คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : ความผิดปกติของวิเวียน
Chapter 7 : วามผิปิอวิเวียน
วิเวียนเริ่ม้นับร้อบทเพล้วยวามรู้สึราวับมิ่ลไปในระแสน้ำอันเี่ยวรา ถึแม้ะสะอื้นเล็น้อยแ่ยัรัษาระับเสียอนเอไม่ให้แว่ไปาระับทำนอไ้ วาู่าม้อแสไฟสะท้อนประายแห่วามโเี่ยวในะที่ริมฝีปาลับมีรอยยิ้มึูใผู้ม
เสียเปียโนที่ล่อลอยอยู่ในอาาศราวับสายน้ำอ่อนโยนที่แทรึมเ้ามาสัมผัสถึเบื้อลึในห้วอารม์อเธอ แทเธอรีนผู้สวมัวนอวิเวียนรู้สึว่าโสประสาทอนเอถูท่วทำนอนั้นแว่ไวทีละน้อย วามเศร้าไหลปะทะอยู่ภายในิใอย่าเียบัน ะที่หิสาวเว้นัหวะหายใ
‘เสียเปียโนน่ะ ะสะท้อนัวนอนเล่นนะ’
ถ้อยวลีหนึ่ัึ้นในวามทรำและทำให้เิแรสะท้อนออารม์วูบหนึ่ ัวนอแทเธอรีนถูำพูนั้นุรั้ึ้นมาาทะเลสาบที่ื่อว่า ‘บทบาท’ ส่วนวิเวียนลับถูผลัให้มหายไปในระแสน้ำทันที หิสาวหรี่าะรับรู้ไ้ว่าเสียเปียโนที่ัอยู่บนเวทีำลัทำลายารแสอนเอ
เริ่มแล้ว…
แทเธอรีนพยายามอย่าสุวามสามารถในารรัษาสีหน้าอวิเวียนเอาไว้ ะที่สายาวามอไปยันัเปียโนที่ำลับรรเลบทเพลแ่วันพรุ่นี้ เรือนผมสีำลับั่เรือนปีอีาอหานหรเหยาเป็นสิ่แรที่เธอมอเห็น สีหน้าอเาอ่อนโยนแ่เหม่อลอยราวับำลัมิ่อยู่ในห้วอารม์ลึสุหยั่ที่นเอปรารถนามาเนิ่นนาน
เป็นสีหน้าอนที่หลรัเปียโนอย่าแท้ริ
บรรยาาศที่อัแน่น้วยวามหลใหลอหานหรเหยาทำให้ะอนบาอย่าในารรับรู้อแทเธอรีนถูรบวนอย่ารุนแร าภาพบนเวทีและเปียโนหลัให่ถูทแทน้วยสถานที่ในวามทรำอหิสาว อาารราวับโถมัวมหายลไปในเสียเปียโนนั้นถู้อนทับ้วยท่วท่าอนในวามทรำ
หิสาวผู้เป็นเ้าอสมา ‘ราินีแห่ท่วทำนอ’ ำลับรรเลบทเพลแห่วามโศเศร้าอยู่เบื้อหน้าแทเธอรีน เธอมีวาู่ามที่าบเลือบ้วยวามลุ่มหลในทุัวโน้อเปียโน มีบรรยาาศรอบายที่ทำให้ผู้นอยู่ในห้วแห่วามฝัน ทุารเลื่อนไหวอปลายนิ้วเป็นไปอย่าลื่นไหลและเ็มไป้วยวามรั
ราวับในั่วพริบานั้นเสียเปียโนอสรีสาวไ้ทำให้เิ ‘วามเป็นนิรันร์’
แทเธอรีนไม่สามารถมอหานหรเหยาให้เป็นเาไ้ อาเพราะท่วท่าอนทัู้่เหมือนัน อาเพราะในแววาอทั้สอมีวามลุ่มหลเหมือนัน หรืออาเป็นเพราะเสียเปียโนอเาและเธอเป็นห้วน้ำที่สามารถท่วมถมผู้อื่นไ้เ่นเียวัน
ท่วทำนอที่อัแน่น้วยวามรัึ่ไม่อาหาสิ่ใมาทแทนไ้
ร่าายเหมือนอบรับวามรู้สึโยอัโนมัิ าราสาวเผลอสูลมหายใเ้าปอเฮือหนึ่ะที่ร่าายาวูบ วามรู้สึหนาวเยือแล่นผ่านระูสันหลัอย่ารวเร็ว เรี่ยวแราปลายนิ้วที่เาะุมไมโรโฟนอยู่นั้นหายวับไปในทันที
