี้หว่า
ก็เวงแล้วไง แต่ช่างเหอะมันคงไม่โง่ขนาดเขลามากขนาดนั้น แต่อย่างที่ว่าระวังตัวหน่อยก็คงดีนะ
ความคิดเห็น