ไมโรโฟนร่วหลุามืออหิสาวและหมุนลิ้ไปบนพื้น ในะที่แทเธอรีน้าวถอยหลัและยมือ้าหนึ่ึ้นบัวา
‘เปียโนอันือวามรั’
…
ในอนที่แทเธอรีน้าวาึ้นไปบนเวทีนั้น ิ่วอิำลัพยายามสะินเอให้ลายเป็น้อนหินที่ั้ระห่านอยู่้าายผู้ำับ ทว่าสายาเียบมอ้อนหินยัทำานไ้ีราวับล้อวามละเอียสู นอานี้หน่วยวามำอสมอยัั้นเป็นปิปัษ์ับเธอ เพราะิ่วอิระหนัีว่านเอำรายละเอียบาอย่าที่ผ่านมาเนิ่นนานแล้วไ้เป็นอย่าี เธอรู้ัแทเธอรีนใน่วอายุที่ยัเป็นเพียเ็สาวมัธยมปลาย เธอำอาาร่าๆ อาราสาวไ้อย่าัเน ันั้นึเ้าใในทันทีว่าแทเธอรีนเปลี่ยนนเอให้ลายเป็น ‘วิเวียน’ ไ้ระทั่ัหวะ้าวเท้า
ิ่วอิหุหิใวูบหนึ่ทันทีที่รู้สึัวว่านเอำเรื่อไม่เป็นเรื่อไ้ัเินไป หิสาวออำแนเสื้ออนเอไว้แน่น ะที่วามหัวเสียอเธอแผ่ระายออไปในบรรยาาศทันที ผู้ำับและทีมานในอถ่าย่าอสั่นวัแวนับวามหนาวเยือในอาาเโยรอบสรีสาว รู่หนึ่ิ่วอิียิ้มนเห็นไรฟันาวและมเี้ยวแหลมมั่ปีศาสาว านั้นปรารภ้วยเส้นเสียหยามเยาะ “ันไม่อบรอเท้าส้นสูนั่นเลย”
“...เอ่อ ุิ่วอิอยาให้เปลี่ยนเหรอรับ” ผู้ำับหนุ่มไ่ถาม
ิ่วอิหุบยิ้มและหันลับมาสั่าร้วยสีหน้าเรียบเย “ถ่าย่อไป”
ผู้ำับรับำอย่านในวามแปรปรวนอหิสาว เธอเอ่ยเหมือนเลียัแ่ลับไม่้อารให้เปลี่ยนสิ่ใใหม่ นอานี้ยัเป็นบุลประเภทที่นรอบ้าไม่สามารถาเาอารม์ไ้ ิ่วอิมีพรสวรร์ในารสร้าวามันให้ับนรอบาย เพียแ่เธอแบมือออมาและสั่สั้นๆ ว่า “เอาบทมาิ” ทีมาน็สะุ้ัวโยนรีบวนวายหาเอสารให้ามำบัา
ิ่วอิรับเอสารและวาสายาอ่านเพาะบรรทัที่เป็นบทอแทเธอรีนอย่ารวเร็วในะที่โสประสาทยัรับฟัท่วทำนออเปียโน ใ้เวลาเพียอึใึเยหน้าึ้นมาพิารานัแสบนเวที
“วิเวียนเหรอ…” ิ่วอิพึมพำับนเอะบิบาอย่า ทว่าในเสี้ยววินาทีนั้นลับเล็เห็นวามผิปิบาอย่าบนเวทีไ้าระยะไล ารหายใอนัแสสาวผิแผไปายามสามั ิ่วอิเื่อมั่นในสายาที่สามารถับวามละเอียสูอนเอมาโยลอ ันั้นเธอึออเสียสั่ผู้ำับทันที “สั่ัทเี๋ยวนี้”
“อ๊ะ...ทำไม…?” ผู้ำับไม่เ้าใวามหมายอสปอนเอร์แม้แ่น้อย
ทว่านออำสั่ลับไม่ยอมอธิบายใๆ เธอเพียแ่ยัม้วนเอสารใส่มือเาแล้วย้ำว่า “สั่ัทะ” านั้นผลุนผลัน้าวเินผ่านหน้าล้อเ้าไปในาารถ่ายทำทันที
“...เี๋ยว่อน...ุ…” ผู้ำับหนุ่มยมือห้ามปรามทว่าร่าปราเปรียวอหิสาวลับเินัเ้าไปในาอย่ารวเร็วเสียแล้ว เาึทำไ้เพียมอามแผ่นหลัอเธอรู่หนึ่และประาศผ่านเรื่อระายเสียว่า
“ัท!!!”
--------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น